Polana Spotkań

Konka

A ciężar, który nagle zakłócił płynność biegu spowodował przewrócenie się. Obie, bo Fin chyba wciąż uciskała ogon, zaczęły turlać się w stronę Hekate xP Leciały jak kula do kręgli. .-.

Finally

Co chwile była pod Konką, a za jakąś sekundę nad nią. Podczas turlania się zdołała spojrzeć na Hekate uświadamiając sobie, że jak się nie przesunie to na wilczyce wpadną dwa bawiące się szczeniaki. Obok Hekate spostrzegła również spotkanego już wcześniej we wsi wilkołaka. Powoli zaczęło się małej Fin kręcić w łebku, a oczy latały jej jak szalone. Nie puszczała ogona siostry.

Idalia

Podniosła się do siadu, żeby uniknąć bliskiego spotkania z maluchami, jednak obserwowała je uważnie, by na wszelki wypadek je złapać. W końcu nie chciała, żeby coś im się stało.

Finally

Żeby nie dostać zeza czy czegoś podobnego skierowała wzrok przed siebie, a przed sobą miała... swoją siostrę Konkę, a kogo by innego. Patrząc prosto na nią nie bolały Finally oczy, więc to był chyba jeden z mądrych pomysłów. Wolała się trzymać kurczowo ogona szczeniaka niż wylądować np. na zadzie i pojechać tak kilka metrów. Czekała aż skończą się wreszcie turlać. Z innej strony cieszyła się, że mała pusty żołądek.

Phobs

Po raz wtóry pogłaskał swój tosterek. Mruczał coś do niego pod nosem. Uznał mimo wszystko, że to miejsce go nudzi. Owinął szyję szalikiem, wziął toster pod pachę i ruszył w swoją stronę.

[z.t.]

Konka

Gdy tak turlały i turlały się przez łepek Konki przeturlał się stos myśli. Zamknęła oczy by zaraz nie zwymiotować. W końcu ona jadła niedawno królika. Na szczęście zaraz zatrzymały się tuż pod łapami Hekate. Ale ona nadal leżała jak placek, bowiem kręciło jej się w łepku.

Finally

Wstała wreszcie i zrobiła kroczek w stronę północy jednak za chwilkę była już z powrotem na ziemi. To był jej najdłuższy "zjazd" w jej krótkim żywocie, ale za to najfajniejszy. Obróciła się na grzbiet wlepiając przy tym pomarańczowe ślepia w białe, gęste chmury. Nie mogła zaprzeczyć, że w łebku jej się nie kręciło oraz że nie było jej nie dobrze.

Athoria

Ciche kroki, jasne spojrzenie. Na polanie pojawiła się szara, na pierwszy rzut oka dosyć wychudzona wilczyca. Uniosła łeb, by lepiej przyjrzeć się okolicy. Uśmiechnęła się lekko w duchu, widząc bawiące się tu wilki. Jednak wyraz jej pyska był niezmieniony... Ten sam. Tajemniczy, spokojny.

Finally

Usłyszała czyjeś kroki i natychmiast odwróciła się w stronę Athorii. Podbiegła do niej co jakiś czas wywracając się.
-Dżem dobly-przywitała się i usiadła przed wilczycą po czym uśmiechnęła się.

Konka

W końcu doszła do siebie i widząc zachowani Fin, ona też zaczęła od grzecznego powitania.
- Cieść - pisnęła radośnie machając ogonem.

Athoria

Uśmiechnęła się delikatnie na widok tych dwóch maluchów. -Witam -Odpowiedziała swoim dźwięcznym głosem. Usiadła, owijając ogon wokół łap. Chyba jeszcze nie miała okazji ich poznać... Zmrużyła nieco oczy i postawiła uszy cały czas obserwując dwie wilczyce.

Konka

- Jiak maś na jmie? - spytała niewinnym głosikiem. Przedkładając łapę o łapę zaczęła machać ogonem na wszystkie boki. Ileż radości sprawiało Konkowi poznawanie nowych osób.

Athoria

-Athoria. -Przedstawiła się odgarniając chudą łapą grzywkę, która zaczęła jej nieznośnie opadać na puste ślepia. -A ciebie jak zwą? -Spytała po chwili, uważnie przyglądając się wilczkowi. Oczy nadal rażąco jaskrawe. Postać, jakby sam cień. Z lekkim, bladym uśmiechem na pysku...

Qedr

Na polankę, stąpając miękko po trawie wszedł Qedr. Ostatnio coś mu się zachciało poodychać świeżym powietrzem. Zatęchłe, pachnące ziołami, aczkolwiek zdrowe dla płuc powietrze w lecznicy już mu się przewąchało.

Konka

- Konka. - pisnęła z radością. Zaczęła nachalnie biegać w koło Athorii. Pomimo uroczej postaci i ona miała przebłyski wkurzania innych. Nie przejmując się zbytnio otoczeniem wskoczyła na plecy wilczycy przytrzymując się pazurkami, by nie spadła. Dopiero teraz, gdy była wiele, wiele wyżej zauważyła kiegoś pana. Na pyszczku pojawił się uśmieszek trudny do zweryfikowania nawet dla niej samej. Położyła uszy.
- Bry Panu - krzyknęła. Gdy tak zrobiła znajdowała się tuż przy samym uchu Athorii. Wdrapała się wyżej. Łapkami zasłaniając oczy wielkiej wilczycy.

Qedr

Qedr uniósł brwii ze zdziwienia. Skierował się w stronę wilczyc.
- Słucham? - spytał, gdy w końcu doszedł do nich. Zmierzył wzrokiem dwie osobistości. Jedną emo-wilczycę i jedną nie-wiadomo-co-wilczycę.

Athoria

Wilczyca kątem oka spojrzała w stronę kremowego wilka. Z pewnością nie był on nowym w krainie. Ba! Wyglądał na takiego, który dobrze ją zna, jednak Athoria nie miała jeszcze okazji osobiście poznać tego osobnika. Skinęła mu jedynie łbem na powitanie. Nieco zdziwiło ją zachowanie małej, lecz nie była tym oburzona, czy w jakikolwiek sposób zirytowana. Wręcz zadziwiająco spokojna. -Miło panią poznać. -Zwróciła się do malucha, próbując dosięgnąć go wzrokiem, niestety nic z tego. Rogatywka, którą wilczyca zawsze nosiła na głowie, spadła. Sama uśmiechnęła się szeroko do małej. Czuła w duchu pewną nostalgię.

Konka

Teraz jej uszy przylgnęły całkowicie do ciała. Coś się szykowało. Albo i nie. Z szczeniakami nigdy nie wiadomo do końca. Rzuciła się w pogoń za czapką Athorii. Gdy sobie ją założyła, przykrywała niemal całe jej malutkie ciałko. Spojrzała chytrze na pana i z drugiej strony, kątem oka na panią.
- A ciemu ma pan sksidła? A ja teś takie będię mieś? A ciemu pani Athoja takich nie ma? A mozie pan lataś po niebje jak tie fluwajki tam? - zasypała gradem pisków. Kończąc ostatnie pytanie wskazała łapką na przefruwającą akurat wronę.

Qedr

Qedr skrzywił się na moment, krótki, ale jednak. Jak najszybciej nałożył na pysk maskę spokoju. Poker face! :]
- Dykcja, młoda, dykcja! - pouczył Konkę surowym tonem.
- Witam - odpowiedział na nieme powitanie Athorii.

Konka

Zapowietrzyła się. No nieee. Czapka zaczęła się poruszać i powoli sunąc w kierunku pana. Co chwila zatrzymywała się, a spod daszku można było dojrzeć małe, błyszczące perełki. Dwie. Coraz bardziej przybliżała się do łapy tego pana, co nie dość, że nie odpowiedział, to jeszcze uraził małego barbarzyńce. ** Sztuka kamuflażu.