Świerkowy las

Donn

Doskonale rozumiał jej słowa. Odzwierciedlały jego życie zanim został skazany na wieczne potępienie, uwięziony w ciele potwora na zawsze. Czy to za te dusze, które odebrał wilkom w tej krainie? Czy zmaza za grzechy musiała być tak wielka? Jednak dawno nie nawiązał tak inspirującej w tej chwili dla niego konwersacji a więc pozwolił też sobie z racji natury na nutkę złośliwości by ożywić rozmowę. - A więc jesteś zgorzkniałą, starą panną? - błysnął kłami w szyderczym uśmiechu patrząc na nią z lekkim zafascynowaniem czego niestety a może na szczęście Ona ujrzeć nie mogła z tej odległości. Zabawne...rozmawiali o fundamentach istnienia a nie znali nawet swych imion, Ona nie mogła ujrzeć jego oblicza gdyż krył się niczym szkarada między cieniami drzew, ale czy to było istotne?

Athoria

Uśmiechnęła się blado. Ciemne kosmyki grzywki opadały jej nieznośnie na czoło. Dalej leżała pod drzewem, teraz nie poruszając się już nawet o milimetr. -Nazywaj to, jak uważasz. -Stwierdziła w końcu. Jej ślepia teraz tak wyraźnie kontrastowały z cieniem otoczenia. Ktoś kiedyś powiedział jej, że swoje przeznaczenia można zmienić. Jak uparcie i z wielką ciekawością młoda wilczyca śledziła wtedy te słowa. Czy miała w to wierzyć? Zupełnie jak w tedy... Bo przecież nie zabroniono nam płakać. Kazano nam cierpieć. Kazano nam żyć w bólu. Kazano nam żyć, umierać, tonąć. Czy właśnie takie powołanie?

Donn

Syknął kpiącym śmiechem po czym podniósł się stając na długich łapach. Jego cień również wypadał poza cienie drzew. - Jak taki samotnik może być aż takim optymistą i ponadto należeć do watahy? - spytał wyraźnie zaintrygowany. Czy dopiero teraz poznawał tajniki życia?

Athoria

Na chwilę udała zdziwioną. Uniosła łeb patrząc teraz na cień czarnego wilka. Rozszerzyła błyszczące ślepia i machnęła zwinnie swoim długim ogonem. -Widocznie taki samotnik nie chce żyć inaczej. -Mruknęła. Zaśmiała się chwilę, jakby sztucznie... -A z resztą... Czy to ważne? -Spytała samą siebie. -Chyba już nieco za późno, aby się nad sobą roztkliwiać. -Powiedziała wyraźnym szeptem.

Donn

- Aż tyle wiosen masz na karku? - prychnął na jej wzmiankę o wieku. Cóż dla niego czas był po prostu pojęciem smiesznym i nie trzeba było tego wyjaśniac. - Dziwnę bo wyglądasz na młodziutką i wątłą wilczyce. - dodał obłapiając ją przenikliwym wzrokiem.

Athoria

-Wiosny, nie wiosny... -Nie liczę ich już. -Powiedziała przeciągle. To wszystko nienaturalnie się dłużyło. Jakby nie minął rok, a kilka lat... -Możliwe. -Stwierdziła krótko. Ona sama już chyba nie wiedziała, ile czasu to tak naprawdę minęło.

Donn

- A więc czym też zajmujesz się w watasze Nocy? Jesteś podnóżkiem alfy? - mruknął przejeżdżając pazurami po pniu drzewa na moment odwracając wzrok ku niebu. Ależ On lubił znecać się nad innymi.

Athoria

-Obecnie zajmuję się rozmyślaniem nad globalnym ociepleniem, co mogłoby zniszczyć rzadkim motylom świerszczkonogim skrzydełka. -Odpowiedziała całkiem poważnie. -Jest to bardzo odpowiedzialne zajęcie...

Donn

Rozciął ogonem powietrze uderzając nim z łoskotem o pień drzewa. - Pasjonujące...a czy to nie kłóci się z szaleńczym pędem zabijania? W końcu jesteś katem. Chcesz chronić jednocześnie se ofiary? - prychnął po czym wynurzył czubek pyska z cienia acz promienie słoneczne od razu dały mu się we znaki. Schował się znów do cienia. - Nie zdradziłaś mi jeszcze swego imienia niewiasto. - rzucił lekko charcząc po czym zebrał się idąc wzdłuż mroku lasu tym samym okrążając Athorię.

Athoria

Zaśmiała się cicho. Czyżby ten basior znalazł ukryty paradoks? -Jednak w tym świecie nic nie jest do końca jasne... Me imię? Athoria. -Odpowiedziała, a jej melodyjny głos potoczył się echem.

Donn

- No proszę w chórek też się bawisz? - mruknął strzepując jakże czułymi uszyma, które wyłapały doskonale melodyjny głosik wilczycy. Następnie zatrzymał się zaraz za nią nie stojąc już w cieniu aczkolwiek kryjąc się przed jej wzrokiem. - Cóż sprawia, że wciąż rozmawiasz z kimś takim jak ja? - zimnym głosem szepnął jej do ucha.

Athoria

-A czy jest w tym coś nadzwyczaj niezwykłego? -Spytała nagle. Nie poruszyła się nawet o milimetr. -Czy sądzisz, że jedynie dlatego kim się stałeś miałabym z tobą nie rozmawiać? Nie jesteś niemy, masz swoją świadomość... Podobnie jak każdy zwykły wilk. -Uśmiechnęła się kątem pyska.

Donn

Roześmiał się złowieszczo lekko powarkując ku jej uchu. Jego ślepia pobłyszczały a cięzkie kły kłapnęły tuż przy jej karku. - Wszystkie wilki napotkane na swej drodze raczej nie uraczyły mnie rozmową...a jedynie okazaniem odczucia strachu. Jakże to prymitywne. - przy tych słowach przejechał pazurami po glebie zostawiając wgłębienia obok łap Athori. Ślad pozostawiony po jego łapie był znacznie większy od jej odcisków. - A ty się nie boisz? - uśmiechnął się kątem pyska patrząc na nią. Wciąż stał za jej zasięgiem wzroku. Po cóż miałby się ukazywać?

Athoria

-Nie specjalnie... -Odpowiedziała cicho i beznamiętnie. Bez jakiegokolwiek wyrazu. Bez żadnej nuty emocji czy uczucia. Jej jaskrawe ślepia drażniły cień. Postać zdawała się być jak za mgłą. Zagadką...

Darkly

Mairo przyszedł, ale tylko po to aby zjeść coś niecoś. W pewnym momęcie zaczął tropić. Gdy skończył tropić zobaczył sarnę z małym słabym jelonkiem. Gdy go sarna zobaczyła pilnowała jelonka, a gdy basior podszedł do niej blisko, uciekła zostawiając małego. Mai rzucił sie na niego i wgryzł mu się kark po czym młode zdechło i mógł sobie podjeść, a po jedzeniu wziął 5 kości i wyszedł.

Hakann

Hakann obserwował Mario. Gdy Mario poszedł szybko Hakann podleciał do zdobyczy i zjadł resztki po jelonku. Wilk i tak czół głód więc zaczął tropić. Gdzieś po dziesięciu minutach Hakann wytropił szczura pod liściem. Bez wahania szybko nawet nie pogryzł tylko wręcz połknął zdobycz. Hakann pobiegł w stronę ku zachodzącemu słońcu

VarriorReina

Przysiadła sobie,rozmyślając sobie.Pobiegła energicznie za wilkiem.Dogoniła go.
-Jestem Reina,a ty?-spytałam go.
Usiadłam znów.

Katie

Agashar spacerjuąc po lesie zobaczył wilczyce podbiegł do niej i zapytał:
-Co tu robisz lub czego szukasz-zapytał ze zdziwieniem.A potem usiadł pod drzewem słuchając szumu wiatru i śpiewu ptaków.

VarriorReina

Machnęła ogonem
-A cześć,kochanie-powiedziałam z wolna.
Miała ochotę z kimś powalczyć.
-Szukam kogoś do walki,bo ja wiem?-rzekła wilczyca
Znów machnęła ogonem szybciej.

Katie

Agashar spojrzał na wilczyce i powiedział:
-po co chcesz z kimś walczyć jak po prostu możesz sobie coś upolować-rzekł dumnie,spojrzał na ptaka leconcego nad nim patrzał zachwytem jak wspaniale szybuje po niebie.