Obrada numero III

Qedr

Niewielka wysepka suchego lądu otoczona zewsząd bagnem. Prowadzi do niej wąski skrawek ziemi, łączący ją ze stałym lądem. Na wysepce bujnie rośnie roślinność wszelaka. Panuje tu dość ponura atmosfera. Nad gruntem unosi się lekka mgiełka, a poprzez korony drzew dociera tutaj mało światła.

Na miejsce obrad pierwszy wkroczył Qedr, który mimo umiejętności latania wciąż preferował bardziej przyziemne sposoby poruszania się.
Usiadł na środku wysepki i otulił łapy ogonem.
Czekając na resztę współwatahowiczów zaczął wsłuchiwać się w odgłosy świerszczy, żab oraz ptaków.

Roan

Zielonkawa mgiełka kształtowała się powolnie gdzieś na uboczu wysepki. Po chwili na jej miejscu znajdował się Roan, który lewitował sobie kilka cali nad ziemią z opuszczonymi łapkami. Poleciał dalej w ląd. Dotarł szybko na miejsce, a po chwili widział innego wilka, który dotarł na obradę. Kiwnął mu tylko łbem i rozglądał się uważnie dookoła, jakby miał dokładnie zapamiętać to miejsce.

Sevi

Z ciemności wyłoniła się jasna sylwetka. Wilczyca w milczeniu przeszła bagno takim chodem jakby bała się, że zaraz utonie jeśli stawi zły krok. Wkrótce dotarła na wysepkę. Skinęła łbem na widok Qedra. Kiedyś go widziała ale nie rozmawiała z nim. Więc znała go z wyglądu. Wzięła głęboki wdech i przymykając ślepia podniosła ogon jakby tu cudownie pachniało. Po chwili opuściła ogon i powoli usiadła przodem do alfy wody. Nie wiadomo dlaczego czuła się tu nieco dziwnie. Zaczęła się drapać tylną łapą w pysk. Po chwili spojrzała na ducha. Myślała jednak, że to jest jakaś trawa, powietrze. Nie widziała jeszcze nigdy ducha więc patrzała na mgiełkę jak na wariata. Po chwili udając obojętną odwróciła się do siebie i czekała. Nie wiadomo na co. Myślała, że zaraz przemówi Qedr albo coś się stanie. Nagle zaczęła podnosić i kłaść na ziemię przednie łapy tak jakby się bawiła. Wyglądało jakby się śpieszyła jednak była gotowa siedzieć tu kilka dni.

Getsu

Getsu przyszedł tu wśród klekotu kości, a następnie rozejrzał się niemal pustymi oczodołami, wewnątrz których, głęboko na dnie lśnił niebieski błysk. Jego wzrok zatrzymał się na swojej córce, której już dawno nie widział. Podszedł do niej i usiadł, a przy tym zazgrzytały mu kręgi.
- Cześć, dziecko - powiedział wesołym tonem.

Legenda

Chuda sylwetka wyłoniła się z cienia. Legenda szła jak zwykle ze zwieszoną głową. Grzywka jak i ogon ciągnęła się po ziemi zbierając na włosie piasek i mikroskopijne odpadki. Wilczyca podeszła bliżej środka polany po czym usiadła. Skinęła obecnym tu wilkom na powitanie i czekała aż zacznie się zebranie watahy Wody.

Kanna

Zewsząd poczęło dobiegać głuche wycie wiatru. Na wysepkę wleciała grupka liści, zataczając co raz to niższe kółka, opadła zupełnie na ziemię. W kręgu owych liści zjawiła się Kanna, pustymi, szkarłatnymi oczami lustrując całe otoczenie i wszystkich obecnych. Hm, to jej pierwsza obrada. Ciekawe, ciekawe. Zaraz na niebie pojawiło się coś czarnego z połyskującym, różowym kluczem. Był to kruk wilczycy, który, trzepocząc nerwowo skrzydłami, przysiadł na jej barku. Czerwonooka usiadła i owinęła łapy puszystym ogonem. Skinęła łbem Qedrowi.

Sevi

-Witaj Gestu... Jak miło, że zauważyłeś, że dorosłam.- powiedziała jakby chciała dociąć swojemu przybranemu tacie. Właściwie nie miała wspomnień związanych z nim. Po chwili spojrzała na niego jeszcze raz. Wrzasnęła wystraszona i najeżyła się. Po chwili wolno wróciła do normalnej pozy. Nie lubiła szkieletów itp.
-Nie strasz mnie więcej!- rzekła. Jednak zrozumiała, że to nie jego wina- bycie szkieletem. Usiadła jakby nic się nie stało i skinęła łbem do nowo przybyłych wilków. Westchnęła i owinęła łapy ogonem. Wpatrzyła się w ziemię jakby było tam coś ciekawego. Jednak nic. Po prostu lekko wilgotna gleba z odciskiem łapy Sevi. Zaczęła nie wiadomo czemu myśleć o tym co było. O niemal złamanej łapie o przyjaciołach , beztroskim szczenięctwie. Miły okres lecz wszystko się kiedyś kończy. I nie ma na to sposobu.

Carly

Jak huragan wparowała tu Carly. W ostatniej chwili, jak zwykle! Machając ogonem na boki, wpadła na sam środek polany. - Spóźniłam się? - sapnęła. Widocznie biegła z jakiegoś odległego zakątka krainy, bo to niecodzienne, by Carls się zmęczyła. Za nią przyleciała biała gołębica, siadając na jej barku. - Cześć Qedruś... znaczy się, Beto Wooody... - uśmiechnęła się szeroko i usiadła tam, gdzie jej miejsce, czekając na rozwój wydarzeń.

Roan

Duch, widząc, że jest trochę więcej wilków, postanowił zbliżyć się do reszty. Roznosząc za sobą lekkie kłęby zielonkawej mgły, usadowił się obok niebieskiej wadery i przypatrywał się wilkowi, który trafił tu tuż przed nim. Kiwnął głową wszystkim i milczał. Powędrował wzrokiem po obecnych i postanowił czekać cierpliwie do rozpoczęcia zebrania. Co jakiś czas rozglądał się dookoła, by wiedzieć, czy ktokolwiek inny przybył jeszcze na obradę.

Lee

Lee wkroczył dostojnie wraz ze swoimi pięcioma ogonami u tyłku. Staruszkek kroczył spokojnie po cienkim przesmyku, aż wreszcie dotarł na bujnie obrośniętą wyspę.
Rozciągnął się i przysiadł między zebranymi wilkami, po czym skinął do nich na przywitanie łbem.
Rozejrzał się wokół. Tyle już żyje na tej pięknej krainie, a jak dotąd nikogo nie rozpoznał... Jedynie młoda jasno-niebieska wadera, którą zowią... Carly?
Wstrząsnął łbem zażenowany basior, po czym po kolei machnął pięcioma ogonami, bezradny na swoją obecną formę.... formę mutanta i staruszka.

Sevi

Wilczyca nie wiadomo czemu czuła się dziwnie. Nie, że się bała ale wydawało się jej, że jest na czymś bardzo ważnym.... Jakiejś rzeczy która dotyczy czegoś ogromnie ważnego. Skinęła łbem do kolejnych nowo przybyłych. Spojrzała najpierw na Lee który wydawał się jej być niezwykle dziwaczny z powodu tylu ogonów. , ,Ciekawe jak to zrobił?" pomyślała myśląc, że wilk sam sobie zrobił te ogony. Brzmi to dziwnie ale Sevi jest taka. Później na resztę ( spojrzała). Polizała łapę jak kot który jest próżny i się ubrudził. ,,Chyba się o coś skaleczyłam..." pomyślała i postawiła łapę i niewielką wręcz kroplą krwi. Popatrzała na Qedra. W duszy tak myślała, że to ktoś ważny, potrzebny. Więc nie wiedząc jak okazać szacunek skinęła łbem kolejny raz. Nastawiła uszy żeby słyszeć choć było dosyć cicho.

Lee

Basior poczuł wzrok na swym potężnym karku.
Zamknął oczy zażenowany i ściągnął brwi. Czyżby mutanty to tak bardzo interesujące stworzenia? Nie chciało mu się tłumaczyć od początku całej historii jak go ludzie porwali, dorobili mu ogony i jeszcze ciekły azot, który zamraża, w organiźmie, przez co spływa mu cały czas z kłów...
Ale w sumie, to jakiś przywilej być kimś... innym. Posiadać coś nie zywkłego. Jednak jest strasznie wkurzające kiedy młoda wadera lampi się na Ciebie.
Basior uniósł łeb i odwrócił go w stronę patrzącą się wcześniej na niego... O, odwróciła wzrok.
Samiec prychnął przez co trochę azotu skapło na trawę rozstapiając ją... Uroczo. Szkoda, że nie może to zabić wilków.... Chociaż tak na to patrząc nie zostałoby wielu osobników w tej krainie, gdyby azot działał na nich śmiercionośnie. Szkoda.
Odwrócił łeb i patrzył pusto na Betę... Powinni znaleźć odpowiedzialnego Alfe, a nie Bete.
Zaśmiał się kpiąco.

Ozon

Sprężystym powolnym krokiem przyszedł na miejsce narady. Usiadł na uboczu, trochę z dala od reszty wilków. Jego wygląd zdradzał niewyspanie i głód.

Ginger

Ginger niepewnie stąpała po dróżce, prowadzącej na miejsce obrady. Pierwszej w jej krótkim życiu, z resztą. Tak więc normalne było to, że się denerwowała. Nie przyzwyczaiła się do takiej ponurej atmosfery, do mgiełki, unoszącej się nad ziemią. Rozglądała się nieco nieufnie i nieśmiało, starając się nie okazywać strachu. W końcu stanęła, spoglądając na zebrane wilki z niezwykłą dla szczeniaka powagą.
- Dzień dobry. - Wydukała, lustrując każdego z osobna. Jej wzrok zatrzymał się na Carly. Rozpoznała ją od razu i czym prędzej ruszyła w jej kierunku. Usiadła obok, patrząc na nią i zadzierając lekko główkę.

Carly

- Hej Ginger - rzekła, jednak nie za głośno, żeby nie popsuć aury całego miejsca. Uśmiechnęła się lekko, po czym uniosła wzrok na samca o pięciu ogonach, który przez kilka chwil jej się przyglądał. Poruszyła uchem. Ciekawe, zna go? A może już jest tak znana i lubiana jak Qedr? Na samą myśl strzepnęła lewym uchem z zadowoleniem.

Maryse

Maryse stawiała niepewne kroki po ścieżce, prowadzącej do miejsca obrady. Pierwszej w jej dziecięcym życiu. Trochę się denerwowała, jednak było to normalne. Nie była do końca pewna, czy wieczne dzieciaki też obowiązują takie 'uroczystości'. Ale jak wszyscy, to wszyscy. Zlustrowała obecnych uważnym spojrzeniem i skinęła im łebkiem. Nie wiele widziała przez unoszącą się mgiełkę, ale nie było aż tak tragicznie. Usiadła nieopodal wadery, obok której zauważyła jeszcze jedną, młodą. Owinęła łapki ogonem i czekała na ropoczęcie obrady.

Qedr

Qedr nagle jakby ocknął się. Rozejrzał się po zgromadzonych. Dziesiątka? Z Wody stawiła się tylko dziesiątka?
- Witajcie moi drodzy współwatahowicze! Z pewnością zastanawiacie się po co was tutaj przyzwałem? Istnieje kilka powodów. Po pierwsze, Desmond i Zorza, nasze dotychczasowe alfy są nieobecne. Trzeba coś z tym zrobić. Po drugie, chciałem sprawdzić nasz obecny stan ilościowy, jak i jakościowy. Póki co nie wygląda to za dobrze. I po trzecie, najważniejsze, chciałbym określić nasze stanowisko w stosunku do innych Watah. Czy zanim przejdziemy do omawiania kolejnych punktów programu, to ktoś chciałby coś powiedzieć, zaproponować?

Carly

Carly oderwała wzrok od ciemnego samca i przeniosła go na Betę. Faktycznie, już dawno nie widziała Desmonda, a z Zorzą w całym swoim życiu spotkała się raz i to nie osobiście, a na obradzie, w dodatku w jej postaci, mhm, jakby to nazwać.. Niematerialnej? Mało tego, nawet nie jako duch, a błyskawica z nieba. Cóż. Carls na tamtej obradzie odzywała się nadzwyczaj mało, teraz, gdy jest już znana jako jedna z najbardziej znanych w swej watasze, czas wtrącić swoje trzy grosze, jak to zwykle robi.

Szina

Szina weszła wolnym krokiem na obradę. Spóźniła się, lecz nie czuła się z tym bardzo źle. Nie miała ochoty spotykać Desmonda, lecz ni zauważyła go tu.
-Witajcie. Wybaczcie Mi to spóźnienie.-powiedziała, po czym usiadła w cieniu. Chwilę potem dało słyszeć się odgłos skrzydeł i cichy krzyk, oznajmujący przybycie jastrzębia wilczycy. Usiadł na jej barku, za głową i spojrzał na kruka. Szina od razu wyczuła, że jego właścicielka też jest szamanką, lub magiem, bo tego dokładnie określić nie potrafiła.
-Jeśli można, chciałabym się dowiedzieć czego dotyczy ta obrada.-powiedziała, patrząc na basiora. Z jednej strony się cieszyła, z drugiej wręcz przeciwnie.

Mizu

Szybko biegła na swoich krótkich łapkach na zebranie, na które niestety się spóźniła jak i późno dowiedziała. Ale no jej wina, że zbłądziła? Zatrzymała się tuż obok Maryse i pochyliła pyszczek do ziemii. Ciężko dyszała ze zmęczenia tego jak musiała biec. Podniosła wzrok i spojrzała na Qedra. - Bardzo przepraszam za spóźnienie... - Wydyszała i spuściła pokornie łeb. Spojrzała na Maryse. - Hej... - Wyszeptała z delikatnym, lecz przyjacielskim uśmiechem, który często widniał na jej pyszczku. Oderwała wzrok od dobrej koleżanki i spojrzała na Alfę. Teraz trzeba było skupić się na zebraniu, czyż nie?