Kraina Ostatniego Jednorożca

Shade

- Ach... - jęknęła. W jej oczach stanęły łzy. Serce przyspieszyło. Srebrne łzy zaczęły toczyć się po jej futrze. Zaczęła wyć. Wyć z rozpaczy. Po chwili zniknęła na horyzoncie.

[ Jasne. ]

Dante · Gość

Przybył do doliny. Wyłonił się spomiędzy rosłych, kolorowych drzewa i przystanął na polanie porośniętej soczyście zieloną trawą. Dante rozejrzał się uważnie. To było chyba jedyne miejsce w krainie, którego jeszcze nie dotknęła zima.

Whitewind

Wyłoniła się tuż za Dante. Rozejrzała się i była zachwycona pięknem tej krainy. Uśmiechnęła się i powiedziała - Ty to umiesz wybierać piękne miejsca. - Powiedziała przenoszą wzrok na Dante. Podeszła do niego i usiadła obok.

Dante · Gość

Zaśmiał się. - Oczywiście - odrzekł i odwrócił się tak, by być przodem do Whitewind. Dodał, patrząc jej w oczy. - Znam się na pięknie, dlatego właśnie zakochałem się w tobie.

Whitewind

Uśmiechnęła się do niego. - Widać, że znasz się także na podrywaniu i komplementowaniu - Powiedziała zarumieniona. Jeszcze raz się rozejrzała i spojrzała na swojego towarzysza i przewodnika w jednym.

Dante · Gość

Zaśmiał się. - Masz mnie za podrywacza? - Zapytał. Swym zwyczajem owinął przednie łapy ogonem.

Whitewind

- No wiesz nie znam Cie od urodzenia, więc nigdy nie wiadomo - Powiedział cwanie, jednak po chwili głębokiego zastanowienia dodała - Ale wierzę Ci na słowo, że nim nie jesteś - Uśmiechnęła się, a w jej oczach pojawił się tajemniczy blask.

Dante · Gość

Na jego pysku pojawił się uśmiech. - Na pewno nigdy nie dam ci powodu, byś przestała wierzyć moim słowom - rzekł.

Whitewind

- Mam nadzieję - Odrzekła, odwzajemniając uśmiech. Poszła w ślad swego towarzysza i także owinęła łapy ogonem.

Dante · Gość

W odpowiedzi tylko uśmiechnął się szeroko. Nie ciągnął tego tematu. W towarzystwie Whitewind mógł nawet milczeć, a i tak czuł się wspaniale.

Whitewind

Spojrzała Dantemu w oczy. Patrzyła tak z kilkanaście minut po czym ocknęła się lekko zdezorientowana. Chyba za bardzo zatopiła się w jego orzechowych oczach. Mruknęła coś sama do siebie. W tym momencie czuła się najszczęśliwszą wilczycą na świecie. Powoli wstała i cicho poszła dalej od Dantego. Spojrzała przed siebie, w dolinę. Machnęła lekko ogonem po czym wyciągnęła coś błyszczącego i wlepiła w to swój wzrok uśmiechając się delikatnie.

Dante · Gość

Postanowił nie iść za Whitewind, zapewne jej oddalenie się od niego miało jakiś konkretny cel. Wilk machnął kilka razy ogonem, obserwując ją.

Whitewind

Bystrym wzrokiem rozejrzała się po okolicy, jakby czegoś szukając. Jednak nie znalazła pożądanego przedmiotu. Westchnęła leciutko, ale uśmiech nie znikał z jej mordki. Schowała tajemniczy przedmiot, machając jednocześnie swym puszystym ogonem i znów zapatrzyła się w dal.

Dante · Gość

Położył się na lśniącej trawie, swym zwyczajem krzyżując przednie łapy. Jak miło było położyć się na czymś, co nie było zimne i mokre. Tak, ta dolina była wspaniałym odpoczynkiem od mroźnej zimy szalejącej w krainie. Wciąż patrzył na Whitewind w milczeniu.

Whitewind

Po chwili wypatrywania tajemniczego przedmiotu, spojrzała na zieloną jeszcze nie zasypaną śniegiem trawą. Spojrzała ciepłym wzrokiem na swego ukochanego, po czym znów spojrzała przed siebie. Nabrała powietrza w swe płuca i wypięła dumnie pierś. Potem ni stąd ni zowąd rzuciła się biegiem w głąb doliny. Pędziła ile sił, i cieszyła się wiatrem w sierści. Była już bardzo daleko od Dantego. Tak, że on z ledwością ją widział. Zatrzymała się i położyła na soczystej trawie, pod cienie wielkiego drzewa.

Dante · Gość

Oparł pysk o przednie łapy. Uniósł lekko głowę, by lepiej widzieć znajdującą się już daleko od niego Whitewind. Nie miał zamiaru jej gonić, widocznie nie potrzebowała jego towarzystwa.

Whitewind

Zaczęła ciężko dyszeć ze zmęczenia. Przypomniała sobie o swej łapie i spojrzała na nią ciekawie. Jednak łapa była całkowicie zagojona. Przeniosła wzrok na Dantego. Widać było, że on nie lubił biegać. Westchnęła przerywając na chwilkę swe dyszenie.

Dante · Gość

Wciąż patrzył z oddali na Whitewind. Chętnie pobiegłby za nią, lecz nie chciał narzucać jej swego towarzystwa, a i potrzeba mu było chwili odpoczynku. Przez jakiś czas nie było go w krainie.

Whitewind

Przeniosła wzrok na Dantego i patrzyła tak dosyć długo. Zrobiła troszkę smutną minkę, bo poczuła się trochę samotnie. Nadal dyszała ciężko. Nie miała siły by popędzić z powrotem. - I po co ja tu biegłam? - Zapytała siebie samą, nawet nie ściszając głosu, ponieważ i tak nikt by jej nie usłyszał. Przewróciła się leniwie na grzbiet i wystawiła jęzor nie przestając dyszeć.

Dante · Gość

Wstał i powolnym krokiem ruszył ku Whitewind. Po cóż miał tak tu nadal sam siedzieć?