Ciemny Las

Haruki

Zaczerwienił się i uśmiechnął. Wgryzł się w sarnę, rozdarł jej skórę.
- Mniam !! Krew O.O - zlizał krew z mordki. Jadł spokojnie a jego ogonek machał w lewo i prawo.
- Też cię kocham mamo...- dał jej całuska w bok pyszczka.

Folle

Klodi patrzyła na białą wilczycę i na Harukiego z uśmiechem na pyszczku.
Siedziała na drzewie nie chciała im przeszkadzać w takich chwilach , więc cichusieńko zeskoczyła z gałęzi ,poszła bardziej w głąb lasu i usiadła.

Siomha Lorcan

Uśmiechnęła się. Haruki miał zdrowe podejście do życia. Gdy zjadła swoja sarnę, oczyściła jej kości i zachowała dla siebie. Usiadła koło syna. Gdzieś tam dalej poczuła jakiś zapach, ale nie czuła zagrożenia. Otuliła łapy ogonem i przyglądała się synowi.

Haruki

Zjadł do końca. Usiadł na tyłku i oblizywał się z krwi sarny. Uśmiechał się do mamy.
- Jejj... umiem polować - zaśmiał się.

Folle

Siedziała w samym sercu lasy , było tu mnóstwo zwierzyny do jedzenia. Podbiegła do 4 zająców i uderzyła dwa łapą ,jednego rozszarpała a ostatniego puściła ponieważ był mały nic z niego do jedzenia. Usiadła pod drzewem i zjadła wszystkie ,potem wyczyściła kości i schowała ,to samo zrobiła z skórą z nich.
Będzie wspaniała do mojego legowiska-zachichotała

Siomha Lorcan

Zaśmiała się.
-Jasne, że umiesz polować.- powiedziała i potargała mu sierść na łebku.- I umiesz to robić bardzo dobrze.- pocałowała malca.
Gdzieś w oddali słyszała, jak ktoś również poluje. Taki urok lasów. Dziwne, że zwierzyna jeszcze z nich nie pouciekała. Rozejrzała się. ciemny las był trochę zbyt ciemny, ale za to w miarę spokojny.

Folle

Hmm-zastanowiła się przez chwilkę co by tu zrobić.
Wskoczyła na najwyższe drzewo i wypatrywała jelenia.
Po chwili zauważyła jednego z wielkim porożem. Cichusieńko i zwinnie wskoczyła na jelenia, ten wpadł w panikę i zaczął gonić jak oszalały, ale była przy tym zabawa.
Jupi ja-krzyczała gdy ten próbował ją zwalić.
Pojeździła jeszcze trochę i zeskoczyła z jelenia.
Hrr pójdę już-powiedziała i zniknęła.

Haruki

Zjadł z uśmiechem na twarzy, spostrzegł motyla. Zaczął gonić za nim, wybiegł z lasu.
- Ejj czekaj ! - krzyczał i biegł za motylem.

z.t.

Siomha Lorcan

Siomha chciała już iść za Synem, ale uznała, że Haruki poradzi sobie sam z tym motylkiem. W końcu dorasta i Siom nie mogła mu siedzieć wiecznie nad łbem. Westchnęła. Jeszcze niedawno Setha była taka mała... Wstała z ziemi i ruszyła w sobie tylko znanym kierunku.

zt.

Setha

Setha przybiegła tutaj w poszukiwaniu. Właściwie sama nie wiedziała czego szukała. Lecz wiedziała, że jeśli to znajdzie to będzie wiedziała, że to właśnie jest to czego szukała. Zdyszana zatrzymała się i rozejrzała. Nie rozpoznawała tej części lasu. Chyba nigdy tutaj nie była.

Wasp

Wasp kluczył między pniami wysokich drzew, ciągle oblizując długi pysk. Miał za sobą całkiem udane polowanie i zjedzoną sarnę, więc powoli ogarniało go znużenie typowe dla okresu, kiedy był po sytym posiłku. Czarny wilk ziewnął i zatrzymał się na moment. Może by tu uciąć sobie drzemkę?

Setha

Nagle Setha wyczuła znajomą woń. Zrozumiała, że jakiś czas temu była tutaj jej mama. Jednak jej już tu nie było. Cicho westchnęła i zaczęła powoli iść przed siebie nie zauważając czarnego wilka. Dopiero, gdyby się o niego potknęła to by go zobaczyła. Lecz była zbyt zmęczona by iść dalej i położyła się pod jednym z drzew wyróżniając się białą sierścią od otoczenia.

Wasp

Wasp ziewnął po raz wtóry i bezwładnie klapnął na cztery litery tuż obok jakiegoś rosłego drzewa. Dopadała go coraz silniejsza senność, z którą walczyć wcale nie zamierzał.

Setha

Dopiero teraz Setha go zauważyła. Przechyliła pysk.
-Hej...-Mruknęła cicho. Jeśli okaże się, że basior śpi, to go tym nie zbudzi. Ale jeśli jeszcze nie zasnął to może i ja usłyszał. Chociaż mógł ją zignorować.

Wasp

Setha nie powinna martwić się, że obudzi Waspa. Nie miał on w zwyczaju spać w pozycji siedzącej x] Zamrugał oczami, które wręcz machinalnie się zamykały i spojrzał na białą wilczycę. Wcześniej jej nie zauważył... jak to możliwe, że nie dostrzegł wadery o tak wyróżniającej się na leśnym tle sierści?
- Hej - odpowiedział.

Setha

-Na imię mi Setha.-Powiedziała spokojnie wadera. Nigdy tego nie lubiła, ale w końcu trzeba było jakoś zacząć rozmowę. Zaciekawiona patrzyła na wilka. Nigdy go chyba nie widziała... Nigdy? Jakoś tego nie pamięta. Niestety. Setha teraz miała jakieś problemy z pamięcią.-Czy my się znamy?-Spytała znów przekrzywiając pysk a jej koraliki poleciały na tę samą stronę co przekrzywiła pysk.

Wasp

- Wasp. Poczekaj... - powiedział, jednocześnie przedstawiając się, jak i udzielając bardzo niekonkretnej odpowiedzi na pytanie wadery. Wstał i podszedł do niej. Przymrużywszy nieznacznie powieki, bardzo dokładnie jej się przyjrzał, po czym stwierdził. - Nie kojarzę cię.

Setha

-Uff...-Powiedziała Setha i spuściła pysk.-Chodzi o to, że jakoś ostatnio mam kłopoty z pamięcią.-Powiedziała wilczyca podnosząc na niego wzrok i delikatnie się uśmiechnęła. Miała nadzieję, że ją zrozumie.

Wasp

- Nie przejmuj się tym. Na pewno ktoś znajomy, o kim byś zapomniała, nie zezłościłby się za to na ciebie - powiedział i uśmiechnął się do wilczycy, po czym usiadł. - Może powinnaś wybrać się z tym do lecznicy? Tam pewnie mają jakieś kropelki na pamięć albo coś w tym rodzaju...

Setha

-Hmm... Może masz rację.-Powiedziała i się zamyśliła.-Ale zawsze mogę tam później pójść.-Dodała i spojrzała na swoje łapy.-Z jakiej watahy jesteś?-Spytała znów podnosząc na niego wzrok.