Wieś

Lotus

{skąd wiesz, że zmienił imię? na rangę nie pacz. XDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDD *zabija Kirę wzrokiem*}

- hm. - zamyślił się na chwilę, wbijając pazury w ziemię. - jak ci pomógł? - spytał.

Sheala

- Tajemnica. - zaśmiała się. Przy bracie i Masterze czuła się bardzo spokojnie. Ten spokój mógł trwać wiecznie.

Lotus

walnął nagle ogonem w jakąś skrzynkę, niszcząc ją doszczętnie. - chcę wiedzieć. - powiedział spokojnym ale stanowczym tonem.

Sheala

Serce stanęło jej w gardle. - Pomógł komuś, kogo kocham. - szepnęła niemal nie słyszalnie. - A poza tym.. eh.. nie ważne.

Lotus

- matce?..ojcu? - wykrztusił ostatnie słowo, jakby zatrzymało mu się w gardle. poruszył uchem.

Sheala

- Dla Ciebie to mało istotne. - odparła chrypkim tonem. Odwróciła wzrok.

Lotus

- ta. - warknął, wstając. odszedł do wadery. siostry? chyba już nic nie czuje. walnął ogonem w jakiś krzak, niszcząc go.

Sheala

- Braciszku, Kocham Cię. - powiedziała tylko i ponownie zamknęła ślepia. Odychała płytko, prawie niewidocznie.

Lotus

- napewno? - te pytanie mogło zranić każdą osobę, która coś do niego czuła. spuścił łeb, pozwalając by ogon wił się po ziemi.

Sheala

- Jestem tego w stu procentach pewna. Kocham Cię. Mogę to powtarzać z tysiąc razy, żebyś tego nie zapomniał. - mówiła półszeptem, aby nie zapomnieć przypadkiem oddychać.

Lotus

- już zapomniałem. - powiedział. prychnął. ruszył wolnym krokiem przed siebie. - zapomniałem o ojcu, matce i tobie. - mruknął.

Sheala

- Zostawisz mnie jak zwykłą szmacianą lalkę?! Zostawisz po tym, jak bardzo starałam się być dla Ciebie dobra?! Zostawisz po tym, jak chciałam Cię wesprzeć w każdej trudnej chwili?! - nie potrafiła już dłużej tłumić w sobie złości. Krzyczała. Ona krzyczała. Wyrzuciła wszystko z siebie, aby znowu stać się pustą waderą, jaką przecież jest. Skuliła się i ponownie zaczęła ostro płakać.

Baks

Ehh -,-
Wstał i wybiegł

Master

Warknął. Nie mógł tego znieść.
- Nie masz uczuć. Nie zasługujesz na taką rodzinę- stwierdził dość agresywnie.
Wpatrywał się w wilka... Potwora. Jak on może?

Sheala

Nie mogła pogodzić się ze swoim losem. Matka, która się nie pojawia. Brat, który nie chce ich znać. Co jeszcze przydarzy się w jej nędznym życiu.? Wciąż płakała.

Master

Warczał i nastroszył sierść na grzbiecie. Będzie jej bronił przed każdym atakiem, czy to fizycznym czy psychicznym. Tyle wiedział napewno.
Cofnął się trochę, by stanąć obok Renesmee.
- Piękna... Nie zapominaj o tych, którzy jeszcze z Tobą są.

Sheala

Westchnęła cichutko i przysunęła się do jego łap. Skuliła się próbując jakoś wszystkie myśli zebrać do kupy.

Master

Schylił się, by pogładzić pyskiem jej sierść na głowie.
- I ja będę, jeśli tylko będziesz tego chciała- wyszeptał jej do ucha.
Przyjął podświadomie postawę, która miała chronić Renesmee.

Sheala

- Jesteś dla mnie taki dobry. Dlaczego ja nie mogę Ci nic dać? - zapytała przenosząc na chwilę swój wzrok na niego.

Master

- Nic dać?! - zachłysnął się powietrzem, w takim był szoku.
- Piękna Renesmee... Dałaś mi więcej, niż ktokolwiek na świecie.