Las Śniegu

Snowy

- Co cię tak rozbawiło?
Odrzekł lekko zawstydzony. Jednak poczuł ulgę w sercu. Obawiał się, że zanim zdąży się choć trochę zadomowić w nowej krainie i mimo tego, że od kłopotów trzyma się zwykle z dala, to jednak napyta sobie biedy i narobi wrogów.

Idalia

- Po prostu śmieszy mnie, że wilki potrafią być czasami tak niedomyślne - odpowiedziała spokojnym tonem. Snowy sprawił na niej wrażenie całkiem sympatycznego wilka.

Snowy

- Niedomyślny to moje drugie imię.
Zaśmiał się cicho. Cieszył się, że pierwszy wilk, którego poznał jest taki miły. Na jego pysku pojawił się rzadko widywany uśmiech.

Idalia

Zaśmiała się krótko. - Jak chyba każdego poznanego przeze mnie wilka z tej krainy - odrzekła i jeszcze raz zaciągnęła się zapachem rozmówcy. - Wataha Wiatru? - dodała pytającym tonem, choć co do klanu Snowy'ego miała niemal całkowitą pewność.

Snowy

- Tak. Widzę, że masz bardzo dobry węch. Chyba nie pierwszy raz spotykasz kogoś z tej watahy, prawda?
Był pod wrażeniem węchu Hekate, lecz starał się tego nie okazywać mówiąc spokojnym tonem.
- A ty? Do jakiej watahy należysz?

Idalia

- Cóż, watahy panujące na terenach tej krainy charakteryzują tak odmienne zapachy, że po dłuższym pobycie tu nie sposób ich nie rozpoznać - odrzekła. Po chwili dodała. - Ja należę do Watahy Nocy - Noc była najliczniejszą iw tej chwili najpotężniejszą watahą w krainie, jednak w głosie Hekate nie zabrzmiała nawet odrobina dumy. Wręcz przeciwnie.

Snowy

- Coś nie tak? Nie jesteś zadowolona z członkostwa w tej watasze?
Przekrzywił łeb w lewą stronę. Wsłuchując się w ton głosu wadery i wyłapując w nim coś dziwnego, coś czego nigdy jeszcze nie słyszał, postanowił dowiedzieć się o co chodzi.

Idalia

- W pewnym sensie. Myślę, że gdy poznasz młode wilki Nocy, zrozumiesz, dlaczego - odpowiedziała. Jej wataha zmieniła się nie do poznania od chwili, w której do niej dołączyła.

Snowy

- Możliwe. Na razie nie poznałem jeszcze żadnego wilka, oprócz ciebie. Ale mam nadzieję, że wkrótce nawiążę nowe kontakty.
Uniósł łeb do góry i spojrzał w niebo. Troszkę się zamyślił.

Idalia

- Ta kraina pełna jest życzliwych wilków - powiedziała i uśmiechnęła się lekko. Pomyślała o Watasze Wiatru. Niegdyś pusta, niemal martwa... wyglądało na to, że Wiatr zaczął odżywać. Snowy nie był pierwszym wilkiem Wiatru, którego spotkała ostatnimi czasy.

Snowy

- Pewnie tak. Chociaż na pewno są tu też wrogo nastawione wilki. Gdzie nie pójdziesz, w końcu natrafisz na kogoś takiego.
Ton jego głosu zmienił się. Wyrażał coś w rodzaju żalu i smutku połączonego ze złością. Szybko jednak powrócił do normalności.

Idalia

- Na pewno, w końcu nie istnieje świat pozbawiony zła. Jednak powiem Ci szczerze, że mieszkam w tej krainie dość długo i jeszcze nie spotkałam wrogo nastawionego wilka - powiedziała. - Ta kraina jest nadzwyczaj spokojna. Chyba dlatego wciąż tu mieszkam.

Snowy

- A gdyby nie to opuściłabyś to miejsce?
Spojrzał na nią przekrzywiając łeb.

Idalia

- Nie wiem. Gdybym i w tej krainie nie mogła odnaleźć spokoju, to byłaby ona taka sama, jak każde inne miejsce na Ziemi - odpowiedziała. Przez myśl przemknął jej Krik. Kiedyś była tu z nim. A teraz? Nic nie trzymało jej w tym małym światku.

Snowy

- Mądre słowa.
Podszedł do jednego z drzew i położył się, patrząc w niebo. Było ledwo widoczne przez gałęzie drzew.

Idalia

Usłyszawszy, że wilk oddalił się, Hekate powiedziała. - Widzę, że nie jesteś nazbyt rozmowny, więc nie będę Ci się już narzucać - po tych słowach mocniej oparła się o drzewo. Nie miała zamiaru jeszcze odchodzić tego miejsca. Pasowało jej.

Snowy

- Cóż, może nie jestem. Zwykle trzymałem się na uboczu.
Powiedział przenosząc się na dużą zaspę. Położył się na niej i opuścił łeb na przednie łapy. Wziął duży wdech i zamknął oczy.

Idalia

- "Cóż poradzić. Niektórzy tacy są" - pomyślała, choć zaskoczyło ją trochę, że Snowy, który martwił się, że spotka w tej krainie wrogo nastawione wilki, sam stał się oschły i nieprzyjemny.

Snowy

- Zrobiło się trochę ponuro. Powiedz, znasz tu dużo wilków?
Orzeźwiony po spędzeniu chwili w zimnym śniegu, powiedział już bardziej miłym głosem.

Idalia

- Kiedyś znałam. Większość moich znajomych odeszła z tej krainy dawno temu - odpowiedziała. Przez myśl przemknęła jej Inna. Tyle czasu minęło od jej... odejścia? Śmierci? Hekate sama nie wiedziała, co stało się z byłą Alfą.