Zimny Wodospad...

Kaja

Znów popatrzyłam na wilka,zastanawiałam się czy podejść,jednak tak,podeszłam do wilka i powiedziałam.
-Witaj,jak ci na imię???-.spytałam i uśmiechnęłam się.

Beherit

- Mówią na mnie Beherit - powiedział. Skrzywił się nieco na dźwięk własnego imienia. Nie znosił go. Spytał po chwili. - A Ty?

Kaja

-Ja jestem Kaja...skąd jesteś???-.spytałam i usiadłam koło Beherita.

Beherit

- Z daleka - odparł krótko. - Z bardzo daleka - Beherit nie miał zamiaru opowiadać dopiero co poznanej wilczycy o swojej przeszłości.

Kaja

-Aha rozumiem ja jestem z północy...-.powiedziałam i uśmiechnęłam się po czym jeszcze dodałam.
-Czy jestem ładna???-.

Beherit

Popatrzył na wilczycę zaskoczony takim pytaniem. - A cóż to za dziwne pytanie? - odparł. - Tak, ładna. Zresztą, nie ma brzydkich wilczyc. W każdej jest coś pięknego.

Kaja

-Dzięki,po prostu chcę wiedzieć...szukam partnera i miłości ale jeszcze nie znalazłam...-.odpowiedziałam i posmutniałam trochę.

Beherit

- Jesteś bardzo młodą wilczycą, masz jeszcze mnóstwo czasu na miłość - powiedział. - Nie powinnaś szukać partnera na siłę, bo możesz skazać się w ten sposób na cierpienia związane z zawodem miłosnym. Żyj własnym życiem, nie szukaj na siłę. Miłośc prędzej czy później sama Cię znajdzie.

Kaja

-Hej! ja nie jestem młoda jestem dorosła...-.odpowiedziałam i zrobiłam wścibską minę,zaczęłam po chwili się śmieć z mojej miny.

Beherit

Roześmiał się. - Źle mnie zrozumiałaś - powiedział. - Nie jesteś już szczeniakiem, owszem. Ale chyba sama przyznasz, że nie jesteś staruszką.

Kaja

-No oczywiście że nie...-.odparłam i zaczęłam się śmiać.

Beherit

- No właśnie. W takim razie jesteś młoda... - powiedział. Zamilkł nie dodajac nic więcej. Nie był zbyt dobry w prowadzeniu rozmowy.

Kaja

-To żegnaj ja już cię zostawię samego...-.odparłam i pomyślałam.
-Miłość nie wybiera,może ja mu się podobam...-.

Beherit

- Jak chcesz. Do zobaczenia - powiedział zwykłym dla niego, obojętnym tonem i z powrotem oparł pysk o przednią łapę.

Kaja

Podeszłam do wodospadu i położyłam się,westchnęłam głęboko...

Beherit

Podniósł na chwilę łeb i położył go na gołej ziemi. Zaczął obserwować swoje skrzydła, które leżały płasko na ziemi. Poruszył lekko prawym skrzydłem. Znów tylko ból. Beherit westchnął ciężko... wiedział, że skrzydła już nigdy nie dojdą do siebie.

Kaja

Spojrzałam do tafli wody i zasnęłam,po paru minutach zaczęłam się przesuwać do wodospadu nagle wpadłam do niego i zaczęłam się topić, zaczęłam krzyczeć.
-Ratunku na pomoc topię się!!!-.krzyczałam i machałam łapami.

Beherit

Spojrzał w miejsce, w którym Kaja robiła hałas. Jakim cudem zaczęła się topić? Nie miał zbytniej chęci na ruszanie się z miejsca, ale wstał i energicznym krokiem podszedł do brzegu. Wszedł przednimi łapami do wody, by dosięgnać wilczycę i złapał ją zębami za skórę na karku najdelikatniej jak potrafił. Wyciągnął ją na brzeg i puścił.

Kaja

Przez chwilę nie oddychałam,ale po chwili otworzyłam oczy i spojrzałam na Beherita mówiąc.
-Dziękuję ci...-.powiedziałam i opadłam łbem na ziemię.

Beherit

Usiadł nad wilczycą i pochylił nad nią pysk by sprawdzić czy oddycha. Poczul na pysku jej słaby oddech. skoro wszystko było z nią w porządku, nie był już potrzebny. Wrócił na swoje poprzednie miejsce, pod drzewo.