Jagodowy las

Viktoria

Viki skinęła łebkiem do Shajen'a i zaczęła podążać za wilkiem. Cichutko stawiała łapę za łapą. Wypatrywała dzika. W końcu również zauważyła lochę i uśmiechnęła się do "Swojego Księcia z Bajki" (w skrócie: SKB). Czekała teraz na jego ruch.

Shajen

-Masz jakąś strategie? Ja mogę zaatakować ją od przodu, ty zaś od tyłu...- podał swój pomysł ale zaraz szybko dodał. -No jeśli oczywiście chcesz i czy masz może jakiś inny pomysł?- zapytał, ot tak.. dla pewności. Wilk uśmiechnął się do Viki i macnął ogonem, jednak nadal był skupiony na celu. Loha sobie stała i wydłubywała spod śniegu jakieś nasiona, bo raczej nie grzyby.

Viktoria

Viki pokręciła łebkiem. Strategie - to było coś, czego Viki nielubiła. Uśmiechnęła się chytrze do Shajen'a i zaczęła biec w stronę lochy. Dzik nadal wygrzebywał różne nasiona. Zielonkawa wadera zwolniła oddech, skupiła się na zwirzynie i skoczyła..

Samuerian

Jael przechadzał się po krainie, aż nogi (a miał ich cztery) przyniosły go tutaj - do Jagodowego Lasu. Nieopodal dostrzegł znajomą sylwetkę.
- Viktorio, droga memu sercu, cóż za niespodziewane spotkanie! - rzekł z uśmiechem podchodząc do zielonej wilczycy. - Witaj, Shajenie. - przywitał się również z rudym wilkiem.

Viktoria

Viki zaczęła przegryzać losze szyję. Zwierzę długo się szarpało i nieraz miało już szansę ucieczki. Wadera jednak szybko dopięła swego - złowiła dziką świnię. Zaczęła ją dumna ciągnąć ku Shajen'owi. Położyła ją i cmoknęła jak i Shajen'a tak i Jael'a.
- Tylko mi się tu nie obrażać. Tak, droga twemu sercu, dlatego teraz jestem z Shajen'em co? - powiedziała złośliwie.
- Ech, no witaj. Też się za tobą stęskniłam. Najlepszy przyjaciel... A ty chyba nie wiesz.. - spojrzała lekko zakłopotana na Swojego Księcia z Bajki.
- Jael... ja teraz chodzę z Shajen'em...

Samuerian

- No wiem. - rzekł Jael nie zmieniając wyrazu pyska. - Przecież widzieliśmy się... niedawno, czyż już zapomniałaś, droga Viktorio? - spytał udając zaniepokojonego faktem, iż Viki zapomniała o ich wcześniejszym spotkaniu, gdzieś tam, gdzieś tam. - Czy coś się u ciebie zmieniło, oprócz tego, iż wreszcie znalazłaś miłość swego życia? - spytał, po czym żartobliwym tonem dodał: - Po mnie, rzecz jasna.

Viktoria

Viki szeerroko się uśmiechnęła i przytuliła Jael'a.
- Mhm, policzmy... Zaczęłam chodzić z Shajen'em, nie zostałam Betą Wody, nie zdałam na Łowcę, spotkałam jakąś szaloną, kolorową wilczycę... Nie, nic się nie wydarzyło! - powiedziała wesoło.

Samuerian

- Mhm... Betą wody powiadasz... - rzekł Jael i po chwili namysłu dodał: - Mierzysz wysoko, jak widzę. Niestety... nie wymyślono jeszcze stanowiska, które w pełni by mnie satysfakcjonowało. - rzekł z udawanym smutkiem. Miało to znaczyć rzecz jasna - "Nie wymyślono jeszcze stanowiska, które sprawiłoby, że Jael ruszy tyłek i kopsnie się na test". - Lecz kto wie... cuda się zdarzają.

Viktoria

Viki spojrzała na głowę co znaczyło: "Yhy, tia jasne".
- Oj, Jael, Jael - poklepała go po ramieniu - w życiu trzeba sobie radzić... A jak jest okazja to pędem biec po jakieś stanowisko. Co może wymyślisz nową posadę jak: "Szalony podrywacz"? - powiedziała wesoło.

Samuerian

- Szalony Podrywacz... - zastanowił się Jael i demonstracyjnie podrapał po podbródku. - Podoba mi się. - rzekł z uśmiechem. No - i na taki test to by się mógł kopsnąć! - Ta funkcja stworzona by była dla mnie.

Viktoria

Viki padła na ziemie, nie mogąc powstrzymać śmiechu. Tak, Jael to był najlepszy przyjaciel... Szkoda jednak, że nie chłopak. Ta myśl nadal krążyła po głowie Viki...
- Do..do..brze.. - przerywał jej śmiech - a.. ha ha ha... a więc... Szalony.. heh.. Podrywacz?... Cóż za.. ha ha... oryginalność! - śmiała się wciąż.

Samuerian

Jael również padł na ziemię w spazmach dzikiego rechotu, jednak od miał inny powód do owego rozbawienia.
- Ale ty się fajnie śmiejesz! - zawołał. Nie słyszał chyba jeszcze, żeby Viktoria tak się śmiała. Było w tym coś zabawnego, ale również miłego. W końcu śmiech innej osoby zawsze był miły. O ile nie był złowrogi lub nikczemny, rzecz jasna.

Viktoria

Viki aż się zakrztusiła od tego śmiechu. Próbowała wstać, lecz średnio jej to wychodziło; nogi jej się wciąż trzęsły, a na twarzy miała szalony uśmiech.
- Dzi.. ha ha.. dzięki - zaśmiała się ponownie. Jakoś nie miała ochoty przestawać się śmiać. W końcu zapomniała o całym bólu.

Samuerian

Jael wykonał jakieś niezgrabne próby wstania z ziemi, ale za każdym razem lądował nań z powrotem. W końcu dał sobie z tym spokój i dalej duszony atakami chichotu tarzał się po glebie. Pobrudzi się. Cóż za przerażająca wizja.

Viktoria

Viki uspokoiła się. Spojrzała przepraszająco na Shajen'a. Trochę za bardzo dała się ponieść chwili... Jael wciąż ja przyciągał... Przecież Viki i on tak do siebie pasowali... Zielonkawa wadera podeszłą do SKzB i wtuliła się w jego gęstą, rudą sierść.

Samuerian

Jael ogarnął się, wstał i nadal się uśmiechając spojrzał na parkę.
- Cóż za słiiiiitaśna scenka! - zawołał nie umiejąc powstrzymać się od skomentowania owego przedstawienia, jakie mu zaprezentowano.

Viktoria

Viki z początku myślała, że Jael będzie smutny z powodu, że nie ma dziewczyny. Jednak porządnie ją zaskoczył.
- No, przynajmniej ma z kim pozować do takiej "słitaśnej scenki", a ty jesteś sam.. - zielonkawa wadera już nie mogła się powstrzymać. Musiała po prostu dogryźć Jael'owi. Oby się tylko nie obraził...

Samuerian

Jaelowi zaś nie przyszło do głowy się obrażać, tylko wyszczerzył swe zacne zębiska w stronę Viktorii prezentując uśmiech numer 5.
- Och, doprawdy Viktorio. Czy nie wiesz, że gdybym tylko chciał, to mnóstwo niewiast dałoby się zabić, by pozować ze mną w takiej słiiit scence? - spytał z niedowierzaniem.

Ines

Do Jagodowego Lasu przyszła wilczyca o niebiesko jakiejś ta grzywce. Na jej pyszczku nie było ani uśmiechu, ani smutku. Po prostu... nie wyrażała żadnych emocji. Gdy zauważyła swoich drogich "przyjaciół" westchnęła cicho. No i na co ona tu przylazła?! Była na siebie zła, nie chwila.. była zła na cały świat! Wilczyca machnęła ogonem i wbiła swe spojrzenie w ziemię. -Witam..- mruknęła. Może i ja usłyszeli.

Samuerian

Denerwuje mnie, że nie widzę ava Anabell. -.-

Jael spojrzał w stronę, z której dobiegł go znajomy głos. Dziwny uśmiech rozwalił się na jego twarzy. No proszę, proszę. Anabell bynajmniej nie wyglądała na chętną do jakichkolwiek rozmów, ale przecież on to Jael - zignorował więc wszelkie wysyłane przez An sygnały i podreptał w jej stronę.
- Witam, Anabell... - wymruczał stając kilka centymetrów przed wilczycą. - Czemuż to, jeśli wolno mi spytać, twój humor nie wygląda na najlepszy?