Stara polana

Amija

Odwróciła łeb w stronę, z której dobiegały jakieś hałasy. Ach, toż to Ariana! - Hej Ari. - powiedziała i uśmiechnęła się lekko. Jak one się dawno nie widziały. Widząc siostrę od razu na myśl przyszła jej Carly, która to ostatnio tak zamartwiała się, czy czasem nic nie stało się Arianie. - Gdzieś ty była tyle czasu? - spytała wlepiając w nią uważny wzrok.

Ariana

Cześć siostrzyczko -podeszła i pocałowała ją.- Dowiedziałam się kilku rzeczy po pierwsze mam brata Dreama jak chcesz zapoznam cię z nim, a drugie mam wujka demona który organizował wtedy wesele z Inną pamiętasz -szepnęła i zapytała -A co u ciebie szukałam cię i znalazłam -ryknęła radośnie. i chwyciła swój ogonek. po chwili szepnęła - Amijo moja siostro jak chcesz to chodź ze mną do taty, na starą polane umówiłam się - spojrzała błagalnie czekając na nią na skraju lasu.

Amija

Przez moment jej oczy nieco się powiększyły. Brat Dream i wujek Demon? No, no, rodzinka się powiększa... - Naprawdę? To ciekawe. - nikły uśmiech nie schodził jej z pyska. Zaraz, zaraz... Jeżeli Demon jest wujkiem Ariany, to zapewne też i Amiji. Tak samo będzie z Dreamem. Cóż... Żeby się potem nie okazało, że w krainie jest cała masa spokrewnionych z nią wilków... - U mnie? A nic ciekawego. Zostałam Wartownikiem spiżarni watahy. - powiedziała, po czym powoli wstała. - Jeżeli chcesz. - mruknęła i ruszyła w stronę siostry, by zaraz zniknąć wśród drzew.

Ariana

Uuu gratuluję -mruknęła i powiedziała- to co idziesz do taty bo na nas z chęcią czeka - szepnęła i niecierpliwie spojrzała. I widząc ze za nią idzie siostra pisnęła cicho i znikła.

Monst

-Próbuję wejść na to drzewo-mruknął-a co? Chcesz mi pomóc?-choć zachowywał się jak bohater, to w środku drżał ze strachu przed swoim bratem. Starał się jednak nie okazywać tego.
-Proszę, jeśli chcesz...

Rosity

Rosity fuknął z pogardą i odwrócił się. W głowie zaświtał mu szatański pomysł. Uśmiechnął się, spojrzał na brata i odpowiedział:
-Dobra, pomogę ci z wielką chęcią, braciszku.
Pochylił się, by brat mógł wskoczyć mu na grzbiet.

Kyinra

Kyinra podniosłe swoje szanowne cztery litery i się otrzepała. Teraz to już jej się wszystko w głowie pomieszało, co to w ogóle ma znaczyć? Albo jest, albo go nie ma, zresztą.. o czym my tu w ogóle gadamy. Kyin ma beznadziejny dzień. Ruszyła przed siebie, bez słowo, bez żadnego mruknięcie po prostu.. ślad po niej zaginął.

z/t

Monst

Monst był naprawdę zdziwiony zachowaniem brata. Może wreszcie zrozumiał sens życia z rodziną? Powoli, by nie go nie uszkodzić, wszedł mu na grzbiet.
-Mógłbyś się podnieść? Nadal nie dosięgam. A przy okazji, dzięki braciszku. Nie prodziewałem się po tobie takiedgo gestu.

Kaisa

Zgrabna, choć niewysoka wilczyca pojawiła się na terenach polany zwinnym, energicznym chodem, choć jej smukłe łapy przy każdym kroku zapadały się głęboko w puszystej pokrywie śnieżnej. Śnieżnobiała sierść owej wadery zlewała się z zimowym kożuchem, który pokrywał okolicę. Jedynie niebieskawy rzemyk, na którym zawieszone było nieskazitelnie białe piórko oraz szaroniebieskie oczy, okolone wachlarzem długich, czarniutkich rzęs zdradzały obecność Kaisy. Wilczyca przybyła tu z nudów, bez konkretnego celu.

Sherry

Jej łapy dotknęły białego puchu. Śnieg skrzypnął. Zima. Nastawiła uszy rozglądając się po okolicy. Czuła czyjąś obecność, ale nikogo nie widziała. Ruszyła uważając na lód ukryty pod śniegiem. Miała nadzieję kogoś tu spotkać, ale oprócz dziwnej obecnoścki nikogo nie widziała.

Kaisa

Niewiarygodne, ale na kamiennej twarzy Kaisy pojawił się delikatny uśmieszek. Wilczyca była dziś w wyjątkowo dobrym jak na nią humorze. Zima, ach, ta zima... potrafiła poruszyć jej zlodowaciałe serce jak nic innego na świecie. Nasuwała na myśl tyle pięknych wspomnień związanych z Watahą Alabastrowego Puchu, za którą Kaisa nadal tęskniła! Przymknęła oczy i zaciągnęła się mocno osobliwą wonią mroźnego wiatru, który wprawiał w ruch jej gęste futro.

Sherry

Lodowaty wiatr szarpnął białe futro. Sherry podniosła łeb do góry i spojrzała w niebo. Miała ochotę zawyć. Zamist tego przysiadła na śniegu i rozejrzała się po białej okolicy. W pewnym momencie coś przyciągnęło jej uwagę. Błękitny punkcik poruszany przez wiatr, na białym tle. Przekrzywiła głowę.

Kaisa

Kaisa uchyliła duże, szaroniebieskie oczy i usiadła w śniegu. Zadarła łeb i popatrzyła na zachmurzony nieboskłon. Kłębiące się na nim chmury miały ciemnoszarą barwę. Zapewne niedługo znów zasypią krainę kolejną warstwą śniegu.
~ "I dobrze" ~ pomyślała wilczyca ~ "Im więcej śniegu, tym przyjemniej."
Jeszcze raz się rozejrzała po okolicy i teraz jej duże, gęsto strojone czarnymi rzęsami oczy można było wyraźnie zobaczyć. Wilczyca zwróciła uwagę, że na tej polanie mało śladów jest wydeptanych w śniegu. Widocznie było to rzadko uczęszczane przez wilki miejsce.

Sherry

W niedalekiej odległości od błękitnego punktu, pojawiły się dwa inne otoczone czarnymi obwódkami. Podniosła się powoli i wciągnęła powietrze. Wiatr wiał nie od tej strony. Zawahała się, jednak ciekawość wygrała i ruszyła w tamtym kierunku. Poruszała się powoli, by wydawać jak najmniej dźwięków. Spuściła łeb, by ukryć czarny nos i nie pokazać się, jeżeli to inny wilk.

Kaisa

Duże ucho Kaisy drgnęło niespokojnie, kiedy wilczyca dosłyszała skrzypienie śniegu. Znaczyło to, że ugniatał się on pod czyimś ciężarem, a więc nie była tu jednak sama. Jeszcze raz się rozejrzała, lecz z racji białego umaszczenia Sherry, nic nie dostrzegła. Poza śladami pozostawionymi w śniegu przez łapy nieznajomej.

Sherry

Podeszła do Kaisy na odległość metra i przystanęła przyglądając się jej. Kiedy się zbliżała zaczynała widzeć wyraźniej sylwetkę wilczycy. Teraz widziała ją dokładniej. Sherry zastanowiła się jaka może być reakcja nieznajomej. Choć niezbyt się udzielała wśród wilków, zdążyła zapoznać się w wieloma "powitaniami". Czekała na jej reakcję, gotowa do odwrotu, gdyby była taka potrzeba.

Kaisa

Kaisa za to patrzyła na wilczycę beznamiętnym wzrokiem, a jej pysk jak zwykle nie wyrażał żadnych emocji. Szybko stwierdziła, że biała wadera nie stanowi dla niej zagrożenia, więc nie cofnęła się ani nie nastroszyła sierści. Tylko delikatnie skinęła głową na powitanie. Zajęła się lepieniem śniegowej kulki, ot tak, z nudów i by pobawić się swoim ukochanym zimnym puchem.

Sherry

Wilczyca nie zaatakowała jej. Odpowiedziała skinieniem na powitanie. Cień uśmiechu wystąpił na jej pysk. Usiadła i ułożyła ogon obok swoich przednich łap. Zmierzyła wzrokiem okolicę. Śnieg był piękny. Zaczęła rysowac w śniegu śnieżynkę, taką samą jak na jej wisiorku. Biała wilczyca lepiła kulkę, Sherry przekrzywiła głowę przyglądając się temu co robi. Wilk lepiący kulki śnieżne, hmm, ciekawe.....

Zoe

Powolnym krokiem weszła na polane trzymając w zębach księge. Nie było widać tytułu. Zoe specjalnie go zakryła. Usiadła od drzewem i zaczeła czytać książkę cały czas zakrywając tytuł puszystym czarnym ogonem.

Kaisa

Położyła się w śnieżnym puchu i owinęła ogonem. Jedną przednią łapę podwinęła pod siebie, drugą zaś toczyła śnieżkę, sprawiając, że kulka wciąż oklejała się coraz to kolejnymi białymi drobinkami i stawała się coraz to większa i większa... Kaisa zerknęła na nieznajomą. Wadera jej się przyglądała, więc Kais uniosła całkiem sporych rozmiarów śnieżkę i rzuciła w Sherry, celując w okolice jej zadka, by ubity śnieg niczego jej nie uszkodził.
- Coś ze mną nie tak? - zapytała swym jak zwykle suchym tonem. Mimo chłodnego, oficjalnego głosu wcale nie chciała być dla Sherry niemiła. Dziś miała dobry humor i nawet jakby... poczuła sympatię do nieznajomej? tak, chyba tak. Zapewne dlatego, że miały coś wspólnego - nieskazitelnie białą sierść. A to był w tej krainie bardzo rzadki widok.