Kraina Ostatniego Jednorożca

Selena

-Z Alaski.-Powiedziała.-Nie musisz się obawiać ataku z mojej strony.-Powiedziała.
Selena już dawno wyczuła że ma do czynienia z osobą nie pełnej krwi.
-Powinieneś być dumny z tego kim jesteś.-Dodała.

Pell

- Dumny.. - to jedno zdanie wstrząsnęło Pellem bardziej niż wiele innych, poczuł jak niesamowicie jest się mylić, kiedy ma się takie niezdrowe wątpliwości. Spojrzał na nią z prawdziwym zachwytem w oczach. - Ile to już czasu podrózuję, ile mil, ile różnych stworzeń spotkałem, a przystanąłem w jednej krainie, nie ma mnie tu nawet dnia, a poznałem kogoś, kto mówi takie słowa.
Pell był prawdziwie zdumiony, nie, nie tego się spodziewał. Wiele mógł znieść w swoim życiu, jednak to właśnie dzięki takim słowom, wciąż mógł przetrwać. - Dziękuję. - odezwał się wciąż kręcąc zdumiony łbem.
- Och, a więc Alaska? To piękne miejsce, miałem kiedyś przyjemność podróżować z pewnym wilkiem z tamtych okolic, opowiadał mi naprawdę niestworzone rzeczy, kheh. Ja sam niestety nigdy tam nie byłem.

Selena

-Cóż to piękne miejsce ale dość zimne.-Powiedziała z delikatnym uśmiechem.
-Nie ma za co za prawdziwe słowa się nie dziękuje.-Powiedziała do niego. Na prawdę Selena nie rozumiała jak inne wilki mogą odrzucać mieszańce. To przecież tak samo psowate istoty jak one.

Pell

- Heh, niektórym zimno odpowiada, z resztą, skoro tu jesteś, Twoje ciało musi być silnie zahartowane - pół wilk zaśmiał się rozbawiony, zastanawiał się czemu Selena opuściła tak wspaniałą krainę, lecz miał wrażenie, że może to nie być najlepszym tematem, w końcu on też zostawił za sobą piękne miejsce, jednak jak fałszywe.
- Wybacz, młoda damo - odezwał się nagle, serdecznie się uśmiechając. Być może wilczyca była nastolatką, jednak Pell natychmiast spostrzegł swoje niewłaściwe zachowanie, pozwolił na mówienie Seleny, kiedy ona stała, a on leżał! To było istnie niedorzeczne, więc szybko wstał i skłonił się przed wilczycą. Mogła nie zrozumieć jego działania, ale dla niego było to rzeczywiście ważne : P

Selena

-Tak zimno mi nie przeszkadza.-Powiedziała swoim melodyjnym głosem.
Posłała wilkowi delikatny uśmiech. Ona również skłoniła się lekko. Znała takie zachowanie bardzo dobrze. Jej brat zawsze tak robił.

Elena · Wysłany: Sob 9:33, 12 Mar 2011 Temat postu:

Gdzieś w oddali majaczyła smukła postać wojowniczki. Szczupłe, acz umięśnione łapy stawiała pewnie na trawie, strzygła uszami i węszyła. Całe to miejsce ją intrygowało, już dawno chciała tu przybyć. Usiadła przy jednym w ogromnych drzew i napawała się zapachami krainy ostatniego jednorożca. Po chwili zamknęła oczy i skupiła się wyłącznie na dochodzących zewsząd dźwiękach przyrody.

Ines · Wysłany: Sob 9:38, 12 Mar 2011 Temat postu:

A po chwili zza krzewów, na których znajdywały się małe pączki wyszła Ana, bez szelestu ani niczego takiego. Pierwszy raz tu była, przystanęła i się rozejrzała, jej uwagę przykuła sylwetka wilczycy, ba dobrze znanej jej wilczycy. Tak więc bez chwili wahanie podeszłą do niej bez żadnego szelestu. Można powiedzieć, że pojawiła się tu znikąd. -Witaj..- powiedziała tajemniczo a zarazem miło, czy ją pozna?

Elena · Wysłany: Sob 9:42, 12 Mar 2011 Temat postu:

Evana otworzyła jasne oczy i ujrzała znajomą jej wilczycę. Zmieniła się jednak zapach pozostał.
- Witaj Anabell. - uśmiechnęła się ciepło i dodała - Czy już spełniłaś swe marzenie i zdałaś na szpiega moja droga?
Znała plany swej przyjaciółki, a jakże. Chciała cieszyć się razem z nią toteż musiała sie dowiedzieć.

Ines · Wysłany: Sob 9:47, 12 Mar 2011 Temat postu:

-Zdałam na Szpiega!- powiedziała radośnie i machnęła ogonem. -Co u ciebie się zmieniło i tak dalej? Wiesz jestem ciekawa, w końcu tak dawno się nie widziałyśmy.- zaczęła wypytywać. Jej ogon delikatnie poruszał się na boki. Wiosna tuż tuż.. to już było widać, czy to nie bardzo dobrze? Znowu po łąkach i lasach będą roznosiły się śpiewy ptaków.

Elena · Wysłany: Sob 9:53, 12 Mar 2011 Temat postu:

- Bardzo się cieszę! - ucieszyła się i przytuliła An - Zostałam wojowniczką. - powiedziała wesoło gdy już puściła wilczycę. - I... czy tak samo tęsknisz za wiosną jak ja? Brakuje mi kwiatów, śpiewu ptaków, tej pięknej soczystej zieleni... - położyła się zakładając jedną łapę na drugą a cienki ogon ułożyła z boku ciała wciąż uśmiechając się do Anabell.

Ines · Wysłany: Sob 9:59, 12 Mar 2011 Temat postu:

Teraz to ona przytuliła Evane. -Ale się cieszę, że zdałaś. Serdeczne gratulacje!- pogratulowała i położyła się obok Evany. -Tak, też bardzo tęsknię. Najbardziej brakuje mi tego świeżego powietrza, kwiatów i śpiewu ptaków..- mruknęła rozmarzona.

Elena · Wysłany: Sob 10:02, 12 Mar 2011 Temat postu:

- O, mi jeszcze brakuje ciepła promieni słońca i... ciepłej wody w jeziorach! Uwielbiam się położyć na jakimś głazie stającym w wodzie... najlepiej jakby jeszcze był trochę zanurzony w wodzie... I tak mogę leżeć caaaałe wieki. - powiedziała zamknąwszy oczy i wyobraziła to sobie.

Ines · Wysłany: Sob 10:13, 12 Mar 2011 Temat postu:

-O no właśnie! Zapomniałam o tym, i wiesz... też bym chętnie po wylegiwałabym się na takim kamieniu, to takie relaksująceee...- powiedziała przeciągle i położyła pyszczek na łapkach, o jej kiedy przyjdzie ta wiosna... owinęła się ogonem. Uśmiech nie znikał z jej pyszczka.

Elena · Wysłany: Sob 10:22, 12 Mar 2011 Temat postu:

- A swoją drogą. Widzę, że zmieniłaś swój wizerunek. - powiedziała wciąż się uśmiechając. - Skąd pomysł na zmianę blondu na brunet? - zapytała strzepnąwszy swoim długim uchem. Skąd to pytanie? A ze zwykłej ciekawości. Podobała jej się ta zmiana, jednak i wcześniejszy wygląd Anabell jej się podobał. Była tak urodziwą wilczycą, że chyba czegokolwiek by nie zrobiła zawsze wyglądałaby rewelacyjnie.

Ines · Wysłany: Sob 10:26, 12 Mar 2011 Temat postu:

-Tak zmieniłam, ale jakoś tak. Nie wiem czemu, miałam natchnienie. A niedługo będzie brąz.- powiedziała z uśmiechem. -A ty, też się zmieniłaś.- uśmiechnęła się i dokładnie przyjrzała się wilczycy, czemu kolory zmieniła? Czyżby jej się rudy znudził?

Elena · Wysłany: Sob 10:31, 12 Mar 2011 Temat postu:

- Cóż... zmieniłam swój wygląd, ponieważ płomiennorudy strasznie rzucał się w oczy, nie zaprzeczysz. Coś jak wrzód na tyłku. - zachichotała. - Teraz jestem wojowniczką i tak rzucający się w oczy kolor wiele z moich zadań mógłby przekreślić. Poza tym podobnie jak i ty miałam wenę. - puściła oko do An. - I przyznam, że mniej futra jest wygodne. Łatwiej się poruszam, nie haczę się o nic... no i o wiele łatwiej jest się wyczyścić gdy drobinki nie mają w co się wplątać.

Ines · Wysłany: Sob 10:35, 12 Mar 2011 Temat postu:

-Sądzę, że masz rację. Ja bym nie dała rady wykonać mojej roboty z długaśnym futrem. Byłoby mi za ciężko. Z taką masą futra, no cóż..- zaśmiała się. -Coś jeszcze się u ciebie zmieniło prócz wyglądu?- zapytała i znowu spojrzała na Evane, fajnie było spotkać przyjaciół.

Elena · Wysłany: Sob 10:41, 12 Mar 2011 Temat postu:

-Hmmm... natłok obowiązków, to na pewno. Dopiero co wykonałam moje pierwsze zadanie a już czekają kolejne. Ale potrzebuję chwili wytchnienia, sama rozumiesz. Mimo to cieszę się, że wróciłam do starego życia. Znów mam ten sam cel, to samo poczucie, że robię coś na prawdę ważnego i pożytecznego. Tobie na pewno też świat się troche wywrócił od kiedy jesteś szpiegiem. - powiedziała przenosząc wzrok na pączki na gałęziach opadających nisko nad ziemią. - No i... chciałabym mieć dzieci... ale czekam na to kiedy Veli będzie na nie gotowy... - zamilkła na chwilkę i ponownie przeniosła wzrok na wilczycę. - A u ciebie? Co sie zmieniło?

Ines · Wysłany: Sob 10:49, 12 Mar 2011 Temat postu:

-Odkąd jestem szpiegiem nic takiego się nie zmieniło, tylko tyle, że jestem czujniejsza na osoby z innej watahy..- powiedziała Anabell, można powiedzieć, że nic się nie zmieniło odkąd została szpiegiem. -Mówisz, że chcesz mieć dzieci? Sądzę, że byłabyś dobrą mamą.- stwierdziła Anabell machając ogonem na boki. -Co u mnie się zmieniło? Prócz tego, że znowu podoba mi się Jael, to nic..- mruknęła. Ona to ma zawsze farta. Jael, Nathaniel, Jael..ech.

Elena · Wysłany: Sob 11:03, 12 Mar 2011 Temat postu:

Uśmiechnęła się od ucha do ucha.
- Domyśliłam się kiedy was razem zobaczyłam. Twoje oczy mówią bardzo wiele wiesz? Niestety faceci tego nie widzą... - westchnęła i położyła łeb na łapach. - I nie tylko oni nie widzą tego co powinni. Tylko dzieci na prawdę widzą coś takim, jakim ono jest. Nie kierują się rozumem... tylko uczuciami. To cudowne. Kiedy dziecko jest złe, tupie, krzyczy. Kiedy coś je boli albo jest smutne - płacze. A kiedy jest szczęśliwe śmieje się i skacze z radości... Na prawdę, powinniśmy uczyć się od dzieci szczerości. I wielu innych rzeczy. Jak np. radości z rzeczy bardzo niewielkich i mało istotnych...