Skały wyjących

Shaeera

- Bardzo, bardzo śpieszy! Skoczyłbyś dla mnie? Dziękuję...
Rzuciła się panu Sprężynie na szyję, dziękując za pomoc. Byłby dobrym przyjacielem, gdyby nie był unter.
Puściła go w końcu. Wzięła rozpęd, po czym wzbiła się w powietrze.
Na śniegu, patrząc smętnie w dal siedziała zapomniana przez wszystkich wiewiórka. No, przepraszam, wiewiór. Znów porzucony...
Pobiegł przez śnieg w kierunku, w którym udała się Shaeera, popiskując żałośnie.

zt. -> gdziekolwiek przebywa teraz Kroenen.

Sprężyna

Ach, jak przyjemnie. Tortury, nie tortury, a obowiązek jest, fakt faktem. Zatem zacisnął mocno zęby, powiódł jakże słusznym wzrokiem skazańca w ślad za smoczycą... Gdyby została jeszcze trochę, taka miła duszka, w zamian odkładając mu wyrok. Ale nie, toteż kierunku nie zmienił, drogę kontynuował, dobry, wierny druh. Pozwolił sobie na strach, ale doprowadził wszystko i tak do obiecanego trzasku kości, bólu, jęku. Nawet tego, co miało być płaczem. Krwi dał do woli kapać, świadectwo jego dobra, milutki szlaczek, gdy wlókł się i wił, czołgał wciąż w przód. A że przed siebie, to musi być dobrze, czyż nie?

z.t
(no wena)