Legowisko Carly

Carly

Carly roześmiała się serdecznie, wstała i podeszła energicznie do dzieci i partnera. Legła w końcu u boku Waspa i cmoknęła go w bok pyska, delikatnie, jakby w podzięce. Zaraz potem odwróciła łeb, by spojrzeć na chwilę na wyjście jaskini. Wiatr wydawał się szeptać coś cicho, z czego Carly rozszyfrowała tylko słowa, które od narodzin obijały jej się o uszy - "Ostatnia z rodu Fabiano, twoim celem jest szczęście". W odpowiedzi zanuciła tak cicho, że niedosłyszalnie dla reszty pewną piosenkę, której słowa matka śpiewała jej, gdy jeszcze żyła - "Gwiazdko świeć w tunelu życia, obudź księżyc z jego skrycia, cicho, cichuteńko, jak ptaszek maleńki, szczęściem zaśpiewa serduszkiem wielkim". Zapewne jej dzieci nie raz usłyszą tę melodię. Zaraz potem wróciła łbem na swoje miejsce.

Wasp

Wasp odruchowo stulił uszy, gdy Colin wrzasnął mu za uchem. Wyprostował przednią łapę i oparł o nią pysk. Może uda mu się uciąć choć króciuteńką drzemkę?

Virve

- Splac! - pisnęła radośnie.
Podpełzła do mamy i chwyciła ją za łapę. Ciągnęła, ciągnęła, aż Carly leżała koło Waspa. Było między nimi przerwy na tyle, by Virve mogła się tam wepchnąć. Leżąc już tam i wtulając się w ,,włosy" rodziców, pisnęła i zamknęła oczka. Zasnęła po chwili.

Carly

Popatrzyła na dość marny wysiłek szczeniaka, który zaraz usnął. Ona również była nieco zmęczona. Widząc, że Wasp się do tego przymierza, i ona wysunęła przed siebie łapy, układając na nich łeb. - Zbiorowe spanie? - rzekła cicho, jakby stwierdzając, a nie pytając, po czym zaśmiała się cicho, cichuteńko.

Wasp

- Mnhm - mruknął tylko twierdząco, patrząc na partnerkę. Należała jej się chwila snu - musiała być straszliwie zmęczona tym wszystkim. Po chwili Wasp przymknął miodowe ślepia, ale nie zasnął. Wciąż czuwał, pamiętał bowiem, że na jego grzbiecie wciąż znajduje się rozbrykany Colin, którego trzeba pilnować

Virve

Jej mały pyszczek rozdziawił się. Wydała z siebie ziewnięcie i wtuliła się w sierść. Nie. Nie mogła już spać. Wstała i otworzyła swoje małe oczka. Rozejrzała się i zaczęła robić kółka wokół rodziców.
- Mamamama, tatatatatata - szeptała cały czas.
Podeszła do wejścia do tej groty. Co były poza tą jaskinią? Jaki świat tam się znajdował? Co tam było? Czemu było tam tak jasno? Rozsądek Virve się wyłączył. Chciała poznać ten świat, przyciągał ją. Malutkie jej łapki poniosły jej ciało do wyjścia. Wyjrzała nieśmiało na zewnątrz. Co tam mogło być. Chwiejnie szła przed siebie, powoli, łapka za łapką. Usiadła przed grotą i otworzyła pyszczek w zachwycie.

Carly

Carly czując, że jedno obce ciałko opuściło grupową drzemkę, wstała i podeszła do śnieżnobiałego szczeniaka. Ciekawił ją świat. Nic w tym dziwnego. - Virve - zaczęła, wychodząc powolnie z jaskini, omijając ośnieżone liany, zwisające u wejścia. Były takiej długości, że mała wilczyca bez trudu pod nimi przechodziła. - Rozumiem, że ciekawi cię to, co jest tam - tutaj gestem pyska objęła ośnieżony krajobraz - Ale jest zimno i już się robi ciemno. Trzeba będzie stworzyć światło, którego, pamiętaj, nie wolno nigdy dotykać. - mówiła tu oczywiście o ogniu - Rano pójdziemy na spacer, dobrze? - kończąc to zdanie, wzięła delikatnie Virve za skórę na karku i weszła spowrotem do jaskini, układając ją obok Waspa. Widząc, że w jaskini jest już niemal całkowicie ciemno, weszła do niej trochę głębiej. Leżały tam patyczki, które zapewne pozostawiły tu ptaki, bo Carly rzadko bywała w swoim domu. Wzięła je w pysk i zręcznie rozpaliła ognisko, z dala od miejsca, w którym leżała jej rodzina. Jej rodzina - jak to cudownie brzmiało! Brakowało jedynie Amijii i Ariany. Położyła się obok ognia.

Virve

Walnęła łapkami o ziemię niezadowolona. Wskazała łapką na wyjście i zrobiła smutną minę.
-Ćemuuu? - zapytała ponuro.
Zamachała malutkim ogonkiem i wydęła wargi w niezadowolonym grymasie. Usiadła na ziemi i czekała na odpowiedź.

Wasp

Wasp uchylił ślepia, przypatrując się, jak Carly zabiera Virve w głąb groty. Sam pozostał w pozycji leżącej, jego pomoc nie była tu potrzebna.
- Tam, na dworze jest teraz bardzo zimno i niebezpiecznie dla takich młodziutkich wilków jak ty - powiedział, przenosząc wzrok z rozpalającej ogień partnerki na posadzoną obok niego Virve. - Chyba byś nie chciała, żeby stała ci się jakaś krzywda, prawda?

Virve

- Ale tiataaaaaa! - zawołała smutno.
Spojrzała na ogień. Usiadła przy nim. Tak wesoło bawiły się iskierki. Czemu ona nie mogła wyjść przed grotę i się pobawić z tymi iskrzącymi się małymi śnieżynkami? Były takie śliczne. Nagle wpadła na pomysł.
- Tio ty! - tu pokazała na Waspa. - Popinuj mnie! - zawołała.
Wesoło wybiegła przed grotę, tuż przed nią, tam, gdzie jeszcze dochodziło ciepło, i zaczęła tarzać się w śniegu, skakać za płatkami śniegu. Bawiła się.

Colin

Przyglądał się z ciekawością, co też jego siostra wyprawia. W końcu podniósł się ostrożnie, ażeby czasem z grzbietu ojca nie spaść i wspiął się wyżej po jego szyi. Udało mu się dotrzeć go głowy taty, toteż wychylił się miedzy jego uszami i zakopany dodatkowo w jego grzywie. Tak, stąd miał doskonały widok na wszystko.

Carly

Carly popatrzyła na Virve, zmrużyła ślepia. - Virve, wracaj. - powiedziała stanowczo, ale nie surowo. Spojrzała na Colina kątem oka. A to ciekawe. Widocznie cicha woda brzegi rwie. Poruszyła uchem, wsłuchując się w trzaskającą żywicę, która była na patykach.

Virve

Spostrzegła, jak stało się ciemno. Zadrżała i popędziła do jaskini. Zgrzana, lecz szczęśliwa wpadła do jaskini i usiadła przy ogniu. Ogrzewała się powoli.
- Aie utro znów ź tobą pójdeee? - zapytała z uśmiechem na pyszczku.
Otuliła się malutkim ogonkiem i wtuliła w futro mamy.

Carly

- Tak, oczywiście. - powiedziała, po czym uśmiechnęła się ciepło. Zwinęła się w kłębek, by bardziej ogrzewać i okalać futrem maleńkie ciałko samiczki, po czym położyła łeb na łapach i zamknęła oczy z wolna. Poruszyła uchem, po czym pogrążyła się w błogim śnie, jednak wciąż czuwając na najmniejszy ruch, czy szmer.

Virve

Otworzyła małe oczka i rozdziawiła pyszczek w zachwycie. Nowy dzień! Jasno!
- Juź jeś jutjo - zawołała wesoło i wstała.
Otrzepała się z różnych gałązek, po czym podeszła do ogniska, niegdyś palącego się. Dotykała łapkami ciepłych gałązek, które jeszcze się nie do końca spaliły. Odeszła na kilka metrów od ogniska. Podeszła do mamy i poczęła ją klepać po łapach, pysku i ciele.
- Miama!!! Wstawaaj - zawołała.

Carly

łoo, ale spała. :d

Carly uchyliła ślepia i ziewnęła, szeroko rozdziawiając pysk. Przetarła prawe oko w zaspanym geście, zerkając na Virve, a zaraz potem na przygasłe ognisko. - Wstaję. - odparła i poruszyła uchem, nasłuchując jakichkolwiek dźwięków od Waspa i Colina. Cisza. Wstała i przeciągnęła się z ociąganiem. - A może poczekamy na twojego brata, co? - zapytała, uśmiechając się zadziornie.

Virve

Jej błękitne oczęta zaszkliły się i zabłyszczały, jakby szczenię miało zaraz się rozpłakać. Mała bródka zaczęła się trząść, a pyszczka już nie rozjaśniał uśmiech.
- Miamuś..Zanim się obudzilaś, to juź nie ma tak bajdzio jasnego światła...Ćemu??? - zawołała smutno.
Przygramoliła się do niej i wpatrywała w jej oczy. Z samych oczu Virve popłynęła jedna mała łezka, którą mała szybko wytarła. Chwiejnie podeszła jeszcze bliżej do matki.
- Aie i tiak pódziemy, obiecaj... - dodała po chwili.
Oparła łapki o pysk Carly i wpatrywała się w nią swymi załzawionymi oczętami. Ale nie płakała.

JUŻ!

Carly

dzz.

- Oczywiście, że pójdziemy. Po prostu rano słoneczko wstało, a teraz się trochę schowało za chmurami. - wytłumaczyła najprościej, jak umiała. Spojrzała na Waspa i Colina. - Cóż, skoro tak bardzo ci na tym zależy, jak się otrząsną, to sami sobie poradzą.. - powiedziała i uśmiechnęła się do Virve. - Chcesz iść sama, czy mam cię wziąć? Zatopisz się wręcz w tym śniegu, więc chyba lepiej, żebym cię wzięła, co? - zapytała, po czym poruszyła uchem.

Virve

Jej pyszczek rozpromienił się. Zaskakujące, jak niewiele trzeba, by uszczęśliwić dziecko.
- Nie, siama będę śła - powiedziała.
Już po chwili szła łapka za łapką. Poczuła, jak jej łapki zatapiają się w głębokim i miękkim śniegu, ale szła dalej. Tutaj było tak pięknie. Tak ślicznie iskrzył się śnieg, zimno wcale nie przeszkadzało Virve.
- Chodź mama - zawołała, odwracając pyszczek.

Carly

- Mama idzie - powiedziała i wstała, mijając leżących praktycznie na środku Waspa i Colina, po czym wybiegła przed grotę. Poczuła, jak jej łapy zatapiają się w puchowej, śniegowej kołderce. Z rozmarzeniem zamknęła oczy i wzięła w płuca duży haust mroźnego powietrza. - Gdzie chcesz iść? Kraina jest ogromna, nawet jak dla mnie. - zapytała, stając obok Virve.