Zrodelko zyczen

Helios

Helios warknął. Był słaby na mówienie. On po prostu chciał wszystko od nowa zacząć. Chciał zapomnieć o różnych rzeczach. Wstał powoli i spojrzał na nią, wzrokiem bez uczuć. Zerknął jeszcze na tamtą wilczycę oraz hybrydę. Zamachał ogonem i wyszedł stąd. Chciał już zakończyć tą rozmowę. Jego ogon poruszał się zgrabnie, a oczy zalśniły. Jego dobrze zbudowane ciało, zmierzało w byle jaką stronę Trafi tam, gdzie trafi.

Ohme

Ohme patrzyła na odchodzącego Helios'a. Dlaczego to ona musiała się w Nim zakochać bez pamięci? Dlaczego nie inna wilczyca? Wieczna ruszyła w pogoń za hybrydą. Ona chce wiedzieć prawdę...

z/t

Lauri Iloinen

Nieduża łąką zaopatrzona w równie niewielkie źródełko. Ładne miejsce. Lauri przyszedł tu przypadkowo. Niczego nigdy nie planował. Wilk z mało zachęcającą miną kroczył przez zasypaną śniegiem łąkę, brodząc w nietkniętym wilczą łapą białym puchu.
Zima, zima, zima... ta cholerna zimą, swym chłodem i monotonią potrafiąca zepsuć humor każdemu, kto nie przepada za takim klimatem. Zresztą niewiele było ostatnio trzeba, by dobry humor Lauriego przepadł bezpowrotnie. Wystarczyła jedna myśl o Dermanotcie.

Virve

Brnęła przez śnieg, idąc do przodu z dosyc dużą siłą. Tyle śniegu, tyle śniegu... To nie na siły tej drobnej, jasnej istotki. Oczy błyszczały jej pogodnie, wypatrywała jakiegoś ciekawego wilka, jak najbliżej. Tyle czasu nie widziała rodziców. Colin. Ale ostatnio jakoś... Więzi rodzinne przestały być ważne. Chciała teraz uporządkować swoje życie.
Jest! Nareszcie życie! Usiadła na śniegu i otuliła przednie łapy ogonem.
- Cześć - przywitała się spokojnie z samcem.

Lauri Iloinen

Lauri zatrzymał się i rozejrzał. Nie zauważył, że nie jest tutaj sam, cóż... chyba się zamyślił. Przez chwilę milczał, mierząc nieznajoma waderę krótkim, acz dokładnym spojrzeniem. Zwrócił uwagę na ciekawe rozmieszczenie wszelki łatek i ciemnych plamek na jej jasnej sierści. Interesujące.
- Cześć - odpowiedział.

Virve

Odrzuciła czarną grzywkę i jej pyszczek rozjaśnił delikatny uśmiech.
- Jestem Virve - przedstawiła się grzecznie, unosząc lekko łebek.
Cóż, nieznajomy był od niej większy, potężniejszy. Cóż, wadera zawsze już chyba będzie taka drobniutka. Szkoda. Lecz omińmy to i wróćmy do Źródełka.
Jej ogonek zamiatał teraz śnieg.

Lauri Iloinen

- Lauri Iloinen - przedstawił się w odpowiedzi i przywołał na szczupły pysk przyjazny i całkiem naturalnie wyglądający uśmiech. Tak, akurat w udawaniu dobrego humoru miał opracowane w każdym calu. A może wcale nie udawał? W końcu Lauri szybko odzyskiwał humor, wystarczyło tylko, by w jego pobliżu pojawił się ktoś sympatyczny, komu mógł poświęcić trochę czasu.
Ach, jak teraz brakowało mu Siomhy! Jedynej osoby, którą w tej krainie mógł spokojnie nazwać swoją przyjaciółką, albo przynajmniej dobrą koleżanką. Nikt nie rozumiał go tutaj tak dobrze, jak ona.

Virve

- Skąd jesteś? Jeszcze cię w krainie nie spotkałam - tutaj zamyśliła się. - Albo po prostu przez ten natłok wilków nie miałam okazji cię poznać - wywnioskowała.
Właśnie. Tłok, tłok i jeszcze raz tłok. Tyle tu , tyle tu osób. Tak trudno wszystkich rozpoznawać. A Virve nie zawsze ciągnie do poznawania nowych osób. Dziś jednak miała bardzo dbry humor.

Lauri Iloinen

- Od dawna mieszkam w tej krainie - odpowiedział. Lecz czy słowo "mieszka" było odpowiednie? Raczej nie. Dodał, gwoli wyjaśnienia. - To znaczy należę do watahy i mam tu legowisko, ale często odchodzę poza granice krainy. Pewnie dlatego jeszcze nie miałaś okazji mnie poznać.
Uśmiechnął się do Virve przyjaźnie. Grunt to zrobić dobre wrażenie, prawda?

Fikis

Już dorosła wadera szła spokojnie po tym przeklęty śnieg. Miała kwaśną minę i gadała sama do siebie. Machała powoli, swym długa~śnym ogonem. To była jej ulubiona część ciała. Ale wracając do niej...łaziła tak długo po krainach szukając kogoś kto z nią pogada. Nie wiedziała czemu teraz taki jej się zachciało gadać. No w sumie to zawsze chce jej się gadać. Rozejrzała się po okolicy i naglę spostrzegła dwa wilki. Uśmiechnęła się sama do siebie i podreptała w ich stronę. Po kilku sekundach już tam była.
- Cześć. Jestem Fikis
Przedstawiła się z lekkim ukłonem. Zastrzygła prawym uchem, a jej oczy lekko zalśniły. Zerknęła na samca, a następnie na samicę.

Virve

- Virve - przedstawiła się uprzejmie. Wróciła do rozmowy z Lauri'm. - Urodziłam się tutaj. Lecz podobnie jak ty, hm... dosyć często wychodzę i wchodzę do krainy. - Tutaj uśmiechnęła się - Wieczny wędrowiec.
O tak. Cała VIrve. Włóczęga, chodzenie bez celu. Wbiła jasne oczy w Fikis. Wadera mogła być w jej wieku, może trochę starsza.

Lauri Iloinen

Spojrzał na nieznajomą, która chcąc nie chcąc, włączyła się do ich rozmowy. Nie tracił łagodnego, przyjaznego uśmiechu.
- Witaj. Jestem Lauri.
Oczekując jakiegoś ruchu ze strony przybyłej, nie odpowiedział na słowa Virve, choć zaciekawiły go. Wieczny wędrowiec? Można powiedzieć, że zupełnie jak on. Czyli mieli ze sobą coś wspólnego. Ten fakt od razu poprawił mu humor - może właśnie spotkał kolejną osobę, która świetnie go zrozumie?

Fikis

Uśmiechnęła się do nich, a następnie zamachała swoim długim ogonem. Coś dziwnie się poczuła gdy naglę zapadła cisza. Tak jakby zrozumiała coś. Przerwała im w rozmowie. Wepchała się, a oni mogli mieć ważny temat.
- Oj! Przepraszam. Jestem głupia. Na pewna wam przerwałam, a nawet się nie zapytałam, czy mogę dołączyć do rozmowy
Oznajmiła miłym głosem.

Virve

Właśnie. Spoglądała roziskrzonym wzrokiem na Fikis, oczekując odzewu. Przeciągnęła się leniwie i przechyliła lekko łebek. Odrzuciła go po chwili w zamyśleniu do tyłu.
- A ty, Fikis - postanowiła rozluźnić atmosferę - Jestes tu od dawna?
Cóż, nie chciała, żeby wadera czuła się zakłopotona.
- Nie, skądże.

Lauri Iloinen

- Nie przerwałaś - odpowiedział całkiem szczerze. Przecież jego rozmowa z Virve dopiero się rozpoczynała, nie obrali jeszcze żadnego konkretnego tematu, więc pojawienie się Fikis w żaden sposób im nie przeszkodziło. Wciąż się uśmiechał. Uśmiechem nieznacznym, acz przyjaznym i łagodnym, jak to on.

Fikis

- No ja jestem tutaj do małego, jednak się tutaj nie urodziłam. Przybiegłam z lasu, w których straciłam pamięć. Chyba zrobiłam coś złego
Oznajmiła patrząc się na Virve, a następnie na Lauri'ego. Zamachała powoli swym ogonem i wyciągnęła naszyjnik z koniczynką.
- Miałam to przy sobie
Rzekła pokazując im.
- Od tamtej pory wędruje tu i tam. Szukam czegoś co pomoże mi dowiedzieć się co się wtedy stało
Dodała chowając medalion. Był on dla samicy bardzo cenny. Czuła to.

Virve

Pokiwała łbem, po czym przygryzła zębami dolną wargę. Czy ona miała coś takiego? Nie. Raczej nie. PRzynajmniej nie przypominała sobie.
Nie wiedziała zbytnio, co powiedzieć, tak więc milczała. Kim byli? Czym sie zajmowali? Banalne, ale zawsze coś.
- Macie jakieś, hm, rangi? Zamierzacie mieć test? Ja chciałabym być Szamanką.

Fikis

- Ja nie mam rangi, ale planuje zostać magiem
Oznajmiła z uśmiechem, a po chwili coś jej się przypomniało. Westchnęła głośno, rozglądając się po oby dwóch wilkach.
- Ja niestety muszę iść
Rzekła nieco smutnym tonem. Pomachała im i wybiegła.

zt.

Lauri Iloinen

- Do zobaczenia więc - odpowiedział Fikis i uśmiechnął się do niej na pożegnanie. Kiedy tamta odeszła, powrócił wzrokiem na Virve, przypominając sobie zadane przez nią pytanie. Odpowiedział. - Nie pełnię żadnej specjalnej funkcji w swojej watasze. I niestety nie mam sprecyzowanych planów na przyszłość, zresztą niespieszno mi. Zamiast podjąć pochopną decyzję, wolę dłużej zastanowić się nad swoją przyszłością. W końcu ten wybór będzie się za mną ciągnąć całe życie.

Virve

- Ja już zdecydowałam - powiedziała pogodnie po wysłuchani Lauriego. - Długo nad tym myślałam i Szaman to będzie coś, co mnie uszczęśliwi.
Ten wybór będzie się ciągnął przez całe życie... W sumie prawda. Jej matka niedawno wspomniała, że czasem myśli o magii, lecz jej umiejętności i to, że brak tej rangi w stadzie, wskazują na szpiega. Cóż, Virve myślała w tej kwestii o sobie. Podła egoistka.