Przepaść

Mizu

Czy Mizu miała jakikolwiek cel w siedzeniu w tym miejscu? Co miała tutaj robić? Dalej czekała na... kogoś. A ten ktoś się nie zjawiał. Pytanie jeszcze... ile ona już tu siedziała? Nagle zaburczało jej w brzuchu. Tak, to chyba była odpowiedź. Zeskoczyła z drzewa, z gracją lądując na czterech łapach - niczym kot. Potrząsnęła grzywką, a ta posłusznie opadła na oczy. Podeszła do krawędzi przepaści i spojrzała w dół, na wilka i wilczycę, którzy... coś na pewno chcieli robić.
~ Skocz... ~ Usłyszała szept. Zdziwiona rozejrzała się dookoła siebie, lecz nikogo poza nią na górze nie było. Była sama, a... nie słyszała by tak wyraźnie od tych na dole. Ech... Ostatnio działy się dziwne rzeczy... Wychyliła głowę i przyjrzała się leżącym na dole szczątkom, trupom i kościom. Nie był to najmilszy widok. Westchnęła cicho i... odeszła.

zt.

KokuRai

Koku zaczęła oplatać ciemna mgła.
- Xyth wiesz że zostałam demonem? - zapytała wesoło i podeszła do niego. Zamachała wesoło ogonem. Jej oczy zalśniły, a ona rozejrzała się. Spojrzała prosto w oczy samca. Jej ślepia zalśniły, a ona oblizała swoje kiełki. Dym znikł tak naglę.

Xythuel

Xyth przyjrzał się Koku. Nie miał co zaprzeczać - zachowywała się w jego mniemaniu trochę osobliwie.
- Skąd wiedziałaś, że coś tam jest?
Spytał wskazując na tunel. Po chwili wlazł do niego za nią.
- Skoro wiesz to gdzie idziemy?
Spytał ponownie i zaczął jej się tajemniczo przyglądać. Jakby chciał przejrzeć KokuRai na wylot... Z nieznanych nikomu powodów.
- Demonem?
Zatkało go. Koku demonem? Xyth dostał zastója i dopiero potem oprzytomniał.
- Demonem? Ja za to spełniam swoje życiowe marzenie. Zdaję na maga.
Oznajmił obserwując każdy ruch KokuRai. Demony bywają niebezpieczne. Nigdy nie wiadomo co im do łba wpadnie w danej chwili.

KokuRai

Koku uśmiechnęła się. Zamachała ogonem wesoło.
- Ciesze się że zdajesz na maga - oznajmiła patrząc na niego wesoło.
- Idziemy gdzieś indziej? - zapytała. Tutaj robiło się już nudno. Zamachała jeszcze raz ogonem. Spojrzała na te niebo. Była nawet ładne, ale nawet robiło wielką różnicę.

Xythuel

// Twój nowy avek mnie przeraża o.o i brak weny //

- Możemy... Zaproponować coś samemu czy Ty chcesz mnie gdzieś zaprowadzić?
Rzekł wychodząc z nory i zaczynając się wspinać po stromej skale. Zawsze musiał wystartowywać pierwszy... Za to kto był pierwszy na miejscu? Najczęście Koku.

KokuRai

Ona już była na na górze. Wilczyca uśmiechnęła się, a następnie wskazała na niego łapą. Objęła go gęsta mgła, która podniosła go i położyła przed Koku. Po chwili dym znikł.
- I jesteś na miejscu - oznajmiła śmiejąc się delikatnie.
- Nie pamiętam już żadnego fajnego miejsca - powiedziała patrząc na samca wesoło.

Xythuel

Xytherianowi przez myśl przebiegło "WTF? Co się...". Dopiero gdy został odłożony na ziemię obok KokuRai zdołał odpowiedzieć.
- Chodź do Kaji.
Rzek, starając się nie zasypać jej pytaniami typu - Skąd tak umiesz? Jak to? ŁAAAŁ! Po chwili wilk dłużej nie czekając popędził przed siebie.

// Cel - Wesoła Śmiertka, Xytherian już tam jest. //

KokuRai

Uśmiechnęła się. Jak ona dawno nie widziała tej wilczycy. Poprawiła swoja grzywę, a następnie zaczęła biec. Chciała się samica zmęczyć. Biegła bardzo szybko, a miał to być zwykły bieg. Jej ogon poruszał się za ciałem. Jej język sterczał na zewnątrz. Biegła sobie spokojnie i wesoło.

zt.

Leth

Leth przybiegł tutaj, rozglądając się uważnie dookoła. Więc to tak wyglądał świat... Wcześniej był tylko w legowisku swojego taty. Szczeniak podszedł do krawędzi urwiska i wpatrywał się długo w dół. Ciekawe, co by się stało, gdyby spadł... Wilczek jednak nie chciał próbować. Jak wlazłby potem na górę? usiadł tylko na skale i patrzył. Nic więcej.

Brak weny T.T

Retes

Retes pojawił się nad Przepaścią tuż za Lethem. Ciekawe, czy inni także przyjdą? Może i Leavi wpadnie? I reszta. Szczeniak podbiegł do syna Lei i Setha i również spojrzał na sam dół przepaści. Dość... Daleko.
- Fajne... - powiedział oczarowany patrząc na wystające skały i leżące na dnie szkielety zwierząt.

Dante de Cossa

Schatta przeszedł chłodny dreszcz. Przypomniały mu się dawne dni. Kiedy to on ostatnio widział (bądź też nie widział xd) Seele...?
- Tu jesteś łobuziaku! A gdzie reszta? Co z nimi zrobiłeś? - powiedział do Letha i usiadł obok wilczka. Lepiej go pilnować. Nigdy nie wiadomo, co mu wpadnie do łba.
- Tylko nie próbuj skakać. Życie po śmierci nie jest tak ciekawe. Zresztą... znałem pewnego ducha... Do najszczęśliwszych nie należała - tak... Schatt zmienił tutaj rodzaj dla podkreślenia, że owa dusza była przed śmiercią samicą.

Leavi

Leavi powolnie przechadzała się pomiędzy gęstwinami lasu. Co jakiś czas zwracała uwagę na grzyby, gałązki, kwitnące kwiaty i pąki na drzewach, no... na wszystko co ją otaczało! I wreszcie... udało jej się wydostać! Spojrzała przed siebie, na końcu urwiska dostrzegła znajomą sylwetkę - swojego braciszka Letha. Uśmiechnęła się szeroko i zaczęła skradać.. Jednak gdy zobaczyła co jest przed nim zrezygnowała z przestraszenia go... Co jak co, ale nie chciałaby, żeby spadł...
- Co tam? Gdzie wszyscy? - Spytała powoli do niego podchodząc i siadając obok. Patrzała przed siebie, na drugi kraniec przepaści. Co tam było? Nagle jakby z pod ziemi wyrósł wujaszek! Źrenice momentalnie się poszerzyły, a pisk ugrzęzł w gardle. Ale jak? Ale skąd? Ale czemu?!

Viktoria

Viktorii też tu nie mogło zabraknąć. Spokojnie podeszła do szczeniaków. Oczywiście był z nimi Retes. Tak więc złapała go i posadziła przed sobą. Niech się szczeniak powścieka. Viki nie daruje mu tych ucieczek.

Shinra

Shinra smętnie przybyła nad przepaść. Czy miała zamiar skoczyć? Nie. Po prostu poczuła zapach Schatta i chciała go spotkać. Czuła, że coś z nimi się dzieje. Nie jest to zbyt dobre - tego była pewna. Usiadła tylko za nim i czekała, aż zareaguje. Może jej nie zauważy? A może nawet zignoruje... Wszystkiego mogła się teraz spodziewać. Tęskniła za nim. Tęskniła za ciepłem jego futra i jego miłością. Za Schattem, swoim Schattem. Chciała z nim jak najszybciej porozmawiać, ale nie przy tylu osobach. Sam na sam... W głowie wilczycy szalały myśli. Setki myśli.

Retes

Retes tylko spojrzał obojętnym wzrokiem na matkę, po czym cofnął się tak, że od przepaści dzieliło go jedynie kilka centymetrów.
- I tu musiałaś przyjść, tak? - spytał smętnie, po czym rzucił Viktorii wyzywające spojrzenie. Jeżeli nie była głupia, zrozumie o co chodzi. Jeżeli ona się zbliży, Retes się cofnie. Skąd tylko w głowie szczeniaka takie pomysły?

Leavi

Leavi spojrzała najpierw na nieznajomą wilczycę, potem na Viktorię, aby na końcu zatrzymać wzrok na Retesie. Uśmiechnęła się do niego, przypomniały jej się jego słowa co o życiu i nieżyciu Schatta. Jednak gdy ten stanął tak blisko przepaści w jej oczach pokazało się zdziwienie, szok. Z twarzy można było wyczytać niepokój. Na prawdę chce to zrobić? Na prawdę to zrobi? Nie wiedziała... Niepewnie przerzuciła wzrok na Viktorię, aby znowu zatrzymać go na Retesie.

Dante de Cossa

- Shinra...! - Schatt otworzył szeroko oczy ze zdumienia. Nie przypuszczał, że ją tu spotka. Tylko dlaczego w takim momencie? Dlaczego, gdy musi opiekować się dziećmi? Spojrzał kątem oka na Letha. Na tego małego lepiej uważać. Chciał pójść z Shinrą gdzieś na ubocze, lecz nie mógł zostawić maluchów bez opieki.
- Viki... Mogłabyś? - zapytał niepewnie. Powinna sobie poradzić. W końcu był tu także jej syn.

Viktoria

Viki wpierw odpowiedziała Schatt'owi
- Mhm, jasne. Nie ma sprawy - powiedziała miło. Po chwili odwróciła si do Retes'a, który chciał się rzucić w przepaść. Zaśmiała się tylko.
- Nie jesteś taki głupi, nie zrobisz tego. W dodatku nie zostawisz Leavi - tak, ona to kocha... Zrobiła krok do przodu. Jeśli Retes się rzuci, po prostu Viki wyśle Lo, aby go złapała.

Leth

A co Leavi ma do tego, bo nie za bardzo kontaktuję? O.o

Leth zdezorientowany patrzył na całą tę akcję. Retes nie mógł skoczyć... Chociaż, kto wie... Wilk zerkał to na Leavi, to na Retesa. O co chodziło jego mamie?! Czemu miałby jej nie zostawić? Przecież nie byli rodzeństwem, ani nawet wielkimi przyjaciółmi... Leth już nic nie wiedział. Potem skupił wzrok na nieznajomej wilczycy,która właśnie tu przyszła. Najwyraźniej Schatt dobrze ją znał... Leth słuchał z uwagą ich rozmowy, czekając, aż wujo się zdekoncentruje. Może wilczyca zrozumie, o co mu chodzi i mu pomoże... Raczej nie... Chyba, że czyta w myślach.

Sasome

[Viki twierdzi, że Retes jej się podoba ^^ *i na odwrót*]

Na horyzoncie pojawił się nieco rozmazany kształt. Sasome, nadal oblepiony watą cukrową, zbliżał się w zastraszającym tempie-no cóż, wyprzedziło go kilka ślimaków.
-Mlasku, mlasku... mami!-zaczął wysokim i słodkim od cukru głosikiem-Spadłem i prawie utonąłem!-miał oczywiście na myśli lot w dół ze smoczego grzbietu i tonięcie w wacie cukrowej, jednak nikt, kto był przynajmniej tak inteligentny, jak Viktoria, nie zrozumiałby, o co chodzi. To zrozumieją tylko idioci. No, a więc może mamuśka jednak zrozumie... A juz z całą pewnością retes. Och, Retes!
-Witaj, braciszku!-zawołał, podchodząc do niego ociężałym krokiem żółwia.