Przepaść

Fekete Angyal

- No, skoro potrafisz to dobrze. - powiedział Fekete Angyal ze szczerym, słowiańskim uśmiechem na pysku. ;3 - Ale uważaj, bo w lasach i zakątkach mogą czaić się różne, straszne rzeczy, które tylko czekają na chwilę nieuwagi, by zaraz... aps! - dodał podskakując wysoko na ostatni wyraz swej wypowiedzi.

Leavi

- Mhm. - Potwierdziła jego słowa nadal z siebie dumna. Ach ta jej samowystarczalność! Bo przecież tej małej się wydaje, że jak zrobi duże oczka i się uroczo uśmiechnie to nikt nie zrobi jej krzywdy. Bo kto by krzywdził takie maleństwo? Przecież to jest niemoralne! No dobra... Nie, ona nie wpadłaby na coś takiego... Gdyby kierował nią strach to pewnie zaczęłaby uciekać, albo udawać martwą, co do natury wilków... nie należy.
- Ale jak to? - Spytała. Lecz szczerze mówiąc bardziej zaciekawiona niżeli nastraszona. Tak... Ciekawiło ją co to takiego może czaić się w tych lasach i zakątkach. Jedyną straszną rzeczą czy raczej stworzeniem jakie spotkała w drodze tutaj idąc przez las była wiewiórka (o.O). Nie, na prawdę lepiej pominąć ten temat.

Fekete Angyal

- Mogą czaić się, na przykład... Niedźwiedzie. Albo dziki. Albo zmutowani przez kosmitów zombie z wszczepionym w mózg implantem z dostępem do sieci 4G i facebooka. - powiedział poważnym tonem. Może nie wiedział do końca, co to znaczy, ale czasem słyszał takie słowa na ludzkich terenach, na jakie się dość często zapuszczał.

Leavi

- Ymmm... Niedźwiedzie i dziki? - Spytała, lecz pytanie może zostać pominięte... Gdy tylko usłyszała o zombie od razu zachichotała. Co jej się przypomniało? Przygoda w legowisku razem z grupką Ninja i wujkiem Schattem-zombie.
- No tak... Zombie są straszni. wysysają mózgi przez słomki. A ja nawet dostałam od mojego wujka taką groźbę! - Pochwaliła się. Dlaczego? Trudno stwierdzić czy miało być to jako ciekawostka czy potwierdzenie swoich wcześniejszych słów na temat zajmowania się samym sobą. Może była to rzecz, którą warto byłoby się pochwalić? W końcu... przeżyła!
- Ale mam takie jeszcze jedno pytanie... Co to sieć 4G i facebook? - Spytała z pewnego rodzaju zdziwieniem w oczach. Przekrzywiła delikatnie łeb w bok, aby podkreślić swą niepewność czy niewiedzę. Tak... Teraz Angyal będzie musiał coś nawymyślać/wymigać się/popisać się wiedzą zdobytą na ludzkich terenach (niepotrzebne skreślić xd).

Fekete Angyal

- Ach, droga Leavi... - zaczął Angyal z miną starego mędrca, który zna się na życiu. - Sieć 4G i facebook to fragmenty magii, jaką posługują się w życiu codziennym ludzie... Tylko oni mają do niej dostęp, bo posiadają palce. - powiedział w końcu, dzieląc się ze szczenięciem niemal całą widzą dotyczącą Internetu, jaką zdołał odkryć podglądając ludzi z ukrycia.

Leavi

Uważnie słuchała wykładu na temat ludzi, dziwnych wyrazów i... palców.
- Czym są palce? - Spytała, a zdziwienie nie znikało z jej spojrzenia. Teraz można było zauważyć je nawet w jej minie! Wiedziała, że żeby używać magii potrzebna jest jakaś księga i bycie magiem... A skoro do tego rodzaju magii potrzebne były palcem to kim był posługujący się tą magią? No ludziem! Ach tak... To jej logiczne, niezawodne myślenie. Dumna z siebie uniosła nieco wyżej głowę, jednak nadal nie wiedziała czym są palce...

Fekete Angyal

- Palce, moja droga, to dość ciekawe zjawisko występujące jedynie u człekokształtnych. Są to takie jakby patyczki na końcu ludzkiej łapy, o... - mówiąc to Angyal wziął z ziemi kijek i narysował na podłożu model ludzkiej ręki, rzecz jasna wyposażonej w pięć zgrabnych paluszków. - Dzięki palcom ludzie mogą uprawiać właśnie tą magię, bo wymaga ona niezwykłej zręczności.

Leavi

- Ymm... Rozumiem. - Odpowiedziała analizujac wszystkie zdobyte dzięki basiorowi informacje. Na prawde... Zadziwiającymi oraz onteresującymi istotami byli ci ludzie. Tak, stwoerdziła, że musi ich poznać.
- Aaa... Mam takie pytanie. - Zaczęła niepewnie. Nie wiedziała czy wilk się zgodzi. - Moglibysmy pójść do tych ludzi? Poobserwować ich? - Dobra, jakos spytała teraz tylko musi się psychicznie nastawić, na to że Angyal może się nie zgodzić, odmowić. W razie czego znajdzie jakiś argument, żeby go przekonać. No to czekając na odpowiedź może wrócić do tych palców. Spojrzała na swoje łapki.

Za brak polskich znaków Cię przepraszam, jestem na telefonie ale no... Starałam się je wstawiać XD.

Fekete Angyal

- Do ludzi... Oj, nie jestem do końca przekonany, czy to aby dobry pomysł. - powiedział spokojnie Angyal. - Ludzie nie zawsze są nastawieni przyjaźnie, zwłaszcza do takich jak my. Przegoniliby nas, albo coś jeszcze gorszego. - rzekł ostrzegawczym tonem. Miał nadzieję, że Leavi go nie zignoruje i nie przejdzie się do jakiejś ludzkiej wioski.

Mystic

Mystic zjawił się tu powoli. Znów podróżowanie. Wyciągnie na zewnątrz stare tematy. Ale będzie na pewno dziś fajnie. Choć to miejsce jest akurat i tak zwiedzane przez kilka niezręcznie kolorowych istot, wilków. No więc tylko się rozglądnął, podszedł do krawędzi i spojrzał w dół. Jednak w takim towarzystwie czuł się zbyt niezręcznie. Szybko wybył z tego tematu.

zt.

Folle

Klodi przyszła tu spokojnym krokiem , nie miała ochoty na nic kompletnie nic ,popatrzyła w niebo i usiadła. Dziwiła się że w tym miejscu jest tyle wilków. Popatrzyła z kantów oczu n innych, przewróciła nimi i poszła dalej.

Leavi

- No, ale... - Nie dokończyła. Musiała się zastanowić co powiedzieć. Szybko, szybko! Musi znaleźć coś co jej pomoże coś wymyślić, no przecież... Właśnie!
- ...ale przecież będę tam z Tobą. A Ty już ich widziałeś, przyglądałeś się im... Może będzie to swojego rodzaju lekcją również... dla Ciebie. - Uśmiechnęła się uroczo i wielkie, zielone ślepia wbiła wprost w basiora. Innych wilków nawet nie zauważyła... Cóż, Lea na pewno nie zgodziłaby się, aby ta tam poszła. Nie wiadomo nawet czy poszłaby razem z nią. A tak to Lea Junior (XD) mogłaby przeżyć przygodę i dowiedzieć się o ludziach czegoś na przyszłość.

Fekete Angyal

Angyal spojrzał na Leavi uważnie.
- No nie wiem... A co zrobisz jak cię porwą i zamkną w klatce? - spytał spokojnie. I takie rzeczy się zdarzały, kiedy bywał wśród ludzi. - Nie będziesz mogła się bawić, ani nie zobaczysz mamy. A ja nie wiem, czy dam radę cię obronić przed nimi. - rzekł patrząc wciąż na szczenię.

Mystic

Mystic nie znalazł się tu szybko. Położył się niedaleko krawędzi i spojrzał na chmury. Miały różne kształty. Znalazł nawet jedną chmurę w kształcie serca. Tak, to była piękna chmura. Uśmiechnął się lekko. Potem spojrzał w dół. Od razu przestało mu być wesoło... Tam było dużo zaschniętej krwi i ciał. Więc wstał, zawrócił i odszedł.

zt.

Fari

Fari stanęła przed przepaścią. Jej grzywka opadała na brązowe oczy. Kły były widoczne, a sierść muskał wiatr. Wadera lekko się uśmiechnęła do siebie. Jak na razie, to nie zwracała uwagi na inne wilki.

Assire

Assire przybył tutaj powoli u uśmiechając się. Poprawił swoją czarną grzywę, a następnie zamachał ogonem i podszedł do krawędzi przepaści. Oczywiście nie chciał skakać. Miał przecież piękne życie i był betą. Nie Mógł opuścić swojej watahy. Rozejrzał się po okolicy i widząc inne wilki uśmiechnął się jeszcze szerzej.

Vanilie

Przepaść, straszne miejsce. Miejsce.. gdzie wiele wilków straciło życie. I pomyśleć, że między dorosłymi wilkami, zginęły też szczenięta. Takie małe jak oto ta waderka, wędrująca, jak najdalej od brzegu przepaści. Nie chciała wpaść do tej otchłani, nie chciała mieć spotkania ze śmiercią. Nie teraz, jeszcze nie teraz. Ona nie chce nigdy stracić życia, w końcu jest to najcenniejszy dar, jaki każdy z nas posiada. Gdy ujrzała dorosłego basiora, skierowała się w jego stronę. Stanęła obok, patrząc w przepaść.
-Dobry wieczór.
Przywitała się i usiadła znów jak najdalej od przepaści.

Jenna

Przyszłam tu powolnym i spokojnym krokiem. Postanowiłam zwiedzać tą krainę a dziś łapy przyciągnęły mnie tutaj. Rozejrzałam się dookoła i podeszłam do przepaści, choć nie za blisko żeby nie spaść. Spojrzałam w dół, było dość wysoko.

Assire

- Witam - odpowiedział małej waderze uśmiechając się.
- Widzę, że nie chcesz skakać. I dobrze - oznajmił szeptem, lecz uśmiech nie zleciał z jego mordki. Zerknął w dół, a jego zielone ślepia zalśnił, bladym, blaskiem. Na dole było pełno kości. Spojrzał ino raz na nowo przybyłą wilczycę, ponieważ jego wzrok wlepił się normalnie w dół.

Jenna

-Witam. Masz rację nie zamierzam skakać.-Powiedziałam i spojrzałam na wilka.- A tak w ogóle jestem Jenna.-Dodałam i uśmiechnęłam się do basiora przyjaźnie. Kątem oka spoglądałam w przepaść choć miałam lęk wysokości.