Góra przeznaczenia

Karmel

- To chodźmy! - zawołał Karmelek - Ja wiem, gdzie to jest!
Szczeniak rozpoczął złażenie z góry, co chwilę oglądając się, czy reszta idzie. Nawet się nie zastanawiał, jak zapłaci za ten dziwny napój o japońskiej nazwie, która już zdążyła wylecieć mu z głowy. Miał kilka kosteczek, więc powinno wystarczyć na jedną butelkę do podziału ze znajomymi.
Po chwili szary zadek Karmela zniknął w ciemnościach.

zt -> http://www.wilki94.fora.pl/font-color-8cd9b3-plac-handlowy,44/wilczy-kiel-restauracja-i-sklep-ze-wszystkim,11777.html

Charllie

Charllie bez zastanowienia ruszył za szarym wilkiem. Nie miał ochoty już więcej tu przebywać, bo było mokro, zimno i ciemni. W sumie fakt iż było zimno i ciemno w ogóle mu nie przeszkadzał, ale było mokro, a on tego po prostu nienawidził. Futro się kręciło, brudziło i śmierdziało!
Wilk nie oglądał się za siebie. Zwyczajnie zniknął z pola widzenia innych wilków, znajdujących się jeszcze na górze. Jemu akurat się nie spieszyło, więc szedł równym i wolnym tempem.
- Ciekawe gdzie będzie ten lokal.. - Przeszło mu przez myśl. Nie wiedział, fakt.
- Pójdę za jego wonią. - Rzucił sam do siebie.
W końcu nie pozostał tu ani jeden ślad po nim, bo był już bardzo daleko, zapewne już dotarł do celu.

zt.

Shaine

Odwróciła gwałtownie łeb, widząc odchodzących towarzyszy.
Zeskoczyła z kamienia. Co będzie sama robić? Kości są. Najpewniej pójdzie na te całe H... cośtam. Wyciągnęła się i mlasnęła. Ziewnęła przeciągle, wytrzepała się i poszła skocznym krokiem w stronę centrum.

z.t

Hei

Hei stwierdził, iż chyba przegrał życie, bo znowu nikt nie odpowiadał na jego wspaniałomyślnie zadane pytania. Niespecjalnie jednak podziałało to na niego, bowiem samiec w kontaktach z innymi tak czy siak dobry nigdy nie był. Wzruszył więc jedynie ramionami, czy co tam wilki mają w miejscu ramion i rozejrzał - no fakt faktem, nie miał tu wiele do roboty, toteż można chyba się powoli zacząć z tejże góry ulatniać. Samiec skinął głową na czarnego kota, który zaraz posłusznie pojawił się obok niego i oddalił niespiesznie w stronę, z której przyszło mu tutaj przybyć, rozmyślając jednocześnie, gdzie teraz trafi jego osoba, skoro i tak zaraz się zgubi i raczej nieprędko przybędzie tego dnia do domu.

zt.

Berenika

Shaine

Przyszła tu z chytrym uśmiechem, machając ogonem na wszystkie strony.
Usiadła sobie na skale, którą wcześniej oznakowała swoją rodową gwiazdką. Teraz ona sobie tutaj posiedzi . Wskoczyła na kamień i jęła spoglądać na waderę obok. Wyglądała nad wyraz przyjaźnie. A może jednak ma charakter Charlliego? A może jednak tego wesołego Karmela? Albo Rosan? A kto wie.
Rana na jej lewej łapie wciąż krwawiła, jednak nie zwracała na to większej uwagi.

Mizu

Uch, humor Mizusiowej był dzisiaj jakiś.. dziwny. Na pewno nie zaliczał się do tych lepszych, ale chyba złym też nie można było go nazwać. Była smutna, ale w jakiś jakby obojętny sposób. Jakoś wszystko było takie.. nostalgiczne. Na tę chwile zupełnie nie miała pojęcia cóż mogłaby ze sobą zrobić, gdzie się podziać. Nawet sama dokładnie nie wiedziała dlaczego pojawiła się w tym miejscu.. Przeznaczenie? Hm, czy naprawdę zwykłe miejsce potrafi je ukazać. Wiadomo, że nie w sposób dosłowny, gdyż to niemożliwe, ale czy to nie jest zwykła legenda czy bajka opowiadana dzieciom? Tak, na pewno tak. Przynajmniej.. chciałaby w to wierzyć, bo w głębi serca miała tę nadzieję, że zadzierając głowę do góry, dowie się choć o drobinki tego co czeka ją w przyszłości, do czego prowadzi jej egzystencja i czy ma to jakiś większy, mniejszy czy jakikolwiek sens.

Shaine

Wstała, kiwnęła głową na pożegnanie nieznajomemu szczeniakowi i poszła, a po co ona tu potrzebna? Westchnęła. Szła zgrabnie, kołysząc się lekko. Machała ogonem, a po chwili zniknęła gdzieś.

z/t

Stille · Wysłany: Śro 17:38, 27 Mar 2013 Temat postu:

Podniosła swoje ociężałe dupsko i rozejrzała się dookoła. Wypuściła delikatnie powietrze z ust, uśmiechając się sama do siebie. Po jej lewej skroni poleciała strużka krwi, a tuż za nią następna. Podparła się, aby ostatni raz spojrzeć na piękny krajobraz oczami żywej istoty. Niestety nie miała nawet sił podnieść wzroku. W końcu dźwignęła się i chwiejnym krokiem zaczęła szukać czegoś w okolicy. Jeden krok, wdech, druki krok, wydech. Nagle gdzieś z bliskiej odległości usłyszała cichy pisk.
- ...Arov? - szepnęła, znajdując w zbitym śniegu wystające, srebrne skrzydełko. Podbiegła bliżej, rzucając się do odkopywania towarzysza. Poduszki łap marzły od zimna jednak się nie poddawała. W końcu znalazła zimnego orzełka, który prawie się już nie ruszał.
- ...A...Arov? Nie! Jja cię pamiętam! Orzełku! Arov! Obudź się! - obróciła go swoim zwilżonym nosem. - Obudź się! Proszę! - zaskomlała żałośnie, kładąc się przy nim i ogrzewając jego lodowate ciałko, choć sama nie była za ciepła. Poczuła, jak po jej policzkach kapią łzy. Straciła ostatniego przyjaciela. STRACIŁA.
- Śpij, malutki... śpij... - szepnęła w stronę jego dzióbka. - ... będę tęsknić...

Abbey

Nazwa tak.. głęboka. Tym samym dołująca. Nawet jeżeli lekko, to już kolejny ciężar na sercu. Odruchem warunkowym powinien być odwrót. Jednak Abbey uparcie brnęła dalej, z prześwitującym właśnie ów uporem, tytułowanym 'oślim'. Jak za dawnych lat, kiedy jeszcze chciało jej się pałętać tu i tam, marnować i trwonić na takie głupoty siły. I kiedy nie miewała mroczków przed oczami, śladów kaca. A teraz z dziwną lubością by się upiła, jedynie wytyczone niedawno granice ją hamowały. Oraz pamięć pięknego, długiego kaca.
Który, nawiasem mówiąc, ostatecznie zgubił kondycję przeszłych lat wczesnej młodości, a bez niej, oczywiście, nie dała rady pokonać drogi, przymusowo zatrzymując się ledwie po dziesiątej części. Złowieszcze plaśnięcie podczas sadzania tyłka na niekomfortowej ziemi. Stop, nie śpieszy się. Jesteś tak bezużyteczna, że masz całe dni dla siebie. Rozkosznie.

Salome

Wadera swoim dumnym krokiem weszła na górę. Spojrzała dookoła szukając rzeczy lub wilka godnego jej uwagi. Zauważyła tylko jedną wilczycę. I to w dodatku białą. Tak jak Salome! Żaden wilk bez jej zgody nie mógł mieć takiego samego koloru futra bądź sierści. Spojrzała na jej grzywę i szczerze pomyślała:
~ Przydałby się jej dobry fryzjer lub chociaż... kosiarka! ~
Tak... Wszyscy wiedzieli, że jest wredna. Nawet ona sama nie umiała czasami ze sobą wytrzymać.
Wilczyca usiadła na zadku i otuliła się puchatym ogonem. Patrzyła w dal i czekała na jakąś reakcje ze strony wadery.

Abbey

Ba, los pokarał ją oczami. Oczami trzeba patrzeć, a skoro się patrzy, winnym również ujrzeć, nawet pomimo niechęci. Więc widziała i rozumiała fakt, że widzi. I to prawdziwe, o ile po kacyku nie dopadało jej jakieś zaburzenie psychiczne. Właściwie kaca miała już na tyle dawno, iż powinien przejść. Masz Ci los. Wieczny, pff.
Pokiwała, akceptując własne słowa, głową, co mogło wyglądać całkiem dziwnie z boku. Ale cóż ją to obchodzi. Przy tym podniosła wzrok, wpijając w samicę z nieprzejrzanym, nieprzytomnym wyrazem na pyszczku. I na tym interakcje się skończyły.

Salome

Wadera gdy spostrzegła zachowanie białej wadery to warknęła z irytacją i rzuciła do niej wrednie:
- Co? Na haju jesteś? Czy może masz kaca? -
Otuliła się jeszcze bardziej ogonem i zaczęła oglądać pazury. Jej broń do zabijania. Tak... Ale żeby też miała całkiem niezłe. Jak rzędy ostrych jak brzytwy sztylecików. Salome lubiła wszystko "kolorować" i oczywiście nadawać przydomki. Nowej wilczycy nadała przydomek "Nowa". Bardzo oryginalnie. Lol.

Abbey

Przekrzywiła znacznie łebek, bez śladu dalszego zrozumienia. Zaraz.. nie, nie, coś się w głębi obudziło. Leciusieńko rozwarła pyszczek, tłumiąc ziewnięcie i łapiąc oddech, gdy nos przestał spędzać w swoje zadanie perfekcyjnie.
- Chciałabym, wtedy być może przestałabym Cię widzieć - odparła obojętnie, biorąc przykład z niechcianego towarzystwa - spoglądając na swoje łapki, a następnie pracowicie rozgrzebując nimi ziemię. Ach, może coś jest pod spodem? Może.. czyżby ziemia? Więcej ziemi?

Salome

Samica wstała i jak przystało na jej rasę podeszła do białej wilczycy rozgrzebującej ziemię i powiedziała:
- A może... Ci jakoś pomóc? -_Głos jej się załamał. Czy ona właśnie zasugerowała jakiemuś innemu wilkowi... pomoc?! To nie było do niej podobne! Co z nią ta Kraina robiła? Tylko sprawiała, że robiła się milsza! A do tego nie możemy dopuścić!
- Jeśli będę miała ochotę... -_dodała.

Abbey

Zaśmiała się, ni to ironicznie, ni pogodnie. Ale ona również musiała zamykać się na świat, tak to już jest. Tym samym prychnęła po chwili donośnie, potrząsając łbem, przy czym położyła po sobie uszka.
- Chyba nie możesz - odparła cicho, kontrastowo wręcz cicho, konspiracyjnie pochylając się ku ziemi. Właściwie... sama userka nie wyjawi co się dzieje, nie wiedząc.

Salome

Spojrzała ironicznie na brudne od ziemi łapy "Nowej" i prychnęła z dość dobrze słyszalną irytacją. Mruknęła coś niezrozumiałego pod nosem i usiadła koło samicy, ale nie w zasięgu latającej ziemi.
- Co ty tak właściwie robisz? -zapytała po chwili głupiego (jak dla niej) milczenia. I potrząsnęła z irytacją łbem. Ta samica tylko... kopała w ziemi. Nic więcej!

Abbey

Powolutku, z brakiem zdecydowania, choćby w śladowej ilości, podniosła wzrok, mierząc nim w towarzyszkę. Która w dodatku była coraz bliżej! Przesunęła się o wymowny centymetr, rozwierając mordkę niczym ryba wyrzucona z wody, próbująca wygłosić niezapomnianą sentencję. Wynik był podobny, gdy chrapliwym, niewyraźnym głosem zadeklarowała 'nic nie robię', po raz drugi zabierając się od nowa za mało żwawe rozgrzebywanie ziemi.

Salome

Samica strzeliła sobie ogonem "facepal'ma" i spojrzała z politowaniem na wykopany w ziemi dół. Już roiło się tam od małych, obślizgłych robali i długich dżdżownic. Jak ta samica może kopać w czymś takim? Salome kiedyś miała do czynienia z takimi robalami. Widziała je prawie wszędzie. Nigdy ich nie zapomni. To takie małe, parszywe diabełki.
Wstała i ponownie usiadła. Była dzisiaj jakaś taka niezdecydowana...

Abbey

I ona w końcu cofnęła łapki, opierając je na krawędzi wykopalisk. Przyjrzała im się krytycznie, potem zaraz przechodząc w nienawiść, otrzepując. Dla odwrócenia uwagi przyglądała się przez następną chwilę swojej kicie, mierząc ją spojrzeniem. Przesunięcie o kilka centymetrów, ni przez oddalającą się waderą, ni przed dołem, ni przed mrozem czy czymś innym. Uparte spojrzenie, wolno kierujące się na Salome. Komplecik.