Grota Pięciu Żywiołów

Mack

Owa grota prowadzi do niewyobrażalnych miejsc. Posiada pięć tuneli, każdy z nich prowadzi tam, gdzie źródłem stało się jedno z pięciu żywiołów. Aby zyskać sił, na początku widnieje niewielki wodospad, który jest magiczny. Istnieje przepowiednia, która mówi, że istnieje istota, która zrobi łyk tej wody stanie się niezwyciężony. Niestety, przez tysiące lat nikt taki się jeszcze nie narodził.
_____________________________

Mack przywędrował tu wraz z Freedom. Chciał pokazać jej miejsce, w którym on sam przebywał większość czasu. Do tej pory tylko on wiedział, gdzie leży owy zakątek. Teraz niech każdy mieszkający w tej krainie zazna szczęścia, nie patrząc jacy są...

Freedom

Gdy dotarli na miejsce, oczka małej powiększyły się. - Tu jest cudownie... - Orzekła, rozglądając się dookoła. Naprawdę, to chyba najpiękniejsze miejsce, jakie kiedykolwiek widziała. Zafascynowały ją wodospady, źródła, skały, rośliny, wszystko.
- Gdzie jesteśmy, Mack? - Spytała, przypominając sobie, że prosił, że ma się do niego zwracać po imieniu. Tak wiec robi. Na pyszczku małej Free, pojawił się całkiem spory uśmieszek zafascynowania.

Mack

- Byłem przekonany, że będziesz zachwycona tym miejscem. Jest to grota, która prowadzi do pięciu niezwykłych zakątków, których źródłem jest jedno z żywiołów jakie istnieją. Niewielu zna drogę... o ile ktoś ma pojęcie o istnieniu tego wodospadu. - powiedział nie spuszczając z niej wzroku. Wszystko wydawało się piękne, cudowne, lecz w głębi, gdzie światło nie dociera zamieszkuje niewyobrażalne zło. Nawet i on nie mógł ujrzeć tej kreatury.

Seele

Seele z małym syknięciem znalazła się tutaj.
Hmm?? Inny duch i... Freedom???-powiedziała sama do siebie. No cóż, świat dla niej jest okrutny...Więc szybkim tempem wyleciała z groty i usiadła na niej, patrząc przed siebie, jakby nie była tutaj obecna.

Freedom

- Czy wybierzemy się do jednej z nich? A, i czy mogę wziąć trochę wody z wodospadu? Tak do fiolki. - Uśmiechnęła się mała, kolejno zadając pytania. Jeszcze raz rozejrzała się o tym cudownym miejscu, nie przestawiając mieć banana na pysku. Mack był dla niej miły... tylko czy wszystkie duchy są tak miłe?

Seele

Seele patrzyła jak zahipnotyzowana przed siebie. Na jej pysku nie było widać żadnych oznak życia. Działo się coś dziwnego. Czerwone ślepia zniknęły i pojawiły się przed Seele. Potrząsnęła łbem, ale one tak jak by jej coś mówiły.... Coś dziwnego.

Mack

Pytania małej były do przewidzenia. Napawał się widokiem szczęśliwej i zadowolonej Freedom, jednak wiedział, że to co powie może sprawić, iż jej uśmieszek zniknie z pyszczka.
- Moja droga, ani ja ani ty nie możemy wyruszyć w głąb groty. Czeka tam wiele przeszkód, pułapek. Nie darowałbym sobie, gdyby wyrządziła Ci się jakakolwiek krzywda. Co do wody, oczywiście. Weź tyle, ile zapragniesz. - uśmiechnął się do niej ciepło.

Freedom

Do odważnych świat należy! Tylko trzeba tą odwagę w sobie zebrać. Freedom, była zwykle rozsądna, lecz chęć nowych wrażeń zadecydowały o jej odpowiedzi. - Możemy iść. Jeżeli zginę, będę wiedziała gdzie się zgłosić, kiedy zacznie doskwierać mi samotność. - Oznajmiła, dumna z siebie i ze swej decyzji. Choć ta i tak nie należała do najlepszych... Wyjęła z za pazuchy niewielką fiolkę, napełniając ją cudownym płynem. Jaskiń było 5. Ją niewiarygodnie ciekawiło co jest w 3. To jej ulubiona liczba.

Seele

S-s-seele-e, S-s-seele-wołały czerwone ślepia wabiąc.
Była ona w dziwnym amoku. Po chwili wyleciała dziwna mgła, i zniknęły ślepia... Ale za to mgła udusiła pobliskie drzewo, dosłownie! Osadziła się tam, a drzewo jak widać... Zwiędnął. Dopiero teraz uświadomiła sobie że włada jako duch tak potężną mocą, a raczej ektoplazmą.

Mack

Zaimponowała mu odwaga małej. Rzadko można spotkać tak odważnego wilczka, nawet dorośli bardziej się obawiają niż młode. Nie chciał wszczynać kłótni z Free. Stanął blisko niej. Mogła niemal ujrzeć, cóż kryje się we wnętrzu gęstej mazi.
- Chciałbym wiedzieć który z tuneli najbardziej Cię intryguje, która z tych tajemnic jest godna takiego poświęcenia? - zapytał, chciał mieć pewność czy rzeczywiście szczeniak pragnie ujrzeć co najgorsze.

Freedom

3. To ta najbardziej mnie interesuje. Mój brat miał znamię, przypominające tą cyfrę. Był mi bliski...ale...ale - Tu wadera przerwała, nie mogła wydusić z siebie żadnego słowa, to było dla niej zbyt trudne. Nie lubiła o tym rozmawiać. Zamilkła, co miało oznaczać, że zbyt ciężko jej o tym mówić. Spojrzała na butelkę z wodą. Wykorzystując sznurek, zrobiła z tego swego rodzaju wisiorek, który umieszczony został na jej szyi. Nie wyczuwała obecności 2 ducha.

Seele

Seele sycząc niczym wąż wpadła do jaskini jak wiatr, nikt jej nie zauważył.
Zaśmiała się ochryple i wleciała do jednego z żywiołów. Zataczała tam kółka tworząc wir który poprawił jej umiejętności ektoplazmy. Zaśmiała się głucho.

Mack

Nie musiała kończyć, wszystko było jasne. Bez zawahania przeszedł niewielkie źródełko, stanął przy wejściu do trzeciej jaskini. Westchnął delikatnie, przed nim utworzyła się para. Czyżby był to lód? Okaże się, gdy dotrą do samego końca.
- Freedom, jest kilak zasad, których nie możesz złamać. Wchodząc tu, nie masz prawa ani razu spojrzeć za sobą. Nawet jeśli usłyszysz jakieś odgłosy. Idziesz krok w krok tuż obok mnie nie oddalając się. Jeżeli poczujesz strach powiedz mi, o tym. Muszę mieć świadomość, iż lękasz się czegoś... Czekają na nas przeróżne stwory, których nikt nigdy nie widział. Chodź. - rzekł z obawą w głosie. Co go podkusiło, by zaprowadzać w takie okolice małą kruszynkę?

Seele

Seele nadal zataczała kręgi. Śmiała się sycząco przy tym. Jej moc narastała z sekundy na sekundę. Uśmiechnęła się cwaniacko, albowiem była ona w komnacie nr.3.
Hah-zaśmiała się i przestała. Usiadła tylko na ziemi mrużąc ślepia. A na jej pysku widniał chytry uśmiech.

Freedom

- A co się stanie, jeżeli bym się obróciła? - Zapytała, z lekką trwogą w głosie. To najbardziej magiczne miejsce, jakie w życiu ujrzała. Spokojnie, Free, spokojnie. Mała podeszła pod 3 jaskinie. - Jestem gotowa. Chodźmy więc. - Oznajmiła, a na jej ustach pojawił się nawet mały uśmiech. Głęboki wdech.
3...
Mała zamknęła oczy, przełykając ślinę.
2...
Przybliżyła się do jaskini, nadal pozostając w lekkim strachu.
1...
Żyje się raz. Kiedyś pewnie będzie bardziej żałować, że tego nie zrobiła, niżeli odwrotnie.
0!
Teraz! Mała przekroczyła granice jaskini.

Mack

Mack na krok nie opuszczał jej. Wędrowali tak w ciemnościach przez długi czas. Napotykali się na przeróżne stwory. Nietoperze, które uniemożliwiały im zobaczenie czegokolwiek. Tajemniczy głos nawoływał oboje. Skąd posiadał wiedzę o ich imionach i wyglądzie? Przystawał, kiedy malutka Free się zawahała. Nagle na końcu korytarza zabłysło ostre, żółte światło.

Freedom

- M-Mack... co to jest? To żółte światło, na końcu tunelu? - Spytała, drżącym głosem. Bała się. Cała czas odczuwała potrzebę odwrócenia się. Ciekawość. To wcale nie jest takie dobre słowo. Nigdy chyba nie było. - A-a jeżeli się odwrócimy? - Spytała po chwili, machając lekko ogonem. Denerwowała się. To chyba nie dziwne, była jeszcze małym, bezbronnym dzieciątkiem.

Mack

- Nie obawiaj się, tam na końcu czeka na nas błogi spokój. Musimy przetrwać i dojść do końca. - powiedział spokojnym głosem. Był opanowany jak nigdy. Czuł, że ciekawość Free wzrastała z minuty na minuty.
- Nie marnujmy czasu, chodź, biegnij!. - krzyknął na całą długość korytarza. On zaś przyglądał się jej. Stał za nią w bezruchu.

Freedom

Tak więc wadera zaczęła biec najszybciej jak tylko potrafiła. Przyznam, bała się śmierci. Dodatkowo chciała dowiedzieć się, co czeka na drugim końcu korytarza. Kolejny wodospad? Może polana? Tak bardzo chciała się tego dowiedzieć. Była już coraz bliżej i bliżej. Starała się nie myśleć, o tysiącach różnych i strasznych odgłosów, jakie ją otaczały. - Co tam jest? - Biały punkt przybliżał się coraz bardziej.

Mack

Jak wiadomo nie od dziś, Mack był kupką ektoplazmy. Bez problemu pojawił się tuż przy wyjściu z upiornego tunelu. Oczekiwał tam z niecierpliwieniem na Freedom. Gdy tylko ją ujrzał na jego pysku pojawił się serdeczny uśmiech.
- Chodź, chodź moja mała. Czeka tu na Ciebie wielka niespodzianka. - rzekł do niej. Miejsce te było okute lodem. Z nieba prószył się przyjemny w dotyku śnieg. Tak, zawitali u progu jednego ze najzimniejszych żywiołów. Na końcu widniała róża o złocistej barwie...