Polana Życzeń

Scarlett

-Tak a miała takie wielkie marzenia! Gdybym wtedy stała nad tamtym jeziorem czemu! Mogłam jej pilnować jak oka w głowie, a ja wtedy tam nie byłam!-powiedziała załamana Scarlett po czym dodała.-Ale jakie wilki tam musiały być jeśli jej nie pomogły! Czemu miały serca z kamienia!

Lea

Lea przypomniała sobie tamtą scenę. Była z Schattem i Sethem. A potem usłyszała plusk i było po wszystkim. Przynajmniej dla niej. Ach, wodo! Czemu jesteś mokra, zimna i tak przerażająca?! Czemu sprawiasz, że kolejne osoby umierają na oczach Lei tylko dlatego, że ona nie może ich uratować, bo boi się wody?!
- Ja tam byłam... - rzekła cicho Lea, nie wiedząc nawet, czy Scarlett ją usłyszy. Ale nie mogła kłamać...

Scarlett

Scarlett wzdrygneła się na te słowa. W tym momencie chciała jak najszybciej zmienić temat.
-A Lea z-znasz m-może J-jaela?-mówiła trzęsąc się lekko i myśląc o Zoe. Ale chyba nie możne za to winić Lei?

Ps. Wejdź na czarowników

Lea

- Jaela? - spytała Lea, jakby nie wiedząc o kogo chodzi. Po chwili jednak przypomniała sobie, że tak ma przecież na imię jej przyjaciel. - Ach, Jaela! Tak, tak tak... Bardzo dobrze. - pospieszyła z odpowiedzią uśmiechając się przepraszająco.

Scarlett

-A no tak. Moja znajoma Ferine się w nim kocha. Tak samo jak większość innych wilczyc ale co tam. Ja go osobiście nie znam i nie zamierzam po tym co słyszałam- powiedziała stanowczo Scarlett.

Lea

- Nie jest taki zły. - powiedziała spokojnie Lea. - A wilki mówią różne rzeczy. - dodała. Ferine? Chyba jej nie kojarzyła. Ale mogła się założyć, że kochany Jael owszem. Ach, czy on się nigdy nie zmieni? Chyba powinien już z tego wyrosnąć...

Scarlett

-Mi mówili o nim tak: Zarozumiały kobieciarz, złamie ci serce i je na dodatek podepcze.. Osobiście nie znam żadnego takiego wilka więc się zdziwiłam słysząc ten opis wiesz Lea?-powiedziała patrząc na waderę.

Veli-Matti Onni

Sylwetka czarnego, kudłatego wilczyska pojawiła się w tych okolicach, silnie kontrastując z cienką warstewką śniegu, która jeszcze nie zdążyła się roztopić i odsłonić oczom mieszkańców nagą, nieporośniętą jeszcze roślinami ziemię. Samiec beztrosko majtał na boki swym wyjątkowo długim, rozjaśniającym się ku końcowi ogonem, zaś złociste, niezasłonięte gęstą grzywą lewe oko lustrowało uważnie okolicę. Veli-Matti trafił na tę polanę po raz pierwszy.

Scarlett

Scarlett kątem oka dojrzała wilka. Powoli wstała i podeszła do niego.
-Witam drogiego pana. Czy w czymś mogę pomóc? Może potrzebuje pan jakiejś wadery do rozmowy?-powiedziała uśmiechając się tajemniczo-Jestem Scarlett.- dodała szybko.

Lea

- No tak, to w sumie nawet pasuje do Jaela. - powiedziała z uśmiechem Lea, jednak zanim się spostrzegła Scarlett już podeszła do nowego wilka. O! Nowy wilk się pojawił! Zaciekawiona wilczyca odwróciła się w jego stronę i przekrzywiła łeb obserwując. - Jestem Lea. - powiedziała, w końcu wypadało się przedstawić.

Veli-Matti Onni

Na pysk Veli-Mattiego wstąpił delikatny uśmiech.
- Prawdę powiedziawszy, zwykle najlepiej rozmowa układa mi się z samym sobą, lecz skoro urocza pani tak nalega - odrzekł Scarlett. Jego zwykle ochrypły i niski głos przybrał nieco miększej barwy, co zdradzało lekkie rozbawienie. Krótko się przedstawił, skłaniając się przy tym nisko, w prawdziwe teatralny sposób. - Veli-Matti Onni.
Tak, widać Veli-Matti miał dziś doskonały humor.

Scarlett

-No więc drogi panie Veli-Matti Onni... Bardzo miło mi pana poznać-powiedziała i dygneła.Uśmiechneła się do wilka i koncu spytała:
-A cóż to pana tu sprowadza, drogi panie Veli?
Nie chciała być namolna, ale taka była jej wilcza natura. Pozatym szpieg powinien gromadzić pożyteczne informacje. No, Scarlett wacha się między zostaniem szpiegiem, a magiem. Zobaczymy z biegiem czasu...

Lea

Lea słysząc wilka niemal odetchnęła z ulgą. Wilk wydawał się miły, nie wyglądał na takiego, który zepsułby jej cenny, dobry humor. Zadowolona wilczyca podniosła wdzięcznie swój zadek z ziemi i podeszła do reszty, gdyż nie lubiła być na uboczu.

Veli-Matti Onni

- Mnie również jest bardzo miło. Cóż mnie tu sprowadza? Ciekawość i po części przypadek, droga pani Scarlett Sininenhiuksisen - odrzekł, siadając na rozmokłym śniegu. Ta długa ksywka, którą Veli-Matti ozwał swą rozmówczynię w jego ojczystym języku oznaczała nic innego jak niebieskowłosa. Samiec często wplatał w swe wypowiedzi fińskie słowa. Cóż, taki już miał nawyk.

Scarlett

-No tak jak większość wilków które tu przybyły. Chyba słyszałam o Monsieur od pewnej miłej wadery, imieniem Evana. Wspominała mi coś o swoim partnerze-powiedziała Scarlett uśmiechając się trochę bardziej weselej niż zwykle.

Veli-Matti Onni

- Ach, więc pani Scarlett miała już okazję poznać mą miłą - powiedział, z trudem powstrzymując śmiech. Nieco zbyt urzędowy ton, który on i Scarlett obrali podczas swej rozmowy coraz bardziej zaczynał go bawić. Z pyska niebieskiej wilczycy słowa tak oficjalne brzmiały wręcz groteskowo.

Lea

Lea spojrzała na wodę. Ha! Znowu zmieniła kolor! Teraz już może być pewna, że jeziorko nie jest normalne. Zadowolona ze swego odkrycia Lea odwróciła się znowu do wilków i uśmiechnęła szeroko.
- Nie jesteś stąd. - oznajmiła wilczyca słysząc obce słowa wplątane w wypowiedź Veli-Matti'ego i spojrzała nań z zaciekawieniem.

Veli-Matti Onni

Teraz zwrócił się do wadery o ciemnej sierści.
- Owszem, nie jestem - odrzekł jej. - Pochodzę z bardzo, bardzo dalekiej krainy, gdzie chłód i cisza wypełniają wilcze dni.
Veli-Matti nie sądził, by Lea po tej lakonicznej odpowiedzi mogła domyślić się, skąd pochodzi. Być może pragnął zarówno swe pochodzenie, jak i historię utrzymać w tajemnicy przed nowo poznanymi? A może zwyczajnie chciał, by ciemnowłosa nieco pogłówkowała? Ciężko było orzec, gdyż wilk ten czasem był, delikatnie ujmując, nieprzewidywalny.

Lea

Lea stwierdziła, że wilk nie chce opowiadać o miejscu swego pochodzenia, jednakowoż była dość ciekawską osóbką, więc wytężyła swój umysł.
- Chłód, powiadasz? Na Antarktydzie raczej wilki nie występują, więc to raczej odpada. Może Półwysep Skandynawski? Lub Ameryka Północna, może Alaska... - kombinowała wilczyca.

Veli-Matti Onni

- Początki były trafne, lecz tylko częściowo - odpowiedział z lekkim uśmiechem. Czyż nie była to naprawdę mocna podpowiedź? Wedle Veli-Mattiego bardzo - na Półwyspie Skandynawskim leżała pewna część Finlandii. Wilk poruszyły brwiami, dodając. - Kombinuj, kombinuj. Dobrze ci idzie.