Wodospad Miłości

Feuer

Token przyszła tu i usiadł, czekając na Mystica. Zaczęła się rozglądać. Jednak mama kłamała, to miejsce było dziwne, a nie piękne. Położyła się na trawie i obserwowała opadającą wodę. Dziwiło ją to, jak długo Mystic może tak iść.

Mystic

Mystic przyszedł w to miejsce, któe z resztą znał. Od razu zauważył Token. Podbiegł do niej. - Cześć, to o to miejsce chodziło? - Zapytał z uśmiechem i usiadł obok siostry. Znał ten wodospad, dla niego również był dziwny. Ale już nie tak, jak wtedy gdy pierwszy raz go ujrzał.

Feuer

- Tak, o to. - Odpowiedziała z uśmiechem. - Bardzo tu dziwnie. - Powiedziała. Spojrzała na brata. Potem jednak w niebo. Było jasne, piękne... Jakby tu jeszcze je określić. - Pójdziemy nad złociste morze? - Zapytała znów. Nie miała ochoty tu dłużej siedzieć. Ale nie wytrzymała. Już tam się zaczęła kierować.

zt.

Mystic

Cóż, Mystic nie mógł nic na to poradzić. - Dobrze, dobrze. - Powiedział i zaczął za nią biec. Jednak jeszcze raz obejrzał się na wodospad. Był zaniepokojony, bo tam był Gress. Ale cóż, nie mógł jej już zatrzymać. Wybiegł razem z nią.

zt.

Michael

Michael zjawił się w tym oto miejscu. Widząc zimną wodę od razu wszedł do zimnej i pysznej lodowatej wody. Zanurzył się aż po sam czubek swych udzu aby później legnąć się w cieniu lecz dalej w wodzie. Musiał się jej napić. Ahh krystalicznie czysta, zimna woda.

Reika

Reika z dala rozpoznała krwiste, białe jak i różowe wody wodospadu. Wylądowała zdziwiona, że jeden z wilków wszedł do wody. Ona nie chciała jednak zbrukać swojego lśniącego bielą i błękitem futra oraz zamoczyć skrzydeł, by potem nie móc latać. Westchnęła i przygryzła wargi, nie wiedząc wcale po co. Znów spojrzała na dziwacznego wilka ubarwiającego się trójkolorową cieczą, która wcale nie wyglądała przyzwoicie na futrze basiora. Jednak mimo obrzydzenia zaczęła bić skrzydłami. Gdy zdecydowała, że może przelecieć na drugą stronę brzegu, poleciała. Uwiesiła łeb nad głową wilka.
- Witam, panie, na imię mi Reika. - Przywitała się, czekając aż samiec wyjdzie.

Michael

Wilk wyszedł z wody. No tak trójkolorowy wodospad nie wyglądałzbyt dobrze na jego "płonącym" futrze. Bez jednego słowa ominął waderę odchodząc kilka metrów dalej. Jego mina nie wyrażała nić, kompletne zero. Dopiero kiedy poza zasięgiem jej futra wytrzepał się do czysta bryzgając kwiatki trawe i reszte wokoło podszedł do niej i ukłonił się lekko.
- Przepraszam lecz nie chciałem ubrudzić tak pięknego futra jak twoje. Michael jestem. - przedstawił się z deliikatnym uśmiechem.

Reika

Na kufie Reiki zagościł delikatny, słodki uśmiech. Wpatrywała się w wilka otrzepującego z wody.
- Ciekawe imię - Mruknęła - Ciekawe, ilu samicom ono przypadło do gustu.
Podeszła bliżej niego, gdy już skończył otrzepywanie się z wody. Co prawda kilka kropel poleciało na futro Reiki, lecz przecież znikną. Zamachała długimi skrzydłami i usiadła, uśmiechając się szerzej. Dawno nikogo nie widziała w tych stronach. Na ile opuściła krainę? Na tyle, że przybył tu tłok młodych, niedoświadczonych i narodziła się masa szczeniąt? Wolała nie pytać. To jej sprawa, czemu odeszła z krainy.

Michael

Basior coś sobie przypomniał.
- Emm... Reiko. Mów mi lepiej po imieniu chyba AŻ aki stary nie jestem. - oznajmił z delikatnym uśmiechem.
- Nigdy nie widziałem cię w krainie. Czyżbyś dopiero co tu zamieszkałą czy też wróciłaś po jakiejś dłuższej wyprawie spowrotem? - zapytał. Tak wadery tej widzieć nie widział.

Reika

Przez Michaela cała filozofia wyleciała Reice w głowy. I dobrze. Zaśmiała się.
- Oj jestem tu od dawna. Krainę opuściłam na długo, lecz wróciłam. Wiem tyle, że nie zmieniłam się ani trochę, choć... filozofowanie już mnie irytuje. - Powiedziała, uśmiechając się lekko do samca - Wiem, Michaelu, żeś nie stary. Tak jak ja. Przez nami jeszcze wiele, na Nas nie czas jeszcze.
Po tych słowach zarzuciła się długim śmiechem. Gdy przestała, uśmiech na jej pysku był szeroki jak to tylko możliwe.

Michael

I basior sie zaśmiał.
- Tak śmierć jeszcze nie nami jest zainteresowana. - oznajmił z uśmiechem.
- A więc Reiko w krainie tej spowrotem witaj. Zmieniło się wiele jak i nic zarazem. - dodał z dalszym uśmiechem. Swymi czterema ogonami pomachał w te i wewte działając na wiatr tak że w ten upalny dzień się troche ochłodził.

Reika

Ravuś chciałby się spotkać z Czarnym Bartem? Ma okazję, bo Bart pójdzie nad jezioro zmian i stanie się czarny.

Reika wyszczerzyła się w uśmiechu.
- Michael... pozwolisz, że będę wołać na Ciebie Merlin? - Zaproponowała - Taka ksywa, wiesz.
Nie, nie była zakłopotana. Wiedziała, że ma do czynienia z wilkiem honoru, który ma swoją godność tak jak ona. Nagle coś jej przyszło na myśl.
- Wiesz, moglibyśmy bardziej się poznać. Od kiedy wróciłam do krainy jesteś pierwszym wilkiem, z którym rozmawiam.

Michael

Hmm... dobra myśl.

Wilk uśmiechnął się.
- Merlin? A więc od dzis tak mnie nazywaj. Poznać? Jasna sprawa. - odparł z uśmiechem. Czyli ma następną ksywkę. Ehh... zawsze mu inne wilki wymyślały ksywki. Mwah!! ^ ^

Reika

Reika uśmiechnęła się szerzej, o ile to w ogóle możliwe było. Jej śnieżnobiałe kły ukazały się całkowicie, widoczne były jej dziąsła.
- Merlinie... nie opowiemy o sobie nawzajem całej historii z naszych żyć. Ja jestem czystą optymistką, lecz wiem, że ciężko byłoby opowiadać - Tu uśmiechnęła się normalnie bez ukazywania zębów - i słowa by nam się plątały. Co ty na to, abym... coś dla Ciebie zrobiła? - Zaproponowała mu, tylko czekając by wilk powiedział co ma dla niego zrobić. Zamachała skrzydłami, by je rozprostować. Kiedy jej nie było, prawie ciągle była w locie toteż nie używała ich tak mocno, by nie zniszczyć ich. Możliwe to, bo ją bolały niewyobrażalnie, gdy nimi zbyt mocno poruszała. Toteż syknęła wściekle, po chwili odwracając spokojne na razie spojrzenie na samca.

Michael

No i wilczyca dobrze myślała bowiem oto zapyta teraz Mike.
- A cóż właściwie? - zapytał. Spojrzał na jej skrzydła. Pomyślał chwilę.
- Hmm... Bolą? A może i ja zrobie coś dla ciebie. - oznajmił. Taak kiedy skrzydła bolą wiedział co jest potrzebne.

Reika

Reika uśmiechnęła się. Cóż, coś za coś.
- A co byś chciał? - Zapytała z, mimo futra, rumieńcami na policzkach i odwróciła łeb w bok.
Wzbiła wzrok w ziemię i wyszczerzyła się lekko. Po chwili spojrzała na wilka. Ciekawy osobnik, doprawdy, ciekawy. I miły.

Brak weny

Michael

Basior uśmiechnął się.
- Mej osobie nic nie potrzeba, lecz oczy me widzą że twe skrzydła opieki potrzebują jak i odprężenia. - powiedział z uśmiechem. Taak jemu nic nie było potrzebne. No cóż skrzydła ją bolały a więc trzeba będzie iść w jedno z jego ulubionych miejsc.

Reika

Reika spojrzała kątem oka na dziwaczny wodospad.
- Może i masz rację... jednak wiedz, że kiedyś Ci się odwdzięczę, kto wie, możliwe że niedługo. - Odparła, stawiając na swoim.
A ona dotrzyma danego słowa. Teraz czekała, aż Michael ruszy i zaprowadzi ją do tego miejsca. Dziwne, zdaje jej się tak, że owe miejsce istnieje.

Michael

Wilk uśmiechnął się.
- Jeśli twa kondycja dobra jest. To powinnaś dogonić mnie. - oznajmił z uśmiechem. Wstał przeciągnął się jakby nie chciało mu się nic robić. Ruszył powoli w stronę drzew po czym wskoczył na jedno w ułamku sekundy aby później po nich przemieszczać się dalej i dalej. z.t.

Reika

Reika zaśmiała się głośno i nim wilk odbiegł uniosła się w przestrzeń powietrzną. Śledziła go wzrokiem, pilnując, by lecieć nad nim. Cóż, lepiej jej się leciało. Jednak gdy skrzydła rozbolały ją na dobre, poszybowała w kierunku ziemi. Tam się przewróciła i ruszyła żwawo za Michaelem. W końcu była na równej linii z nim.

z.t.