Tęczowa Pustynia

Abbey

Abbey westchnęła cicho, cichuteńko, tak żeby nie zwracać na siebie zbytniej uwagi Taimi. - Powiedzmy, że nawet lubię opowiadać, ale nie o sobie - stwierdziła. Myślami przeniosła się daleko, do rodzinnego domu. Wspomnienia wiodły ją długimi drogami wstecz. Nie lubiła tego, nie podobało jej się. Co było, minęło... Jej kita poruszyła się, kąciki ust wadery powędrowały ku górze.

Taimi

Potakująco skłoniła łepetyną. Odgarnęła łapą frasobliwą i nieposłuszną grzywkę, wiedząc jednak, że to bez sensu, bo ta i tak za chwilę zasłoni jej oczy.
- Rozumiem, też nie lubię swojej przeszłości. Może więc opowie mi pani o jakiś dalekich miejscach, które pani widziała? O czymś, co najbardziej panią zaskoczyło swą niezwykłością? - spytała radośnie.

Abbey

Abbey zawahała się na dłuższą chwilę. Mało widziała, na pewno nie tyle, żeby opowiadać. Zmrużyła oczy, myślała o wszystkim co kiedyś słyszała.
- Nie wiem, czy byłam w jakimś miejscu wartym uwagi, jednak mogę opowiedzieć ci o tajemniczym miejscu, które znam z różnych historii i plotek - powiedziała. Jej ślepia rozbłysły na ułamek sekundy, miło było znaleźć osobę, przy której można się otworzyć.

Taimi

A Tai przysunęła się bliżej, rozglądając dookoła z niemałą jakby konsternacją. Niczym w filmach, kiedy to przed podaniem hasła człek upewnia się, że nie jest obserwowany. Pochyliła głowę w stronę wilczycy.
- Proszę, proszę mi opowiedzieć, ja lubię różne historie - szepnęła, z trudem (i może nieco nawet nieudolnie) powstrzymując swój entuzjazm. Jej ogon machał radośnie na boki, zaznaczając na śniegu coraz głębsze ślady.

Abbey

Abbey jęła wpatrywać się w ziemię, wystawiając na próbę cierpliwość towarzyszki. Naprawdę jednak dobierała właściwe słowa. Nie wiedziała czy jej historia jest ciekawa, jednak będąc dzieckiem, wydawała jej się wspaniała. - Słyszałam - zaczęła przeciągając słowo. - O istnieniu miejsc, bardzo odległych stąd., Podróżował do nich pewien człowiek, szukając nowych gatunków roślin i zwierząt. Krążyło wiele plotek, że można tam spotkać węże o długości 10 metrów. Byli i tacy co twierdzili, że je spotkali. Istniały historie o ludziach, którzy pojechali tam i nigdy nie wrócili. Z tego wszystkiego, spodziewano się tam nawet spotkania dinozaurów... Niestety nic więcej nie wiem, ale ciekawie byłoby tam trafić - powiedziała i szybkim, płynnym ruchem odgarnęła grzywkę z oczu.

Taimi

Gdy ta zamilkła na chwilę wlepiając wzrok w podłoże, młoda wilczyca poczuła dziwne napięcie. Wyczekiwała. Zagryzła delikatnie wargę, gdy Abbey zaczęła opowieść a z każdym jej słowem zaciskała uścisk mocniej i mocniej. Puściła dopiero, gdy wilczyca odgarnęła włosy.
- A może... może poszukamy tego miejsca? Może jest bliżej, niż myślimy? - spytała. Tak, jako nastolatka była tak naprawdę przerośniętym szczeniakiem, o charakterystycznych zaburzeniach abstrakcyjnego myślenia, beztroska i radosna. A może była zacofana, na skutek wielu eksperymentów, których na sobie doświadczyła?

Abbey

Abbey w zamyśleniu pokiwała głową. Nigdy nie myślała o tym w ten sposób, dla niej zawsze była to historia, którą może zrealizować kto inny, ale raczej nie ona. W sumie ona nie za dużo myślała co mogłaby zrobić... Zamknęła oczy i pomyślała jak tam może być. Czy to w ogóle warte zachodu? Gdzie się kierować? Gdzie najpierw szukać? Tysiące myśli przebiegały przez głowę wadery. A jeśli znajdą coś, co nie powinno ujrzeć światła dziennego? - Można by... - odparła w zamyśleniu.

Taimi

- Ale nie jest Pani tego pewna, mam rację? - spytała rezolutnie, nadal utrymujac ten sam, ciepły i życzliwy ton wypowiedzi. Zastrzygła uchem, jakby wyczekując odpowiedzi ze strony starszej i zapewne o wiele bardziej doświadczonej wilczycy. Uśmiechnęła się serdecznie.

Abbey

- Trudno uwierzyć w niektóre rzeczy, choć wiem, że wiele rzeczy, które istnieć w normalnym świecie nie powinny, istnieją - odparła. Znieruchomiała, wlepiając wzrok w niebo, poszukując wzrokiem cudownej krainy. Jej kita wolno poruszyła się, rozgrzebując puch.

Taimi

Abbey też była marzycielką? A może uznała z góry pytania Taimi za niedorzeczne? Takie i wiele innych rozważań urządziły właśnie gonitwę w umyśle niedojrzałej jeszcze wadery. Machnęła znów ogonem, zagłebiając się w słowa wadery.
- Z drugiej strony czasami lepiej nie doganiać na siłę marzeń i tego, co zdaje się nieuchwytne - wyrzuciła z siebie, z niemałym rozmarzeniem i zamyśleniem.

Abbey

Abbey uśmiechnęła się lekko. - Od wieków, zawsze tak jest, że człowiek czy wilk, chce gnać za tym co pozostaje nieuchwytne, każdy pragnie poznać słodki smak tajemnicy i odkryć to co pozostaje ukryte. Zwłaszcza ludzie, zawsze chcę więcej, pragną stać się idealni - rzekła. Nie wiedziała skąd w jej ustach wzięły się takie słowa, samo przyszło.

Taimi

Skłoniła łbem, wzdrygnąwszy się solidnie na wspomnienie o ludziach - jakby miała atak epilepsji, ale na szczęście bardzo niegroźny i całkiem krótkotrwały. Nienawidziła dwunogów za to, co zrobili jej i masie innych zwierząt, których cierpienie obserwowała każdego dnia, modląc się momentami o ukojenie w postaci śmierci...
- Nie warto, prawda? - spytała, już bez tego samego entuzjazmu, wznosząc na facjatę wilczycy bursztynowe oczka.

Abbey

- ''Co Cię nie zabije, to Cię wzmocni''. Nie mamy nic do stracenia, więc nie zaszkodzi spróbować. Przynajmniej trochę się poruszamy - powiedziała. Jej wzrok nabrał nieco cieplejszego wyrazu, można powiedzieć, że Abbey miło spędzała czas. Po odejściu swej przyjaciółki, pozostawała sama.

Taimi

Zamerdała radośnie ogonem, nieco jak pies na widok dawno niewidzianego właściciela. Za dużo przebywała u ludzi, zbyt długo!
- Cieszę się bardzo, jednak na mnie już pora. Ale jeszcze na pewno kiedyś Panią odnajdę! - zawołała radośnie, przy czym zasalutowała w niezwykle dopracowany sposób, po czym odbiegła w dal, jakby goniąc wiatr.

zt.

Abbey

Abbey zamruczała do siebie, jakąś smętną melodyjkę i nieśpiesznie zebrała się do odejścia. - Miło - mruknęła cicho i otrzepała swoją sierść z paprochów. Na jej pysku zagościł lekki uśmiech, a raczej uśmieszek. Westchnęła cicho i nadal mrucząc pod nosem, poszła przed siebie. W świat...

z.t

Anastasie

Kaori przyszła na pustynię w bardzo dobrym nastroju. Pogoda sprzyjała, było ciepło, czyli taka pogoda, jaką owa wadera lubił najbardziej! Usiadła na piachu, po czym jednak zdecydowała położyć się i zatonąć w tęczowym piachu. Uwielbiała takie kolorki, zielony, żółty, czerwony, niebieski... To tak wspaniale wyglądało! Wadera wiele pięknych miejsc widziała, ale chyba to te wydawało jej się najpiękniejsze. Potem wpatrywała się w obłoki. O niczym nie myślała, po prostu zrobiła sobie odpoczynek od myślenia.

Taidara

Powolnym, bo po co się zanadto spieszyć, krokiem pojawił się na pustyni Taidara. Szedł leniwie, jakby przekładanie kolejnych łap sprawiało mu niezmierną trudność, ale na jego pysku malowało się opanowanie i zadowolenie. W końcu wyrwał się z domu, tym samym mógł sobie pozwiedzać nieco nową krainę i zobaczyć, gdzie to przyszło mu teraz mieszkać.
- Dzień dobry - powiedział spokojnym głosem do wilczycy, która także znalazła się w tym miejscu i usiadł niedaleko niej.

Berenika

Krocząc przed siebie powoli zjawiła się tu Berenika. Niezwykłość tego miejsca przyciągała ją, nie mogła się powstrzymać. Usiadła w końcu i rozejrzała się, może ktoś będzie chciał pogadać. Wtem jej uwagę przykuł iście ciekawy basior, a może po prostu ot tak wybrała go jako kompana do rozmowy. Podeszła bliżej.
- Witaj, jak Ci na imię? Mnie zwą Berenika.

Taidara

Wilczyca nie odpowiadała. Czyżby coś z nim było nie tak? Subtelnie pozwolił sobie na zbadanie zapachu swoich pach - nic niepokojącego nie przykuło jego uwagi, zatem chyba nie śmierdział. Może wadera nie miała po prostu ochoty na rozmowę. Zdarza się. Jednak zaraz na pustyni pojawiła się kolejna wadera - biała, dla odmiany. Zwrócił ku niej swój łeb.
- Taidara - odpowiedział spokojnie, lustrując Berenikę wzrokiem.

Berenika

Widocznie samiec nie mieszka tu od dawna, czuć to po zapachu. Może od kilku dni, maksymalnie trzech. Ach, jak ta kraina szybko się rozwija. Ciepły uśmiech zagościł na smukłej kufie Beretty. Miała ochotę rozmawiać długo, albo milczeć bez końca, coś w końcu musi wybrać. Rozmowa bardziej odpowiadałaby każdemu, kto ma coś do powiedzenia.
- Zapewne od niedawna jesteś w krainie, hm? - Zapytała się i spokojnie obejrzała się do tyłu. Kaori... jej była uczennica. Jej wzrok znów osiadł na oczach Taidary. Ciekawe imię.