Wodospad snów i marzeń

Szandia

Szandia nie zareagowała na chłodne przywitanie. Nieznajomy wydawał jej się ponury. Przypatrywała się mu przez chwilę, w końcu postanowiła się odezwać. - Rysujesz coś? - zapytała, widząc, że basior ciągle wyrzuca jakieś popisane kartki. Nie tykała ich, bo to nie było jej. Ziewnęła lekko.

Sidney

- Nikt Cię nie nauczył, że się odpowiada? W końcu nie musiałem nic mówić... -
Wymruczał tak cicho, jakby było to tylko dla niego. Toż to nie ten Sidney! Niemiły, złośliwy... przecież kiedyś nie tknął by cokolwiek, co było by żywe! Jednak było to strasznie niewyraźnie, niedokładne i kierowane raczej do samego siebie, postanowił odpowiedzieć. [i] - Nie do końca. Piszę coś... ważnego.[i/]- Odpowiedział, znów bez entuzjazmu, uznawał to teraz za zbędne. Czuł się inaczej... był inny.

Szandia

- Ależ ty jesteś żywiołowy. - powiedziała z lekkim sarkazmem w głosie, lecz bardziej do siebie niż do niego. Nigdy jeszcze nie spotkała kogoś tak równie "bardzo wesołego". Spojrzała w swoje odbicie, które odbijało się w tafli krystalicznie czystej wody. Spojrzała na śpiącą przyjaciółkę, jednak ta ani drgnęła.

Sidney

O to własnie chodzi w zmianie charakteru! Kiedyś niezwykle entuzjastyczny i wesoły, żywiołowy i wesoły - Pełny życia. Dziś ponury, jakby zaraz miał zginąć, utopić, albo miała by mu się stać inna krzywda. - Po prostu nie trzymam głowy w chmurach. - Rzekł smętnie, powoli, nieśpiesznie. - Widzę mało spotkałaś realistów. - Pesymistą nie był, a właśnie realistą. Jak dla mnie najgorsza z opcji. Nadal nie wiedział C się z nim stało, po prostu się zmienił. Był kimś innym...

Szandia

- Uwierz widziałam, ale większość była dojść wesoła. Realizm nie znaczy, że ma się być ponurym, ale jak wolisz - powiedziała bacznie obserwując basiora. Szum spadającej wody dawał jej poczucie spokoju. Wadera nadsłuchiwała także rożnych odgłosów nocy. - Mogę wiedzieć jak masz na imię? - spytała dość miło, kiedy przypomniała sobie, że nie wie jak wilk się nazywa.

Maxime

Ubrana w czerń i szarość samica ujawniła swe oblicze, wychodząc zza drzew. Zniknęła z krainy na pewien czas, by powrócić teraz... Praktycznie taka sama jak kiedyś, a może i inna? W pewnym momencie futro jej przybrało barwę niebiesko-białą. Ponury uśmiech zdobił jej kufę... Podeszła do dwójki obcych jej wilków, uśmiech zrzedł z jej pyska, zastąpiwszy się grymasem niezadowolenie i znudzenia.
- Witajcie, jestem Maxime...
Wydobyło się z jej gardzieli, śpiewne przedstawienie osoby jaką była.

Sidney

- Sidney... - On tez rzekł to niechętnie, nie chciało mu się mówić, witać czy inne takie. Chciał w końcu napisać ten list, on musi to zrobić, jest teraz inny, wszystko się zmieniło, to, kogo lubi, kocha, jak widzi świat. A i jego wygląd nieco się zmienił. Sam nie wiedział dlaczego, to wszystko stało się tak... nagle i bez uprzedzenia, o!

Maxime

Niebiesko-biała rzuciła na Sidney'a zaciekawione spojrzenie zielonych ocząt. A jeszcze nie tak dawno były piwne, ciemnobrązowe niczym czekolada z Lindora.
- Widzę, żeś jakiś niezadowolony...
Ozwała się, mimowolnie przystępując z nogi na nogę. Ostatnio miała dziwne trudności z nawiązywaniem znajomości... Skoro był tu samiec i samica, może warto by było spróbować się z nimi zaznajomić? Hmm... Do odważnych świat należy, yup?

Sidney

No w sumie... Szybko nabazgrał coś w notatniku, po czym wsadził w dziób kruka i kazał dać to Adzie. Ptak kiwnął głową, po czym wzbił się w powietrze, znikając gdzieś za horyzontem. Co zawierał ten list? Dokładnie to:

Najdroższa, ostatnio wiele się zmieniło, wydoroślałem, przejrzałem na oczy. Doszedłem też do wniosku, że nasza miłość nie ma już sensu. Jestem inny, a w końcu pokochałaś starego Sidney'a. Ten aktualny nie wierzy w miłość, chyba nigdy nie doznał tej prawdziwej.
Przepraszam, ale sądzę iż to już koniec.

Sidney.

Napisał to na szybko, zbyt dużo ludzi w okół niego, by mógł się skupić. - jestem zadowolony, teraz czuje się... wolny. - Odpowiedział, nawet uśmiechając się delikatnie. Zaczyna od nowa, czas zapomnieć o przeszłości, bo to przez nią, czasami nie możemy ujrzeć tego co jest i będzie.

Maxime

- Ahaaa...
Odparła kiwając łbem z niezrozumieniem. Wysłał list i ot tak, jest wolny? Już? Tak od razu? Ileż ona musiała się nacierpieć! Te wszelkie formalności, załamania i ogólne zmiany... Huh, biedna ta nosicielka imienia kojarzącego się z wódką Maximus...

Sidney

A tak. Teraz czuje się do końca wolny, jakby zaczynał od nowa... Bo tak robi. A userka właśnie usłyszała w TV: "Łubu Dubu, Łuby Dubu, niech żyje prezes naszego klubu!" i jest zniesmaczona. - Chyba gdzieś Cię już widziałem...- Rzekł, dokładnie przyglądając się Maxime. Głos wydaje mu się znajomy, natomiast wygląd... wręcz przeciwnie. Zamachał lekko ogonem, nadal uśmiechając się lekko, delikatnie, niezauważalnie.

Maxime

- Być może... Za młodych lat wszędzie było mnie pełno... Zwałam się wtedy inaczej, jak to było? A tak... Maloe.
Rzekła bez zająknięcia. Trzeba to było dodać, gdyż ten, kto uważnie śledzi poczynania Maxime od najmłodszych lat wie, że samiczka owa, okropnie się jąkała. Ach, kiedy to było! Wtem Maximus przyjął inną barwę, konkretniej pręg na jej ciele zmienił kolor na czerwony. Była zaiste, zadowolona a jej osoba zamierzała to pokazać, czy samica tego chciała czy też nie. Taki kameleonik.

Sidney

Spojrzał na samicę z lekkim zdziwieniem. - Co Ci się stało z... futrem? - Spytał, nadal wlepiając wzrok w samicę. On był purpurowo brązowy i nie zamierzał tego zmieniać, podobał mu się ten kolor. Spojrzał na swój notes, pełny on był różnego rodzaju malowideł, wierszy i innego rodzaju przejawy twórczości. Chyba już czas to zrobić... Tak więc basior wyrzucił owe kartki w krzaki, już ich nie potrzebował. - Zbędny śmieć - Rzekł tylko, mając na myśli oczywiście zeszyt, a jakże.

Szandia

Szandia zasnęła na chwilę. Otworzyła oczy i ujrzała jakąś obcą waderę. - Witaj - rzekła. W końcu wypadało się przywitać. Spojrzała w stronę Dermanott, jednak ta była pogrążona w głębokim śnie.

Maxime

Ta pomachała Szandii końcówką ogona, gdyż teraz postanowiła wytłumaczyć zmianę swego koloru temu dociekliwemu... To znaczy, nie był dociekliwy ale mniejsza, samcowi.
- Dzieje się tak, gdy zmieniam swój nastrój. Najczęściej pręg na moim grzbiecie jest niebieski, wtedy czuję się normalnie. Resztę będziesz musiał odgadnąć sam, o ile w ogóle zobaczysz resztę zmian.
Rzekła bezinteresownie otrzepując się z pyłku.

Sidney

Może po prostu Sidney przeżywa okres zmian? Teraz znów czuł się inaczej, jakby... inaczej no. Przytaknął tylko głową, oznaczając iż rozumie o co waderze chodzi. - To miejsce jest jakieś nudne... takie spokojne. - Dodał po chwili, rozglądając się dookoła. Przydało by mu się trochę akcji, oj przydało. No dobra, dość tych nagłych zmian charakteru, coś się pomyśli. Teraz jest między byciem nudnym i ponurym, a pozostaniem wiecznym buntownikiem. Oj, trudny wybór...

Szandia

Szandia przyglądała się dwójce. Oboje byli jakoś do siebie podobni. Spojrzała w niebo, które niestety było zachmurzone. - "Ja myślałam, że wilczyce mają zmienny humor, ale żeby basiory." - pomyślała. Ziewnęła lekko z nudów. Ona nie lubiła się nudzić.

Sahama

Gdy przychodzi Sahama nie ma czasu na smut, zaraz mała Szandię '' roznudzi ''. Szczenię beztrosko hopsało w te i we wte i ponownie przylazła na jakieś miejsce. Dostrzegła białą dorosłą waderę. Powoli zaczęła się zbliżać w jej stronę. Podeszła i wypowiedziała skromne słówko na przywitanie - Dzień dobry pani - Usiadła na przeciwko Szandi i uśmiechnęła się przyjacielsko.

Szandia

Szandia uniosła głowę. Zobaczyła małą kolorową wilczycę. - Witaj - powiedziała. Zastanawiała ją to dlaczego szczeniak chodzi po dolinie w nocy bez opiekunów. Samiczka wydawała się być przyjazna toteż wadera uśmiechnęła się do niej przyjaźnie. Lubiła dzieci i sama chciała je mieć.

Fikis

Małe puchate coś przydreptało radośnie w to jakże piękne miejsce. Zamachała swym małym ogonkiem, a następnie rozejrzała się po okolicy. Zauważyła kilka ciekawych wilczków. Ciekawe co tutaj robią. Uśmiechnęła się i postanowiła zaryzykować. Podeszła do Dużej samicy, która miała pomarańczowe ślepia. Nietrudno jest to zauważyć.
- Dzień Dobry
Przywitała się i klapnął na cztery litery, zerkając z ukosa na tą małą. Ta białą chyba jest w tym samym wieku co Fikis. Uśmiechnęła się wesoło pokazując swe czyste, białe kiełki.