Polana pełna kwiatów!!!

Visse

Podszedł ku niej wolnym krokiem, nie tracąc z pola widzenia jej jasnozielonych oczu. Jakże błyszczały dzisiejszego wieczora!
- Lubiłemtu przychodzić, kiedy było tu mnóstwo kwiatów. - odparł jakby nigdy nic.

Kaisa

//Lubiłem//

Uśmiechnęła się delikatnie z lekkim zdziwieniem wymalowanym na pyszczku. - Naprawdę? - spytała. - Chyba mi nie powiesz, że lubisz kwiaty.

Visse

- Nie.. - odparł szybko, żeby nie wydawało jej się, że jest babiarzem. - Po prostu tutaj wylewam swoje smutki i żale. To dlatego. - wyjaśnił siadając na mokrym, zimnym śniegu.

// Sry, czasem robię głupie błędy. //

Ariana

Maleńkie szczenię przyszlo na polanę. Miało dalej kartkę na szyji, ale było smutne i słabe, przyszło ledwo i przewróciło się. Było wychudzone a nikt go nie chciał. Każdy dzień był męką, cierpieniem, i pewnego dnia te szczenię umrze z głodu i z przeziębienia. Ledwo oddychało, a co dopiero poruszało. Było na łasce wilków, od nich zależało, życie maleństwa.

Visse

Spojrzał na szczenię, które pomimo braku sił przybyło do tegoż miejsca. Zaciekawiony podszedł bliżej. Słyszał płytki oddech maleństwa. Serce ścisnęło go w piersi. Nosem szturchnął je w bok, by sprawdzić czy reaguje na niektóre bodźce.

Kaisa

Już otworzyła pyszczek, by coś odpowiedzieć, gdy zauważyła, że Visse czymś się zainteresował. Podążyła za jego wzrokiem i zauważywszy wychudzone szczenię, szybko podeszła bliżej niego.

Visse

- Co powinniśmy zrobić? - zapytał z powagą w głosie. Nie za bardzo wiedział jak postępuje się ze szczeniakami. Spojrzał w jej oczy nieco zmieszany.

Kaisa

Pochyliła się nad maluchem. Oddychał. Kaisa przeniosła wzrok na Visse i odpowiedziała. - Nie ma zranień, więc pewnie jest tylko wygłodzone. Najlepiej by było znaleźć mu coś do jedzenia, lub chociaż zanieść do jakiegoś wodopoju.

Visse

- W takim razie chodźmy gdzieś nad jezioro. Po drodze upoluję jakiegoś szaraka. - nie zwlekając, zaczął rozglądać się czy w pobliżu nie ma jakiś kryjówek zająców. Gdy takową znalazł, wsadził do niej łapę. Zwierzę te na szczęście spało i nie dało rady szybko uciec. Wyciągnął sprytnie łapę, przytrzymując w ten sposób ciało rosłego osobnika. Wtopił mocno kły w jego kark. Ten zaczął powoli słabnąć, aż w końcu zamknął swoje zmęczone oczy. Visse zadowolony z tego małego polowania ruszył w stronę jeziora.

Kaisa

Kaisa jeszcze dokładnie obejrzała szczeniaka i delikatnie chwyciła go za skórę na karku, by bezpiecznie przenieść malucha nad wodospad.

Ariana

Maluszek leżał ledwo żywy wygłodzony z głodu, bo nikt o niego nie troszczył się , zresztą kogo to obchodziło. Nie czyje więc niech zdycha.

Snowy

Przyszedł powoli przymrużając oczy. Zbyt kolorowo - Pomyślał sobie. Zobaczył szczeniaka i widząc, że coś jest nie tak, podszedł do malca.
- Co ci jest? Nie wyglądasz dobrze. Jesteś chora?

Ariana

Maleństwo zapiszało na widok dorosłego wilka i patrzyło na dorosłego wilka jak na rodzica . Próbowało wstać , ale upadlo i nie ruszało się ale piszczało. :roll:

Snowy

- Wygląda na wygłodzone. - Pomyślał i zobaczył nieopodal kicającego zająca. Nie zastanawiając się, popędził za nim i po chwili wrócił trzymając go w pysku. Zając był już martwy. Położył zdobycz przed szczeniakiem.
- Masz. Najedz się. Wyglądasz jakbyś od kilku dni nic nie jadła.

Carly

//Snowy, Ariana. Bodajże Kaisa zabrała Arianę nad wodospad, hm? Usuńcie posty.

Ariana

Zmieniłam kolej na Snowy.
Dorosłemu wilku pomyliło się, Ariany tu nie było , bo niosła ją bezpiecznie Kaisa, a to co widział było przewidzeniem optycznym.
Kiedy podszedł zmora czy przewidzenie znikło mu z oczów. :wink:

Black

Black idąc od jeziora natknął się na polanę. Był głodny, wiedział, że na takiej łące nie ma czego szukać... Położył się między kwiatami i zaczął się rozglądać. Black poszedł nad jezioro.

Snowy

- Czyżby Ikudo miała dzisiaj tak dobry dzień, że aż zachciało się jej zsyłać wizje? A może te kwiaty tak na mnie działają? - Pomyślał kręcąc łbem na boki upewniając się, czy to naprawdę były halucynacje. Porzuciwszy łup, który zdaniem Snowy'ego mógł się okazać nie wiadomo czym, prędko oddalił się i zniknął za horyzontem.

Amija

Wesoła wbiegła na polanę nucąc coś pod nosem. Rozejżała się. " Ani żywej duszy. " - pomyślała, kładąc się i owijając łapy ogonem. Ziewnęła, po czym położyła łeb na ziemi i usnęła.