Wodospad Szeptów

Sasori

-Dlaczego tak się upierasz.. - mruknął ledwo słyszalnym tonem w całkowitym spokoju. Nie poruszyło go wspomnienie kim naprawdę jest. On taki się urodził.. tak dokładnie taki. Stworzono go z myślą o ostatecznej broni jaką miał być dla swej watahy. -Pogodziłem się.. od urodzenia. - odparł chcąc przywrócić prawidłowe oddychanie waderze.

Mizu

-Bo wiem, że można zmienić siebie i wszystko dookoła. Wiem, że nie trzeba godzić się z przeszłością. Chociaż sama sobie to wmawiam. Wystarczy uwierzyć. Powinno się. A może to jednak kłamstwa? - Tu zwątpiła w swoje słowa... Nie wiedziała co jest. Coś w niej pękło. Wszystko w co wierzyła teraz widziała jako kłamstwa... Nie... Teraz ona chciała paść, zasnąć i nie wstać, nie obudzić się. Myślała, że całe jej życie było kłamstwem. Wszystko co zrobiła, co chciała zrobić nie miało sensu. Ale musiało mieć. Bo po co by była? Po co by żyła ?

Teraz już schodzę ; / Alę będę jutro ; ]

Sasori

-Nie wiem jak jest naprawdę.. jestem maszyną stworzoną do zabijania. Jednak niestety niefortunnym eksperymentem.. nieudanym doświadczeniem. Cudem żyję.. a raczej dzięki temu co we mnie tkwi. Jestem temu wdzięczny i teraz słucham tego.. - odparł. Siedział spokojnie tam gdzie wcześniej patrząc na młodą. Nikt nie przejął się jeszcze tak bardzo losem demona. Nikt tak prawie obcy.

Akeli

-To fajnie jak remis.-wstała i się przeciągła uderzając ogonem o ziemię -No.. i co teraz robimy....nuuuuudze się.-stwierdziła i podeszła do krwi napijając się jej.

Mizu

-Nie możesz się temu sprzeciwić? Pokazać, gdzie tego miejsce? - Zapytała Nie rozumiała całkiem tej sytuacji. Rozejrzała się dookoła i zlustrowała swoim wzrokiem całą okolicę. Spojrzała na wszystkich będących tu. Potem podniosła wzrok na basiora. Teraz na jej pyszczku znowu pojawił się uśmiech... Mała miała huśtawki humoru... No rzadko się to zdarza, ale kiedyś musi.

ShameWolf

Przybył inny wilk,w jej wieku.Zobaczył żótłą wilczyce i aż podskoczył.
-siema laska jestem shameWolf a ty piękna?-zapytał młodzieniec.

Akeli

Co za tupet!-krzyknęła w myślach i podeszła do Mizu i tego drugiego-Co ty se myślisz!?-krzyknęła na czarnego i się wyszczerzyła.-Nie każdą wilczyce wyrwiesz na siema laska!To już stary tekst..mój pra dziadek go używał!Wymyśl coś innego.Kultury trochę!

Mizu

Lecz ona spojrzała na czarnego wilka z niechęcią w oczach. Ne zwróciła na niego uwagi... Nie chciała. Nie będzie dawała sobie wejść na głowę komuś takiemu. Jeśli nie wie jak się rozmawia z kimś innym to trudno. Ale ona nie jest jakąś pustą, łatwą wilczycą. Jej wzrok wrócił na Sasoriego.

Sasori

-Jego miejsce jest tu gdzie widzisz.. Moje życie to właśnie to .. i tyle. - nie do końca wiedział jak to ująć. Kiedy do jego uszu doszedł głos jakiegoś czarnego wilka odwrócił leniwie wzrok w jego stronę z niesmakiem. Kapryśna mina była obdarzona po0gardą. A może by tak nareszcie.. coś upolować? Hm, na pysku ujawnił się szyderczy uśmieszek, jednak delikatny.

Mizu

Westchnęła. Kątem oka spojrzała na czarnego. Jego obecność tu irytowała ją. To przez to, że zrobił na niej złe, pierwsze wrażenie. Dmuchnęła w grzywkę a ta lekko podleciała do góry. Znowu spojrzała a Sasoriego. Obserwowała jego ruchy...

Sasori

Na razie siedział spokojnie, a tylko jego wyraz pyska zmieniał się w bardziej zadziorny. Czarny nieznajomy nie robił gwałtowniejszych ruchów.. toteż póki co nie irytował tak bardzo swą obecnością demona. Sas spojrzał na Mizu po pewnym czasie. -A właściwie.. jesteś tu sama? - ni stąd, ni zowąd takie pytanie nasunęło mu się na myśl.

Mizu

-W sensie? - Zapytała... Ale chyba chodziło o rodzinę. Bo raczej nie mogło o kogoś innego. - W sumie... Tak. - Powiedziała krótkim, zamyślonym głosem. Sama tu trafiła i tak pozostanie. Chce być samodzielna. Co prawda miała znajomych,bardzo bliski przyjaciół ale jednak była sama. Bardzo jej to nie przeszkadzało. Nie miała dodatkowych zmartwień... Nie musiała się martwić bardzo o kogoś jej bliskiego.

Sasori

-Więc w sumie.. jesteś samotnikiem.. - mruknął jakby stwierdzając. Czuł jakąś minimalną więź z tą małą mądralą. W głębi duszy cieszył się, że na nią natrafił. -Tak jest najlepiej.. czyż nie? - mruknął i wstał przeciągając się leniwie.

Mizu

-Nie do końca samotnikiem. Co prawda jestem w watasze. Ale.... nie znam nikogo stamtąd. - Powiedziała i lekko się skrzywiła. Niby taka wielka wataha.. Ale jednak tak jakby wszyscy, którzy do niej należą ją omijają. - W sumie... - Zastanowiła się. - Tak. Tak jest najlepiej. - Te słowa były już bardziej stanowcze. Wilk w żadnym słowie się nie mylił. Miał stu procentową rację...

Sasori

-Nie trzeba martwić się czymś tak odtrącającym jak rodzina.. - dodał po chwili z kapryśną miną. Mlasnął językiem. - Właściwie ja dalej nie wiem.. skąd się wzięłaś w tej krainie, a skoro już sobie tak gadamy to.. - spojrzał na nią z łagodnym wyrazem pyska, jakby cała wcześniejsza intryga nowo przybyłym zniknęła.

Mizu

-Skąd się wzięłam? To trudno powiedzieć... Wiem, że z daleka... Z krainy gdzie urodziłam się blisko wody. Dlatego mam a imię Mizu. - Powiedziała tylko. Jeśli chodzi o jej historię była w miarę normalna. Choć może nie? Nie ważne.. - A Pan jest stąd? - Zapytała.

Sasori

-Więc 'Mizu' to woda jak się domyślam. - zrobił dumną minę z zadowolenia iż wpadł na tak błyskotliwą myśl. -Cóż.. nie. Jestem z pewnej krainy, gdzie nie znalazł się żaden wilk stąd. - dodał.

Mizu

-Zgadza się.. - Uśmiech znowu pojawił się na jej pyszczku. Może to właśnie dlatego chciała być w watasze wody? - Hmmm.. Żaden? - Powtórzyła pytaniem. "Czyli, że tu nie ma nikogo takiego czy tam nikt nie dotarł?"

Sasori

-No tak. - uśmiechnął się tuszując fakt, że to było raczej proste do odgadnięcia. -Żaden.. Z resztą nawet w swojej watasze nie byłem jak oni.. Byłem jedyny. Kraina ta jest daleko ale wcale się tam nie wychowałem.. - mruknął, właściwie nie był zbyt ucieszony mówiąc o tym.

Torazo

Przyszedł tutaj wolnym, spokojnym krokiem. Wzrok zupełnie obojętny, wbity w ziemię... Ze spuszczonym nisko łbem usiadł nad wodą nic nie mówiąc. Westchnął w duchu. Gdzie jest jego droga? Nawet nie potrafił dobrze sam o siebie zadbać, zapolować czy zagadać do innych. Zagadać? Nie. On na razie jakby się bał nawiązywać jakichkolwiek znajomości. Jak czarno-biały obraz, który dopiero czeka aż ktoś go zabarwi. Tak, jakby stał na rozdrożu dwóch dróg...