Dolina rzeki Wilczy Kieł

Kanna

Kanna podeszła do Hakann'a, po czym jak na komendę drobinki wzleciały w niebo.
- Witam - skinęła łbem do młodego wilka - Kanna.
Kulturalnie przedstawiła się, po czym usiadła, owijając puszysty ogon wokół tylnych łap. Tariss usiadła na jej barku, pomachując skrzydłami.

Hakann

Hakann lekko zamknął powieki ponieważ blask Kanna był tak silny. Basior z uwagą patrzał się na Kanna. Po chwili drgnął i wzrok skierował na dół. Zapytał - Czyżby te zwierze było twoje? Po tych słowach uśmiechnął się.

Kanna

- Owszem - przytaknęła.
Kruk zaskrzeczał jednoznacznie, wymachując skrzydłami.
- Spokojnie - szepnęła kojąco wilczyca, zwykle tym uspokajając ostrożne zwierzę.
Jej uśmiech na chwilę się poszerzył. Grzywka opadła jej na jedno oko, ale zaraz ją odrzuciła na bok.

Hakann

Basior spoglądając z podziwem na waderę powiedział ze smutkiem. - Musze już iść. Hakann swoim łebkiem powoli popchnął Kanna na pożegnanie. Wilk pobiegł w stronę jagodowego lasu. Wiatr był dość silny ,który lekko popychał gałązki drzew i liście z tego powodu wilk biegł coraz szybciej.

Kanna

Wilczyca powstała, zaglądając za wilkiem. Spuściła na chwilkę wzrok.
- Do zobaczenia - echo obiło się o każde żywe stworzenie w tym miejscu.
Te drobinki, które wcześniej się pojawiły, teraz owiły Kannę. Gdy opadły, wilczyca zniknęła.

z.t

Focus

//sorki, długo mnie nie było, bo nie miałam czasu i komputer był w naprawie//

Sprawiałam wrażenie, jakbym zasnęła na stojąco. Wszystko mijało, a ja nie zwracałam na nic uwagi, tylko nadal nuciłam:

-''Kavkaz, to jsem já, čeká na celý život
Já, bohužel, to vynechá širokým obloukem
Tak proč tu stojím? Proč tady?
Jdi pryč, tak hrdý krok ...''*

W końcu jednak wiersz się skończył. Ocknęłam się i zamrugałam kilka razy. Na kilka chwil oczy zaszły mi mgłą. Potrząsnęłam łbem i rozejrzałam się. Wzięłam głęboki wdech.
~Chciałabym mieć tu wielu przyjaciół... -pomyślałam i westchnęłam. Nikogo jednak nie było. Odeszłam więc, chcąc poszukać szczęścia gdzie indziej... /z.t/

//*,,Kaukazu, to ja, czekam na życie
omija ono mnie niestety łukiem szerokim
więc czemu tu stoję? Po co tu tkwić?
Odchodzę więc dumnym krokiem...''-to z czeskiego. Wstawiam orginał, bo kiedy tłumaczyłam przez translator, wyszedł mi bezsens...//

Helios

Helios wszedł wesoło merdając ogonem. Uśmiechał się do siebie i wszystkich, których ewentualnie mógłby spotkać. Jego ogon nie przestawał merdać, niczym u psa. Miał to po matce, ale nie zdawał sobie z tego sprawy. Ze skrzącymi się oczami szedł nad rzekę.

Kaisa

Kaisa przybyła tutaj jako do pierwszego miejsca po powrocie z krainy. Znowu zniknęła na tak długo... Kiedy zobaczyła, że nikogo tutaj nie ma, westchnęła cicho. Dlaczego tutejsze doliny zawsze były tak słabo oblegane przez wilki? Ale zaraz... nie, nie jest tu sama! Dopiero po chwili zauważyła brązowego szczeniaka, który wyglądał na uradowanego. Usiadła w oddali, nie chcąc mu przeszkadzać.

Helios

Gdy tylko Kaisa przyszła nad rzekę bystre oczka szczeniaczka wypatrzyły jej pysk. Podbiegł do niej, machając ogonem.-Hej cześć i czołem!-Wykrzyknął, podchodząc do niej. Po chwili trochę się opamiętał i poprawił-Witam Panią!.-powiedział z zawadiackim błyskiem w oku.

Kaisa

Zachichotała pod nosem. Helios skojarzył się Kaisie z jej młodszym braciszkiem, Kimem. Ciekawe, czy ten maluch był jeszcze w krainie. Koniec jej ogona zaczął się wesoło poruszać.
- Cześć, mały - odpowiedziała z szerokim uśmiechem. - Jestem Kaisa, a ty?

Helios

-Helios mam na imię, i mieszkam w tej krainie-powiedział uśmiechając się przy tym wesoło. Uważnie przyjrzał się wilczycy. Wyglądała na miłą i koleżeńską, patrzył się na nią z dołu, zadzierając w górę łepek.

Kaisa

- A twoi rodzice? Gdzie ich zgubiłeś, hm? - zapytała i pochyliła się lekko nad Heliosem. Nie należała do wysokich wilczyc, ale była dużo większa od szczeniaka.

Helios

-Hymmm-zastanowił się chwile wilczek.-Pewnie są gdzieś na terenach watahy, a co?-Zapytał robiąc duże oczy i przeciągając "o".-Nie muszę się już tylko ich trzymać. Jestem dużym wilczkiem! O!-mówiąc to zrobił nadąsaną minkę.

Kaisa

Widząc, że Heliosa zdenerwowało jej pytanie, odpowiedziała, z trudem powstrzymując cichy chichot:
- No tak, tak... masz rację, przepraszam. Jesteś już dużym wilczkiem i na pewno doskonale radzisz sobie sam.

Helios

-Oczywiście!-wykrzyknął, dumny z siebie, nie zauważając rozbawienia wilczycy.-A Ty, masz jakąś rodzinę?-dla niego oczywiste było, że jeśli ma rodzinę to w tej krainie, nie znał świata poza nią.

Kaisa

- Kiedyś miałam i to bardzo liczną: rodzeństwo, rodziców, dziadków... ale wszyscy gdzieś zniknęli. Pewnie odeszli do innych krain - powiedziała, a uśmiech na jej pysku przybrał bardziej gorzkiego wyrazu. Tęskniła za rodziną i gdy niedawno wróciła do krainy, miała nadzieję, że zastanie choć jedną bliską jej osobę. Niestety, przeliczyła się.

Helios

-Innych krain?-spytał z wyraźnym ożywieniem. Wiedział o tej krainie sporo, ale inne? Nie miał pojęcia, ze jest coś po za tą krainą. Postanowił dowiedzieć się o tych "innych krainach" jak najwięcej się da.
Nagle z oddali dobiegło Go wołanie matki, wzywającej na obradę. Z zaskoczenia pokiwał głową, by po chwili lekko kiwnąć nią waderze i odbiec, wołając do niej.
-Przepraszam, wołają mnie!
[z/t]

Ps. przepraszam, ze długo nie odpisywałam, ale nie miałam weny i siły.
Wybacz

Laurel

zległam na brzegu rzeki z z cichym westchnieniem

Wasp

Biały wilk o rozłożystych skrzydłach zakołował nad Wilczym Kłem niby anioł, wynurzający się z gęstwiny chmur. Wasp zawisł na chwilę w powietrzu i spojrzał w dół, a jego pysk zmarszczył się nieznacznie w nieprzyjemnym grymasie. Śnieg, wszędzie ten cholerny śnieg! Mimo kilkucentymetrowego białego kożucha zalegającego wokół zamarzniętej wody, basior postanowił wylądować i po chwili już stanął na zimnym puchu. Jedną łapę postawił na lodowej warstwie, pod którą kryła się zimna, życiodajna ciecz, na którą Wasp miał teraz chęć. Lód wyglądał na dość gruby - nie dziwota, skoro w krainie od dłuższego czasu panują koszmarnie mrozy... Skrzydlaty uderzył mocno łapą w twardą powierzchnię, robiąc w niej niewielką dziurę. Powtórzył tę czynność i wreszcie pochylił się nad upragnioną wodą, którą zaczął łapczywie chłeptać.

Helios

Wielokolorowy wilczek, jak zawsze wesoły, przybiegł do jednego z niewielu znanych sobie miejsc. Uśmiechnął się, bo tu poznał pewną miłą wilczycę. Jednak nim skończył o tym rozmyślać, zobaczył dziwnego, białego wilka z wielkimi skrzydłami. Uśmiechnął się więc i z owym "zacieszem" na pysku podbiegł do wilka. Jego ogon merdał jak u psiaka. To chyba już rodzinna cecha, którą objawiała jego matka i, podobno, ojciec. W każdym bądź razie uśmiechał się szeroko i szczerze podbiegając chyżo do obiektu zainteresowania.
-Hej! - wykrzyknął, gdy tylko się doń zbliżył - Ale Ty masz skrzydła! - Jego oczy błyszczały, gdy przypatrywał się bieli jego futra.