Legowisko Kaji.

Boozer

Na pysku Booza pojawił się grymas niezadowolenia i rozczarowania.
- Sztuczkę! SZ-T-U-CZ-K-Ę ! - przeliterował jej prosto w twarz Booz - Takie coś to ja nawet potrafię!

//Buahahaha :3

Kaji Meyit

- Ponieważ jesteś duchem - odparła, po czym zaśmiała się wesoło. - Ale jeżeli chcesz prawdziwą sztuczkę... - przerwała, aby odwiązać nieco jedną ze wstęg, pod którą to krył się niewielki kawałek srebrzystego metalu, połyskującego i dziwnie przyciągającego. Odwróciła łapę, wypuszczając mały przedmiot i wypowiadając kolejne słowo czaru. Nim odłamek dotarł do podłoża, jego struktura zmieniła się - na jego nieregularnych ściankach osiadła złota osłonka, aby zaraz scalić się trwale z całą resztą. Na dodatek ciało stałe nagle przeobraziło się w gęstą ciecz przywodzącą na myśl rtęć, która plusnęła o posłanie z cichym "chlust". Jej cząsteczki poruszały się, wydłużały, skręcały i wiły się, aż wreszcie materiał urósł na pół metra i przybrał kształt króliczka.
- Może i nie z kapelusza, ale królik jest - powiedziała raźnie, entuzjastycznie Kaji.

Sasori

Ocknął się po dłuższej chwili transu. Czyżby zdziwienie sytuacyjne przerwało u funkcje myślenia? Siedział tak przez chwilę. Później przypatrywał się dziwnej ektoplazmie, a następnie Kaji. Mlasnął jęzorem, a jego mina nieco zrzedła. Żar wciąż rozpierał go od środka, ale stłumił go. Przynajmniej próbował. Powstrzymywał się od rzucenia na waderę. W nie smak było mu jednak towarzystwo, wścibskiego jak się okazuje, ducha. Zawinął się dookoła długim, demonicznym ogonem i mrużąc oczy patrzył na nich bez słowa.

Boozer

Boozio nie zwracał uwagi na Sasoriego.
- Królik? - spytał zdziwiony - Ja Ci pokażę królika!
Duch chwycił się za uszy i pociągnął je do góry, wydłużając. Pacnął się w nos, tak, że ten się znacząco skrócił oraz złapał się za ogon. Gdy go pociągnął i puścił, ten schował się do środka ciała Boozera, a na jego miejsce wyskoczył puszysty ogonek królika. Jeszcze tylko zatkał nos i dmuchnął przez niego z całej siły, tak, że jego ciało całe się nadmuchało, a gdy powietrze się ulotniło, anatomicznie przypominał królika. :D

Kaji Meyit

Na widok zielonego, plazmatycznego królika Kaji parsknęła radosnym śmiechem. Majtając energicznie ogonem ponownie sięgnęła za wstążkę, wydobywając zza niej niewielkie, pomarańczowe ziarenko. Dziabnęła je pazurem, po czym ścisnęła mocno w łapie, mamrocząc pod noskiem słowa w obcym języku. Zachrzęściło, plusnęło i mlasnęło głucho, a powietrze groty wypełniło się niewielkim kłębkiem białego dymu.
- Masz, króliczku - powiedziała rozchichotana wilczyca, podtykając Boozerowi marchewkę.

Boozer

Boozer próbował złapać marchewkę, ale jego ektoplazmatyczność mu na to nie pozwoliła. Obrażony, ciągle o wyglądzie królika zrobił oczy niczym Kot w butach ze Shreka.

Kaji Meyit

Tak się zapatrzyła w słodkie, duże oczęta ducha, że zrobiło jej się niezmiernie przykro. Szybko wytargała zza wstążki małą fiolkę wypełnioną dziwną substancją, którą zaraz wylała na marcheweczkę. Trach, prach i warzywo stało się ektoplazmatyczne. Przez to Kaji nie mogła go złapać i dryfowało ono w powietrzu radośnie.

Sasori

Nie miał zamiaru dłużej oglądać owej szopki, a i nie miał humoru na zabawne żarty. Chętnie zostałby dłużej z tym towarzystwem, ale druga jego strona wyrażała wyraźną chęć zniknięcia z owego miejsca. W końcu wstał leniwie, przeciągnął się, wydłużając sylwetkę, jak gdyby była z gumy, po czym znów przybrał swój normalny kształt. Podszedł powoli do Kaji i nachylił pysk nad jej uchem.
-Do zobaczenia.. - mruknął tylko po cichu, z tym samym co wcześniej, uwodzicielskim tonem. Bardzo chciał znów zobaczyć waderę, jednakże sam - na sam. Gdy tylko wykonał swój ruch, skinął łbem do ducha i z lekkim uśmiechem na pysku, łagodnie rozpłynął się w powietrzu.. Niby mógł po prostu wyjść, ale był - jak wiadomo - strasznym leniuchem.
NMG

Kaji Meyit

Spojrzała za znikającym Demonem wielkimi, rubinowymi oczyma, po czym pomachała mu radośnie łapą, kiedy rozpływał się w powietrzu.
- Do zobaczenia, Sasori-kun! - krzyknęła raźnie, już nie mogąc doczekać się następnego z nim spotkania. Jej spojrzenie przeniosło się z powrotem na ducha-króliczka, który jakoś zastygł w powietrzu i przestał się ruszać. Może nie żyje?
- Cóż... jak już się ockniesz, rozgość się - powiedziała z uśmiechem, dźgając łapą jego ektoplazmatyczną postać. Po tym jakże wspaniałym czynie podniosła się i wybiegła z legowiska, zamierzając udać się w jakieś nowe miejsce. Już tak dawno nie opuszczała jaskini, że zatęskniła za jeziorem, lasem czy wodospadem. Wybiegła pędem, jakby goniło ją stado satyrów.

z.t.