Dolina marzeń i snów

Volire

- Ab... - zaczęła cicho - Masz partnerkę?
Jej oddech lekko muskał jego futro. Poruszyła uszami, czekając na odpowiedź. Może nie będzie taki, jak Jerome? Może. Może nie wszystkie wilki są takie. Może trzeba po prostu zaufać...

Abaddon

Kiedy usłyszał jej pytanie, jego serce zabiło mocniej. Odsunął lekko łeb od jej pyszczka i utkwił spojrzenie w różowych oczach Volire. - Nie - odrzekł. - Ale jest jedna wilczyca, o życiu z którą marzę.

Volire

- Naprawdę? - otworzyła szerzej oczy - Czy to ta wilczyca, z którą rozmawiałeś na łące?
Jej końcówka ogona poruszała się rytmicznie, jednoznacznie - Volire intensywnie rozmyślała. Nie spuszczała ani chwili wzroku z zielonych ślepii towarzysza.

Abaddon

Zaśmiał się tylko cicho, gdy Volire pomyślała o Akeli. A jemu nawet przez myśl nie przeszło spojrzeć na coś takiego jak Akeli jak na waderę. - Poniekąd - odpowiedział. - Rozmawiałem z nią na łące, rozmawiam z nią teraz w uroczej dolinie...

Sekai

Sasha szła lekko znudzona przez dolinę.Nie miała co robić i zupełnie nikogo nie znała prócz Aga,Aronna i Pana Charliego.Zauważyła dwa wilki tak to na pewno para.Usiadła gdzieś dalej aby im nie przeszkadzać.

Volire

Volire pojęła w jednej chwili. Uśmiechnęła się delikatnie, po czym wtuliła pysk w futro Abaddona.
- ...To ja? - szepnęła mu do ucha.
Wiedziała dobrze, tylko nie chciało jej się wierzyć. To nie możliwe. Nie - możliwe - takie myśli przebiegały po jej głowie.

Sekai

A Sasha siedziała i patrzyła.Nie chciało jej się patrzeć na to.Pomyślała,że nie będzie im przeszkadzała.Odwróciła się i z tond poszła.

z/t

Abaddon

Na jego pysku również pojawił się lekki uśmiech. - Ty, ty - odrzekł cicho, a jego puszysty ogon machnął kilkakrotnie Abaddon nie znał Vol zbyt długo, lecz wiedział, że to właśnie ona jest tą jedyną, na którą czekał całe życie. - Kocham cię, Volire.

Volire

Volire poczuła, że serce bije jej jak młot. Usłyszała te dwa, krótkie słowa tylko dwa razy w życiu. Pierwszym razem były one fałszywe, a teraz? Prawdziwe, wypowiedziane do niej, od teraz, mają znaczenie. Zamknęła oczy, z których nieświadomie popłynęły łzy wzruszenia.
- Ja także Ab. Kocham Cię - rzekła głosem łamiącym się od naboru uczuć.

Brenda

A było tak pięknie. Było i minęło, bo tę żałosną operę mydlaną przerwały znienacka szumy dochodzące z leśnej gęstwiny. Otóż w miejscu nazywanym przez postronnych "rajem" zjawiła się Brenda. Lecz jej puszysty ogon ciągnął się tegoż dnia po ziemi. Nie był czujnie nastawiony, jak to miał w zwyczaju. Sama Brenda nie czuła się dziś na siłach by zepsuć te paskudną scenkę dwóch Wyznawców Nocy, których za takie okazywanie uczuć powinno się wieszać na szubienicy. Wiadomo: młodzi-głupi. Usiadła pod pobliskim drzewem i zerkała na parkę mglistym wzrokiem.

Volire

Jaa pitolę. Dasz Brendzie palec, weźmie rękę. @_@

Jej uszy tak nagle podniosły się do góry, a źrenice wyraźnie pomniejszyły. Nie musiała patrzeć na Brendę, by wiedzieć, że jest tu zbędna. Ogon przestał się ruszać, a jedno ucho poruszyło wyraźnie i jednoznacznie. Jednak nie miała zamiaru zakrzątać nią sobie głowy. Cicho zamruczała z nutką gniewu.

Brenda

Przymknęła oczy, lecz to nie przyniosło jej oczekiwanego spokoju i wciąż coś ją męczyło. Tylko co? Gdzieś tam głęboko rozmyślała nad tym, lecz na zewnątrz wciąż wpatrywała się w parkę z kamienną miną. Gdy usłyszała dziwny warkot, pomyślała iż samica kichnęła.
- Ave. - Mruknęła nie zmieniając wyrazu twarzy. Czy jej odpowie? Mniejsza z tym. Wciąż rozmyślała nad powodem swojego dzisiejszego "doła".

Volire

Odsunęła się od Abaddona, siadając.
- Witam - skinęła pyskiem.
Puchaty ogon owinęła wokół łap, zastrzygła prawym uchem. Wpatrywała się przez chwilę w nieznaną jej postać wilczycy. Wbiła zaraz wzrok w tańczące pod wpływem wiatru źdźbła traw.

Brenda

- Kim jest dla ciebie? -Spytała prosto z mostu wskazując koniuszkiem palca na Abaddon'a. Zapewne teraz odpowie coś w stylu "A co cie to?" lub "Nie twoja sprawa". Jak niemal każdy. Otwarta księga. Tytuł? "Volire".
Potem ona odpowie jej jakąś cientą ripostą.
Czemu mimo to chciała znać odpowiedź na to pytanie? Gdyż była ciekawa tych uczuć. Uczuć których nigdy nie zaznała i nie zazna. Z własnego wyboru.

Volire

Brenda tego się spodziewała po Volire? Niemożliwe. Vol taka nie była. Nie od tak zwanego "ostatnio".
- Kimś ważnym - odpowiedziała bez zastanowienia.
Przymknęła lekko oczy, błądząc wzrokiem po niewidocznym punkcie w trawie. Wiatr niespodziewanie powiał jej w pysk, więc lekko nim potrząsnęła.

Brenda

Uniosła badawczo jedną brew.
- Czyli? - Spytała. Brzmiała jak opóźniona umysłowo. Może dlatego, że nigdy nie za bardzo interesowała się miłością i był to jej temat tabu? Gardziła nią i jedyne co w niej widziała to obrzydzenie. Gdyż prawdziwa miłość nie istnieje. Lecz dziś było jej właściwie wszystko jedno. Trochę toksycznej wiedzy nie zaszkodzi. Przynajmniej tak myślała.

Volire

- Kimś, na kogo można liczyć. Kimś, kto Cię nie zawiedzie. Kimś, komu można ufać bezgranicznie - wyjaśniła cicho.
Uniosła pysk do góry, przyglądając się błękitnej, niebiańskiej toni nazywanej niebem. Przymknęła oczy, myśląc jakże intensywnie. Tym samym poruszała końcem ogona. Dlaczego Brenda była taka ciekawa? Nie wygląda na wilczycę, którą by to zbytnio obchodziło. Jednak Volire nie pytała, nie zastanawiała się nad tym. Każdy jest, jaki jest.

Brenda

Przez chwilę rozważała jej słowa. Wciąż nie rozumiała, po co jednemu inni.
- Tacy nie istnieją. - Szepnęła tak cicho, że jej głos niemal zlał się z szumem topól. Oparła głowę o pień, lecz nie zamykała oczu, miała je przymrużone, jak zwykle, jedynie starała się oczyścić umysł z wszelkich zbędnych informacji, które mogły ją dekoncentrować.

Volire

- Dlatego miłość jest tylko jedna. Szuka się długo, bo tacy są nieliczni - rzekła tylko.
Poruszyła ogonem, lekko, delikatnie. Spojrzała kątem oka na Abaddon'a. Jeden z największych wyborów w życiu. Tak można to nazwać.

natalisa1 · Gość

pomocy! jak stac sie wilkiem