Zwierzaki i Dodatki u Xerri!

Xerri

Wilczyca skinęła głową za odchodzącą wilczycą. Popatrzyła na swoją Małą pociechę.
-Jak tam twój rysunek co? Pewnie piękny... Mam pomysł! Chcesz porobić domki z kart?
Nie czekając na odpowiedź wilczyca wybiegła na zaplecze. Gdy wracała niosła talię 1000 kart! Podała je Małej.
-To Malutka jak chcesz możesz porobić domki, domy,zamki,wierze, a nawet... apartamentowce!
Wilczyca pogłaskała Małą po główce.

Kera

Kera pokazała ukończony rysunek Xerri. Gdy Berenika wyszła już całkiem się rozluźniła, sama nie wiedziała czemu przy waderze z tak wielką raną czuła się speszona.
Po chwili jej opiekunka wybiegła z czymś w dłoniach.
- Nigdy nie słyszałam o domku z kart. A co to są te karty?
Jak dostała gruby pęczek małych, ale twardych karteczek zaciekawiły ją obrazki, a najbardziej damy. Wyjęła wszystkie i pokazała wilczycy.
-Te karty są najładniejsze.

Xerri

Wilczyca obejrzała karty które trzymała Mała.
-To są Królowe. Inaczej mówiąc Damki. Nie wiesz jak się robi domki z kart? Nauczę cię!
Najpierw bierzesz dwie karty. Układasz je na ukos siebie tak żeby się stykały górą.
Wilczyca zademonstrowała.
-Potem powtarzasz tę czynność ale robisz domek koło tego który już zrobiłaś.
Wilczyca pokazała ruch.
-Potem na te domki kładziesz poziomo jedną kartę.
Znów ruch wilczycy.
-Potem robisz na tej poziomej karcie domek i już! Vio'la! Gotowe.
Wilczyca pokazała Małej gotową budowlę.
-Można też robić wielkie domki. Robisz je tak samo tylko dajesz po bokach i na górę więcej kart.
Wilczyca złożyła jeszcze kilka domków. Nagle szybko je łapą zniszczyła. W locie złożyła je wszystkie w jedną talię. Podała je Małej.
-Teraz ty spróbuj! Nie martw sie gdy ci za pierwszym razem nie wyjdzie.

Kera

Kera uważnie patrzyła jak wilczyca sprawnie układa karty. Później wzięła dwie damy i po kilku próbach udało się jej oprzeć jedną o drugą. Powtórzyła ten krok jeszcze raz. Odetchnęła z ulgą i wtedy dwie wieżyczki upadły na ziemię.
-Przy tym nie można oddychać - pożaliła się - jak ty to robisz?
Mała spróbowała jeszcze raz, później drugi, trzeci, czwarty, ale zawsze karty spadały, chociaż starała się nie oddychać głęboko i nie robić gwałtownych ruchów. Delikatnie karta po karcie za piątym razem ułożyła domek prawie co nie oddychając. Powoli odeszła i popatrzyła na swoje dzieło. Domek był krzywy i ledwo co stał, ale Kera była zachwycona tym, że wreszcie jej się udało.

Xerri

Wilczyca poprawiła słuchawki spadające jej z uszu. Nic nie słuchała. Tylko lubiła je nosić.
-Brawo! Brawo! Piękny ci wyszedł ten domek.
Wilczyca chciała uwiecznić ten moment. Delikatnie podniosła się z ziemi i bez nagłego ruchu podskoczyła delikatnie jak motylek. Wskoczyła za ladę. Obejrzała się. Domek nadal stał. Pobiegła na zaplecze i przyniosła bardzo nowoczesny aparat cyfrowy!
-Jak już mówiłam trzeba to uwiecznić. Zrobię zdjęcie tym oto aparatem, a także moją Mp4. Ma aparat!
Wilczyca lubiła robić zdjęcia tym przedmiotem (Mp4). Miała ich mało. Większość przedstawiała ją w locie robiącą fikołka, siebie roześmianą, wyjącą do księżyca, a teraz także będzie zawierać wyjątkowe zdjęcie. Jej przyjaciółki i także najmilszej i najsłodszej istotki na świecie. Wilczyca ustawiła się w bezpiecznej odległości i zrobiła zdjęcie. Najpierw aparatem. Domek lekko drgnął, ale się nie rozsypał. Wilczyca wstrzymała oddech i zrobiła zdjęcie swoja Mp4. Wyszło przecudownie. Wilczyca podeszła do Małej. Domek nadal stał.
-I co podoba się?
Wilczyca pokazała małej fotografie. Nagle wpadła na genialny pomysł.
-Jeśli chcesz tak cały czas za mną chodzić i umilać mi czas. Bo będzie nam razem wspaniale, to możesz mieć zawsze te chwile przy sobie. W tym oto aparacie. A nie sorki nie w tym tylko w ...-Wilczyca wybiegła na zaplecze. Gdy wracała niosła coś za plecami. Stanęła przed Małą i podała jej... nowy, superowy, nowoczesny... aparat cyfrowy! To cudeńko było czyste, ładne, wygodne i najlepsze,bo miało na dole napis Kera!
-To dla ciebie!
Wilczyca pogłaskała małą po główce.

Berenika

Berenika przybiegła tu ledwie zipiąc. Droga od koszar do tego miejsca była długa. Odetchnęła, gdy odnalazła przybytek Xerri i weszła do środka. Usiadła na krześle i wzięła swą colę. Wypiła dwa duże łyki i zakręciła butelkę.
- Gotowe? Zbierajcie się, to ruszamy do mych koszar. Będziecie biegły za mną. - Obwieściła im. Była gotowa do wyjścia, butelka po coli opustoszała. Nie miała nic do zabrania ze sobą, więc siedziała już tylko cierpliwie w spokojnym oczekiwaniu na Xerri i Kerę.

Kera

Kera bardzo ucieszyła się, że Xerri spodobał się jej domek. Z zachwytem patrzyła jak robiła mu zdjęcia. Bardzo spodobały jej się fotografie i to, że mówiła, iż będą razem spędzać czas. Reszty zdania nie zrozumiała, więc zdziwiła się, gdy wilczyca nagle wybiegła na zaplecze, a jeszcze bardziej, gdy niosła coś za plecami. Gdy zobaczyła nowiutki aparat fotograficzny nie wiedziała o co chodzi, ale szybko zrozumiała, gdy wilczyca podała go jej. Nie wiedziała jednak co ma powiedzieć, aparat był piękny, ale czuła, że nie powinna go przyjąć. Chociaż na dole było już jej imę, więc Xerri nie mogła go oddać.
-Bardzo dziękuje. - Powiedziała cicho, bo tylko na tyle było ją stać.
Mała ciągle kłóciła się z myślami, wpatrzona w aparat, gdy do sklepu wbiegła Berenika. Kera delikatnie położyła prezent na blacie. Bała się, że go zniszczy, zgubi lub zapomni z wziąć go z koszar, o których wspomniała Berenika. Jak na razie wolała go nie dotykać. Powoli, jak zawsze w obecności obcych przybliżyła się do opiekunki.

Xerri

Xerri zobaczyła zdyszaną wilczycę która wbiegła do jej sklepu. Rozpoznała ja.
-Witaj Bereniko.
Gdy wadera usłyszała pytanie czy jest gotowa, odpowiedziała:
-Tak zawsze jestem gotowa, jak przystało na prawdziwego wojownika, którym może za niedługo będę.
Wilczyca wstała. Założyła aparat od Kery na jej szyję i powiedziała do Małej:
-To to w drogę. Bereniko widzimy się na miejscu.
Wzięła Małą na grzbiet i wybiegła chcąc być jak najszybciej w koszarach.
z.t obie

Berenika

Mogłaś poczekać! Nie znasz drogi, do jasnej ch... ciasnej. >.<

Berenika zdziwiła się. Jak wilczyca mogła znać drogę do koszar? Przecież to daleko i łatwo zgubić ścieżkę. Westchnęła i wyrzuciła butelkę do śmieci. W zasadzie nie miała tu nic do roboty. By dać nauczkę Xerri, poczęła biec wolnym truchtem. Jej kot, niegdyś mały, teraz wielki, dumny kocur biegł dzielnie u jej boku, by w końcu zgrabnie wylądować na grzbiecie Bereniki.

z.t.