Przepaść

Ryemi

-Ryemi.-powiedziała krótko. Nieco zbliżyła się do wilczycy. Spojżała jej w oczy:
-A, ty?-spytała kładąc łapkę blisko jej głowy.

Atrita

Spojrzała w dół, na przepaść samobójców. Dochodziła stamtąd stłumiona przez różne czynniki woń zgnilizny, padliny pożeranej przez głodną Śmierć. Podniosła się na łapy, znudzona już obserwowaniem odległego horyzontu. Odwróciła się, machnęła leniwie puszystym ogonem, po czym przeszła pod jedno z rosnących tu drzew. Kątem białych ślepi spojrzała na brązowe szczenie, lecz nie zainteresowała się nim. Legła pod spierzchłym, chropowatym pniem.

Ryemi

Ryemi na chwilę odeszła. Chodziła wzdłuż krawędzi i zastanawiała się, dlaczego niektórzy skaczą w tą wysysającą dusze odchłań. Może śmierć jest czymś więcej? Może po śmierci stajesz się kimś lepszym? Była młoda, więc do głowy przychodziły jej różne, wręcz absurdalne myśli.
Zawinęła puszystym ogonem po ziemi tworząc kłęby dymu. Rozglądała sie dookoła, za czymś, co można byłoby rzucić w dół. Podbiegła do kolczastego krzaka. Szarpała sie z twardymi gałązkami. Udało jej sie jedna urwać; wróciła nad krawędź przepaści cała pokaleczona. Łypnęła w dół, opuściła nieco uszy. Odsunęła sie od krawędzi, wzięla rozbieg i rzuciła gałązkę w przepaść. Sama omal nie spadła. Sledziła jej droge doputy, dopóki nie zniknęła we mgle. Nadsłuchiwała jeszcze jakiś czas, ale nic nie usłyszała. Schowała sie w cieniu owego kolczastego krzewu. Obserwowała ptaki na niebie.

Nut

Ponure miejsce. uh. Wszyscy przygnębieni. Wygląda na to, że przychodzi się tu, aby pozastanawiac się, czy nie skoczyc. Jeszcze raz uch. Głupia myśl. Logiczne, bo po co innego porzychodzic na urwisko? No, chyba, że jest się Nut, która w głowie ma.. no właśnie, co? Mokry wychynął gdzieś zza jej tylnej łapy. Uśmiechnęła sie lekko. Coś czuła, że w tym miejscu długo nie pociągnie. Wstała i powlokła się w stronę przeciwną do przepaści.

Balaa

-Mam na imie Balaa
Powiedziała spoglądając na wilczątko
-Miło mi cie poznać Ryemi!
Wstała i obróciła się do niej przodem.Podeszła do niej bliżej zastanawiawąc się czy wilczątko się nie przerazi położyła się nie daleko.

Ryemi

Postawiła swoje uszka. Przyjżała się wilczycy jeszcze raz.
-Aha...-rzuciła prostym tonem.
-A długo tu jesteś?

Balaa

-Nie zupełnie.
Powiedziała , położyła się na grzbiecie i wysuneła jęzor.

Ryemi

-Aaaa, relaks...-powiedziała miękko.
-Pomyśleć...takie ponure miejsce, ale atmosfera jaka...Będę tu często przychodzić.-dokończyła. Podeszła bliżej Bali i położyła sie obok niej.
-Można, no nie?

Balaa

Wilczyca wysuneła łebek w strone malca z szerokim uśmiechem.
-Oczywiście!

Ryemi

Leżała dobrą chwilę. Potem wstała i znów udała sie w stronę krawędzi. Nad jej brzegiem usiadła. Rozkoszowała sie wiatrem wiejącym jej w plecy. Ale ta idylla musiała sie kiedyś skończyć-sliniejszy podmuch popchnął Ryemi na dół. Zdążyła tylko krzyknąć:
-Raaatuuunkuuu!

Balaa

-Ryemi!
Krzykneła Balaa,w ostatniej chwili wstała i rzyciła się w strone przepaści .Zembami złapała małe wilczątko a wbite w krawędż pazury utrzymywały ją nadal na urwisku.

Ryemi

Przez kilka chwil wisiała nieruchomo. Była za bardzo zszokowana, by zrobić cokolwiek. W końcy wypiszczały prędkim tonem:
-Weź mnie w górę! Szyyyyybko!

Balaa

Natychmiast wyciągneła wilczątko kładząc je na ziemi.
-Nic..nic ci nie jest?
Powiedziała troskliwie przyglądając się Ryemi.

Atrita

Nie drgnęła nawet podczas całego zamieszania, strzygąc jedynie uszami z powodu hałasu, jaki robiły dwie młode wilczyce. Nie odezwała się ani słowem, nie zareagowała na możliwość upadku brązowego szczeniaka w przepaść. Zdawała się doskonale wiedzieć, że starsza, rudo-złota wadera rzuci się na pomoc i złapie ją w odpowiednim momencie. Obserwowała wszystko białymi ślepiami, lecz ostatecznie odwróciła łeb, spoglądając ku horyzontowi - szerokiej, szarpanej i niewyraźnej linii ciągnącej się w miejscu zetknięcia ziemi i nieba, dwóch stref.

Atrita

Nie drgnęła nawet podczas całego zamieszania, strzygąc jedynie uszami z powodu hałasu, jaki robiły dwie młode wilczyce. Nie odezwała się ani słowem, nie zareagowała na możliwość upadku brązowego szczeniaka w przepaść. Zdawała się doskonale wiedzieć, że starsza, rudo-złota wadera rzuci się na pomoc i złapie ją w odpowiednim momencie. Obserwowała wszystko białymi ślepiami, lecz ostatecznie odwróciła łeb, spoglądając ku horyzontowi - szerokiej, szarpanej i niewyraźnej linii ciągnącej się w miejscu zetknięcia ziemi i nieba, dwóch stref.

Athoria

Jeszcze raz zlustrowała wzrokiem okolicę. Wilczyca po chwili wolnym krokiem zaczęła iść przed siebie, znudzona tym miejscem. Opuściła powieki. W końcu zniknęła w cieniu.

Atrita

Spojrzała na krótki, ulotny moment za siebie - na odchodzącą waderę. Nie zatrzymała jej słowem czy gestem, pozwoliła w spokoju oddalić się od przepaści. Białe ślepia zlustrowały uważnym i zarazem chłodnym wzrokiem okolicę, jakby czegoś szukając. Wreszcie spoczęły na bezkresnym, szafirpwym nieboskłonie, gdzie chmury przesuwały się leniwie nieświadome czajacej się na dole zgnilizny i szczerzącej kły Śmierci.

Miyoshi

Podążała przed siebie, rozmyślała nad wieloma rzeczami. Sczególnie nad tym jak jej życie jest bezwartościowe i jak wykorzystano ją. Stanęła nad krawędzią przepaści.

Atrita

Spojrzała kątem oka na nowo przybyłą, zaraz dostrzegając jej nastrój. Nie przerwała ciszy, nie przywitała się słowem, nawet skinięciem. Jedynie obserwowała, jak to zazwyczaj miała w zwyczaju. Gdy przyjdzie czas, zabierze głos, rozrzuci jego ziarna wokoło, aby wydały plony. Lecz nie uczyni tego w czasie burzy lub suszy, dlatego zachowała zdania dla siebie. Do czasu, prawda?

Miyoshi

Wyczuła nieznaną jej jeszcze wilczyce. Usiadła, obwinęła swe łąpy ogonem. Zaś końcówka leniwie się poruszała. Wzrok miała zwrócony w dół, na wieczną ciemność. Uśmiechnęła się nikle niewiadomo dlaczego.