Ciemny Las

Wasp

- O ile nie zapomnisz, żeby to zrobić - powiedział. Te słowa nie miały na celu dokuczyć wilczycy, która miała problemy z pamięcią, a trochę ją rozweselić. Cóż, Setha według Waspa nie wyglądała na zbyt radosną. - Jestem z Ognia. A ty? Pewnie z Wiatru?

Setha

-Jeśli zapomnę to mi przypomnisz.-Powiedziała uśmiechając się.-Tego jeszcze nie zapomniałam.-Powiedziała znów się cicho śmiejąc.-Tak... Jestem z Wiatru.-Dodała z uśmiechem. Lekko potrząsnęła pyskiem a jej piórka i koraliki poleciały do tyłu.

Wasp

- Tylko skąd ja będę wiedział, że o tym zapomniałaś? - odrzekł i sam się zaśmiał. Zaraz dodał tonem, jakby wpadł na genialny pomysł. - Ach, wiem! Będę przypominać ci co pięć minut! Wtedy na pewno ci się utrwali!

Setha

Setha parsknęła śmiechem rozbawiona tym co Wasp powiedział. Spojrzała na niego rozbawiona. -To bardzo świetny pomysł.-Powiedziała rozbawiona.-Ale raczej to mam kłopoty z zapamiętywaniem pysków poznanych wilków.-Dodała i uśmiechnęła się do niego.

Wasp

- Wybiórcza skleroza? Ciekawy z ciebie przypadek, wiesz? - stwierdził z uśmiechem. Zastanawiało go, jaka jest przyczyna tego, że Setha ma takie problemy z zapamiętywaniem. Nie spotkał się jeszcze z czymś takim, a widział już wiele.

Setha

-Ciekawy, nieciekawy... Co za różnica.-Powiedziała i ziewnęła.-Jestem tylko jednym z wielu tysięcy wilków na świecie.-Dodała patrząc na niego smutnymi oczyma. Zawsze tak myślała. Nawet nie potrafiła zrozumieć, że czymś się wyróżnia. Zawsze dążyła by osiągnąć szczyt, ale rezygnowała w połowie drogi. Tego też nie rozumiała.

Wasp

- Każdy z tego tysiąca jest wyjątkowy. Posiada własny wygląd, cechy charakteru, własne poglądy, talenty i upodobania... nie ma dwóch identycznych osób i mimo tego głupiego przekonania, które zapewne zalęgło się w twojej ślicznej główce, nie istnieje tłum 'szaraków' - powiedział i uśmiechnął się do rozmówczyni na kufie. Nie zamierzał przekonywać Sethy do swojej racji, jedynie wygłosił swą opinię na ten temat. Dobrze wiedział, że wilczyca nie zmieni zdania, dopóki samej jej nie najdzie taka ochota. A... może lepszym by było określenie, że dopóki nie dorośnie na tyle, aby skończyć użalanie się nad sobą.

|| Wybacz, że tyle nie pisałam. Miałam mnóstwo przeróżnych problemów i przez to kompletny brak czasu na forum. ._. ||

Setha

Setha spojrzała uważniej na niego. Bądź, co bądź to trochę ją przekonał. Ale tylko trochę. Swoją wypowiedzią basior przypomniał jej pewne zdarzenie jak była mała. Wtedy powiedziała swojej mamie, że jest tylko jednym z tysięcy wilków na świecie. Zabawne, ale jej mama tak samo zareagowała jak ten wilk. Dlatego Setha uśmiechnęła się na samo to wspomnienie.
-Może masz rację.-Powiedziała dalej się uśmiechając do wspomnień. Przez to miała rozmarzony wyraz pyska.

Wasp

Zaśmiał się.
- Pewnie, że mam - odpowiedział. Nic więcej nie dodał - wilczyca sprawiała teraz wrażenie zamyślonej, więc nie chciał jej przeszkadzać. Trochę go zaskoczyło podejście Sethy do życia. Było w niej tyle pesymizmu...

Setha

Setha nagle "wybudziła" się ze swoich myśli. Spojrzała na Wasp'a.
-Ty chyba jesteś typem co potrafi się śmiać z życia...-powiedziała do niego zamyślona. Setha po prostu nie potrafiła się cieszyć życiem. Nigdy nie była rozszczekanym dzieckiem. Nigdy...? A może kiedyś taka była tylko, że już nie pamięta? Może... Ale później wszystko się zmieniło i Setha była cały czas poważna. Nawet dzisiaj była poważna chociaż się uśmiechała.

Wasp

- Nie zawsze taki byłem, choć może ciężko w to uwierzyć - odpowiedział. Wciąż nie tracił łagodnego, przyjaznego uśmiechu. - Niegdyś rzadko się uśmiechałem. Miałem w krainie opinię ponuraka i wszystko widziałem w ciemnych barwach. Miało to związek z czymś, z czym trudno było mi się pogodzić. Snułem się po świecie wiecznie niezadowolony, zły lub przygnębiony. Ale na szczęście zrozumiałem, że to bez sensu. Branie życia zbyt poważnie to samobójstwo.

Iku

Iku powoli przybył do Ciemnego Lasu. Swój ogon ciągnął niedbale po ziemi, łypiąc co jakiś czas, na wszystko co żywe. Widząc wilki westchnął tylko ciężko i zgrabił się jeszcze bardziej. Usiadł z boku, nie chcąc im przeszkadzać w rozmowie. Poza tym po co!

Wasp

Wasp usłyszał szuranie czyichś łap po leśnej ściółce, ciężkie, powolne kroki. Ocenił, że zbliżą się ktoś zmęczony lub nie lubiący pośpiechu. Ach, zupełnie, jak on. Czarny basior rozejrzał się, by sprawdzić, kto przybył. Krótkim, dyskretnym spojrzeniem zmierzył przybyłego samca. Nie znał go.

Iku

Samiec poczuł na sobie czyjeś spojrzenie. Nie przepadał za tym. Odwrócił się i spojrzał tylko na wilka, czując się nieco ospały. Nigdy nie zaczynał rozmowy. No może tylko z osobami, które dobrze znał. Wpatrywał się w basiora, marszcząc przy tym lekko brwi.

Wasp

Wasp położył się pod drzewem. Nie patrzył już na przybyłego samca, bo po co? Nie lubił wgapiać się nieustannie w innych. Sam doskonale wiedział bowiem, jakie to bywa krępujące. Poza tym był trochę zmęczony, a Setha się nie odzywała. Teraz wzrok jego krwistoczerwonych oczu skierowany był właśnie na biała rozmówczynię. Ta wilczyca go zainteresowała... sprawiała wrażenie aż nazbyt poważnej, smutnej. Wasp od dawna nie spotkał kogoś, kto tak bezwzględnie ograbiał by siebie samego z młodzieńczej radości.

Iku

Iku zrozumiał, że wilk nie jest nim wcale zainteresowany. Ale on nim był. Wstał i powoli zaczął zataczać koła wokół basiora. Lecz zatrzymał się, gdy uświadomił sobie, jakie to głupie i dziecinne. Westchnął tylko ciężko i spojrzał na wilka. Teraz chyba sam dał mu znak, że chce porozmawiać. Ale po co? Skoro on już rozmawia z tą białą waderą. Tylko by im przeszkodził.

Wasp

No tak, Waspuś patrzył teraz na Sethę, ale zaraz dosłyszał kroki. Swym zwyczajem w pytającym geście uniósł jedną brew i przeniósł wzrok z powrotem z białej samicy na nieznajomego. Obserwował jego poczynania z zaciekawieniem, a kiedy Iku przystanął, zapytał krótko:
- Tak...?
Iku sprawiał wrażenie, jakby chciał porozmawiać właśnie z Waspem, ale nie był pewien, jak rozpocząć rozmowę. Serce skrzydlatego wnet podskoczyło do gardła - a jeśli miał mu do przekazania jakieś złe wieści o partnerce albo dzieciach?! W końcu długo nie było go w krainie, wszystko w tym czasie mogło się zdarzyć. Wyobraźnia Waspa zaczęła snuć coraz to czarniejsze wizje.

Iku

Iku opuścił jedynie głowę, słysząc wilka. Co teraz odpowiedzieć? Jaki on jest głupi!
-Nie, naprawdę nic.-powiedział smętnie, wpatrując się w swoje łapki. Oj, całe w błocie... Ale nie o tym teraz czas mysleć! Podniósł głowę i spojrzał na wilka.-Jestem Iku.-przedstawił się. Bo co? Nie miał innego pomysłu.

Wasp

Teraz to już Wasp sam nie wiedział, co ma myśleć o zachowaniu samca. A może ten tylko kojarzył go skądś i chciał tylko porozmawiać? Gdyby miał mu coś złego do powiedzenia, pewnie już by to zrobił.
- Miło mi - odrzekł i przywołał uśmiech na szczupły pysk. Podniósł się do pozycji siedzącej i dodał. - Jestem Wasp.

Iku

-Mi także jest miło poznać.-powiedział spokojnie. Podszedł bliżej wilka. Czy go znał? Nie, może tylko skądś kojarzył.-Przepraszam za przerwanie w rozmowie z tą waderę.-dodał trochę ciszej, tak aby białofutra nie dosłyszała.