Ciemny Las

Ginger

A Gin? Nadal leżała i gapiła się na Waspa, jak gdyby nigdy nic. Spędza czas teraz jedynie z nim i jakoś nie chciało jej się przejmować innymi. Polubiła swojego rozmówcę i do szczęścia na razie nic jej nie brakowało. No dobra, po za cierpliwością, bo nie mogła się już doczekać 'powietrznej wycieczki', ot co.

Torak

wbiegłem do lasu widząc młodego wilka a e jestem psotny wyciągnoem zza pleców łuk i strzałę,naciągnołem strzałę na łuk i puściłem strzała wylądowała przed nosem maego kolorowego szczeniaka.

Kanna

Zza drzew można było usłyszeć doniosły ryk zabijanego, dojrzałego jelenia. Kanna, której oczy świeciły tajemniczością i złotem w ciemnościach Ciemnego Lasu, popatrzyła na zwijającego się z bólu zwierzaka. Nie miał żadnych zadrapań, żadnych objawów zabijania, morderstwa. Leżał, jakby umarł tak po prostu. Jak Kanna to zrobiła? Proste, technika blokowania ch'i. Niewielu umie się nią posługiwać. Wilczyca zjadła spory kawałek mięsa. Dawno nie polowała, nie jadła. Oblizała pysk z lepkiej krwi, po czym usiadła, machając bezwłosym, szczurzym ogonem na boki. Wskoczyła na jedno z drzew z gracją, po czym zaczęła czyścić futro na smukłym, lecz nie wychudzonym ciele. Nim ktokolwiek zdążył ją zauważyć, ciemna postać śmignęła tylko w krzakach, po czym wszelkie ruchy zanikły...

z.t

Sasori

Kaji Meyit

Pisnęła straszliwie głośno, niby syrena strażacka oznajmiająca koniec świata, po czym zaśmiała się radośnie. Czuła gęste futro czarnego, dużego basiora, jego nienaturalne wręcz ciepło, żar promieniujący od jego masywnej osoby. Zachichotała, lecz dźwięk ten został stłumiony przez ciemne kołtuny, w które się wtuliła. Mru, podobało jej się to! Takie ciepełko rozlewające się po organizmie, przyjemne uczucie przechodzące wzdłuż kręgosłupa. Energiczny, szalony basior wiedział, co dobre.

Sasori

Nagle całkiem wyplątał się z jej sideł. Jak jaszczurka zwinnie przemknął przez jej ciało i stanął naprzeciwko jej osoby, kawałek dalej. Zawinął się ogonem. Coś było nie tak.. Widać było na jego pysku, iż dzieje się z nim coś niedobrego. Coś jakby rozrywało go od środka.
-Wybacz.. - mruknął tylko i nagle zniknął.. Rozpłynął się, pozostawiając ostry, jak nigdy dotąd, zapach siarki..

Kaji Meyit

Jakież to było dziwne uczucie, kiedy nagle ciężar i oplatający ją ogon znikły, zostawiając jedynie ostry zapach. Poderwała się do siadu, rozglądając na wszystkie strony nieco zdezorientowana. Wyczuła jego uczucia, chwilową chęć ucieczki, a słowo "Wybacz" świadczyło, iż ma zamiar znowu ją spotkać. Uśmiechnęła się delikatnie, poprawiając długą grzywkę. Zaraz podniosła się na łapy i ruszyła w swoją stronę. Któż wie? Może znowu, za jakąś chwilkę spotka tego silnego, zwariowanego basiora?

Dante de Cossa

Schatt przyszedł i zaczął się rozglądać. Był w tym lesie pierwszy raz. Jadł kilka dni temu, więc postanowił zapolować na jakiegoś zająca. Biegał delikatnie próbując wyczuć jakiś zapach. Po kilku minutach się udało i zaczaił się na zbiega w kierunku przeciwnym od wiatru, w ten sposób nie zając nie poczuje jego zapachu, a on będzie miał drogę wolną. Leżał nieruchomo przez kilka sekund, które zdawały mu się być niemal godzinami aż w końcu zając wyszedł zza krzaków i powoli podreptał w kierunku Schatta. On tylko na to czekał i szybko chwycił malca za kark, rozkoszując się smakiem krwi. Zaczął jeść swój obiad.

KokuRai

Koku przyszła małymi kroczkami. Rozejrzała się i stanęła. Zauważyła małego wilka jedzącego królika. Przestraszyła się i skoczyła w krzaki. Wyłoniła głowę i patrzała cały czas na niego. Nie widziała, czy on jej coś robi. Wyszła z krzaków, a następnie podeszła do niego. - Hejka jestem KokuRai - przywitała się miłym tonem. Może jak Koku dorośnie to już tak nie będzie się bała.

Dante de Cossa

- Cześć, ja jestem Schatt. Chcesz trochę? - Zapytał i zaczął jeść zająca. Spojrzał na nią. - Przyłączysz się do uczty? Nie bój się. Jestem w twoim wieku. - Powiedział i ponownie zaczął jeść.

KokuRai

Masz rację - powiedziała wesoło. Podeszła do niego i zaczęła jeść. Potem zjadła trochę. - Dzięki - rzekła. Siedziała obok niego i zapytała; - Do jakiej watahy należysz? - Koku uśmiechała się do niego. - Bardzo dobre - powiedziała oblizując się.

Dante de Cossa

- Do samotników, żadna inna mi nie pasowała. - Powiedział i się zamyślił. - A ty, do której? - Spytał KokuRai i dokończył obgryzać swoją kość. Spojrzał na nią. Czekał na odpowiedź.

KokuRai

Ja należę do Nocy - powiedziała. - Masz rodzinę? - zapytała wesoło. Siedziała obok niego najedzona. - Nauczysz mnie polować? - znów o coś zapytała. KokuRai jeszcze nigdy nie polowała. Zastanawiała się jak to jest.

Dante de Cossa

- Tak, przybraną matkę i rodzeństwo. - Zamyślił się chwilę. - Swojej prawdziwej nie znam, przybywam z daleka. - Pomyślał i na chwilę zamknął oczy, po chwili jednak otworzył. - Wystarczy tylko wywęszyć, dobrze się ukryć i czekać aż wyjdzie. Trzeba tylko pamiętać, żeby nie stawać od strony wiatru, bo może poczuć twój zapach i uciec.

KokuRai

Aha dzięki - powiedziała z szerokim uśmiechem. - Ja mojego Ojca nie chcę znać, a matki szukam cały czas - rzekła patrząc w niebo. Myślała, gdzie może ją znaleźć. Długa droga przed nią, ale jak zobaczy tatę. Koku boi się go. Jej myśli cały czas nachodziły. Po chwili spojrzała na Schatta.

Dante de Cossa

- Dlaczego? Co zrobił... - Spytał KokuRai. Chciał wiedzieć, może mógłby jej jakoś pomóc. Spojrzał na nią i czekał na odpowiedź. - Zresztą... Jeśli nie chcesz, to nie musisz mówić.

KokuRai

- No bo Ojca coś opętało i wybił stado - powiedziała, patrząc w niebo i sobie to przypominając. - A potem on i moja Matka zlecieli z urwiska do rzeki, kiedy ona próbowała mnie przed nim obronić - rzekła. Wiatr rozwiewał jej futerko, a łzy spływały po policzkach.

Dante de Cossa

- Przykro mi. Nie wiedziałem. - Wbił swój wzrok w ziemię. On rodzonej matki nie poznał i jeszcze nigdy nie myślał, żeby poszukać. Nie umiałby jej nawet poznać.

KokuRai

- Ależ nic się nie stało - powiedziała, ocierając łapą łezki, które nie wsiąknęły w futro. Uśmiechnęła się do niego, przymrużając śmiesznie wilgotne oczka. - Wierzę, że uda mi się ją odnaleźć - rzekła już trochę weselej.

Dante de Cossa

- Jeśli znajdę kogoś, kto mógłby być twoją matką, to ci powiem. - Powiedział delikatnie się uśmiechając. Chciał dodać KokuRai trochę otuchy. - To co teraz robimy? - Chciał ją nieco oderwać od zmartwień.