Złote Jezioro

Taiko · Wysłany: Czw 19:35, 18 Mar 2010 Temat postu:

Przyszedł nad jezioro.Napił się wody i podszedł do niebieskiej.-Siema niebieska Taiko jestem.-usiadł.

Kyinra · Wysłany: Czw 19:37, 18 Mar 2010 Temat postu:

-Nie jestem niebieska jasne!-Szybko wstała i się na niego wydarła.-Lija mam na imię a nie niebieska pf.f-powiedziała

Ellva132

Przyjrzała się zabawnemu grymasowi twarzy Liji
-Lijo nie denerwuj się-z uśmiechem trąciła ją ogonem...

Booze

Stawiając drobne, lecz zamaszyste kroki dotarła aż tu, nad jezioro. Przywoływało wiele wspomnień. Postanowiła więc zatrzymać się tu trochę. Dopiero niedawno wróciła do krainy. Uwaliła swoje delikatne z pozoru ciałko koło jednego z drzew.

Athoria

Co ją tu przywiodło? Sama nie wie... Szła powoli, tym swoim charakterystycznym lekkim, bezszelestnym, płynnym krokiem. Ciemna grzywka bezwładnie opadała jej na czoło. Wilczyca co chwila kładła, bądź stawiała uszy. W ten sposób bawiła się swoją małą rogatywką.

Booze

Wilczyca podczas nieobecności zmieniła się nie do poznania. Niemalże nic nie pozostało z jej 'dziecinnego' zachowania. Jej ucho drgnęło niespokojnie wyczuwając kogoś. Bu obróciła pysk w bok. Początek nie był zachwycający... nijak zareagowała. Ale zaraz potem coś w niej ruszyło. Wspomnienia? Widząc tą wilczycę od razu, bez zahamowań podniosła swój głos - Aaaaaaaaaaati! - wrzasnęła jak opętana. Któż to miał taką reakcję? xd.

Athoria

Przez chwilę stała w miejscu nie wiedząc co się dzieje. Przecież wszyscy odeszli... Przecież... Żyła tu teraz tylko sama ze sobą. Spojrzała na wilczycę, uważnie lustrując ją swym wzrokiem. Nie pamięta, kiedy ktoś ostatnio zareagował tak na jej widok. Takie dziwne, nostalgiczne uczucie. Jej wirujące ślepia, jakby stanęły... -Canis? -Spytała niepewnie. Trwała jeszcze w tym dziwnym szoku. Ale... Kogoś jej tu brakowało. Czyżby Sephiry?

Booze

Wilczyca w jednej sekundzie zgarnęła się i podskoczyła do Ati. Wcisnęła, na siłe xd, swój łeb na jej szyję jakby na znak przywitania. W końcu nawet nie pamięta kiedy tu żyła - Witaj Athorio. - mruknęła, a jej głos zadrżał niepewnie. Czy ona śni? - Opowiadaj co u Ciebie! [/i]- dodała szybko jakby nie mogła się już doczekać.

Athoria

Czy z Ati przez ten czas zrobił się sztywniak? Ha! Być nie może... Jej wewnętrzne ,,coś" zaczęło się powoli przebudzać. -Canis? Canis!! -Krzyknęła po chwili. Jak nie ona. Nie, to musi być ktoś inny. Ma się tak po prostu cieszyć? Czy nie zapomniała jak to jest? Ale... Takich rzeczy się nie zapomina. Nie jest demonem, ani złym duchem. Jedynie żywą istotą. Jej oczy jaśniały teraz dziwnym blaskiem. Jakby cały ten ,,mrok" miał prysnąć... -U mnie? -Zaśmiała się dziwnie. -Uhh.. No stara już jestem, ale jeszcze żyję... Jeszcze... -Mruknęła. -A ty gdzieś się podziewała? Tak... Trochę mi tych MM'sów zaczynało brakować. -Stwierdziła. Dziwne szaleństwo w oczach. Sen? Nie... -Wiesz co z Seph? Byłyście razem? -Spytała. Tysiąc pytań. Jedna odpowiedź musi wystarczyć...

Booze

Słuchała z radością co mówi Ati, lecz gdy padło to imie jej mimika zmieniła sie całkowicie - Sep... widziałam się z nią tuż przed wyruszeniem w podróż. Do tej pory jej nie widziałam. - mruknęła smętnie po czym z lekka spuściła łeb - Bo ja właśnie udałam się w podróż by dowiedzieć się czegoś o sobie, o moich korzeniach... - dodała i zmrużyła oczy. Co mogło stać się z Sep... zbyt trudne pytanie - Na pewno sobie radzi. Na pewno! - odezwała się jeszcze z większym entuzjazmem.

Athoria

Taa... Na pewno sobie radzi. -Stwierdziła. -Znając ją, teraz pewnie skopała jakiemuś misiowi zadek. -Dodała. Nie chciała już męczyć Can większą ilością pytań. Jak będzie chciała, to sama powie. Teraz czuła się jak mały szczeniak. Szczeniak, który jeszcze nie zdołał się wyszaleć. To znajome uczucie.

Booze

Can zmieniła imie na Bu, gdyż chciała tak bardzo zapomnieć o tych złych rzeczach z przeszłości. Jednak zapomniała o tych dobrych wspomnieniach. Porzucając wcześniejsze imię, porzuciła również swoje zachowanie i styl bytu. Lecz teraz to wszystko pykło jak bańka mydlana. Tak bardzo chciała znów być tym małym szczenięciem - Podczas tej podróży nie wiele dowiedziałam się o mojej rodzinie, lecz dowiedziałam się czegoś o sobie. To, że nie potrafie wytrzymać bez bliskich, dlatego wróciłam... lecz teraz śmiem twierdzić iż znikoma liczba pozostała z dawnych więzi - mruknęła i podniosła pysk, również stawiając uszy na sztorc.

Athoria

Wsłuchiwała się uważnie w słowa wilczycy... -Znikoma liczba? -No tak. Przecież od niej też wszyscy odeszli. Wraz z upływającym czasem. Ale... -Nie. Te więzi nadal istnieją, lecz ukryte. Tylko trzeba je odnaleźć. One nie znikną, będą wciąż trwały... -Zastanawiała się głośno.

Booze

Spojrzała na wilczycę z jednej strony z radością że ją widzi, a z drugiej ze smutkiem, że musiała wcześniej odejść - Więzi istnieją, jednak trudno je pielęgnować samemu, bez pomocy tej 'drugiej' osoby - powiedziała i zamyśliła sie ileż to już czasu minęło odkąd wybyła i zostawiła wszystkich tu..

Athoria

-Taa... Ale dopóki będą, nie zapomnimy o nich, a jedynie będziemy odczuwać ciężar na sercu, po stracie przyjaciela. -Zamyśliła się, ale po krótkiej chwili znów delikatnie uśmiechnęła. Pamiętała Canis jeszcze jako młodą wilczycę. Pamiętała, jak sama była jeszcze szczeniakiem. Wszyscy, których wówczas dobrze znała- zniknęli. Może dlatego właśnie nie stara się nawiązywać nowych znajomości? Kto wie. Tego co nastanie nie da się przecież przewidzieć.

Booze

-Taaa - mruknęła. Rozmyślała przez chwile nad słowami Ati, lecz nagle ją olśniło i przypomniała sobie o równie ważnej sprawie, przynajmniej ona tak odczuwała - Słyszałam że było jakieś zamieszanie w Watasze. Co z Ward? - spytała przejęcie. Przecież to ta wilczyca była jedną z głównych, a zarazem niewielu osób, które wychowywały Can. i Sep.

Athoria

-Zamieszanie... -Powtórzyła cicho. -Tak... Muszę przyznać, że sama niedawno tu powróciłam. Co z Wardress? Nie wiem. -Powiedziała zamyślona. Tak. Sama dużo nie wiedziała.

Hatsune

Szła przed siebie... Myślała tylko o tym, ze uwolniła się od gromady wilków, lecz teraz znów czuła się samotna, smutna i w tym miejscu nie była już bezpieczna. Na ugiętych łapach, z łebkiem nisko opuszczonym wędrowała po lesie. Lasy zawsze były dla niej straszne odkąd jej opiekunka, starsza babcia, musiała ją wypuścić z domu na wolność. Miku była tak do niej przywiązana i nie rozumiała, ze musi odejść. Babcia w końcu w nocy gdy Hatsune spała wywiozła ją do lasu, dla jej dobra. Wilczyca nie znała drogi powrotnej. Włóczyła się po strasznym lesie bez celu..
Doszła do jeziora. Było bardzo piękne, a wokoło panowała cisza i spokój. Idealne miejsce do odpoczynku. Usiadła przy brzegu, po czym schyliła łebek i upadła na bok. Zemdlała? Nie.. Położyła się wygodnie na trawie i patrzyła w niebo. Jej biała sierść poraziłaby oczy każdego kto by tu przyszedł. Słońce świecące na nią sprawiało, że wyglądała jak anioł. Miku nie była już zdenerwowana. Nawet końcówka jej ogona się nie poruszała...
Jakiś owad przeleciał koło jej ucha, przez co Hatsune "machnęła" uchem. Żaden owad ani zwierzę nie było w stanie jej teraz przeszkodzić. Olewała wszystko ciesząc się pięknem tego miejsca i spokojem jaki tu panuje. Grzywka przysłaniała jej prawe oko. Delikatnie się uśmiechała. Czym się cieszyć gdy jest się samym? To była zagadka, lecz wilczyca o śnieżnobiałej sierści będąc tutaj sama i nie mając nigdzie żadnych przyjaciół się uśmiechała. Czyżby widziała kogoś kto nie istnieje? A może przypomniał się jej żart...?

Nyah

Psycho zwiedzając krainę, wolnym krokiem pełnym kociej gracji weszła na małą polankę obok jeziora. Po chwili zauważyła 'świecącą' wilczyce, popatrzała trochę na nią, potem cichym krokiem zaczęła sie zbliżać. Szła cicho, wolno, z ogonem wysoko uniesionym, nagle jak już doszła do wilczycy dotknęła ją lekko łapą, żeby sprawdzić czy żyje.

Nelly

Nelly krążyła nad jeziorem. Trzepotała mocno i głośno, jednak czuła się lekka i cicha. Namierzyła wodę i kilka osobników. Przymierzyła się do lądowania i zaczęła mocniej machać skrzydłami. Choć była dopiero dojrzewająca, to umiała bardzo wiele. Wylądowała niezbyt miękko, na wielkim kamieniu, dość wysuniętym. Umieściła się na nim i sprawdzała czy nikogo nie uszkodziła. Prawym skrzydłem ochlapała swój tył; łuski zaświeciły w kontakcie z wodą. Młoda smoczyca zaczęła czyściś je, od czasu do czasu rozglądając się, ot, tak dla przyjemności.