Tęczowe morze

Helmi

- Ja... nie wiem. Nie pamiętam - odpowiedziała i westchnęła. Dodała. - Pierwsze, co pamiętam z mojego życia to że obudziłam się w lesie w tej krainie. Ktoś kiedyś powiedział, że to ta... no... amnezja.
Helmi nie była pewna tego słowa. Nie znała nawet jego znaczenia.

Vanoisy

- Aha - Odparła Krótko, lecz za chwilkę dodała - Amnezja... - Powtórzyła, ponieważ też była ciekawa znaczenia tego słowa, lecz ta tajemniczość, zaraz zniknęła - Czyli, że... zapominasz... o wszystkim - Powiedziała móiąc coraz ciszej. Tia... Wciągnęła się w rolę poety.

Helmi

- Nie... nie o wszystkim - zaprzeczyła pospiesznie. - Nie pamiętam nic z czasów, zanim obudziła się w tej krainie. Poza tym już wszystko dobrze pamiętam. Mówili mi, że to samo przejdzie, ale minęło mnóstwo czasu i nie przechodzi.

Vanoisy

Westhnęła - No cóż... -
- Może i to dziwnie zabrzmi, ale zawsze byłam ciekawa czy isenieją inne Krainy czy też nie, tudzież ciągnie się przez setki kilometrów - Vanka zewsząd czekała na chwilę, która pozwoli jej się dowiedzieć tych rzeczy, lecz czas dłużył się.

Helmi

Helmi wyraźnie wzdrygnęła się na te słowa.
- Inne krainy istnieją. I są złe. Bardzo złe - odpowiedziała, a jej radośnie postawione na sztorc uszy oklapły. Helmi bała się wychylać nosek za granice tego świata... już raz to zrobiła i żałowała. Bardzo żałowała.

Getsu

Getsu powolnym i skrzypiącym krokiem przyszedł tutaj, cały happy. Zamachał swoim krótkim ogonem, gwałtownie, a nawet nie dosięgał do ziemi. Szedł chyboczącym krokiem przez piach. Ach doszedł do tafli wody i klapnął na cztery litery. Woda przemywała mu kościane łapy. Spuścił smutnawo łeb, co rzadko się zdarzało. Czemu nie czuje tej wody? Ach, tak jest już od dawna. Od dawna, kiedy został kościejem. Kiedy wrócił do żywych. Tylko niczego nie czuje. Nawet tego jak dzieci się do niego przytulają. I jeszcze się rozpada! Najbardziej, to ogon cierpi, którym Kostek płaci w sklepach. Szkoda, że samiec nie jest już normalny. I po co skakał? Co z tego ma? Skoczył i się zabił!

Vanoisy

Wadera prychneła śmiechem - Dlaczego złe? - To się zaraz okaże gdy młoda wilczyca wyjawni to ciemne ZŁO, a może akurat nie? Może będzie trzymała język za zębami? Niewiadomo. Van nadal siedziała na wprost mówcy, wnet jej czubek ogona dotknęła zimna wilgoć, a mianowicie fala, która zewsząd się przypałętała.

Getsu

Getsu rozejrzał się po okolicy i dopiero teraz zauważył piękne panie, jednak o dziwo do nich nie podszedł. Siedział wciąż na swoim miejscu, patrząc się tylko i wyłącznie na wodę, która przemywała mu kościane łapy. Samiec chciałby być normalny, a nie jakąś kupą kości, która do niczego się nie nadaj! Nawet na ten świat! Może powinien na dobre odejść? Jego życie mignęło mu przed oczami. Czemu tak krótko trwało? Jego jedna z córek jest już dorosła i ma dzieci. No tak Kościej jest dziadkiem, jednak bezużytecznym. Jest już, aż taki stary?! nawet języka nie ma! Ani futra! Ani normalności!

Helmi

Vanoisy to bawiło, a drobne ciałko Helmi zaczęło drżeć na wspomnienie jej dwóch zupełnie przypadkowych wypadów za granicę krainy. To nie były dla niej przyjemne wspomnienia.
- No... ja trafiłam w takie miejsca, w których wilki były bardzo groźne. Nawet dla szczeniąt - tu mała urwała i chudą łapką odgarnęła gęsta grzywkę z prawego oka, odsłaniając tym samym długą bliznę, różowiącą się pomiędzy czarnymi kłakami. - Widzisz to? Myślisz, że gdzie się tego nabawiłam? Tam! Tam liczy się tylko siła. Tam nie akceptują przybłęd.
Może Helmi trochę przesadzała, wyolbrzymiała to domniemane zło innych krain, ale dla niedoświadczonego, zewsząd otoczonego troską i życzliwością dzieciaka było prawdziwą tragedią trafienie tam.

Vanoisy

Van uspokoiła swoje nieudolne szczęście i spojrzała na małą zadiwiona - Wiesz... Nie wiedziałam. Sorki, ale... Myśłałam, że to nie jest aż takie groźne - Powiedziała z wolna kładąc się ma miękkim piachu.

Helmi

- Ja też tak kiedyś myślałam - odpowiedziała, puszczając grzywkę i kładąc się wygodnie na piasku. Otuliła się puszystym ogonem, chyba żeby dodać sobie otuchy podczas mówienia o tym miejscu. - Wszystkie moje wspomnienia łączył się z tą krainą i tu każdy, kogo spotkałam był dobry. Myślałam, że wszędzie tak jest.

Vanoisy

- Może będzie lepiej, gdy przestaniemy o tym gadać - Przez małą chwilę było cicho, lecz Van musiała otworzyć gębę -
- Masz jakąś rodzinę? - Spytała od tak, przerywając ciszę.

// Sorks, ale wena uciekła. Przepraszam za offa. //

Helmi

- Nie - odpowiedziała. Normalnie takie wyznanie byłoby zapewne powodem do smutku, ale Helmi nie wyglądała, jakby było jej z tego powodu przykro. Nie pamiętała swojej rodziny, więc nie miała czego żałować. - Ale mam za to przyjaciółkę, która pomaga mi, jak rodzina.

Vanoisy

- Ta... Ja jeszcze nikogo tu nie znam, prócz Ciebie -
- Ja też nie mam nikogo, kto mógłby mnie wspierać. Urodziłam się jako jedynaczka - Lekko zaczęła kiwać ogonem na boki.

Helmi

- A twoi rodzice? - zapytała, zanim ugryzła się w język. Szybko dotarło do niej, że to pytanie było niestosowne. Vanoisy mogła nie mieć rodziców. Mogli zginąć lub ją zostawić... a ona ot tak, po prostu o nich zapytała. Cóż. Teraz już za późno.

Vanoisy

- Rodzice? Pff... Ja od nich odeszłam, ponieważ nie chciałam by mnie już niańczyli, albowiem byłam już starsza - Odpowiedziała. Spojrzała na stojącego przy brzegu kościeja, który najwyraźniej nie był zadowolony ze swojego życia, lecz wilczyca szybko oderwała wzrok od niego i odwróciła się w stronę szcenięcia. Zaraz po tem przekręciła ciałko w bok, a łapy dała pod siebie.

Helmi

- I... tak po prostu ich zostawiłaś, nie kontaktujesz się z nimi, nie spotykasz? - zapytała z niedowierzaniem w głosie. Dla Helmi to było niepojęte, że można w taki sposób potraktować własnych rodziców. Ale ona była dzieckiem, patrzyła na relacje z rodzicielami z zupełnie innej perspektywy niż wilki dorosłe.

Vanoisy

- No już nie przesadzajmy. Nie jestem, aż taka podła -
- Czy się kontaktuję? Tak -
- Po prostu chciałam już sama zacząć życie. Czy to takie złe? - Spytała z mokrymi oczami. Czy to łzy? Yes. Rozpaczy czy szczęścia...? Można określić, iż to była ' woda ' i radości oraz smutku.

Helmi

- Pewnie, że to nie jest złe - odpowiedziała z uśmiechem. - Każdy duży wilk powinien zacząć samodzielne życie. Po prostu twoje słowa zabrzmiały tak, jakbyś zupełnie rozstała się z rodzicami. Przepraszam, jeśli cię uraziłam.

Vanoisy

Gdy usłyszała słowo '' przepraszam '' poczuła się. dziwnie? Tak, to było według niej dziwne uczucie i powiedziała jakby zaskoczona - Nie, no... Spoko... Nie Musisz mnie przepraszać, tylko dlatego, iż źle zrozumiałaś me słowa - Na końcu wypowiedzi zaczęła się chichotać i wywaliła się na plecy, patrząc z innej perspektyey na samiczkę - Jest spoczo luz - Uśmiechnęła się do niej, aby móc nieco rozluźnić atmosferę.

Bardziej uważaj na interpunkcję.
A "wypowiedzenie" to może być z pracy ;)

~Waspuś