Małe jezioro

Yenn

Gdy wyszła z wody, której niecierpiana,bo była z watahy Ognia otrzepała się i wypluła na kawałek piasku złotą muszelkę która była w kształcie serca.
Uśmiechnęła się delikatnie i popatrzyła na muszlę.

Ravi

Ravi spuścił łeb widząc, że jego przyjaciółka odchodzi. Ale pocałowała go, to już było coś. Zaczął się rozglądać i jego wzrok ponownie zatrzymał się na Yenn. Miała jakąś muszlę w kształcie serca. Zaczęło go to ciekawić.
- Ładna muszelka. - powiedział, uśmiechając się lekko. Gdy tak siedział, zauważył fretkę Shinq. O nie! Musiał ją jak najszybciej oddać. Jest pewnie drogocennym skarbem jak dla niej.

Yenn

Dzięki-powiedziała i uśmiechnęła się.
Yenn jestem, a ty-spytała i rozglądnęła się po otoczeniu.
Popatrzyła na muszelkę i na basiora. Uśmiechnęła się delikatnie i przejechała łapą po piasku.

Ravi

Basior zaczął się nudzić.
- Jestem Ravi. Sory, ale muszę już iść. Moja przyjaciółka zostawiła tu zwierzaka. Pa. - odpowiedział i zawrócił poprzez przekręcenie się na pięcie. Poprawił swój zacny, dziurawy szalik i popędził z Umy w pysku w stronę Nory Skinq.

Yenn

Tak, pa-powiedziała i odwróciła się plecami do niego. Wzięła muszelkę w pysk i podeszła do Iśki. Wypluła ją i się uśmiechnęła. Popatrzyła na wszystkich i kichnęła.

Vanoisy

Wilczyca podeszła, po czym oglądnęła znalezisko Yenn - ładna - Rzekła uśmiechając się do wadery. Złoty ptak, który przez chwilę siedział na barku Van, zaraz zatrzepotał skrzydłami i odleciał - Tylko wróć! - Krzyknęła do pupila i wróciła do poprzednich zajęć.

Yenn

Dziękuję-powiedziała i uśmiechnęła się.
Jeśli chcesz możesz ją wsiąść-dodała i podsunę muszlę waderze i uśmiechnęła się miło.

Czy tak trudno, dopisać te parę słów? Teraz tylko mówię, jednakże później nagrodzę to ostrzeżeniem.

~ Wujek Viy'ek.

Vanoisy

- Nie, dziękuję - Wilczyca siadła na zadku, a następnie padła na ziemię, czekając na słowa Iśki lub smoczycy - Z jakiej watahy pochodzisz? - Spytała Yenn, przerywając ciszę. Oczywiście, że mogła poznać po woni tylko nie chciało jej się. Tym razem postanowiła zadać, bezcenne pytanie.

Yenn

Z watahy Ognia, a ty-spytała i uśmiechnęła się. Popatrzyła na waderę, a potem w niebo. W końcu usiadła i oplotła łapy swoim długaśnym ogonem. Uśmiechnęła się delikatnie i popatrzyła przed siebie.

Vanoisy

- Wiatru - Odparła krótko i zwięźle. Leżała na boku jakby się przewróciła i oparła głowę o stojący, obok niej pień drzewa. Powoli przymrużając oczy westchnęła, lecz ponownie zerknęła na świat. Była zmęczona ale jak zaśnie, nie będzie mogła rozmawiać, cu nie? Także wadera czekała cierpliwie na słowa Iśki lub smoczycy.

Yenn

Yuki przeciągnęła się leniwie, jak to ona. Popatrzyła na wszystkich i legła. Rozglądnęła się jeszcze i zamknęła oczy. Ona nie spała, tylko czuwała. Uśmiechnęła się przez 'sen' i uderzyła ogonem w ziemię.

Vanoisy

Wadera podniosła się, po czym otrzepała z różnych drobiazgów. Nudziło jej się, więc postanowiła iść - Ja się będę zbierać - Poczęła oddalać się w stronę znanych sobie terenów, czyli swojej watahy - Nara! - Krzyknęła na pożegnanie.

z.t

Yenn

Paa-powiedziała i się usiadła. No racja była nuda, straszna.
No ja też się zbieram-powiedziała i się uśmiechnęła.
Papa-krzyknęła i pobiegła w las.
zt

Shapira

Nie wiadomo z jakiego powodu Shap przysnęła. Ach, niedobrze jak na przywódczynię smoków. Rozejrzała się, jednakże nikogo nie było. Uniosła się i zaczęła mocno machać skrzydłami. W końcu odepchnęła się lekko od ziemi i wzbiła w powietrze. Po paru chwilach została tylko białą plamą na jasnobłękitnym niebie.

zt.

Wilczur

Wilczur przyszedł tutaj, pod wiatr, który targał jego czarne futro. W końcu zatrzymał się i usiadł na ziemi koło jeziorka. Rozglądał się uważnie. Przełknął ślinę. Czuł się dziwnie. Na wszelki wypadek wyjął nóż i położył go przed sobą.
Położył się.

Xythuel

Ale Wilczur nie był tu sam. Z całą pewnością nie był. Chwila, szelest i wyłonił się rosły, biały basior. Oczy niczym u opętanego lśniły tajemniczym blaskiem i lustrowały wszystko wokół. Wyczuwszy wilka z jego watahy, zatrzymał na nim wzrok, niczym snajper zatrzymuje swą broń, gdy znajdzie ofiarę. Ale owy wilk ofiarą nie był, o nie. Xyth przysiągł sobie bowiem, że nie skrzywdzi nikogo ze swej watahy... Choć czasami tak go do tego ciągnęło...
- Ayano.
Wydobyło się ciche chrapnięcie, mruknięcie... Jakbyście to nazwali - tak będzie dobrze. Xyth przejechał po zębach jęzorem. To, że był głodny nie miało absolutnie nic do rzeczy.

Wilczur

- Ayano, beto. Nie musisz się przedstawiać. Nie pamiętam jednak byśmy się kiedyś spotkali... Jestem Wilczur. Szpieg Nocy. - powiedział spoglądając na Xytherian'a, bardzo ciekawym spojrzeniem. Przypomniał sobie coś o nim.
Wstał wdzięcznie i schował nóż do sakwy, bo po co on był teraz potrzebny? Niebezpieczeństwa nie ma.

Xythuel

- Znam Twe imię. Imiona szpiegów trzeba znać... By karać, gdyby dopuszczali się czynów karalnych.
Odpowiedział nieco sykliwie, przymrużył ślepia i rozprostował łapy, kilkakrotnie wyginając je i prostując. Od razu lepiej. Wtenczas siadł, owijając się ogonem i siedząc tak w bezruchu przez pewien czas. Aż nagle zapytał o coś, może i dla szpiega niespodziewanego, ale dla niego samego wręcz oczywistego.
- Masz może do mnie jakąś sprawę, czegoś potrzebujesz?
Spytał strzygąc jednym uchem. Prawym, jak zwykle.

Wilczur

- Nie, beto. Niczego teraz nie potrzebuję... Hym... - odpowiedział. Wyciągnął jednak swój nóż, poszczerbiony, mały i trochę zniszczony. Oczywiście, nie poprosiłby o coś takiego, o nie. Duma mu nie pozwalały.
Wilczur wbił klingę noża w ziemie, aż po sam jelec. Zamknął na chwilę oczy, by dać im odpoczynek. Był trochę zmęczony.

Viktoria

Frusz, frusz, frusz. O, kto to leci? Viktoria, bla bla bla (kompletnie nie chce mi się pisać - to przez starych). Wylądowała delikatnie obok Xytheriana (co ty na to żeby zostali przyjaciółmi?). Przeniosła wzrok na Wilczura, którego zaraz złapała za gardło.
- Wiesz, że to nieładnie szpiegować obrady? Następnym razem lepiej pilnuj swoich podopiecznych, bo jak nie to ja się z chęcią pobawię czarami - warknęła. Przejechała pazurami delikatnie po karku samca i zlustrowała Xytha. - Słyszałam, że masz szczeniaki... Z Koku... Nie, to mi jakoś nie może przejść... Niby jak ona... Nieważne, uch - ponownie warknęła i wbiła pazury w ziemię.