Dolina marzeń i snów

Kain

Natychmias uśmiech znikł z jego pyska, a za to pojawiła się poważna mina. Zmrużył ślepia, pod podmuchem lekkiego wiatru.

Szasta

Zdrętwiał jakby, wstał wszystkie mięśnie się naprężyły. Ślepia zabłyszczały lustrując wilka, jego nozdrza coraz szerzej się rozszerzały - Zakiro...żyje...- myślał i spoważniał. W całej okazałości uniósł łeb do góry i zawył jak zwykle robiły to wilki z tego rodu gdy widziały przyjaciela lub rodzinę. Wycie było doniosłe, dźwięczne i głębokie. Jedną łapę uniósł przy tym do góry stojąc jak posąg lecz nie przestając wyć...czekał na syna. Wszystkie jego mięśnie drżały...

Shade

Wiedziałam kim jest Zakiro, wiedziałam jak wiele znaczy dla Szasty, jego syn. Skuliłam się lekko i zaczęłam przyglądać całej sytuacji.

Kain

Uszy poruszył się po czym znów stanęły na sztorc. Podniósł łeb, uszy przylęgły do łba. Zawył. Jednym tchem. Gdy jednak zabrakło mu powietrza przestał. Spojrzał na ojca. Powolnym krokiem zaczął się do niego zbliżać, machając ogonem na boki. Blizna którą miał przez prawę ślepię nadal była widoczna.

Szasta

Przestał wyć patrzył na niego, był już dorosły. Wyglądał na silnego i doświadczonego jak na swój młody wiek wilka. Zauważył bliznę, którą Zakiro miał jeszcze gdy był mały. Różne myśli przelatywały mu przez łeb.

Kain

Wkońcu stanął przed ojcem. Skinął mu pyskiem. - Wiele się zmieniło, ojcze? - spytał, melodyjnym nieco ochrypniętym głosem.

Shade

Spojrzałam na nich i delikatnie uśmiechnęłam się. Jakoś się ułoży... pomyślałam sobie. Wstałam i odsunęłam się od nich kawałek. Pewnie chcieliby teraz porozmawiać.

Szasta

- Owszem wiele - delikatnie się uśmiechnął. Ogarniał go swoim spojrzeniem, zamachał ogonem i usiadł. - Chcesz mi coś powiedzieć? - spytał.

Kain

- Przeszedłem trening, jednak był on trochę inny od tych z tobą. - powiedział. - Jednak mentorem był inny wilk, ponieważ moja mistrzyni musiała iść na północ.

Katana: Nie przeszłem, przeszedłem... ;P

Szasta

-Mistrzyni...- mruknął do siebie i wstał. Muszę iść do zobaczenia synu - poczuł się dość dziwnie gdy pomyślał sobie o walce za jego życie. Sam teraz ma...nieważne to tajemnica.

Kain

Spojrzał za ojcem. Czy powiedział coś nie tak? Zamachał ogonem, patrząc chwilę przed siebie. Nigdy nie miał czasu na przyjaźń. Ciągle walki, treningi, walki, treningi. Wybiegł.

Shade

Spojrzałam na Zakiro. Potem na Szastę. Byłam zaskoczona jego zachwaniem. Nie wiedziałam co się dzieje. Westchnęłam i pobiegłam.

Volire

Wilczyca o niebieskim futrze i różowych oczach wkroczyła na dawno nie odwiedzane miejsce. Westchnęła cicho. Cisza, spokój. Rozejrzała się. Piękne miejsce. Padła w łąkę kwiatów, leżąc w niej po uszy. Tak lubiła. Zapach kwiatów, pogwizdywanie wiatru, lekko poruszające się źdźbła traw. Zamknęła oczy, machając ogonem z zadowoleniem.

Abaddon

Przybył tu za Volire. Przystanął w gęstym kwieciu i poruszając leniwie puszystym ogonem przez chwilę rozglądał się w poszukiwaniu niebieskiej wilczycy. Gdy w końcu dostrzegł ją ukrytą pomiędzy barwnymi roślinami, usiadł i utkwił w niej wzrok. Końcem ogona wciąż powoli poruszał.

Volire

Gdy do nosa niebieskofutrnej niah, nowe słowo. <D dotarł zapach Abaddona, wstała zwinnym i lekkim ruchem. Podeszła do wilka bez słowa, po czym polizała go po pysku. Usiadła obok niego i przytuliła łbem, machając końcem ogona.

Sammaria

Weszła lekkim ale wolnym krokiem.Usiadła na zielonkawej trawię.Sammaria popatrzyła w niebo , które było bezchmurne.Lubiła przychodzić do tego miejsca i rozmyślać o swoim losie.Marzyła bardzo by Kihe był w tej chwili przy niej,lecz go nie było.Nie wiedziała gdzie jest i co robi.Chciała go polizać po pyszczku jego ,ale nie mogła.Zamknęła oczy i wyobrażała sobie jak Kihe biegnie do niej w podskokach.Jak ją przytula i lirze.Otworzyła oczy i położyła się czekając,aż ktoś przyjdzie.

Fedorra

Weszła .
Usiadła na trawie obok Sam .
- Cześć - powiedziała patrząc jak jej przyjaciółka oddaje się marzeniom .
W końcu ta Dolina nazywała się Snów i Marzeń , więc było jej wolno . Fedda nie miała o czym marzyć . Chociaż ? Marzenia o Aronnie są całkiem przyjemne .
To że z nim jest i chce z nim mieć rodzinę , jest przyjemne . Już wyobraża sobie tą gromadkę malutkich wilczątek , chodzących wokół niej i Aronna . Malutkie wilczątka wołają : ''Mamusiu!'' ''Tatusiu!'' , Fedorra jest szczęśliwa . Ach marzenia ! Są po to aby oderwać nas od rzeczywistości i pozostawić nas w błogim stanie uwielbienia . Fedorra nigdy tu nie była , ale postanowiła że bedzie tu przychodzić częściej .

Sammaria

Sammaria nie zauważyła swojej przyjaciółki.Była pogrążona w marzeniach , lecz gdy wróciła na ,,ziemię"wybiegła z tego miejsca.

Abaddon

Umbrella

Weszła
-Hej jestem umbrella a ty?-zagadała do czarnej wilczycy
Zaczęła sobie wyobrażać wilczątka z jakimś wilkiem.To byłoby piękne.Rozmyśliła się i usiadła.