Polana pełna kwiatów!

Torak

//Nie możesz znać jegoimienia naewt ci się nie przedstawił LOL//

Zanim ten ugryzł mnie ja spadłem na grzbiet przygniatając go do ziemi.Uśmiechnołem się do siebie i usiadłem obok Derina.

Derin

- Dobrze walczysz. - pochwalił synka i się do niego uśmiechnął. Spojrzał na wilczyce i też uśmiechnął się do niej. Po chwili powiedział swojemu synowi na ucho. - Jak ona będzie się do mnie przylepiać to mnie wkurzy.

Richard

Otworzył leniwie oczy i rozejżał dookoła. Dopiero po jakimś czasie zorientował się gdzie jest. Na polanie, z Flake, której aktualnie nigdzie nie widać. Mruknął coś niezrozumiałego pod nosem i dźwignął się na łapach oddalajać w bliżej nieokreślonym kierunku.

Derin

Derin znudził się trochę i powiedział do syna. - Ja idę, nie wiem jak ty. - po chwili wstał i oddalił się. Po paru sekundach do nie było.

Katara

Spojrzałam na dwa wilki nie podchodziłam do nich obserwowałam ich z daleka, usiadłam i czekałam na ich reakcje..

Menari Savage From Hell

A on znikł. Jakby rozpłynął się, tyle, iż nie w powietrzu, a w świadomości innych, niedostrzegających go wilków. Oto, jakże nikła potrafi być wyobraźnia, gdy odda się czemuś mniej sensownemu jak czujność, która przecie decyduje nierzadko o naszym łamliwym i niedoskonałym życiu.
Wyszedł. *NMMT*

Luan

Dorosły basior właśnie kierował się nad wodospad, jednak coś go pociągnęło do polany. Szedł przed siebie spokojnym krokiem, bynajmniej odpocznie. Usiadł niedaleko pod drzewem i nastawił uszy. Był trochę zmęczony po wędrówce, jaką odbył po za krainą.

Getsu

Naglę było słyszeć jego kości. Po chwili pojawił kościotrup z płachtą na sobie. Usiadł na wielkim kamieniu i rozejrzał się. Czekał na dwa wilki, które za nim miały pójść. Położył się kładąc swój kościany łeb na łapach.

Ginger

Ginger przyszła tutaj krótko po kościotrupie. Idąc za nim, wystarczyło uważnie nasłuchiwać. Nos nie był do niczego potrzebny, Getsu za każdym razem, gdy się poruszył, wydawał charakterystyczne odgłosy stukających kości.
Usiadła niedaleko niego, bojąc się podejść zbyt blisko. Czekała teraz na Flake, przy niej nic nie było w stanie jej przestraszyć. Czuła się wtedy niezwykle bezpiecznie.

Flake

Przybyła na polanę raźnym, skocznym krokiem, nucąc pod nosem jakąś wesołą melodię. Getsu żyje! Ta myśl wciąż kołatała jej się w głowie, wywołując na drobnym pyszczku wyjątkowo szeroki, radosny uśmiech.

Ginger

Z uśmiechem powitała na polanie Flake. Tak bardzo uszczęśliwiał ją fakt, że jest w końcu szczęśliwa! Gwiazdy ją wysłuchały, przyjęły proponowany układ! Szczęście jej przyjaciółki za to, że kiedyś je odwiedzi! W sumie to korzystała na tym najbardziej ona.
- Chyba nigdy nie widziałam cię, aż tak szczęśliwej! - Powiedziała wesoło, podskakując już koło przyjaciółki.

Getsu

- Ja też - powiedziała patrząc w niebo na bezchmurne niebo. Wiatr wiał, a Getsu przypominał sobie wiatr w sierści. Odwrócił głowę w stronę Flake i podszedł do niej. - Pamiętasz jak się poznaliśmy? - zapytał mając nadzieje że ona pamięta.

Akeli

Akeli wyszła na spacer. Jesień... piękna pora roku. Szła powoli a liście chrobotały jej pod łapami. Co jakiś czas sprawdzała czy nie weszła na jakieś małe, polne stworzonko. Nawet jeśli był by to pająk. Zresztą... pająków to jest pełno pod liśćmi. Na samą myśl o tym, Akeli się robiło słabo.

Malaysia

Młoda wilczyca weszła na polanę. Jest tu pierwszy raz. Zaczęła węszyć pośród niewielkiej sterty liści. Czuła tu moc innych wilków. Wystraszona zakopała się pod nimi zaczęła obserwować bieg wydarzeń.

Flake

Na dźwięk pytania Getsu, Flake usiadła, a jej ogon przestał ruszać się w tempie tak szaleńczym, znacznie zwolnił, choć nie zatrzymał się w pełni. Wilczyca westchnęła.
- Myślę, że nie mogłabym tego zapomnieć - odpowiedziała, krzywiąc się nieznacznie. Dobrze pamiętała, jak spotkała Getsu na plaży, po nieudanej próbie samobójczej. Ale... czy aby na pewno nieudanej? W końcu zmarł on wskutek obrażeń, które wtedy odniósł, choć nie od razu. Flake nieraz myślała, że chciałaby cofnąć czas i powstrzymać go od tego śmiertelnego skoku, wtedy wszystko potoczyłoby się inaczej... to jednak nie było możliwe.

Akeli

Spojrzała jeszcze raz na zgromadzone wilki. Lecz.. jej uwagę przykuł jeden basior. Duży. Ona go gdzieś widziała.. ale kto to był? Oczywiście mowa tu o Luanie. Uśmiechnęła się i podeszła do niego. -Hej Luan!- zawołała mu do ucha i usiadła, machając ogonem i patrząc na niego pełnymi radości złotymi ślepiami.

Luan

Ocknął się i rozejrzał. Zaraz obok siebie dostrzegł dawną znajomą.
- Akeli! -. mruknął uradowany i uśmiechnął się do niej.
- Co u ciebie? Dawno się nie widzieliśmy... -. przyznał.

Akeli

Przytuliła go. -Jak ja się stęskniłam! Zresztą.. u mnie nic nowego, jestem Szamanką, udało mi się z jednej wilczycy wygonić ducha.. wiesz.. dużo się działo.- powiedziała i machnęła ogonem. -A co u ciebie?- zapytała i się uśmiechnęła. -Zmieniłeś się..- stwierdziła.

Luan

Objął lekko i uśmiechnął się pod nosem.
- Yhm.. Rozumiem. No, cóż... U mnie nic nowego. Wszystko po staremu. Zastanawiam się, czy nie zdawać na jakąś rangę. -. odparł.

Akeli

-Tak? A kim chcesz być? Nadajesz mi się na... wojownika.- powiedziała i usiadła naprzeciw niego przejeżdżając co i raz ogonem po liściach. Przy ruchach ogona co chwile liście szeleściły. A lekki wiaterek unosił się nad ziemią, poruszając gałęźmi drzew.