Górskie oparzeliska

Taimi

Wykorzystując na swój użytek wszelkie wgłębienia, zawędrowała tutaj i ona. Taimi szła energicznie, starała się pomimo zmęczenia zachować charakterystyczny sobie, taneczny chód. Kiedy dostrzegła latającego w kółko samca, uśmiechnęła się życzliwie i podeszła nieco w jego stronę.
- Witaj, jestem Taimi! - zawołała pogodnie

Noish

A on zdziwił się obecnością kogoś innego, oprócz niego. Przystanął, choć okazało się to złym pomysłem, od razu zaczął zapadać się w śnieg. Przechylił łeb i wpatrywał się w Taimi, zamrugał oczami i ruszył pewnie w jej stronę. Lekko odarł się o nią. - Ciepła jesteś! - stwierdził z nieukrywaną radością. - Witaj! - zawołał po chwili.

Taimi

Zdziwiona podrapała się po czubku łba. Dlaczego zdawało się, że zdziwił go fakt jej ciepłoty? Przecież sam zapewne też posiadał tyle samo stopni, co i ona. Ale szkoda czasu na głupie rozkminy, uśmiechnęła się serdecznie i skinęła łepetyną.
- Jak Cię zwą, przyjacielu? - spytała, nadal się uśmiechając.

Noish

Pociągnął nosem i przyglądał się wilczycy. Przez chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią, jakby się namyślał, czy może powierzyć nowo poznanej wilczycy taki sekret. Tupał w miejscu, by na zapaść się i nie zamarznąć. - Jestem Noish! - odparł, patrzył na nią jakby mówiąc: 'Tylko nikomu nie mów!' Poruszył swoją puchatą kitą i spuścił wzrok na ziemię. - Chcesz się bawić? - zapytał. Był taki dziecinny...

Taimi

Ha! Trafił więc swój na swego! Taimi oblizała dyskretnie pysk, po chwili żałując - oto bowiem mróz spowodował nieprzyjemnie pieczenie ust. Zaklęła soczyście pod nosem, po czym przeniosła spojrzenie na samca, uśmiechając entuzjastycznie.
- Jasne! Tylko w co? - zapytała, podskakując kilkukrotnie w miejscu, jakby w ślad za kompanem - usiłując się ogrzać czy coś. Spojrzała prosząco na Noisha.

Noish

To dopiero będzie dla Noish'a gratka. Skoczył w stronę Taimi, zaraz potem zawrócił w drugą stronę, ochlapując waderę śniegiem. - Bitwa na śnieżki! - ryknął głośno i skoczył w zaspę. Zapadł się w niej i czekał na ruch Taimi. Jego ogon sterczał do góry niczym chorągiew. Odliczał sekundy, tak, żeby coś robić.

Taimi

Przetarła łapką facjatę, żeby śnieg z niej strzepnąć. Zaśmiała się dźwięcznie i wesoło. Dostrzegła ogon ukrytego samca, doskonale więc oszacowała w którym miejscu znajdował się jej nowy znajomy. Bezszelestnie zblizyła się do niego z masą śniegu w łapach, po czym skoczyła na niego, jeszcze bardziej wbijając go w śnieg i nasmarowała jego tył łepetyny i kark śniegiem, rechocząc przy tym złowrogo.

Noish

Potrząsnął energicznie łbem, a śnieg z niego rozsypał się na wszystkie strony. Skoczył w stronę Taimi, przednimi łapami przygniatając ją do ziemi. Jedną łapą zagarnął śnieg z ziemi i posypał nim wilczycę. Jego kufę rozjaśniał szeroki uśmiech, puścił waderę i pognał przed siebie. Stanął dwa metry od niej i posyłał jej wyczekujące spojrzenie. Jego ślepia pobłyskiwały wesoły niczym iskierki w ognisku. Machał swoją kitą, na której pozostało jeszcze trochę śniegu. - Gonisz! - krzyknął wesoło. Był pochylony ku ziemi, by w każdej chwili mieć sposobność ucieczki.

Taimi

A ona niewiele czekając, odgarnęła grzywkę (mokrą, jasne) z oczu i z głośnym śmiechem na pysku ruszyła w pogoń za samcem. Kiedy biegła, resztki śniegu z wolna opuszczały jej futerko i opadały na podłoże. Dogoniła go, sprawnie podcinając łapki tak, że ten sam runął niczym długi w śnieg. Podeszła niepewnie.
- Nic ci nie jest? - zapytala, powstrzymując chichot. Fajny był. Taki radosny i pogodny.

Noish

Przez chwilę leżał nieruchomo. Potem wstał i doskoczył do Taimi. Złapał ją za ucho. O, nie! Teraz już nie puści, co by się nie działo. Obietnicy jednak nie spełnił... Poczuł piekący ból w łapie, więc przysiadł na ziemi. Nadal uśmiechał się szeroko, potrzebował tylko chwili odpoczynku. Chyba...
On tam jest za twardy, przysunął się do Taimi i znów złapał ją za ucho. Tylko teraz na siedząco. Poruszył powoli ogonem i szczerzył się jak głupi do sera.

Taimi

Zaśmiała się serdecznie czując szarpanie za ucho. Jakby idąc za ciosem, przewróciła się na ten bok, za które ucho ciągnął samiec. Nie, nie szarpał tak mocno. Po prostu ona miała ochotę się przewrócić i już! Opanowała ciepły śmiech i się przewaliła na plecy, patrząc teraz na basiora z dołu. Na jej pysku ciągle gościł uśmiech, a ogon pogodnie latał na boki.

Noish

Parsknął śmiechem, miłym i serdecznym. Doskoczył do wadery i lekko trącił ją nosem. W jego oczach błyskały radosne promienie, ogon poruszał się na boki. Rześkie powietrze wprawiało samca w stan najwyższego zadowolenia. Szybkim i zwinnym ruchem odskoczył od samicy i sam położył się na ziemi. Przeturlał po ziemi, rechocząc jak zachrypnięta żaba. Chrypka? Mniejsza z tym, pal licho, nie będzie mu przecież przerywać wspaniałej zabawy. – Fajna jesteś – powiedział albo raczej stwierdził, pomiędzy zachrypniętymi rechotami.

Yumi

I jak to jest w zwyczaju rodziców - często pojawiają się w nieodpowiednich chwilach lub w chwilach, które wydają się im nieodpowiednie względem dzieci. Wilczyca o ciemnych skrzydłach leciała nad Górskimi Oparzeliskami. Z uśmiechem na ustach obserwowała wszystko dookoła gdy wiatr bawił się jej półdługim, jasnym futrem. Zauważając znajomą sylwetkę zaczęła nurkować w powietrzu, by z gracją wylądować powoli na ziemi.
- Noish! Synku, jak Ty urosłeś! - Taaaaaak.. Mamusiny przypał, no dobra, może nie przypał. Ale jak na rodzica przystało - musi zainteresować się od czasu do czasu dzieckiem. Owszem, wiedziała, że wilczek dorasta, że pewnie teraz jak najbardziej będzie unikał kontaktu z mamą by zaznać swojego rodzaju wolności. Ale nie mogła wręcz się oprzeć by zobaczyć co u jej synka się ostatnio wydarzyło.

Noish

Słowa uwięzły mu w piersi. Przez chwilę wahał się czy dopaść do swej rodzicielki i przytulić się czy też byłoby to niezwykle 'obciachowe'. A co tam! Podbiegł do Yumi i otarł się o nią lekko. - Tak mamo! Bardzo urosłem! - stwierdził. Jego ogon poruszył się na boki, ukazując nie zwykłą radość. Jak to on się dawno nie spotkał z mamą... Niesamowite jak te dni mijają!

Yumi

- No właśnie widzę, widzę. - Powiedziała entuzjastycznie dopadając jego grzywy i delikatnie łapą ją czochrając. Z zainteresowaniem i radością przyglądała się synkowi. Tak, racja - jak te dni szybko mijają. Uśmiechnęła się szeroko, przez co delikatnie zmrużyła oczy. Po chwili jednak zamrugała nimi gwałtownie i spojrzała na młodą wilczycę będącą razem z wilczkiem.
- Powiedz mi mój drogi.. kim jest Twoja koleżanka? - Spytała, a w jej głosie dało słyszeć się nutkę zainteresowania. No przecież, mama musiała wiedzieć z kim to jej synek się zadaje ^^. Przynajmniej, jak na razie.

Noish

Taimi! Noish teraz przypomniał sobie o jej obecności. Podskoczył radośnie i popędził w stronę wilczycy. Trącił ją lekko nosem i znów wrócił do Yumi. Maminsynek... Pociągnął nosem, który dawał o sobie znać po mroźnej zimie. - To moja... Bliska znajoma! - stwierdził. Nie miał pewności czy określenie 'Przyjaciółka' będzie już zdatne do użytku. Szeroki wyszczerz nie opuszczał jego pyska, ogon machał na boki. - Co u ciebie mamo? - zapytał, jakby poważniejąc.

Yumi

- Bliska znajoma, mówisz? - Powiedziała podejrzliwym, acz nadal przyjaznym tonem. Przyjrzała się dokładniej wilczycy i usmiechnęła się do niej sympatycznie. Kiwnęła jej głową.
- Yumi. - Powiedziała krótko się przedstawiając. Ponownie powróciła oczami na synka. Machnęła ogonem, który w jednej chwili uspokoił się i opadł bezwładnie w dół, za sobą natomiast pociągnął jej szanowne cztery litery co spowodowało, że po prostu.. usiadła. Jej puchaty towarzysz, zwany ogonem przylgnął do lewej części ciała.
- Co u mnie? W sumie powiem Ci skarbie, że nic ciekawego.. - Zadarła łeb w górę, ku niebu.. Powoli się ściemniało. - Latam bez celu.. W sumie większego, obserwuje tereny naszej Krainy i czekam.. - Tu urwała. Czekała. Na kogo? Na Richarda, nadal. Jeszcze nie miała okazji rozmawiać z Noishem na jego temat.
- A u Ciebie?

Noish

Wzruszył lekko ramionami, zerkając dookoła. - Też nic... Spotkałem na swojej drodze dziwne osobniki, które widocznie próbowały zrobić mi coś złego. Chyba były demonami - powiedział. Przechylił łeb na bok. Ciekawe jak wygląda dla niego 'coś'. Owinął swe łapy ogonem, pazury wbił w podłoże. Jego oczy błyszczały radośnie, patrzył na swą mamę. Jak dawno jej nie widział...

Yumi

- Jak to coś złego?! Kto?! - W jej oczach dało zauważyć się zdziwienie jak i pewnego rodzaju iskrzącą włość. No tak, przecież nie pozwoli na to, aby coś stało się jej synkowi! Istocie tak dla niej ważnej, za którą była, jest i będzie odpowiedzialna. Wiadomym było, że miała prawo się zezłościć. Choć na razie trzymała się całkiem nieźle.. Gorzej jeśli takową osobę spotka i jakoś to wyjdzie na jaw.

Noish

Spojrzał na Yumi, zdziwony jej reakcją. - Wadera i wilk. Ona mówiła na niego Kain, a on na nią Yuki, choć ta twierdziła, że zmieniła imię - powiedział, jego ogon poruszył się radośnie. Przechylił łeb na bok. - Stało się coś? - zapytał, poważniejąc. Nie zupełnie, jednak trochę. W jego głowie panowała dziwna pustka, a raczej coś co trudno mu było nazwać.

/Muszę się przenieść na inny komputer/