Dolina rzeki Wilczy Kieł

Wasp

/ Dziwnego? o.O /

Niemal podskoczył, kiedy usłyszał charakterystyczny, szczenięcy głos. Momentalnie oderwał się od wody i spojrzał na małego, a w jego żółtych ślepiach pojawił się nieodgadniony wyraz, mieszanka uczuć, w których przeważał... strach? Tak, dokładnie - strach! Wasp nie przepadał za szczeniakami, te małe, hałaśliwe stworzonka nieco go przerażały. Ale ten dzieciak wyglądał na wyjątkowo sympatycznego. Może nie był taki zły? Wilk przywołał na pysk lekki, acz przyjazny uśmiech.
- Ehm... miło, że ci się podobają - odpowiedział.

Helios

W odpowiedzi uśmiechnął się jeszcze szerzej, a po chwili usiadł.
-Jestem Helios, nie będę Ci przeszkadzał?-spytał, nim zaczął swój monolog o tym, kim jest. Przypomniało mu się, że wilczki powinny okazywać szacunek do starszych i pytać się o takie sprawy. Usiadł, wpatrują się w niego intensywnie.

Wasp

- Pewnie, że nie - odpowiedział i ułożył się na brzuchu, podwijając pod siebie przednie łapy zupełnie jak kot. Dodał. - Ja jestem Wasp.
Helios mu się przyglądał, więc basior począł robić dokładnie to samo. Utkwił w szczeniaku swoje żółte ślepia w ciekawskim spojrzeniu.

Helios

-Dlaczego masz takie fajne coś na skrzydłach? - zapytał po znacznej chwili milczenia i wpatrywania się w się nawzajem. Zapewne zabrzmiało to dziwnie... ale cóż. Tym się młody wilczek nie przejmował.
-Moja mama nie ma takich śmiesznych zawijasków!

Wasp

W pierwszej chwili nie bardzo zrozumiał, o co Heliosowi chodzi, więc spojrzał na swoje skrzydła. Dopiero wtedy uświadomił sobie, że mały pytał o niebieskie znaczenia na sierści. Wasp zaśmiał się.
- Dlaczego... - mruknął pod nosem. No i co miał odpowiedzieć? Przecież nie mógł udać, że nie słyszy, bo Helios mógłby poczuć się urażony. No i musiał się przyzwyczajać - zapewne niedługo będzie zalewany lawiną równie durnych pytań własnych dzieci, na które wreszcie się zgodził. Wrócił spojrzeniem na szczeniaka i zmierzywszy go wzrokiem, zapytał z uśmiechem tonem równie ciekawskim, jak on. - A dlaczego ty masz zielone uszy, a nie takie, jak reszta twojego pyszczka?

Helios

-Aaaaaaaaa - zrobił nieco zdziwioną minkę. - Myślałem, że są magiczne czy coś tam. No bo wiesz, znaczy pan wie, są takie no, ten tego, dziwne... - powiedział, chodź nie wiedział czy dobrze ubrał to w słowa. Mimo to uśmiechnął się wesoło, chodź trochę niepewnie.

Wasp

- Dziwne? - powtórzył i znowu zerknął na swoje skrzydła. Niebieskie znaczenia rzeczywiście układały się w regularne zawijasy, co wyglądało dość osobliwie. Dodał z rozbawieniem, znowu wracając spojrzeniem na małego rozmówcę. - Może masz trochę racji... i nie mów do mnie pan! Jestem Wasp.

Helios

Zamerdał radośnie ogonkiem, a jego uśmiech znów stał się pewny i stuprocentowo radosny.
-A wiesz... - zaczął z zabawnym wyrazem pyszczka - moja mama też ma skrzydła. Ale nikt z nas, to znaczy z dzieci, nie ma. Szkoda - Spuścił smętnie łepek, ale po chwili poderwał go i spojrzał na niego z nowym błyskiem w oku. Błyskiem, który świadczył, że szczeniak wpadł na kolejny "genialny" pomysł. Chodź takie pomysły w jego wykonaniu kończyły się różnie.

Wasp

- A może kiedyś jeszcze wyrosną tobie albo komuś z twojego rodzeństwa? - odpowiedział, choć szczerze w to wątpił. Ale zawsze można spróbować pocieszyć w ten sposób młodziaka, prawda? x) Gdy łebek Heliosa tak gwałtownie się podniósł a jego wielkie oczka błysnęły, Wasp poczuł się bardzo niepewnie. Pomysły szczeniaków! Były one zwykle najstraszniejszymi doświadczeniami w waspusiowym życiu.

Alliance

Z dzikim piskiem niedaleko Waspa i Heliosa spadła w śnieg z wysokości kilkunastu metrów Yuki. Gdy w końcu zatopiła się pyskiem w śnieg, ucichła. - Auuu.. - zawyła z bólu przeciągle, podnosząc się ciężko, trąc łapą obolały pysk. - Anjii się jeszcze dostanie! Mówiłam, mówiłam! Mówiłam, że się nie trzymam! Ale ona nieee! - prychnęła pod nosem i dopiero teraz, po kilku strzyknięciach poobijanych pleców i narzekania na feniksa, spostrzegła, że nie jest tu sama. Usiadła na śniegu i poczęła próbować zlizać krew, która z wolna sączyła się z dwóch szram zarobionych niedawno na gałęziach. Szczególnie teraz, gdy tak boleśnie uderzyła pyskiem o ziemię, krwotok się powtórzył. Jednak jak sięgnąć językiem niemalże między oczy?! Wyglądało to dlatego co najmniej zabawnie. Wyginając się śmiesznie na śniegu, przybierając różne pozy, usiłowała w końcu dotknąć językiem miejsca, w którym się skaleczyła. No, ale to istna wiewiórka, wciąż skacze po drzewach..

Helios

-Mało możliwe. - powiedział i machnął łapką. Na razie nie chciał nic mówić, nie proponować swojego pomysłu. Nie chciał wystraszyć wilk, więc po prostu spytał:
-A skąd jesteś? Masz ciekawą historię? Lubię słuchać opowieści dorosłych! - mówił "jak nakręcony" wciąż wlepiając w wilka swoje wielkie, niebieskie oczyska.

Wasp

- Muszę cię rozczarować, bo moja historia jest straszliwie nud... - zaczął, ale urwał, kiedy niedaleko niego upadło coś włochatego i zaczęło stękać z bólu. Zerwał się na równe łapy, kiedy dostrzegł, że owe coś, to szczenię, które już na pierwszy rzut oka sprawiło na nim wrażenie nadpobudliwego. Biedny Waspuś, poczuł się osaczony! ;<

Alliance

Widząc dziwne zachowanie dorosłegoej samcobaby młahaha. : D a teraz dawaj avy~!, Yuki zatrzymała się na moment, pozostając teraz bez ruchu w pozycji na plecach, zgięta nieco w bok. Przez kilka chwil nie robiła zupełnie nic, aż w końcu strzepnęła prawym uchem, dając jakąś oznakę życia. - So si? - jej język wciąż był poza pyskiem, więc wydał się z niej zamiast drwiące "co ci?", syczące nieco "so si?". W końcu usiadła, a kilka kropel czerwonej krwi spadło jej na śnieg. Polizała łapę i zaczęła gwałtownie ścierać czerwoną ciecz z między oczu, robiąc przy tym zeza. Przyzwyczaiła się, że wilki, które ją widzą a znają, czmychają gdzieś w kąt, a te, które jej nie znają, cóż, nie wiedzą, jaka ona jest.. Ten wilk zachowywał się zaś osobliwie.

Helios

Zaś młody Helios widząc poobijaną damę podbiegł do niej natychmiast, chcąc służyć jej swą nieprzeciętną, jak na szczeniaka, siłą.
-Co Ci się stało? I czemu byłaś w powietrzu?! - zrobił wielkie oczy. Przecież dziewczyna nie miała skrzydeł! Nie mogła latać! Widząc wciąż sączącą się krew zawołał w pospiechu, rozgorączkowany:
-Musisz iść do lekarza! Jeszcze dostaniesz wstrząśnienia mózgu! - powiedział, mając na myśli wstrząs mózgu. Zaczął, co wyglądało komicznie, biegać wokół Yuki.

Alliance

- Ty, Ty. - powiedziała spokojnie, zatrzymując łapą nadpobudliwego szczeniaka. - Spoko. Wyluzuj. Nic mi nie jest. A w powietrzu byłam na feniksie. - odpowiedziała spokojnie - I nie trzeba mi iść do lecznicy, to tylko małe zadrapanie. - uśmiechnęła się uspokajająco. - Jestem Yuki. - przywitała się.

Helios

Zatrzymał się i zrobił głupią, przepraszająca minę.
-No dobra, wybacz. - zmrużył jedno oko i przekrzywił łeb, przez chwile przypatrując się wilczycy w ciszy. - Helios, ale możesz mówić Hel - powiedział i wyciągnął do niej wyprostowaną łapę. Usiadł przed nią, czekając co zrobi.

Wasp

A on nadal sterczał dokładnie tak, jak wcześniej i gapił się na Yuki. Z prawdziwym bólem przyjął wiadomość, że jej przybycie uruchomiło Heliosa, który zaczął zachowywać się jak opętany. Wasp nieznacznie się wzdrygnął.

Alliance

Widząc wyciągniętą łapę, zmrużyła ślepia. Wyciągnęła i swoją, jednak nie uścisnęła łapy Heliosa, a trzepnęła o nią porządnie swoją, po czym, jak gdyby nigdy nic, smukła łapka wróciła na swoje miejsce. Krew przestała już wyciekać. Małe dynamo spojrzało teraz na Waspa. Wstała i podeszła do skrzydlatego wilka, po czym delikatnie tknęła łapą łapę naprężonego samca i jej wzrok powędrował w górę, chcąc zobaczyć, co ten osobnik zrobi.

Wasp

A cóż Waspuś mógł zrobić? Wykonał rozpaczliwy skok w tył, wpadając tym samym na oblodzoną rzekę, przy brzegu której dotychczas się znajdował. Jako że nie spodziewał się zupełnie wkroczenia na tak śliską nawierzchnię, szybko rozjechały mu się łapy. Kila razy zamachał nimi rozpaczliwie i jakimś cudem udało mu się utrzymać równowagę.

Alliance

To sprawiło, że Yuki uśmiechnęła się diabolicznie. - Ty się mnie boisz. - stwierdziła z demonicznym śmiechem - Powinieneś. - dodała i usiadła. Bawiło ją to, że dorosły wilk boi się szczenięcia takiego, jak ona. Choć powinien w istocie, to jednak bawiło ją to.