Świerkowy las

Hithan

Wzmógł się silny wiatr. Po chwili okazało się iż pochodził on ze strony lądującego smoka, powstały od ruchów skrzydłami. Wylądował on między małymi futrzakami, gdyż dla niego wilki rzeczywiście nimi były. Pod ciężarem smoka padło wiele świerków. Spojrzał na dół, na wilki. Z nozdrzy buchła mu para.
- Głodny... - wydyszał tylko...

Alexy

Jej wzrok świdrował nieznajomą. W końcu odpowiedziała jej tak :
- A nawet jeśli to co?
Nie okazywała ani drobiny sympatii czy zainteresowania. Wciąż stała i z tego miejsca obserwowała wilczycę.

Dena Eiv

Prychnęła i nic nie mówiła . Teraz znowuż podniosła łeb i wytrzeszczyła oczy.
-Ku***-spojrzała na smoka , w całym swoim życiu nie widziała smoka , myślała że to tylko bajeczki na dobranoc ....

Alexy

Spojrzała w stronę skąd dochodził wiatr. Obejrzała sobie smoka takim wzrokiem jak wszystkich innych.

Hithan

Spojrzał na wilczycę i prychnął
- Nic godnego... - powiedział i stawił krok na przód łamiąc kolejne drzewa...
- Nic godnego... - powtórzył i ryknął donośnie

|Buahaha xD|

Alexy

Prychnęła za smokiem.
- Nawzajem. - odmruknęła i wbiła na chwile w niego swój wzrok po czym odwróciła łeb ku wilczycy.

Dena Eiv

Siedziała i patrzała jak to smok wędruje w ich stronę . Uspokoiła się i przymrużyła oczy.
A może jednak trzeba było wierzyć rodzicom ?-ta , ta jasne ....Strzeliła ogonem po ziemi i spojrzała chłodno na gada .

/xD//

Hithan

|Ja tu piszę, że zrobiłem jeden krok, a wy odrazu, że odchodzę etc. O.o|
- No nie wytrzymam... W tej krainie to same bezszczelne futrzaki są! Groar! - ryknął i uderzył przednią łapą o ziemię wzbijając w górę ziemię i tumany kurzu

Alexy

Uśmiech na sekundę pojawił się na jej pysku. Po raz pierwszy poczuła nić sympatii do wilczycy. Odezwała się tonem chłodnej ignorancji do smoka
- Oj jaszczuro uważaj bo się przestraszę.

Dena Eiv

\powiedziałam że pod chodzisz /

-Co ty mi powiesz ? -mruknęła , tak wiedziała że ona tęż do nich należy .Polizała poranioną łapę od ciągłego przedzierania się przez zarośla . Strzeliła ogonem po ziemi i z powrotem owinęła go wokół łap .

Carly

Spojrzałam na zebranych, kiwnęłam głową. Jak to w moim zwyczaju, nie na swój gatunek parsknęłam śmiechem. Niewiadomo czemu, dopadła mnie śmiechawka /nie wiem czy jest takie słowo xD/. Wyryłam zaraz o ziemię, ciągle się chichrając. Po chwili wstałam i wytarłam załzawione od śmiechu oczka. Spoważniałam, spoglądając na smoka.

//idę po Namidzię. Czekać mi tu! xD//

Namida

Wleciałam z łoskotem. Wiatrem stworzonym z machnięć skrzydłami, delikatnie wyginał świerki. Spojrzałam na obecne wilki, a mojej paszczy dało się usłyszeć cichy ryk zdenerwowania. Na widok smoka, przestało mnie to denerwować. W końcu ktoś mojego gatunku. Oddaliłam się od wilków i usiadłam, łamiąc przy tym kilka drzewek.

Hithan

Obejrzał się na smoczycę.
- Ktoś godny... - mruknął tylko i odwrócił się, zamiatjąc ogonem ziemię i drzewa. Zaledwie metr -dwa wysatrczyły, aby sięgnął którejś z wilczyc. Podszedł powolnym krokiem do nowoprzybyłej.

Namida

- Witam - przywitałam się, chłodnym ale kobiecym jak zwykle głosem.
Po głowie wciąż chodziły mi różne myśli, czy jest tu dużo smoków, czy mało. Z mojej perspektywy mało, ale pozory mylą.

Hithan

- Witaj - przywitał smoczycę lekko sykliwym, ale jakże męskim głosem xP.
- Jaka szkoda, że tylko nowi tutaj, do tej krainy przybywają, a starzy już nie... Jaka szkoda... - powiedział

Namida

Przez krótką chwilę, przyglądałam się mu w milczeniu.
- Nie sądziłam że jest tu ktokolwiek naszego gatunku - westchnęłam, przenosząc wzrok na niebo.
Mój ogon walnął o glebę, podrzucając delikatnie połamane drzewa.

Hithan

- Jeszcze nieliczni są... Było wielu, przeważnie wojowników... Tak tak, sami wojownicy praktycznie... Ja byłem samcem alfa, hmm... Wracają wspomnienia... Ale w porównaniu do tamtych czasów teraz przeżywamy wręcz kryzys. Może i są smoki, ale wielu z nich nawet nie widziałem... - gadał - Ale gdzie moje maniery! Zwą mnie Hithan.

Namida

Kiwnęłam głową, wysłuchując wypowiedzi smoka.
- Namida, miło mi Cię poznać - rzekłam, uśmiechając się nikle.
Więc jednak były tu smoki, jakie szczęście.

Hithan

- Dziwny wygląd masz... Namida...- zauważył lustrując ją wzrokiem. Takiego dziwactwa chyba w życiu nie widział

Namida

- Nie ja go wybierałam - rzekłam - Pozatym, taka moja rasa, chociaż sama nie wiem jaka jest. W wieku dojrzewania dopadła mnie amnezja, więc nic co wiedziałam nie pamiętam.