Cukrowa Polana

Reneesme

Satsu widząc ponowne "starcie" spojrzała na wilki z pożałowaniem. Cóż dla niej to była zabawa. Widok dwóch marnych szczeniaków warczących "zabiję Cię" było nieco za poważne jak na jej gust dla takich młodzików. Rozlew krwi w sumie traktowała jako codzienność dla niej bardzo "smakowitą". Machnęła ogonem i zachihotała cynicznie. Usiadła przypatrując się bystrym, a zarazem złowrogim wzrokiem na każdego z osobną tu obecnego.

Shajen

Wszedł na polankę wesoły i szczęśliwy usiadł niedaleko Satsu i powiedział-Witam-Skinął łbem do wilczycy i się położył.

Reneesme

Spojrzała na wilka cynicznie. Usmiechneła się szyderczo i kładąc na trawie wlepiła szalone slepia w młodego, przeszywając go jakby na wylot chłodnym spojrzeniem.

Shajen

Zignorował wilczyce i usiadł pod konarem drzewa.Położył się i patrzył w niebo.

Reneesme

Nieźle jej się nudziło.. Ponownie.. Wstała i otrzepała się ziewając.. Ukazała swoje ostre i nienaturalne kły wywieszając na wierzch niebieski, jaszczurzy jęzor. Machneła ogonem i wygieła się tak, że widać jej było wszystkie żebra i zarys kręgosłupa na grzbiecie. Potem zgarbiła się nieco i zgrabnymi ruchami ruszyła powoli przed siebie obdarowując shajena posępnym spojrzeniem z grobową wręcz miną na pysku.

Kiiyuko^^

Weszła na polanę mijając Satsu.Zauważyła Shajena lecz nic nie powiedziała.Usiadła w takiej ciszy jakiej przyszła

Reneesme

Biała wilczyca dawała po oczach. Sat machneła ogonem i spojrzała na nią niechętnie. Mlasneła językiem i staneła w miejscu patrząc na nią z taką miną jaką miała wcześniej. Oczy miały dość złowieszczy wygląd, a w powietrzu wisiało coś nieprzyjemnego.
Po spędzonym tu czasie uznała , że nudniej być nie mogło. Prychnęła kwaśnie na innych i znikneła w mgnieniu oka dziwacznie chihocząc.

Wheat

-Dżem dobry! - zawołała Wheat, wbiegając na polanę. Pachniało słodyczami. - Mmm! Czekolada... - pogrążyła się w mażeniach o skrzydlatych tabliczkach czekolady. Zaczęła machać łapami, próbując pochwycić ten nieistniejący cud,jednak co i rusz brązowe kwadraciki wymykały jej się spomiędzy palców. Odpuściła, choć wciąż widziała je nad swoją głową.

Nefär

Zza cukierkowego drzewa wyszedł Nefär. Z początku wystraszył się widząc tyle słodziutkich, dziewczęcych kolorków i chciał uciec tak szybko jak się pojawił. Za nim jednak to zrobił usiadł i zaczął się wylizywać jak kot.
- Czekolada!?
Prawie krzyknął ze zdumienia i zaczął cofać się w kierunku drzewa zza którego się wyłonił. Drzewo miało korę z czekolady mlecznej a liście były z kremu śmietankowego. Nefär z szaleńczym uśmiechem zaczął zjadać drzewo. Niedługo zostało po nim jedynie niewielka gałązka i potężny, tłusty brzuch basiora który z zadowolenia położył się na plecach i radował. Jego pysk był cały pokryty kawałkami czekolady i kremu.

Lea

Lea przechadzała się powoli, gdy nagle poczuła zapach, tego, co kochała od zawsze... słodyczy! Z radością pobiegła za zapaszkiem cukierków i po chwili kilka miała w pysku. Rozejrzała się po polanie u ujrzała brązowego, dorosłego wilka, który chyba nieco przesadził z tymi słodkościami, bowiem wyglądał na przejedzonego. Ale jak tu się oprzeć tym wszystkim cudom?

Nefär

Nefär ledwo wstał czując nową osobistość. Już miał się przywitać gdy nagle zwymiotował sobie pod nogi. Uśmiechnął się krzywo do małej wadery i rzekł.
- Nie radzę jeść aż tak dużo naraz.
To mówiąc przeprosił ją na chwilkę i zwymiotował jeszcze raz tym razem w krzaki.
- A tak w ogóle jestem Nefär a ty?
Spytał ocierając pysk i kładąc się. Ochota na słodycze w zupełności mu przeszła.

Lea

Lea spojrzała na wilka z dezaprobatą. Chciała zostać lekarką, więc wiedziała trochę, o przejedzeniu. Ten basior prawdopodobnie padł jego ofiarą.
- Jestem Lea. - rzekła wilczyca uważnie przyglądając się Nefärowi, na wypadek, gdyby jeszcze nie wszystko zwrócił. - Miło mi cię poznać.

Nefär

Basior podrapał się w łeb i rzekł nadal krzywo się uśmiechając.
- Nie wiem czy tak miło. Zwymiotowałem na środku łąki i ledwo się poruszam.
Roześmiał się i podszedł do niewielkiej sadzawki z mlekiem.
- Wiesz jestem tu nowy i wszystko jest tu takie inne. Takie tajemnicze...
To mówiąc zaczął chłeptać chłodne mleko. Myślał, że zaraz pęknie od nadmiaru słodkości jednak pragnienie przezwyciężyło.

Lea

Lea podeszła do wilka u uśmiechnęła się. Zawsze lubiła zawierać nowe znajomości.
- Miło, miło. - powiedziała. - A co do "tajemniczości" tego miejsca to miałam to samo. Ale można się przyzwyczaić. Teraz to mój dom. Chociaż nie wszędzie jest tak dużo słodyczy. - rzekła z uśmiechem.

Nefär

Basior przestał pić i spojrzał na Leę.
- A tak się spytam. Z jakiej watahy jesteś?
Spytał ciekawsko niczym młody szczeniak którym w duchu był. Był małym, radosnym szczeniakiem kochającym zabawę w ciele rosłego basiora. Czasami sam nie mógł się w tym połapać.

Lea

- Jestem z Watahy Ognia. - powiedziała dumnie Lea. Spojrzała na mleczne jezioro, ale nie napiła się. Nie miała ochoty. Poprawiła chustkę na szyi i spytała:
- A ty? Do jakiej watahy należysz?

Nefär

Nefär roześmiał się serdecznie i usiadł zamaczając ogon w mleku. Zupełnie nieświadomie psuł niektórym poczęstunek.
- Ja pochodzę z watahy wody. Totalne przeciwieństwo.
Rzekł śmiejąc się. To nie dziwne, że ta mała wadera wydawała mu się taka poważna. Po prostu należała do poważniejszej od niego watahy.

Lea

Lea polubiła tego wilka. Dużo się śmiał. Wydawał się sympatyczny. Wilczyca oderwała wzrok od ogona Nefara zanurzonego w mleku. Uśmiechnęła się.
- Przeciwieństwo. Racja. - powiedziała.

Nefär

Nefär zaczął wymachiwać ogonem jak silnikiem co spowodowało nagły rozbryzg mleka na wszystkich wokoło. Spojrzał za siebie i dopiero wtedy odkrył, że jego ogon "pływał" sobie w białym mleku. Nefär roześmiał się niepewnie widząc przemoczoną Leę.
- Sorka!
Powiedział i oddalił się od mlecznej sadzawki.

Lea

Lea spojrzała na swoje mokre futro. Teraz pachniała mlekiem. No cóż... również oddaliła się od sadzawki. Tak, na w razie czego...
- Nic się nie stało. - powiedziała i uśmiechnęła się lekko.