Ruiny zamku Sachiko.

Wilczur · Wysłany: Czw 16:02, 31 Mar 2011 Temat postu:

Westchnąłem lekko. Odkryła mnie, lecz widać było, że się sprzeciwia.
- Czego? Chciałem się tylko zapoznać i... Może masz rację.- Powiedziałem do niej. Ostatnie zdanie powiedziałem tajemniczo, zagadkowo.

Sachiko · Wysłany: Czw 16:06, 31 Mar 2011 Temat postu:

-Dlaczego chcesz mnie poznać? Co w ogóle robisz w mojej sypialni? - warknęłam oschle odsuwając się jeszcze trochę. Już nie byłam przestraszona, a raczej zdziwiona i wściekła. Co miał oznaczać jego gest w chacie rybackiej? Sama nie wiem.

Wilczur · Wysłany: Czw 16:10, 31 Mar 2011 Temat postu:

- Dobra, i tak się nie uda. Pamiętasz kogoś, kto mówił do ciebie po Włosku w lesie Sasoriego? To ja.La vita per me non è sufficiente. Sachiko, il nome mi riempie di amore.(Z włos. Życia dla mnie nie starcza. Sachiko, to imię mnie napawa miłością.). Pamiętaj. Jak nie mogę być z tobą, ja Wilczur ci oznajmiam: Nie będę z nikim. Chcę być tylko z tobą, ale jak nie mogę... To znikam z twojego życia. Zapamiętaj moje słowa Sach.
Powiedziałem to po czym uciekłem. Byłem już daleko, po za zamkiem. Leciały mi łzy.

Sachiko · Wysłany: Czw 16:14, 31 Mar 2011 Temat postu:

Nie uwierzyłam w ani jedno jego słowo. Nie znałam tego wilka, byłam o tym przekonana. Ktoś chyba chciał sobie ze mnie zrobić dowcip. Wilczur musiał być w to wmieszany. Czyli to wszytko, to był jeden, wielki żart? Super! Przeklęłam pod nosem i podeszłam do drzwi. Zamknęłam je z hukiem i zamknęłam na kluczyk. Zasłoniłam też zasłony, chciałam być sama. No dobra, może nie chciałam, ale nikogo zaufanego nei było w pobliżu.

Wilczur

Znów zmieniłem wygląd nad jeziorem zmian. Tylko, że na prawdziwy wygląd Wilczura.Popatrzyłem smutno na zamek. Muszę ją o coś zapytać. Wszedłem przez bramy do środka. Wszedłem na górę. Zapukałem do drzwi.
- To ja Wilczur.- Powiedziałem za ścianą. Czułem lekką złość. Ale nie na nią, ale z tego co zaraz zrobię.
- Sach... Wyznałem ci moje uczucia. Jakie są twoje uczucia do mnie? Czy ty czujesz to samo do mnie, co ja do ciebie? Powiedz mi tylko co czujesz, proszę...
Czekałem na odpowiedź Sachiko. Drzwi były zamknięte, więc czekałem za drzwiami.

Sachiko

On wrócił. Głos miał ten sam. Czego ode mnie chciał ten wilk? Skąd mogłam wiedzieć, że to ciągle jest ten sam Wilczur? Gdy ukazał mi się w poprzedniej postaci nie rozpoznałam go. Teraz rozpoznawałam głos, a 'tego' wilka według własnego przekonania nie znałam. Wstałam zdenerwowana z łóżka i powoli zaczęłam zbliżać się do drzwi. Kto wie, przecież ta osoba może być niebezpieczna! Nie myślałam jednak o tym w ogóle.
-Możesz zostawić mnie w końcu w spokoju? - warknęłam wściekła otwierając mocno drzwi. Zaniemówiłam. To naprawdę był Wilczur, czy miałam omamy? -Eee.. no cześć. - odpowiedziałam w końcu rozkojarzona.

Wilczur

Otworzyły się przede mną drzwi. Wyglądałem teraz poważnie i dumnie. Bardzo męsko i odważnie.
- No cześć. Odpowiesz mi na moje pytanie?- Zapytałem ją. Moja twarz była nadal poważna, ale jak ją zobaczyłem, trudno mi było utrzymać powagę. Nie odpowiadała, poczułem wilgoć w lewym oku. Jednak wstrzymałem łzę. Pachniała bardzo ładnie, tak samo wyglądała. Nie no, nie mogę powstrzymać uśmiechu. Moja powaga padła w gruzach i pojawił się u mnie lekki uśmiech.

Sachiko

Patrzyłam na niego dłuższą chwilę zupełnie nie mając pojęcia, co mogłabym powiedzieć. Już drugi raz stawiano mnie w takiej sytuacji, a ja naprawdę nie wiedziałam, jak mam zareagować. To wcale nie było tak łatwe, jak się może wydawać. Westchnęłam lekko, nie chcąc już dłużej tego wszystkiego przeciągać. Przyjrzałam się jego uśmiechowi. Jaka szkoda, że teraz muszę go zniszczyć.
-Nie, nie kocham Cię. - odpowiedziałam może nie co zbyt oschle, ale jednak w moim tonie głosu dało się wyczuć trochę czułości. Po prostu wiedziałam, że to może Wilczura zaboleć.
-Nigdy nic do Ciebie nie czułam, zrozum. Znamy się zbyt krótko. Wolę Cię, jako przyjaciela. - odpowiedziałam mając przeogromną nadzieję, że basior się nie rozpłacze. Tego bym nie zniosła.

Wilczur

Spojrzałem w ziemię ze smutkiem. Chyba ktoś mi przebił serce włócznią. Ona swoimi słowami.
- Obyś żyła tysiąc lat z tym kim chcesz. Nie możemy być przyjaciółmi. Nie zniosę tego. Znikam z twego życia. Nie mogę żyć z tobą z rangą przyjaciela. Los pokaże co dalej, bo mogę zmienić zdanie.- Powiedziałem. Popłynęła mi łza. Czekałem na jej ostatnie słowa. Miałem poważną minę.

Sachiko

-Wcześniej byliśmy przyjaciółmi i wszystko było okej. - odparłam bez zastanowienia. Muszę przyznać, że zdenerwowałam się jego słowami, chociaż nie dałam tego po sobie poznać.
-Poza tym ile się znamy? Mniej niż miesiąc! Próbujesz mnie zmusić, żebym się w Tobie zakochała? Wiesz, nie tak to się robi! - uniosłam głos prawie do krzyku. Ja staram się z całego serca, jestem oddaną przyjaciółką, a on próbuje to wszystko zniszczyć? Nie, tego już za wiele. Wybiegłam z płaczem trzaskając za sobą drzwiami. Teraz Wilczur został sam na sam w mojej komnacie.

zt.

Wilczur

Nie chciałem, żeby myślała, że chcę ją zmusić do tego by się we mnie zakochała.
- Życie jest głupie.- Powiedziałem do siebie. Otworzyłem drzwi i chciałem pójść. Ale jeszcze wróciłem. Wbiłem sobie pazura w łapę i napisałem na podłodze:
Życia dla mnie nie starcza, przyjaźni dopiero blask ujrzałem...
Nadużywam tego zdania. Zabandażowałem sobie łapę i poszedłem sobie.

Stille

Shinq rozejrzała się po okolicy. Nigdy tu nie była. Uśmiechnęła się do siebie. Otworzyła bramę. Chyba była nienaoliwiona, bo skrzypiała, a po drugie zardzewiała. Wilczyca gdy weszła do komnaty, zauważyła jakiś napis. Przypatrzyła się uważnie literom, by rozpoznać osobą, która to napisała. Wiedziała kto to. Wilczur.
- "Życia dla mnie nie starcza, przyjaźni dopiero blask ujrzałem". To musiał być Wilczur. On to ciągle powtarzał. Biedak... - westchnęła i myślała dalej. Jak Detektyw, który poszukuje mordercy. Znalazła też na podłodze kroplę krwi. Ponownie zwiesiła łeb. Co on zrobił? O co chodzi?