Polana Życzeń

Cristal

- Dziękuję. - uśmiech, które teoretycznie nie mógł już być większy, urósł. Pomachała ogonem i poprawiła swoją pozycję, po czym przekrzywiła łeb, razem z szyją na dwie różne strony, co dało narodziny dość niemiłemu dźwiękowi strzelania kości. - Trochę...Boję się, że nie wychodzi tak jak powinno, bo dawno nie walczyłam...A uczyłam się po trochu tu i tam, gdy była mała, starsza, no i jako dorosła też. A gdy przybyłam do tej krainy to zyskałam jedną mentorkę, Shinq. Jednak dawno jej nie widziałam...Eh. - rozgadała się; wreszcie pokazujesz prawdziwą siebie, Cri!

Ederoth Delacroix

Pokręciła głową z pobłażliwą miną.
- Nic nie szkodzi, na pewno nadal coś umiesz - odpowiedziała, przeciągając lekko sylaby. Raz jeszcze spojrzała w niebo. A może byłaby wojownikiem? Czy E.D. nadawała się na wojaka? Nie umiała wyobrazić sobie siebie walczącej z kimkolwiek. Potrafiła walczyć, potrafiła zabijać - ale tylko psychicznie. Miała cięty język i dar słowa, potrafiła dowodzić. Ale do bezpośredniej walki niespecjalnie ją ciągnęło.
- Dlaczego jej nie widziałaś? Coś się stało? - nie znała mentorki Cristal, mogła więc wysuwać jedynie teorie na temat powodu, dla którego urwał się kontakt między uczniem, a mistrzem.

Cristal

Uśmiechnęła się lekko. Westchnęła, po czym zastanowiła się nad odpowiedzią. - Sama nie wiem. Jakoś nie wiem, gdzie na nią trafić. Tak po prostu nasz kontakt się urwał. - powiedziała szczerze. A gdyby tak wrócić pod centrum treningowe? Może tam będzie? Trzeba będzie kiedyś spróbować.

Ederoth Delacroix

Pokiwała głową ze zrozumieniem i przymknęła oczy, lustrując cristal uważnym spojrzeniem. Powolutku zaczynało jej brakować pomysłów na ciąg dalszy rozmowy.
- Na pewno gdzieś jest. Trzeba tylko poszukać - westchnęła z pewną nostalgią i przeniosła wzrok po raz kolejny na nieboskłon. W końcu jakaś ciekawa rozmowa... kiedy ostatnio rozmawiałaś z kimś, E.D.?

Cristal

- Taak... - potwierdziła. Poczuła, że powinna kontynuować tą rozmowę, w końcu sama dawno z nikim nie gadała. Ponownie machnęła kitą, ponownie westchnęła, ponownie powtórzyła wszystkie możliwe czynności...Dobra, może nie wszystkie, ale wiecie o co chodzi. - A Ty, od jak dawna mieszkasz w tej krainie? O ile mieszkasz... - ostatnie zdanie dodała ciszej. Przecież Ederoth mogła być zwykłą turystką...Albo boginią. CRISTAL, wybij sobie tą boginię z głowy, idiotko!

Ederoth Delacroix

- Mieszkam, mieszkam od dość długiego czasu... - zastanowiła się, przeliczyła minione dni i otrzymała wynik. - Będzie już ze dwa lata.
A potem ogarnęło ją nagłe poczucie winy. Przytłoczyła ją mieszanina świadomości, ile lat już minęło i ile razy miała okazję zabłysnąć czymkolwiek. A tymczasem wciąż była tym samym, samotnym, nic nie znaczącym cieniem sunącym po co ciemniejszych miejscach. Ehh, Ederoth...

Cristal

- Ach... - pokiwała łbem. Ona zapewne nie była tu tak długo. Nie, na pewno nie. Minął maksimum rok. Ale pewna nie była. W końcu kalendarza nie miała. - To dość długo. Ja jestem tu mniej więcej rok. Ale nie mogę być zbyt pewna, jakoś nie specjalnie liczyłam dni. - uśmiechnęła się wesoło.

Ederoth Delacroix

- Ja chyba nie mam nic innego do roboty jak liczyć kolejne dni. Nie utrzymuję z nikim jakichś specjalnych kontaktów... jestem dosyć aspołeczna. Przywykłam do tego. Samotność mi nie przeszkadza... - nostalgia wpełzała z wolna do jej głosu. Zrobił się z niej prawdziwy pustelnik, odkąd się tu pojawiła. Może to kwestia zmiany miejsca zamieszkania? Lub zapisane w genach nieprzystosowanie do interakcji z kimkolwiek?

Cristal

- Nie tak trudno się z kimś zaprzyjaźnić, wiesz? Powinnaś spróbować! - skoczyła trochę do tyłu, widząc zbliżające się coś. Jakiś owad, zapewne chrząszcz. Skoczyła do góry, wystawiając obie łapy przed siebie, spadając złapała go, a raczej tak jej się wydawało. Gdy tylko na ziemi otworzyła łapy, nic nie zobaczyła, zaś insekt przeleciał obok jej ucha. Musi jeszcze dużo ćwiczyć...

Ederoth Delacroix

Zaczekała z odpowiedzią, aż Cristal zaprzestała swoich popisów. z rozbawieniem zauważyła, że najwyraźniej do pochwycenia celu trochę jej zabrakło. Nie pokusiła się jednak o żaden komentarz, bo sama lepiej by tego nie zrobiła, co najwyżej skończyłaby na trawie, wyciągnięta jak kłoda i nogami do góry.
- Ja nie umiem. Próbowałam i zawsze znajomość szybko się kończyła - mruknęła, obserwując odlatującego insekta.

Cristal

- A ja Ci mówię, że dasz radę. Albo zwykłą znajomość. Ale to ewentualnie. Na pewno kiedyś Ci się uda! Bo wiesz, jak ktoś Cię na prawdę polubi, to nie zerwie kontaktu! - powiedziała, uśmiechając się. Głupia, od jakiego czasu nie gadałąś z własną przyjaciółką, co, Cris? Och, Noisette, gdzie się podziewasz... - Wystarczy próbować!

Ederoth Delacroix

Zastrzygła uszami i spojrzała na Cristal z wyraźnym zainteresowaniem, które po chwili jednak zniknęło i ustąpiło miejsca czystej obojętności.
- Jesteś pewna? Większość osób, jakie znałam, były zawsze dwulicowe i jedyną rzeczą, o jaką dbały, były ich zady, choć każdy przejawiał to samouwielbienie w mniej lub bardziej widoczny sposób. Dlatego unikam towarzystwa. Za egoizm każdego, kogo spotkam. Prędzej czy później każdy próbuje podporządkować mnie sobie...
Zmrużyła oczy. Spod na wpół zamkniętych powiek błysnął jadowity, nieprzyjazny błękit.
- Każdy próbował omamić mnie gierkami słownymi. Nie spotkałam w życiu nikogo, kogo intencje byłyby czyste... każdy tego podświadomie chce - być nad kimś, rządzić. I nikt nie umie nad tym panować. Więc jestem sobie tą samotniczką. Chodzę po pustych miejscach, unikam przyjaźni... przyjaźń zawsze jest obustronna... - jej porcelanowy głos zdawał się powoli przeradzać w nieprzyjemny dla ucha syk, a twarz, choć nie zmieniała wyrazu i wciąż pozostawała obojętna, również powodowała niepokój.

Cristal

- Nie zawsze! Wystarczy znaleźć kogoś kto będzie się nadawać~! Bo wystarczy, że ktoś będzie inny. Inny niż mówisz. - Cris była wyraźnie uparta. Zmartwiło ją to, co E.D. powiedziała. Bardzo ją zmartwiło. Zamachała czerwoną kitą i spojrzała na Ederoth.

Ederoth Delacroix

Przekrzywiła lekko głowę, mrużąc błękitne oczy, które zdawały się wywiercać właśnie sporej wielkości otwór w czaszce Cristal. Nie żeby patrzyła na nią jak na wroga, niemniej praktycznie zawsze jej spojrzenie wywoływało takie wrażenie u obserwowanego.
- Znasz kogoś takiego? - zapytała w końcu, napatrzywszy się już na Cris. Powoli opuszczał ją dobry humor, znikając równie niespodzianie, jak się pojawił.

Cristal

Otworzyła pysk, jakby chcąc coś powiedzieć, jednak kilka sekund później go zamknęła. Jest źle: chyba zepsuła nowej znajomej humor. Przygryzła lekko wargę. - Ja mam taką przyjaciółkę. - powiedziała. Stwierdziła, że Noisette może być przez nią uważana za przyjaciółkę, w końcu spędziły tyle przyjemnych chwil razem (nie ważne że to liczyło się jako jedno spotkanie!). - Rozumie mnie, pocie... - i tu by skłamała. Nigdy nie wyżalała się tamtej, więc Nois jej nie pocieszała. A do tego nie wiadomo, czy rozumiała czerwoną. Bo kto by ją tam rozumiał.

Ederoth Delacroix

Pozwoliła sobie eleganckim gestem przemilczeć urwane w połowie słowo, choć wiedziała dobrze, czemu Cristal nie dokończyła swojej wypowiedzi. Zamiast tego zmrużyła oczka, tym razem jednak nie wyglądała aż tak gniewnie - nagle zaczęła przypominać poniekąd duże dziecko, spod przymkniętych powiek którego błyskała ciekawość, nieopanowana ciekawość, niepohamowane pożądanie wiedzy. Próbowała je zakamuflować. Koniec końców jednak zadała pytanie, zaintrygowana tym niedopowiedzeniem.
- Nie miałam nigdy przyjaciela. Opowiedz mi o swojej przyjaciółce, proszę - znów była spokojna, a przelotny atak złego humoru minął, choć był to po części tylko kamuflaż; E.D. nie chciała odstraszyć wilczycy, podobnie jak działo się to kiedyś w wielu przypadkach, gdy na jedno jej spojrzenie wszyscy zaczynali dukać coś o żelazkach zostawionych w piekarniku i oddalali się szybko.

Cristal

Co robić, co robić? A jeśli mi nie uwierzy? Mówię przecież prawdę! W momencie tych oto rozmyślań, Cris usłyszała 'prośbę' Ederoth. - O-Opowiedzieć? ... - powtórzyła niczym echo, zmieniając jednak intonację która teraz wskazywała na pytanie. - D-Dobrze. - Teraz najtrudniejsze...Co opowiedzieć? ' Kurcze, mamy problem', pomyślała. - Jest to wadera mojego wieku, uważam że jest bardzo wesoła, i to bardzo dobrze. No i trochę mnie z charakteru przypomina. Znaczy...Tak uważam! No i... - znowu moment zawahania, spowodowany brakiem informacji. Co robić, co robić?

[Gomen, gomen, gomen, gomen, gomen @-@]

Ederoth Delacroix

[ Wybaczam. o': ]

Skinęła głową, uśmiechając się lekko.
- Zgadza się, opowiedzieć.
Wciąż spozierając na Cristal w ten sam, subtelnie morderczy sposób, przysłuchiwała się jej słowom, czy też raczej dukaniu. Było to nad wyraz zabawne, patrzeć na nią. Czy Ederoth wyglądała na kogoś, kto mógłby zrobić jej krzywdę za jakieś wyszeptane w złej godzinie słowa? Skądże! Dwa duże, błękitne krążki jej oczu pozornie tylko strzelały śmiercionośnym laserem. Ząbki odsłonięte w uśmiechu niewątpliwie nie zakosztowały nigdy wilczej krwi. Ale jednak... pozory bywają mylące, w tym przekonaniu utwierdzony był praktycznie każdy - stąd też większość zachowywała czujność na widok tej niepozornej, smukłej i eleganckiej istoty, jaką była Delacroix.
Zaraz potem jednak uśmiech zmalał nieco; cóż to, czyżby koleżanka zaprzestała zabawiać ją słowami trzepoczącymi z przestrachem na wietrze? Dlaczego?
- ...no i? - powtórzyła za nią łagodnym głosem. - Co dalej?
To było czyste molestowanie nerwów Cristal. E.D. od dłuższego czasu nie mrugała, co zapewne najwyżej potęgowało wrażenie jej upiorności. Jeśli istotnie była bogiem, to zapewne z kręgu tych złych, mrocznych, których hobby jest nękanie śmiertelników. Na co bogom mrugać, prawda?

Cristal

Cristal niespokojnie rozejrzała się po okolicy. Co robić, co robiiić ?! ... Wyglądało na to, że bogini się niecierpliwiła. No nie...Czemu tak się stało właśnie teraz ? - No i...bardzo...nie umiem tego opisać. Po prostu czuję, że bardzo ją lubię ! - przerażona nie mrugającą boginią, Cristal cofnęła się nieświadomie o kilka kroków.

Ederoth Delacroix

Czy ktoś jeszcze zauważył, z jak niebywałą prędkością zmieniał się humor i wyraz twarzy Ederoth? Jeśliby teraz przeczytać wszystko to, co zapisała do tej pory userka nią sterująca, aktualnie zajadająca się tureckimi galaretkami z orzechami, można zauważyć, że praktycznie cały czas Ed na przemian gniewała się i uśmiechała.

Tym razem jednak na jej pyszczku pojawiło się zdziwienie - jak zwykle minimalnie, prawie niezauważalne, jako że ekspresja tejże wilczycy zawsze była ograniczona i skąpa. Wpatrywała się w Cristal, zastanawiając się, co ona właściwie robi. Ederoth, to już kolejna osoba, jaką zaraz przepłoszysz. Gratulacje.
- Rozumiem, przyjaźń trudno opisać. Niemniej zazdroszczę ci, że posiadasz przyjaciółkę.
Szybko zmieniła maskę na dobrotliwy uśmiech. Przepłaszanie wilków i straszenie ich nie było jej życiowym celem - robiła to nieco nieświadomie, z przyzwyczajenia.