Górskie oparzeliska

Deemon

To góry strome na które wchodzą tylko nieliczni. W ścianach góry jest niezliczona ilość dziur i zagłębień.
____________________________

Wszedł wierny głosu który usłyszał nad morzem kiedy był z Aryom.
Kiedy dostał się na szczyt usiadł i próbował ,, otworzyć" serce.

Lili

Kiedy weszła na szczyt góry i zobaczyła Deemona
-Deemon-krzyknęła
Spojrzała na niego. Stała na skraju urwiska.
-Oby spojrzał na mnie-przemknęło jej przez myśl

Deemon

Otworzył lekko oczy.Spojrzał na Lili i wstał. Podszedł do niej i liznął ją w pysk.
-Chodź-szepnął i powoli zaczął schodzić z góry.

Lili

Schodząc co chwila się potykała.
-Deemon, poczekaj na mnie-powiedziała bo nie nadążała

Deemon

Wrócił na górę, wzioł Lili na plecy zaczął schodzić z góry.
Kiedy zeszli z góry Deemon postawił na ziemię Lili. Podszedł do strumienia który tamtędy przepływał i napił się.
Wiedział że będzie się pytać i czepiać.

Lili

-Deemon, chodź ze mną.-powiedziała i weszłą do puszczy rosnącej tu. Zawyła i usiadła. Po chwili wstała i pobiegła głębiej w las.

Deemon

Poszedł za nią. Wiedział że chce mu coś powiedzieć. W tej chwili był zdany zupełnie na nią.

VarriorReina

weszła na górę,gdy zauważyła wilka.Czekała na jego ruch.

Katie

y... Agashar zobaczył wilczyce na górze i zapytał co ty tam robisz?

VarriorReina

-Rozglądam się-odrzekłam tak sobie

Kaisa

Kaisa, po pełnej trudu wspinaczce po wyjątkowo stromej górskiej ścianie, wreszcie zagościła na szczycie. Zatrzymała się, a jej zwykle kamienny, obdarty z wszelkich uczuć pysk rozjaśnił nieznaczny uśmiech. Wiatr, chłód i śnieg... najbardziej ukochane Kaisie okoliczności przyrody. Przysiadła i rozejrzała się. Nikogo nie dostrzegła.
~ "Tym lepiej" ~ pomyślała.

Szina

Szina weszła spokojnym krokiem. Tu jeszcze nie była, choć w tej krainie przebywała od dawna. Może czas się wynieść? Nie, chyba nie. Chyba jednak woli tu zostać. Mimo iż nie miała tu nikogo z kim stale by się spotykała lubiła tą krainę. Było tu tak... swojsko.
Z zamyślenia wyrwał ją pobliski obraz wilczycy.
- Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. - powiedziała spokojnie i uśmiechnęła się delikatnie. Dziś była w zadziwiająco dobrym humorze. Nie rozmyślała o przeszłości, nie wracała do niej wspomnienia,mi.

Kaisa

Spojrzała krótko na przybyłą wilczycę i zaraz wróciła do patrzenia na rozciągające się wokół góry okolice.
- Trochę - odrzekła sucho. Kaisa miała nadzieję na pozostanie w tym przyjemnym miejscu samotnie, cóż... zapomniała chyba, że w tej krainie nie sposób nawet na chwilę się odizolować.

Szina

- Wybacz. - powiedziała krótko i odeszła kawałek. Nie, nie chciała jej przeszkadzać, jednak nie chciała też stąd odchodzić. Mimo swego wieku sprawnie lawirowała wśród wszelakich dziur i ubytków skalnych, dlatego dość szybko znalazła się spory kawałek od białej wilczycy. Usiadła wpatrując się w dal.

Kaisa

Położyła się na brzuchu i podwinęła pod siebie przednie łapy. Ciało opatuliła swymi ogonami, chroniąc je przed zimnem. Ach, jak bliskie jej sercu były takie mroźne miejsca, jak wiele wspaniałych wspomnień, skrytych gdzieś pośród przykrych doświadczeń nasuwały na myśl! Kaisa zmrużyła lazurowe oczy, słuchając szumu wiatru, który rozwiewał jej białą sierść.

Szina

Wpatrywała się spokojnie, co jakiś czas mrużąc oczy. Gdzieś w oddali pojawił się orzeł - jej orzeł. Patrzyła jak kołuje, krzycząc coś od czasu do czasu w swoim zwierzęcym języku. Obserwowała Go z uśmiechem na pysku. W pewnym momencie zdała sobie sprawę, że ptak chce jej coś przekazać. Poderwała się na równe łapy, niestety przed oczami zrobiło się jej ciemno. Zachwiała się niebezpiecznie i, nadal nic nie widząc, zrobiła krok na ślepo, trafiając w wyrwę w nierównej powierzchni skał. Jak widać, dziś bogowie nie sprzyjali szamance. Wywróciła się.

Kaisa

Kiedy dosłyszała stłumiony nieco przez pokłady śniegu odgłos, jakby upadło coś sporego, rozchyliła powieki i obejrzała się. Dostrzegła, że nieznajoma wadera przewróciła się. Kaisa nie zamierzała zrywać się na równe łapy i biec jej z pomocą, w końcu Szina tylko się wywróciła. Mimo to śnieżnobiała nie spuściła z wilczycy wzroku. Może coś jej się stało? Jeśli tak, nie przejdzie obo niej obojętnie.

Szina

Wilczyca wstała powoli z bolącą głową. W myślach przeklinała głupotę i dziękowała bogom za leżący na ziemi śnieg. Pisnęła, chyba pierwszy raz w dorosłym życiu, gdy ostry ból przeszył jej tylną łapę. Odwróciła głowę, patrząc na łapę. Nie była w stanie zbadać sama siebie, stwierdziła, że musi udać się do lecznicy. Uśmiechnęła się przepraszająco w stronę nieznajomej i zaczęła kuśtykać na trzech łapach w stronę znanego wszystkim uzdrowiska.

Kaisa

Cóż, wadera ruszyła ku lecznicy, więc Kaisa została sama, co tylko poprawiło jej i tak niezły dziś humor. Z powrotem zmrużyła jasnoniebieskie oczy i oparła pysk o ośnieżoną glebę. Spokój, cisza mącona jedynie przez szum wiatru... czego innego do szczęścia potrzeba?

Crystal

Crystal widząc ogromną górę, od razu zaczęła się po niej wspinać. Było to dla niej dość proste - zanim trafiła do tej krainy, mieszkała w dość górzystym miejscu. Oprócz tego, należy do Watahy Wiatru, więc aktualna pogoda tylko dawała jej motywację, aby wejść na sam szczyt. Po kilku minutach była na samej górze. Zaczęła się przyglądać górskiemu krajobrazowi. Trwało to tylko chwilkę, bo zaraz przypomniała sobie, że przyszła tutaj aby poznać kogoś nowego, bo w owej krainie mieszkała dopiero od kilku dni. Wilczyca podeszła do Kaisy.
-Hej! - powiedziała, uśmiechając się przy tym i machając ogonem.