Polana pełna kwiatów!

Whitewind

- Ey nie bój się nam chodzi o zabawę - Krzyknęła do niego. I odrzekła Akicie - A jaki miałaś pomysł? - Zapytała robiąc wielkie oczy, po czym spojrzała na szczeniaczka, który chyba się przestraszył.

Torres

Wyjrzał zza zaspy, rzucając wilczycy wyzywające spojrzenie. On i strach? Chyba Whitewind źle zrozumiała jego zachowanie.

Akita

eh nieważne - jak wolisz powiedziała do szczeniaka .. - ja tam jednak wolę śnieżki -dodała - może dlatego że celnie trafiam albo może i nie ..

Whitewind

- No powiedz, proszę... Może masz lepsze pomysły - powiedziała i krzyknęła do małego - No chodź! Pobawimy się wszyscy razem! A tak w ogóle to Whitewind jestem! - Uśmiechnęła się.

Torres

Wyszedł zza zaspy i podszedł do wilczyc. Cóż, nie mógł narzekać na nadmiar towarzystwa. Usiadł nieopodal nich. zlustrował spojrzeniem drugą wilczycę.

Akita

- lepiej nie mówić za mało nas i w ogóle ... - siedziała w ciszy, nic nie mówiąc oparła się o drzewo ...

Riven

Przyszedł tu odpocząć.Już parę dni pod rząd nie spał.
Nie było widać po nim uczuć ani emocji.Zauważył Akitę i Whitewind,lekko skinął łbem,na znak szacunku i przywitania się.
Westchnął i położył się na trawie,pod jednym drzewem.

Whitewind

Spojrzała na wilczątko - No w końcu! Przepraszam za tamtą kulę śnieżną - Powiedziała z cwanym uśmiechem na pyszczku. - To co bawisz się? - Zapytała małego i zwróciła wzrok na Akitę - Skoro nie chcesz to Cię nie zmuszam... - Powiedziała dalej się uśmiechając. Spojrzała na Rivena i również mu skinęła łbem.

Torres

Zmierzył przybyłego wilka krótkim spojrzeniem, po czym przeniósł wzrok na Whitewind. W odpowiedzi na jej pytanie wzruszył barkami. Nie był już takim maluchem, by szczenięca zabawa sprawiała mu tak ogromną frajdę jak kiedyś, ale dlaczego nie?

Akita

nic nie odpowiadając dalej siedziała w ciszy i w spokoju pod drzewem, ona także skinęła łbem Rivenowi na powitanie ...

Riven

Odpoczywał w ciszy.Przyglądał się młodemu wilkowi jak i jemu zachowaniu.
Lekko nastawił uszy,ale dalej nie okazuje jakichkolwiek emocji.Może gdyby odsunął lekko swoją czarną grzywkę szłoby dostrzec lekki smutek?Może.
Machnął dwa razy ogonem stanowczo i spojrzał kontem oka na swoją ranną łapę.Czemu ona się nie goi szybko?!-Zapytał się sam w duchu.

Whitewind

- No to co? Bawimy się? - Zapytała jeszcze raz. Spojrzała na Akitę. Trochę dziwne wydawało jej się ta nagła zmiana humoru. Czyżby pokłóciła się z Rivenem ? Nie możliwe... Patrzyła tak na nią chwilkę, a później spojrzała pytająco na resztę... Owszem Whitewind była dziecinna...Ale nie zawsze...Nie zawsze była tak wesoła jak teraz!

Torres

Jeszcze raz zerknął na znajdującego się nieopodal wilka. Po chwili wlepił w niebieską wilczycę pytające spojrzenie. W co takiego mieli się niby bawić?

Whitewind

Widząc spojrzenie szczeniaka powiedziała - Oh nie ważne! - Odwróciła się i poszła trochę dalej, Tam położyła się na śniegu, a łeb umieściła na łapach. Spojrzała w dół i zobaczyła tylko śnieg. Westchnęła ciężko. Przez cały czas patrzyła w śnieg.

Riven

Mruknął coś do siebie.Tak,rana zaczyna boleć,a przecież miał już spokój.
Jest twardy,nie pokazuje niczego po sobie.Zamknął oczy i wolno przekręcił się na bok.Jego grzywka całkowicie zakryła mu oczy,a wiatr lekko unosi jego sierść,co zdaje się jakby falowała.

Torres

Kłapnął pyskiem za odchodzącą wilczyca, jakby chciał coś powiedzieć i wrócił na tę samą zaspę śnieżną co wcześniej. Wskoczył na nią, zapadając się lekko w białym puchu.

Whitewind

Nawet nie dosłyszała kłapnięcia. Leżała tak wpatrując się w śnieg jakby był on najpiękniejszym diamentem na świecie. Nastawiła uszu, ale nie usłyszała niczego. Do jej oczu cisłnęły się łzy ale nie dała tego po sobie poznać.

Akita

zrobiła sobie śniegową kulkę ,delikatnie ją wygładziła, po skończeni pracy była idealnie gładka i okrągła, czekała na okazję aby kogoś w nią udeżyć

Torres

Torres położył się, tak samo jak uprzednio krzyżując przednie łapy. Patrzył na niebieską wilczycę. Skąd u niej taka nagła zmiana nastroju?

Riven

Otworzył gwałtownie oczy i spojrzał na niebo,które było dla niego tak piękne.
W tym momencie przypomniał sobie jedyne słowa matki,kiedy go zostawiła.
Stanął i usiadł patrząc w niebo.Pytanie czemu matka go zostawiła,było coraz bardziej uciążliwe.