Green Coast

Marillion

Uśmiechnął się jeszcze szerzej, a w jego białych jak kreda ślepiskach błysnęło jakieś dziwne szaleństwo. Rill wariackie spojrzenia miał opanowane perfekcyjnie. - Wszystko! Kogo poznałaś podczas moje nieobecności? Z kim się spotykasz? Gdzie jest twoja rodzina? Gdzie byłaś trzy dni temu o wpół do piątej? Kiedy polowałaś? Co jadłaś na śniadanie? - zaczął bez zamiaru zatrzymania tego potoku pytań.

Amija

Zrobiła wielkie oczy i pokręciła z lekkim niedowiarzeniem łbem. - To miało być zaledwie kilka pytań, a nie całe przesłuchanie! - oburzyła się. - Ale skoro tak ci zależy, odpowiem. - mruknęła i zaczęła wymieniać. - Kogo poznałam? Oj, dużo osób. Aktualnie z nikim, ale to może się zmienić w każdej chwili. Rodzina - gdzieś w krainie. A bo ja wiem gdzie byłam? Wszędzie się szwędam. Co do polowania to jakiś czas temu. A śniadania dzisiaj nie jadłam. - odpowiedziała analizując dokładnie swoją wypowiedź.

Marillion

Wysłuchawszy tego, Marillion zaczął zadawać kolejne pytania. - A na obiad? A wczoraj na kolację co jadłaś? A byłaś ostatnio w lecznicy? Walczyłaś z kimś? Bawiłaś się z kimś? Byłaś nad urwiskiem, na łące, w miejscu dla samotnych, na innej plaży albo nad jeziorem? Męczą cię te upały? Sprzątałaś ostatnio legowisko? A piłaś wodę z przezroczystego jeziora albo bursztynowego wodospadu? Kąpałaś się ostatnio w morzu? Pisałaś coś do kogoś? Rozmawiałaś z rodzicami? Nauczyłaś się latać? Widziałaś jakieś zjawiska nadprzyrodzone? Spotkałaś ducha? Widziałaś burzę? Zmokłaś w deszczu?

Amija

Rąbła go łapą w łeb. - Uspokój że się! - krzyknęła. - To są ostatnie takie bezsensowne pytania na jakie odpowiadam, jasne? - pochyliła się obok niego patrząc mu głęboko w oczy. - Dzisiaj nic nie jadłam. Wczoraj też nic. Można powiedzieć, że głoduję. Nie, nie byłam i nie walczyłam. Hmm, o ile dobrze pamiętam z jakimś szczeniakiem. Na innej plaży albo nad jeziorem, chociaż dokładnie nie wiem. Nie bardzo, już się przyzwyczaiłam. Nie, dawno nie byłam w moim legowisku. Nie piłam. Hm, jeżeli byłam nad morzem, a nie nad jezoirem to tak. Nie pisałam, z rodzicami nie rozmawiałam. Jeszcze nie. I na resztę pytań też mówię nie. - zakończyła i westchnęła. - Zamęczysz mnie. - mruknęła.

Marillion

Położył po sobie uszy i szybko przybrał minę zbitego psa. Spuścił łeb, a łapą zaczął grzebać w suchym piasku. - Ale... przecież sama zapytałaś, co chcę jeszcze o tobie wiedzieć. A moje pytania wcale nie są bezsensowne!

Amija

Ponownie westchnęła unosząc wzrok. - Ale nie aż tyle pytań i to aż tak dokładnych! - powiedziała wbijajac wzrok w wilka. - Nie są? To powiedz mi na co ci takie szczegółowe informacje o mej osobie. Gdybyś był moim bratem czy ewentualnie partnerem to może bym to zniosła. - dodała jeszcze.

Marillion

- Bo mnie ciekawisz - odpowiedział krótko, nie podnosząc wzroku na Amiję. Wciąż gapił się tępo w piasek, który rozgrzebywał łapą, a ton jego głosu był mocno urażony, tak samo jak sam wilk. Jak można było skrytykować JEGO pytania!?

Amija

Uśmiech mimowolnie wykwitł jej na twarzy. - Wiesz, że najprawdopodobniej jesteś pierwszą osoba, która się mną aż tak ciekawi? - powiedziała patrzac na basiora. - Weź już się nie smuć, bo to do ciebie nie pasuje. - szturchnęła go łapą.

Marillion

- Eeeeeejjjj... - stęknął i odsunął się nieco od Amiji. Siedział tak jeszcze przez dobre kilka minut i bazgrząc coś łapą na piasku, zastanawiał się, czy już się przestać gniewać na nią czy jeszcze nie. Wreszcie podniósł łeb i znowu się szeroko uśmiechnął. - A mogę zadać ci jeszcze jedno pytanie?

Amija

Uśmiechnęła się jeszcze szerzej gdy Marillion znów był wesoły. - Ale tylko jedno. - powiedziała oczekując pytania. Owinęła łapy puszystym ogonem.

Marillion

Zanim zadał to pytanie, długo się zastanawiał, czy na pewno to zrobić. Bał się, że znowu oberwie łapą po łbie, ale zapytał. - Odchudzasz się?

Amija

Wytrzeszczyła na niego wielkie oczy, lecz po chwili potrząsła łbem i siedziała spokojnie. Tak szczerze to nie spodziewała się takiego pytania. - Nie. - odpowiedziała krótko i spuściła wzrok.

Marillion

- To dlaczego nie jadłaś obiadu, kolacji i śniadania? To jakiś strajk głodowy? Albo bunt? A może próba samobójcza? - zapytał. Były to już kolejne pytania, ale nie zwrócił na nie uwagi.

Amija

- Może po prostu nie miałam apetytu? Z resztą ostatnio jakoś nie chce mi się jeść.. Tylko nie wmawiaj mi tu jakiejś choroby! - powiedziała spoglądając na niego przez chwilę, po czym znów spuściła wzrok.

Marillion

- Ale to nie jest do końca normalne - powiedział i zaczął się przyglądać wilczycy. A potem przeniósł wzrok na piasek, w który wpatrywała się teraz Amija. - Jest tam coś szczególnie interesującego?

Amija

Wzruszyła ramionami. - Niewiem. Przed chwilą sam się wpatrywałeś. - odpowiedziała obojętnie. Humor jakoś jej się pogorszył. Czemu ? Sama nie miała pojęcia.

Marillion

- Jeszcze niedawno kazałaś mi się uśmiechnąć, a teraz sama się zachowujesz jak ponurak - powiedział. Przechylił łeb na bok, wpatrując się w Amiję świdrującym spojrzeniem iskrzących białych oczu. Sprawiały one wrażenie, że wilk czyta w myślach, choć wcale tak nie było.

Amija

Przysunęła się do niego. - Przepraszam, ostatnio mam takie humory. - mruknęła i wtuliła się w jego ramię. Ot taki przypływ uczuć.

Marillion

Zamrugał zdziwiony poczynaniem Amiji, ale się od niej nie odsunął. - Rozumiem... albo nie. Nie rozumiem. Takie huśtawki nastrojów też mogą być objawem choroby - powiedział.

Amija

Uśmiechnęła się ledwie dostrzegalnie. - A mówiłam żebyś nie wciskał mi tu choroby. - powiedziała i zastrzygła uchem. Siedziała tak wtulona w jego ramię i wpatrywała się w niebo pełne gwiazd.