Mroźne Szczyty

Enney

Waderka wesoło pomknęła za Morte. - Czyli puszcza, ale tam jest tamta grupa czy co... - Enney wybiegła z Mroźnych terenów i kierowała sie za krukiem...

Z.T

April

Nieobecnym wzrokiem zerknęła na odbiegające wadery. Hmm... Ciekawe jak się ma teoria superstrun do życia każdego wilka... Ciekawe. Bardzo ciekawe. Ależ tu zimno. Zaraz gdzie się podziała reszta? Wilczyca pacnęła się łapą w łeb i mamrocząc coś niezrozumiałego pod nosem, popędziła za oddalającymi się kształtami towarzyszek. Eh, musi się pośpieszyć jeżeli ma zdążyć. Nawet szczenię ją wyprzedziło! Przyszpieszyła, ignorując świst wiatru w uszach i zniknęła za horyzontem.

z.t.

KokuRai

Wszystko zaczęło zamarzać, a z nieba leciały duże płaty śniegu. Na horyzoncie pojawiła się śnieżna pantera z białymi oczkami. Szła ostrożnie rozglądając się. Z paszczy puszczała chmurki mroźnego dymku, które potem się rozmywał. Wdrapała się na sam szczyt, następnie ryknęła i położyła swe cielsko na zamrożonej ziemi. Uwielbiała takie klimaty, jak widać. Nie zamykała ślepy, miała je cały czas otwarte, pilnując swojego nowego terytorium.

Shire

Shire odwiedził kolejne miejsce poza krainą - nie miał jakoś chęci, ni odwagi, by do niej wrócić, choć nie zaprzeczał, że pewnie przyjdzie taki dzień. Wilk spojrzał na mroźne szczyty - niespecjalnie wpływały na niego w jakiś szczególny sposób, wręcz przeciwnie - nie obchodziło go zimno, czy warunki, nic go już nie obchodziło. Usiadł na zadzie i począł wpatrywać się przed siebie, może coś ciekawego zacznie się dziać...

Ohme

Następnym celem wyprawy Wiecznej były Mroź Szczyty. Samiczka owinęła wokół szyi swój zimowy szal. Chciała już spróbować wdrapać się na ten szczyt, ale zatrzymał ją widok znajomego basiora. Nie był to powód do radości. Zrobiła krok w tył.

Shire

Shire kątem oka ujrzał wiecznie młodą siostrę. Czy po tym, co przeżył nadal miały dla niego znaczenie jakiekolwiek więzy rodzinne? Jego następne słowa, skierowane do Ohme miały być na to pytanie odpowiedzią.
- Nie wiesz, że tu jest niebezpiecznie? - spytał zmienionym, ale nadal pełnym jednoczesnej troski i poirytowania głosem, który zawsze towarzyszył staremu Shire'owi. - Jak cię jakiś żul zabije, to miej pretensje do samej siebie - dodał zły, że w ogóle otworzył paszczę.

Ohme

Ohme podeszła bliżej brata.
- Co cię to interesuje? I tak masz mnie w nosie - fuknęła. Co jak co, ale bała się go bardziej niż "żuli", których mogłaby tu spotkać. - Nie jesteś tym, którego uważałam za brata - dodała po chwili.

Shire

Shire spojrzał na siostrę. Nic się nie zmieniła. Tak samo wyglądała i tak samo zachowywała. W przeciwieństwie do niego.
- Możliwe - odpowiedział po chwili milczenia i uporczywego wpatrywania się w szczeniaka. - Nie bój się, nie zjem cię przecież - dodał, choć zdawał sobie sprawę, że mógł wyglądać mało wiarygodnie. - Po latach życia u twojego boku zdaję sobie sprawę, że możesz nie należeć do grona najlepszych przekąsek.

Ohme

Ohme oblizała nosek.
- Przekąsek? Coś czuję, że prędzej czy później i tak mnie zjesz... - westchnęła. - Nie ufam Ci i najprawdopodobniej nigdy już nie zaufam. Pewnie Cię to nie rusza, ale wiedz, że siostrę także... straciłeś - dodała ciszej. - Jednak myślę, że na pewno byłabym dobrym kąskiem - uśmiechnęła się zawadiacko.

Shire

Shire przez chwilę nie poruszał się, stał jedynie, niczym kamienny posąg o niezadowolonym spojrzeniu. Tego się spodziewał, kto w końcu chciałby mieć w rodzinie upiora, w dodatku tak nieodpowiedzialnego i zawodzącego wszystkich upiora?
- Nie, nie byłabyś smaczna - pokręcił jednak głową, udając, że nie ruszyły go słowa siostry. - Wystarczy spojrzeć na zieleń twojego futra... brukselka?

Ohme

Wieczna zaśmiała się lekko.
- Brukselka? Nigdy w życiu! Ja nie jem warzyw. Jestem zbudowana tylko i wyłącznie z żelek - rzuciła wesoło. - Szarusiu, dlaczego dałeś się opętać? - zapytała spokojnie. Była tego bardzo ciekawa. Czyżby jej bracik był tak słaby? c:

Shire

- Żelki... - Shire wykonał interesujący gest przedstawiający wydalanie z organizmu pożywienia drogą ustną, jednak ustał, słysząc pytanie Ohme. Cmoknął z niezadowoleniem. - Nie, nie, nie... - powiedział. - To nie jest opętanie, Ohme. To złączenie. Właściwie całkowita zmiana... Bo jego już nie ma - spojrzał poważnie na szczeniaka. - Jestem tylko ja...

Ohme

Szczenię przewróciło się na śnieg ze śmiechu. Wymiotowanie tęczowymi żelkami. Zaraz jednak Ohme się ogarnęła i spojrzała na brata.
- Złączenie? Czyli, że masz... rozdwojenie jaźni? - zapytała podnosząc do góry obie brwi - bo nie pojmowała jak można było podnosić tylko jedną.

Shire

Shire zaśmiał się. Jednak nie był to normalny, sympatyczny śmiech. Ja bym się przestraszyła na ten przykład.
- Nie - odpowiedział. - Jego już nie ma - powtórzył. Nie było jednak jasne kogo nie ma - upiora, czy samego Shire'a, ani kim jest osoba, z którą Ohme w tej chwili rozmawiała.

Ohme

Ohme skuliła się w kłębek.
- Nie śmiej się tak, bo przyjdzie lawina i cię zje - nastraszyła brata. Zaraz jednak podbiegła do niego i wtuliła się w upiorze futro. - Jeśli ty miałbyś zginąć to i ja. Sama sobie nie dam rady w tej Krainie - szepnęła.

Shire

Shire zesztywniał w jednym momencie i odsunął od siebie siostrę.
- Nie, Ohme - powiedział chłodnym tonem. - Ja już nie jestem tym, kim byłem. Musisz sobie poradzić sama, czy tego chcesz czy nie - rzekł cicho, jednak wciąż panował nad emocjami. Zostawić siostrę samą? Nigdy, choćby tylko tak gadał. - Znajdź kogoś, kto się tobą zajmie... Może... Rennę? Dogadujecie się jakoś? - zapytał, a jego ton zmienił się na bardziej zgryźliwy. - Ona chyba bardzo lubi szczeniaki.

Ohme

- Nie lubię Renny. Zabrała mi Ciebie parę razy. Nie wiesz jak to boli. Shire, już dawno straciliśmy rodziców. Byliśmy sami. Jakiś czas temu straciłam również Heliosa, a teraz mam jeszcze siebie? Wiesz, że tego nie wytrzymam... - zmarkotniała.

Shire

- Nie, Ohme - powiedział Shire, coraz bardziej poirytowany całą sytuacją. - Nie mogę z tobą być, nie mogę się tobą zajmować. Nie jestem już twoim dawnym bratem, zmieniłem się, sama to widzisz. Gdybyś miała ze mną zostać, to... by było zbyt niebezpieczne. Nie ryzykuj - powiedział.

Ohme

Młoda była uparta.
- Nie jestem twarda jak żelki z Biedronki, więc wolę zginąć choćby z twoich łap, niż żyć bez Ciebie, bracie. Choćbyś niewiadomo jak się zmienił - ty będziesz moim bratem, a ja twoją siostrą - wskazała kolejno na Shire'a i siebie. - Jesteśmy rodzeństwem i bez względu na wszystko powinniśmy trzymać się razem. Kogo miałabym znaleźć by zapełnić pustkę po tobie? Jestem przecież tylko małym, bezbronnym szczenięciem... - westchnęła. W konciku oka zakręciła jej się łza. Chyba pierwsza w jej beztroskim życiu...

Shire

Shire zirytował się poważnie.
- Nie - powiedział, usiłując zachować resztki spokoju. - Ja nie powinienem pokazywać się tam, ty nie powinnaś błąkać się tutaj - rzekł, mając rzecz jasna na myśli krainę i tereny poza nią. - Nawet jakbym nie chciał, mógłbym wyrządzić ci krzywdę, i co z tego, że ciebie to nie obchodzi, jak obchodzi mnie. Wróć teraz tam, skąd przyszłaś - tam masz mnóstwo normalnych wilczków, którzy z chęcią się tobą zajmą. Ja się do tego nie nadaję. I nie chcę.