Jagodowy las

Shaeera

Shaeera pochyliła się do przodu, chcąc przemyśleć słowa koleżanki. Nie było to jednak najmądrzejsze posunięcie - cienkie gałązki pękły pod jej ciężarem, a sama wil... Trzeba przekonać się do tego słowa... Smoczyca runęła w dół.
Milky mówiła, że... To musi działać. Wystarczy wierzyć...
Miała bardzo mało czasu na naukę lądowania.
Wystarczy wierzyć...
Ostre szarpnięcie w górę, gdy rozłożyła skrzydła. To działa!
Nagle bezlitosny wiatr wydał jej się mniej groźny. Delikatnie skorygowała ustawienie skrzydeł. Zimne podmuchy pchnęły ją w górę, z powrotem na bezpieczną wysokość.
- Ale... Ty mówiłaś... - zaczęła niepewnie.
Userce bardzo niewygodnie się pisemnie wyje, więc załóżmy, że się nieco uspokoiła.

Wheat

Raz jeszcze potrząsnęła głową.
- Często mówię różne nieprzemyślane rzeczy, których potem żałuję. Nie powinnaś wierzyć każdemu, kogo spotkasz. A także nie powinnaś wierzyć w każde słowo przyjaciela. Wierz w to, w co uważasz za słuszne, by wierzyć.
Och, jakaż to piękna przemowa padła z ust Wheat. Trochę niewygodnie było jej zadzierać tak głowę, ale obserwowanie lotu Shaeery było czymś godnym poświęcenia kręgosłupa.

Shaeera

- Czyli... Nic nikomu nie zrobię? Ale smoków wszyscy się boją... Jeśli ktoś się dowie, to już nie będą mnie lubić.
Sha ponownie przycupnęła na drzewie, obserwując z wysokości przyjaciółkę. Ona wiedziała? Więc czemu nigdy nie mówiła? Nigdy ani słowem nie zająknęła o tym, że młoda należy do innego gatunku. Już samo to oznaczać mogło, że bycie smokiem jest złe. Jest bardzo, bardzo złe.
I co teraz o niej wszyscy pomyślą?
Nie mogą się dowiedzieć. Za żadne skarby nikt nie może się dowiedzieć, że Shaeera jest smokiem.

Wheat

Kręgi szyjne jęczały cicho, prosząc o łaskę. Jednakże Wheat wciąż trwałą z odchyloną do góry głową, bo inaczej nie bardzo miała jak utrzymywać kontakt wzrokowy z Sha.
- Do tej pory byłaś smokiem i jakoś nikt nie ucierpiał. I nikt się ciebie nie boi, prawda? Więc o co chodzi? - Uniosła pytająco brew i na chwilę opuściła głowę, gdy zaczęły drętwieć jej mięśnie szyi. Doprawdy niewygodne.

Shaeera

- Bo oni nie wiedzieli, że ja jestem smokiem. I ja też nie wiedziałam. Teraz, jak już wiem, to muszę być zła. Muszę zjadać wilczki, które za dużo pytają. I to jest straszne! Jak teraz mogę być wysokim duchem, skoro muszę zjadać szczenięta?
Nagle userka Shaeery uświadomiła sobie fakt istnienia pytajników na końcach wypowiedzianych przez Pszenicę zdań...
Shaeera, litując się nad kręgosłupem przyjaciółki zlazła na dół, przysiadając na jednej z niższych gałęzi. Ta zaś trzeszczała pod nią niebezpiecznie.
Ruda wiewiórka przyglądała się tej scenie, nie ingerując w nią jednak. Mimo to sam fakt jej istnienia już wydłużył ten post.

Wheat

Pokręciła głową, przymykając przy tym oczy i uśmiechając się łagodnie.
- Na pewno wiedzieli, widać to po tobie, że jesteś smokiem. Może po prostu nie chcieli ci tego mówić, skoro z taką pasją mówiłaś, że jesteś wilkiem, nie sądzisz? Ha, czasami chciałabym być smokiem takim jak ty. Mogłabym latać i może nawet ziać ogniem. Byłoby epicko. Ale nie mam skrzydeł. Huh... chciałabym mieć skrzydła. Mogłabym latać razem z tobą.
Uśmiechnęła się szeroko, gdy przed oczy wstąpiła jej wizja ich dwóch, przecinających powietrze i robiących beczki w powietrzu, ganiając za chmurami. Cóż za piękna wizualizacja.
- I wcale nie musisz być zła. Przecież możesz być taka, jaka jesteś. Kto każe ci zmieniać się, jeśli tego nie chcesz?
Wheat była bardzo inteligentna i służyła dobrą radą, gdy się trafiło na właściwy temat.

Shaeera

- Nie muszę nikogo zjadać? - zapytała, zeskakując na ziemię - Ale smoki to robią. Skoro wszystkie smoki to robią, to znaczy, że ja muszę.
Sha zastanawiała się przez chwilkę nad odpowiedzią Wheat.
- Skrzydła są bardzo trudne. Żeby umieć naprawdę latać trzeba, by... - zatkała sobie pyszczek łapką, uświadamiając sobie, że mało brakowało, by zdradziła tajemnicę.
Moment, moment, prr! Czy Milkyway też jest smokiem? Bo jest duża, lata i zieje ogniem... Niemożliwe. Wtedy Sha zostałaby zjedzona. Pytała przecież całkiem sporo.
- Też bym chciała, żebyś była smokiem. Nie musiałabym cię zjeść. - rzekła ze szczerym smutkiem w głosie.
Będzie musiała zjeść przyjaciółkę...
Zrobiła ostrożnie krok do przodu. Jak mus, to mus.

Wheat

Wheat w zupełności nie przejęła się poczynaniami koleżanki. Przewróciła teatralnie oczyma i westchnęła ze znudzeniem.
- Mówię ci przecież, że nie musisz nikogo zjadać. Nikt ci nie każe. Ja już kiedyś spotkałam inne smoki i jakoś żaden nikogo nie zjadał. Skąd wiesz, że smoki zjadają? - W jej głosie dało się słyszeć pewną irytację, a między brwiami pojawiło się kilka złowróżbnych zmarszczek, gdy ściągnęła brwi, wpatrując się w smoka.

Shaeera

- Od ciebie. I od Puszczyka też. Smoki zjadają, jak ktoś pyta, gdy nie ma pełni księżyca.
Kolejne kilka kroków do przodu.
Nigdy dotąd nikogo nie zjadła... Miała nadzieję, że to nie będzie takie straszne. Smoki w końcu podobno to lubią. Znaczy, że ona też będzie musiała to polubić.
Oby Wheat była smaczna.
Wiewiórka przyglądała się całej scenie, chrupiąc głośno wynalezionego nie wiadomo gdzie orzeszka. Nic nie wniosła raczej do fabuły, ale i tak jej obecność wypadało zaznaczyć.

Wheat

A Wheat uparcie stała w miejscu, emanując niemalże namacalną teraz irytacją, wciąż rosnącą.
- A teraz ja ci mówię, że to bzdura. Zatem tylko jedna osoba twierdzi, że smoki zjadają innych. Jesteś w stanie zaważyć swój los na słowach jednej osoby? Do tej pory przez to, że ja jedna powiedziałam ci, żeś nie smokiem, trwałaś święcie przekonana, że jesteś wilkiem. Widzisz, jak bardzo negatywnie wpłynęło to na twoje życie? Myślałaś, że jesteś wilkiem, nie smokiem. Straciłaś mnóstwo czasu, nabierając się na błędne słowa. Jednej osoby. Nie możesz wierzyć w coś, co potwierdza jedna osoba, bo dasz się zmanipulować - Zamilkła na chwilę, wbijając drżące z poirytowania spojrzenie w oczy Shaeery. Była wkurzona, bardzo wkurzona. A ją trudno wyprowadzić z równowagi. - Nigdy nie spotkałam smoka, który by kogoś zjadł. - Powtórzyła raz jeszcze, wpatrując się niemalże wrogo w smoka.

Shaeera

- A co jedzą smoki? Jeśli nie szczenięta, które dużo pytają, to co?
- A dużo smoków spotkałaś?
- Czy to, że byłam wilkiem było złe?
- Czy pożyczysz mi więc swój czas?
- A jakbym cię zjadła, to byłabyś zła?
Standardowe pięć pytań... Przyjmijmy, że pięć. Policzmy pierwsze jako jedno, nie zaś dwa w jednym.
Sha wpatrywała się w Pszenicę, oczekując odpowiedzi. Oby jednak nie musiała jej zjeść...

Wheat

Jej twarz przybrała nieco łagodniejszy wyraz, oczy jednak wciąż skrzyły się zalążkiem gniewu.
- Powinnaś jeść to, co lubisz. Nie ma żadnej konkretnej smoczej diety, każdy je, co chce. Nikt nie powinien się do niczego zmuszać. Nie spisywałam każdego napotkanego smoka, ale miałam kilka okazji i zapewniam cię, że żaden mnie nie zjadł. I wcale nie było złe, ale nie byłaś wilkiem. Myślałaś, że nim jesteś. Nie wiem, jak mogę pożyczyć ci swój czas, i TAK, byłabym zła. Bardzo zła - Pod koniec znów podniosła głos. Sytuacja zdenerwowała ją z lekka.

Shaeera

- A naleśniki teeż?
- A czemu byłabyś zła?
- A po czym poznać, że ktoś jest smokiem, lub nim nie jest, lub powinien lub nie powinien być?
- A czy smoki jedzą żelki?
- Czemu na mnie krzyczysz?
Ostatnie pytanie było dużo cichsze, połączone z niewinnym spojrzeniem tak zwanych "krowich oczu". I lekko trzęsącą się mordką... Połączenie "jestem malutka i słitaśna" z "zaraz się popłaczę".

Wheat

Nie wiem, w jaki sposób Wheat zapamiętywała w odpowiedniej kolejności wszystkie pytania. Pozostawmy jednak tę zagadkę bez odpowiedzi, a zajmijmy się odpowiedziami na pytania, gdyż wydają się one być ważniejsze i łatwiejsze do rozpatrzenia.
-Naleśniki też, jeśli tylko chcesz. Jestem zła, bo... bo zachowujesz się głupio - Na chwilę spuściła wzrok, obarczając niepokojącym spojrzeniem ziemię pod jej łapami. Szybko jednak zwróciła się ponownie ku smokowi. - Mówię ci, że nie musisz nikogo jeść, a ty nie słuchasz. To denerwuje.
O, tak. Zignorowała inne pytania, ponieważ to ostatnie wydało jej się najważniejsze.

Shaeera

- Nie krzycz już na mnie, doobrze?
Mała smoczyca gotowa była ponownie się rozwyć. Wheat krzyczała! A na dzieci się nie krzyczy!
- Czemu jestem głupia?
- A denerwuje bardzo, czy tylko troszeczkę?
- A masz partnera?
- Czy smoki jedzą żelki?
Usiadła, oczekując na odpowiedź. Nadal wpatrywała się w Pszenicę krowimi oczami.

Wheat

Westchnęła ciężko i pokręciła powoli głową.
- Już nie będę - Powiedziała powoli, patrząc jej w ślepia. - Nie jesteś głupia, denerwuje bardzo, nie mam i nie mam pojęcia. - Dodała po chwili, spuszczając głowę i wpatrując się w ziemię. Nie lubiła krzyczeć, ale czasem jej się zdarzało stracić panowanie.

Shaeera

- A jak bardzo w skali od jednego do dziesięciu?
- Pomóc ci w szukaniu pojęcia?
- A będziesz kiedyś miała partnera?
- A jak się go... ma?
- Na co patrzysz?
Sha padła plackiem na ziemię, przglądając się miejscu, gdzie patrzyła przyjaciółka. Może pojęcie było malutkie i trzeba patrzeć bardzo uważnie, by go nie przwgapić?

Wheat

W tym momencie wykonałaby adekwatny do sytuacji gest oznaczający prośbę o czas, dysponowała jednak zbyt małą ilością łap. Dlatego też mogła jedynie wygłosić przemowę. Równie skuteczna. Dla wzmocnienia efektu uniosła wzrok i zwróciła się spojrzeniem ku smokowi.
- Stop, stop. W taki sposób zajdziemy donikąd, a nawet dalej wgłąb nicości. A tego nie chcę. Musisz zadawać mi jedno pytanie, jeśli już tak bardzo pragniesz odpowiedzi. W przeciwnym razie nie uda nam się kontynuować żadnego tematu. Jedno pytanie, a potem samo pójdzie dalej. Dobrze? - Powiedziała z lekka błagalnym tonem, ponieważ nomen omen zaczynała już gubić się w kolejnych pytaniach sypiących się nieustannie z ust towarzyszki.

Shaeera

Sha wzięła głęboki wdech, zastanawiając się. Powoli kiwnęła łebkiem. Które pytanie jest najważniejsze?
- Czy pomóc ci w szukaniu pojęcia?
To chyba było dobre pytanie... A może nie?
- Czekaj, stój. Jak mieć partnera? Albo nie... Na co patrzysz? Nie wiem. Jak wybrać najważniejsze pytanie? Bo ja nie umiem...Ale wiesz co? Wybierz najlepsze i na nie odpowiedz. Potem zadam resztę.

Wheat

Westchnęła cichutku, wznosząc oczęta ku niebiosom.
- W jaki sposób chcesz szukać pojęcia? Nie można znaleźć czegoś, co jest niematerialne, nienamacalne, nieuchwytne. W każdym razie ja tak nie umiem - Odparła cichutko, spoglądając to na Shaeerę, to na drzewa ponad nią. Nie mogła tak jakoś zatrzymać na niczym spojrzenia. A userce brakowało pomysłów na odpowiedź. Późna godzina, za minutę północ.
A właściwie już północ, jeśli zegarek jest dobrze nastawiony. O czym myśli userka? O tym, że chyba rozwiązała problem nie niepoprawnej składni zdań. Nagle wszystkie wypowiedzi stały się oczywiste. No cóż, w końcu była humanistą.