Jezioro Zmian

Atrita

Rozejrzała się, rozważając najlepsze możliwe opcje, aż w końcu spojrzała znów na Skrzydlatą.
- Sądzę, iż powinnyśmy spokojnie dość do mojej jaskini. Nie jest daleko - powiedziała, wskazując łapą odpowiedni kierunek.
Deszcze nie przeszkadzał jej aż tak bardzo, nie denerwował i nie uprzykrzał życia. Teraz jednak, po kąpieli w lodowatym jeziorze, nie zamierzała nadstawiać się jeszcze na dodatkowy chłód ze strony nieprzyjaznej pogody. Była zmarznięta i przemoknięta do ostatniej suchej nitki, więc jedyne, czego teraz chciała, to dotrzeć do suchego miejsca.

Karenaj

Wilczyca skinęła jej głową przystrojoną w promienny uśmiech. Odsunęła się kawałek i otrząsnęła ściekające z jej sierści krople wody.
- A więc prowadź - powiedziała, kpiąc sobie z podstawowej zasady, że zdania od "a więc" się nie zaczyna. Tak, jej też było zimno, a perspektywa ciepłej, suchej jaskini... tak, w tej chwili marzyła tylko o tym.

Atrita

Skinęła krótko i ruszyła, nieco chwiejąc się z wyczerpania oraz nowego ciężaru na plecach, ku swej jaskini.
- Tędy - rzuciła do Karenaj, wchodząc między dwa spore krzaki i zagłębiając się w gęstym, ciemnym lesie, który dawał jako taką osłonę przed uporczywym, chłodnym deszczem.

z.t.

Karenaj

Wilczyca truchtała obok niej w swym nowym ciele, które, niech będą dzięki bogom, nie różniło się aż tak bardzo od poprzedniego. Była co prawda nieco mniejsza, ale akurat to jej nie przeszkadzało.

[nmj]

Samuerian

Jael wybudził się z transu i rozejrzał. Nie zostało wiele osób. Wilk wstał, przeciągnął się i ruszył przed siebie. Kogo by tu odwiedzić... Może zajrzy do starych znajomych? Albo wyruszy na poszukiwanie nowych kolegów? Eh... Chwilę później już go tu nie było.

zt.

Mahigun

Mahigun spojrzała na Jacoba. Nic Ci... Nie jest?-Zapytała go zaniepokojonym tonem. Długo się nie ruszał i to ją denerwowało. Westchnęła cicho i żałośnie. Podobał jej się nawet. Wyglądał jej na wojownika, choć tak nie było. Patrzała na niego pytającym wzrokiem. Chciała, by dał on jakiś znak życia, by się odezwał.

Jacob

Dlaczego straciłaś rodzinę - zapytał łagodnie Jacob przekrzywiając łebek- boo widzisz mnie spotkało to samo.-westchnoł bez mrugnienia okiem - bo moją matkę zabili ludzie , a z ojca został tylko sam szkielet. - powiedział nieśmiało.

Mahigun

Mojego ojca zabili ludzie, więc uciekłam. Po drodze zgubiłam się. Moja mama nie żyje, bo na pewno ją zabili, a rodzeństwo... Sama nie wiem, gdzie jest. Mnie też ludzie chcieli zabić, dla cennego futra.-Powiedziała ze łzą w oku i bezwładnie zwiesiła łeb. Tak jej żal ich było. Postanowiła coś jednak wyznać basiorowi. Jacob, bo wiesz...-wyjąkała-Podob... Podobasz mi się.- Teraz usiadła, a łeb miała zwieszony dalej. Współczuła mu straty rodziny, to też.

Jacob

Nooo... wiesz dzieki ty mi w sumie TEŻ i no bo widzisz ...-wyjąkał wkońcu pewny siebie nigdy jeszcze nie miał kogoś tak bliskiego jak ta piękna wadera o niebieskim futerku i równie pięknych oczach... zresztą zawsze robił za popychadło ,a teraz miał pierwszą prawdziwą przyjaciółkę.Pomerdał wesoło ogonem i czekał na odpowiedź.-Wiesz fajna jesteś ...-powiedział i oczekiwał...

Mahigun

No... Tak.-Powiedziała z lekkim i zakłopotanym uśmiechem, bo pierwszy raz poczuła to uczucie. Pokręciła błękitnym łbem i uśmiechnęła się szeżej. Polubiła go bardzo, a to nieuniknione. Jedyny, który jej się podobał. Jej błękitne oczy błyszczały jeszcze większym błękitem. Bo to prawda...-Przerwała z nutą zakłopotania w głosie.

Jacob

Noo... widzisz może pójdziemy popływać ,co prawda niezbyt lubię wodę ale może polubię i zresztą ja się przeprawiam na drugi brzeg ,bo jestem ciekaw co jest po drugiej stronie jeśli chcesz to popłyń ze mną , a jak nie to zostanę tu aż do nocy...-zaproponował niesśmiało Jacob...

Mahigun

Ale to jest Jezioro Zmian, a chyba wiesz, co to znaczy? Możesz tu zmienić wygląd... Choć niezawsze.-Powiedziała do niego. Nie, ona tam zbytnio do tej wody nie wejdzie. A może pójdziemy nad jakiś wodospad?-Zaproponowała Jacobowi z uśmiechem, który nie znikał ani trochę.

Jacob

Nooo w sumie to i racja to prowadź ja i tak traiłem tu przypadkiem...-powiedział pewny siebie...

Mahigun

Nad... Bursztynowy Wodospad.-Powiedziała z uśmiechem do Jacoba i szła już w tamtą stronę, lecz powoli, by ten mógł ją dogonić. Uśmiechała się ciągle, a czasem się odwracała, by spojrzeć na niego. Zniknęła za krzakami, lecz jej zapach pozostał bardzo wyraźny.

zt.

Jacob

Juuużżż lecę ...-i pobiegł za nią

Helios

Mały szczeniak przylazł tutaj biegusiem. Usiadł zdyszany i rozejrzał się. Zerknął na taflę wody i podszedł do niej. Naglę zauważył na swoim ramieniu jakąś białą plamę. - O fuj! - krzyknął i jak zwykle się potknął. Szczenię wleciało do wody. Po chwili, jednak wyłoniło się, lecz... Było inne. Futro miało kolor jakiś taki morski, a jego oczy były pomarańczowe. Usiadł już na suchym lądzie uśmiechając się i obmyślając przeróżne plany.

Kyinra

Nad jeziorem pojawiła się granatowa waderka, podskakiwała wesoło. Miała zamknięte oczy, skakała, skakała, skakała i.. potknęła się o coś co miało morski kolor. Przyjrzała się temu czemuś dokładnie, okazało się, że był to.. wilczek? O ja.. ale wpadka. Wilczyca leżała na ziemi patrząc na wilczka. -Umm.. dobry?- powiedziała na powitanie.

Helios

Helios spojrzał wrednie na szczeniaka, który się o nią potkną. - Uważaj - powiedział patrząc jej w oczy. Po chwili wstał i otrzepał się. Zamachał ogonem, a następnie uśmiechnął się. - Przepraszam i dobry - rzekł już milszym głosem.

Kyinra

Lekko się zmieszała i usiadła grzecznie patrząc na wilka. -Nie.. to ja powinnam przeprosić, więc.. przepraszam cię bardzo. Następnym razem będę uważała.- powiedziała z lekkim zmieszaniem w głosie, żeby tak wpaść na tego wilczka.. wstydu się tylko najadła, co jest rzadkością. -Tak w ogóle.. jestem Kyinra, a ciebie jak zwą?- poruszyła lekko puchatym ogonkiem nie spuszczając go z oczu.

Helios

Helios klapnął na cztery litery. - Jestem panem z gazowni, a tak na serio to Helios bóg słońca - powiedział dumny z siebie, a następnie zamachał ogonem. - Czy zapłaciłaś zaległy czynsz za gaz? - zapytał patrząc jej uważnie w oczy. Zamachał końcówką ogona. patrzył wciąż jej w oczy.