Dolina rzeki Wilczy Kieł

Helios

Helios, już spokojnie, ale podbiegł do Niego. - Wasp! Wasp! - krzyczał - Nic Ci nie jest? Pomóc Ci? - pytał zafrasowany, jednak widać było, że znowu jest spokojniejszy, a "uruchomienie" minęło. Spojrzał na Yuki.
-Naucz się dobrego wychowania! - i znów zwrócił lekko przestraszone oczy na wilka.

Wasp

Wasp prychnął z oburzeniem, słysząc pewny siebie głos małej. Ślizgnął się ku brzegowi rzeki i zszedł z lodowego podłoża. Pochylił pysk nad małą, ale zachowując jednak bezpieczną odległość.
- Wypraszam sobie! - odrzekł. - Ja? Miałbym bać się takiego małego gluta?

Alliance

O nie, teraz przegiął. Yuki stanęła na tylnych łapach oburzona, ściągnęła brwi - Słuchaj, Ty! Po pierwsze - nie jestem mała! Po drugie - nie waż się do mnie mówić glucie! A po trzecie - tutaj zwróciła się do Heliosa, podbiegła do niego i krzyknęła mu prosto w pysk - Jestem lepiej wychowana, niż możesz sądzić! - zaraz po tym fuknęła gniewnie. Co oni mogą wiedzieć o Yuki? Jej mały pompon był teraz naprężony, a ona chodziła cała poddenerwowana. Położyła się na zimnym śniegu, przeszywającym wzrokiem lustrując obu samców.

Wasp

Wasp uniósł łeb do normalnej wysokości i patrzył na Yuki z wyraźnym rozbawieniem. Z trudem powstrzymywał chichot. Ta mała sprawiła na nim wrażenie rozpieszczonego potworka, który nie może się pogodzić, że nie jest tak, jak sobie wymyślił. Zero dystansu i samokrytyki. Cóż, szczeniaki często takie są.

Helios

-Gdybyś była dobrze wychowana, to wiedziałabyś, że na dorosłych się nie krzyczy! A do obcych nie podchodzi na odległość 2 metrów! - powiedział z wielce oburzoną i urażoną miną. No bo przecież jak tak można?! To jawny brak manier! "Puchnął" na nią.

Alliance

Cóż, Yuki była często nadpobudliwa, nagła i gwałtowna, ale żaden z nich nie wiedział, że taki ma po prostu charakter, że tak na prawdę, gdyby nie przestała rosnąć, psychicznie byłaby już dorosła. Pół roku. Pół roku dzieliło ją od prawowitej dorosłości. Być może Wasp ją nie zdenerwował tak bardzo. Bardziej zdenerwował ją ten mały wilczek, mówiąc, by się nauczyła dobrego wychowania. Ona właśnie od tego chciała uciec. Chciała uciec od sukienek, dobrego wychowania, etyki i braku wolności. Ona to wszystko umiała, ale brzydziła się tym. Teraz była na prawdę wolna. Bez nikogo. Szalona, wolna, jak ptak. Syknęła ostrzegawczo na Heliosa, po czym położyła łeb między rozłożonymi łapami, jeszcze, jeszcze! siedząc w ciszy.

Wasp

A Wasp zwrócił się do swojego poprzedniego rozmówcy:
- Jaki z ciebie jest fajny chłopiec, Heliosku - powiedział. Na jego pysku błakał się delikatny uśmiech. Zachowanie tego małego bardzo mu się spodobało - Helios, choć nie pozbawiony radosnej, szczenięcej natury, potrafił się zachować i był całkiem sympatyczny. Mało było takich dzieciaków jak on.

Alliance

Yuki zmrużyła ślepia, nawet nie bacząc na to, że marznie co raz bardziej. To nic. Wystarczająco dużo się w życiu wycierpiała. Nie ma szans, żeby była na tyle słaba, by uciekać przed mrozem. W tym małym ciele tli się bardzo duża determinacja i pewność siebie. Straciła to, co kochała, wciąż była i jest sama. A mimo to ma siłę, by iść dalej. Przecież mogłaby mieć wszystko w poważaniu, pójść nad przepaść i rzucić się. Ale tego nie zrobiła. Mimo że tak wiele wilków jej wręcz nienawidzi, ona wciąż widziała sens w byciu. Szkoda, że tak niewiele osób się o tym przekonało. Nie miała zamiaru przepraszać Waspa. To byłaby obraza dla jej sposobu bycia. Jeśli miała kogoś przepraszać, to z własnej woli, a nie, że ktoś jej robi wyrzuty sumienia i krzyczy na nią, że jest niewychowana, czy niegrzeczna.

Nina

Rozpoczynając życie w watadze wiatru przyszła tutaj, do tej doliny. Nie wiedziała dokładnie, gdzie chce iść. Po prostu przyszła. Bezszelestnie poruszała się po śniegu, zachowując najlepszą grację, jaką umiała. Gdy tylko kogoś zobaczyła- podeszła bliżej. Usiadła i bacznym okiem obserwowała Waspa.
"Piękno.."- mówiła w myślach patrząc na śnieżnobiałego wilka.

Wasp

No i nastała cisza. Yuki obraziła się i przestała odzywać (co Wasp przyjął z wielkim zadowoleniem), Helios zamilkł nagle, zupełnie niespodziewanie. Skrzydlaty rozejrzał się więc po okolicy. Jego wzrok natrafił na białą wilczycę, która uważnie go obserwowała.

Nina

Przekrzywiła lekko głowę, widząc, że wielki, piękny wilk również na nią spojrzał. Uśmiechnęła się w lekkim, prawie niezauważalnie szalmanckim uśmiechu, lecz nie spuściła wzroku ze skrzydlatego Waspa.

Wasp

Wyraziste, żółte ślepia Waspa wciąż skierowane były na nieznajomą o białej sierści. Wychwyciwszy jej bardzo delikatny, acz zauważalny uśmiech, powolnym krokiem ruszył w jej stronę.
- Witam - rzekł krótko, uśmiechając się lekko na kufie.

Nina

Jej oczy utkwione były w mieniące się, jak gwiazdy oczy wilka, który podążał w jej stronę. Również wstała i starała utrzymywać to samo tępo, co on. Zmierzała do Waspa. Uśmiechnęła się znowu, tym razem mocniej.

Alliance

Yuki tymczasem przestała się fuczyć. Jej łepek przejęły słowa Renny. "Impreza u mnie, o 16." Ah, YuYu brakowało się w końcu wyszumieć! Miała nadzieję, że ta nie wyprosi jej zbyt wcześnie. Ma zmowę z tym palaczem, więc pewnie będą używki. A jaka to zabawa z używkami bez ChupaChupsa?! Zapewne wpadnie jeszcze do miasta ludzi, pożyczyć od swoich kumpli marihuanę. I ona się zabawi na całego. Dla niektórych może być to dziwne, że kumplami nazywa ludzi, ale młodzież według niej jest wporzo. Wtem poczuła, że zaschło jej w gardle. Popatrzyła na skutą lodem rzekę i wstała, podchodząc do niej. Popatrzyła na lodową taflę i skoczyła całą masą ciała, gdyż była za lekka, by zrobić to tylko łapą. Poczuła, jak lód się powoli kruszy, więc zeszła z niego i teraz mogła to zrobić łapą. Zrobiła niewielki otwór, z którego wzięła kilka łyków i usiadła. Szkoda, że nie ma zegarka. Będzie działała na wyczucie.

Wasp

Gdy zbliżył się do nieznajomej wystarczająco, uśmiech na jego długim pysku nieznacznie się poszerzył, przybierając ciepły, przyjazny charakter. Przystanął i spojrzał na nią uważnie, lecz nienachalnie. Zwrócił uwagę na śnieżnobiałą sierść Niny - w tej krainie prawdziwą rzadkość. Czyniła ona tę waderę wyjątkową na tle tych wszystkich kolorowych wilczyc pełnych prążków, pasków, obwieszonych wisiorkami i kolczykami.

Nina

Po chwili Nina się zatrzymała. Odrywając wzrok od Waspa tylko na chwilę- zobaczyła w oddali małą Yuki pijącą wodę z rzeki. Martwiła się, czy maleństwu nic się nie stanie, ale nie myśląc już dalej ukłoniła się nisko latającemu wilkowi.
-Ish mu palak, śnieżnobiały książę.

Alliance

Maleństwu?! Gdyby Nina pomyślała o tym głośno, zapewne poczułaby kły Yuki w najmniej oczekiwanym momencie. Na wypowiedziane przez nią zdanie dostała napadu śmiechu. Wyglądało to komicznie. Małe, drobne szczenię, które wręcz dławi się wulkanem śmiechu, trzyma się za brzuch, leżące w śnieżnobiałej zaspie. - Książe.. ! - wydukała przez śmiech, ocierając łzy, które poleciały po jej jasnym futrze w kolorowe wzorki. Rzecz jasna łzy powstałe ze śmiechu.

Wasp

Zaskoczyło go nieco zachowanie białej wilczycy - mało kto w tej krainie zwracał się do innych z tak niebywałą grzecznością, nawet do zupełnie nieznajomych. Wasp również się skłonił, a właściwie tylko skinął głową, pochylając ją nisko. Powitanie zdradziło, że Nina należy do Watahy Wiatru.
- Witam - powtórzył i obdarował waderę jeszcze jednym uśmiechem. - Jak się zwiesz, wilczyco Wiatru?
Na Yuki nie zwrócił nawet uwagi. Miał już dość tego bezczelnego potwora.

Alliance

Po dłuższej chwili śmiechu przestała w końcu, bo już zaczęła ją boleć szczęka. No tak, jak to się można uśmiać z dorosłych. Powinni kiedyś zrobić o tym film, czy coś. Zaczęło jej się nudzić, więc ponownie zacznie kogoś denerwować. Ulubione zajęcie ChupaChupsa. W podskokach, jak niewiniątko podeszła do Niny. Ta jej jeszcze nie zna. - Cześć. - rzuciła, uśmiechając się tak niewinnie, tak słodko. Mało kto wiedział, że to może być przynęta. Jak ta zacznie się nad nią rozczulać, oj, pożałuje. Szczenię to jest uczulone wręcz na czułości. Nigdy prawie nie miało miłości, kogoś, kogo mogłaby się poradzić, lub przytulić w trudnych chwilach. Zawsze sama. Sama, sama, sama.

Wasp

Wasp, dostrzegłszy, że Yuki wpycha się pomiędzy niego a Ninę, rozłożył skrzydła. Nie zamierzał ani chwili dłużej skazywać się na towarzystwo tego małego, niewychowanego koszmaru.
- Wygląda na to, że nie dane mi teraz będzie poznanie twego imienia - rzekł do białej wadery. Z łopotem machnął skrzydłami i uniósł się w powietrze. Zawisł na chwilę nad Niną i przysunąwszy pyk do jej pyska, szepnął jej na ucho. - Uważaj na tę małą. Nie jest... w pełni sprawna umysłowo.
Po tych słowach podwyższył swój lot i spojrzał na drugiego szczeniaka, który już długo nic nie mówił.
- Do zobaczenia, Heliosie! - powiedział do niego i po tych słowach odleciał.

zt