Zimny Wodospad...

Lauri Iloinen

- Ach, baaardzo długo goszczę w tej krainie - odpowiedział, zabarwiając swą wypowiedź silną nutą ironii. - Od całych kilku godzin.
Po tych słowach Lauri położył się, krzyżując przed sobą przednie łapy. Kąciki jego pyka znów uniosły się w uśmiechu, tym razem nieco szerszym.

Renna

- Bu. Moje 2 lata z przerwami nie dorastają tym godzinom to pięt - mruknęła sarkastycznie, z typowym dla niej kąśliwym uśmieszkiem.
Była jednym w nim nuta spokoju. Ale można było go nazwać od biedy przyjaznym. Machała teraz ogonem na boki, w myślach śpiewając. Nie, nie żadne łzawe piosenki, żaden jazz, ani też rap.

Lauri Iloinen

- Oj, rzeczywiście... w porównaniu z tobą jestem w tych okolicach starym wyjadaczem - powiedział, nie spuszczając z ironicznego tonu. Jednakże ów ton nie był nacechowany złośliwością, a uśmiech goszczący na pysku Lauriego wciąż pozostawał łagodny, przyjazny. Jak zawsze.

Renna

- Ta - mruknęła pod nosem.
Położyła łeb na łapach. Nie chciało jej się spać. Czuła jednak, że coś się stanie. Głupie przeczucia. Z drugiej strony życie Renny nigdy nie było nudne. Może przeczuwania były dobre? I pojawia się buntownicze pytanie ,,A może nie?".

Lauri Iloinen

Ta. Cóż za rozwinięta odpowiedź! Wilczyca, z którą dane mu było spotkać się przy tym pięknym wodospadzie wyglądała na dość małomówną istotę. On zaś nie zamierzał ciągnąć jej za język, zmuszając do radosnego bzdurzenia o pogodzie lub jakiejś innej nieistotnej głupocie.

Renna

- Znasz tu jeszcze kogoś? - spytała.
A co tam! Renia się pomęczy. Odwróciła łeb w kierunku samca, nadal z uśmiechem na pysku. Otuliła się mocno ogonem. Czekała cierpliwie na odpowiedź. Właśnie. To najlepiej potrafiła robić. Czekać, kłamać, gnębić. Cała Renna. Ale czasami...

Sharera

Przyszłam nad wodospad, rozejrzałam się dookoła. Moją uwagę przykuł wilk. Podeszłam do niego.-Witaj-powiedziałam i czekałam na jego odpowiedź.

Lauri Iloinen

- Owszem - odrzekł. Zaraz jednak przeniósł wzrok z rozmówczyni, o ile można ją tak nazwać, na nowo przybyłą. Odpowiedział jej równie krótko. - Witaj.
Przez jego głowę przemknęła myśl, że tutejsze wilki są niesamowicie bezpośrednie w kontaktach interpersonalnych. Do nieznajomych zwracają się bez oporów, od razu przechodząc na 'ty'... Lauri po raz pierwszy spotkał się z takimi osobami.

Renna

No, Renia nie była taka od razu. Ale lubiła zawierać nowe znajomości. Cóż, nieznajoma witała się tylko z Laurim. Renia nie będzie się narzucać. Wstała i przeciągnęła kości. Napiła się zimnej wody, po czym zaczęła się przypatrywać swemu obliczu. Musiała się chyba przejść. W jej orzechowych oczach był ogień.

Sharera

Spojrzałam na wilka, po czym przysiadłam się koło wilka i przyglądałam się mu.
-Jak masz na imię?-zapytałam się wilka i czekałam na jego odpowiedz.

Lauri Iloinen

- Jestem Lauri. Dokładnie Lauri Iloinen - odpowiedział. Wychwycił spojrzenie wilczycy - przyglądała mu się dokładnie. Zapytał. - Dlaczego tak lustrujesz mnie wzrokiem? Czyżbym był aż tak ciekawym obiektem obserwacji?

Renna

To było do nieznajomej, ale Renia postanowiła skorzystać.
- Nie... Wiesz, coś masz pomiędzy zębami - zaśmiała się uroczo.
Spojrzała na samca wesołymi oczyma. Znów się przeciągnęła. Ziewnęła szeroko, ukazując białe kły. Zerknęła na nieznajomą. Przyjazna? Czy, hm, zdesperowana? A może samotna?

Lauri Iloinen

Spojrzał na milczącą dotychczas Rennę, a w jego złocistych oczach pojawił się błysk rozbawienia.
- Nie powiem, umiejętność patrzenia przez sierść, skórę i mięśnie jest naprawdę imponująca. I oryginalna - powiedział. Lauri miał tu na myśli to, że dotychczas jego pysk pozostawał zamknięty, zaś podczas mówienia odkrywał jedynie koniuszki kłów.

Caro

Darkness wkroczyła nad ten wodospad krokiem wolnym, z gracją. Uśmiechnęła się do wszystkich i potrząsła swoją japońską chustką.
- Witajcie ... - odparła uśmiechając się - Mogę przestać się już szczerzyć? - dodała mówiąc przez zęby.

Sharera

Spojrzałam wilkowi w oczy, i uśmiechnęłam się.
-Masz bardzo ładne oczy-powiedziałam, wilkowi po czym usiadłam troszkę bliżej

Renna

- Wiem. Cała jestem ,,originalna" - zaśmiała się.
Ta. Nie udało się. Zapomniała, iż samiec ma zamknięty pysk. Ale wtopa. Uśmiechnęła się mimo to. Oczy jej śledziły cały czas poczynania nieznajomej wadery o kremowo - fioletowej sierści. Renia nie lubiła kremu. Chociaż. A nie, jednak lubiła. Cała Renia. Zmienna.
- E, on nie ma ładnych oczu. On ma zajebiaszcze oczy - mruknęła do nieznajomej.

Lauri Iloinen

Kiedy Sharera się do niego przysunęła, on odruchowo odsunął się od niej na bezpieczną odległość. Uśmiech nie spełzł jednak z jego pyska.
- Dziękuję za komplement, droga... ach, właśnie. Zdradzisz mi swoje imię? - odpowiedział Sharerze. Spojrzał na przybyłą i lekko skinął jej łbem na powitanie.

Caro

Dark przestała się szczerzyć jak głupia i przypatrywała się dokładnie pozostałym. Nikogo z nich nie znała. Usiadła i nie dawała znaku życia. Mruczała sobie pod nosem jedynie jedną z chwytliwych melodyjek, które zwykle śpiewają myśliwi.

Sharera

-Ja jestem Sharera-odpowiedziałam wilkowi, po czym znów zaczęłam się mu przyglądać. Podeszłam do wodospadu, pochyliłam się i zaczęłam powoli pić wodę i postawiłam uszy na baczność.

Renna

Sharera...
- Hm... Renna - mruknęła.
Chyba wypada się przywitać? Nie chciała prowadzić dalszej rozmowy. Skinęła leciutko, leciusieńko łbem przybyłej i zaczęła wpatrywać się w gwiazdy na niebie. Chciała kląć. Rozmawiać. Być. Nie, przecież Renna już żyła. Była.